Semua Bab มรสุมรัก CEO ซาตาน: Bab 371 - Bab 380

เฉินเต้าหย่วนเดินเข้าไป ยืนข้างกายเซิ่นหรูซวง ก่อนก้มหน้า จ้องเซิ่นหรูซวงที่กำลังเขียนวิธีแก้โจทย์ออกมาช้า ๆเวลานี้เซิ่นหรูซวงกำลังทำข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์ข้อรองสุดท้าย ซึ่งเป็นหนึ่งในคำถามข้อสุดท้ายที่ยากมาก ยากจนทำให้คุณครูและนักเรียนหลายคนยอมแพ้แล้วเซิ่นหรูซวงเขียนออกมาได้เลย?วิธีทำนั้นกระชับและชัดเจนเป็นขั้นเป็นตอน ลายมือเป็นระเบียบ ราวกับว่าคิดคำตอบและวิธีทำไว้ในใจนานแล้ว โดยลงมือเขียนอย่างลื่นไหล ไม่มีหยุดชะงักเมื่อเฉินเต้าหย่วนเห็นว่าเซิ่นหรูซวงเขียนคำตอบที่กระชับและชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำตอบแบบมาตรฐานออกมา สีหน้าก็ค่อย ๆ แข็งค้างไปอย่างช้า ๆเขามองเซิ่นหรูซวงเขียนคำตอบข้อสุดท้ายที่ตรงตามคำตอบแบบมาตรฐานออกมาช้า ๆเขาถึงขั้นเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วว่า เซิ่นหรูซวงเคยเห็นคำตอบของการสอบจำลองครั้งนี้มาก่อนล่วงหน้าหรือไม่ ถึงได้ทำข้อสอบออกมาเร็วขนาดนี้แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ขนาดครูอย่างพวกเขามารวมตัวกัน ยังได้แค่เขียนวิธีแก้โจทย์ที่เหมือนกับคำตอบมาฐานออกมาเท่านั้นอีกอย่าง นี่เป็นการสอบจำลองของนักเรียนมัธยมปลายในเมืองหลวง ข้อสอบถูกเก็บไว้เป็นความลับอย่างดี ไม่มีทางที่จะมีนักเรียนได

เฉินเต้าหย่วนขมวดคิ้ว ถลึงตามองเธอที่ยกขานั่งไขว่ห้างเขม็ง “ท่านั่งบิด ๆ เบี้ยว ๆ ไม่เหมาะสมเลยสักนิด นั่งตัวตรง ๆ ขึ้นมาคุยกันดี ๆ ”“ได้ค่ะ” เซิ่นหรูซวงพูดเธอวางเท้าลง เพียงแต่รองเท้าหัวโต ที่สวมอยู่กับผ้าพันแผลสีขาวที่พันอยู่รอบข้อเท้าซ้ายนั้นสะดุดสายตาผู้คนอยู่มากโขเฉินเต้าหย่วนมองที่ข้อเท้าของเธอ ขมวดคิ้วแล้วพูด “ก่อนหน้านี้ก็อยากถามเธอแล้วว่า เท้าของเธอเป็นอะไร?”เซิ่นหรูซวงพูดอย่างไม่ยี่หระ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไม่นานมานี้กระดูกหัก ยังไม่ทันหายดี”หลังจากมาที่เมืองหลวง เซิ่นหรูซวงก็ไปตรวจร่างกายซ้ำอีกครั้งที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าการฟื้นตัวเป็นไปได้ด้วยดี จึงถือโอกาสถอดเฝือกออก แล้วเปลี่ยนมาเป็นพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวแทนสาเหตุก็เป็นเพราะว่ากระดูกหัก ระยะนี้เธอจึงสวมรองเท้าแตะไว้ตลอดแทนเฉินเต้าหย่วนฟังแล้วก็พยักหน้ารับ ไม่ถามอะไรอีกจากนั้น เฉินเต้าหย่วนก็วางกระดาษคำตอบหลายแผ่นที่เธอทำลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอ“เธอดูเองสิ”เซิ่นหรูซวงหยิบกระดาษคำตอบมา ก่อนจะพลิกดูวิชาภาษาศาสตร์ได้ 139 คะแนน วิชาคณิตศาสตร์ทำข้อสอบปรนัยผิดไปหนึ่งข้อและทำคำนวณผิดไปหนึ่งข้อ หักไปสองคะแนน ได้คะแนนรว

“นี่เป็นข้อสอบที่ครูแต่ละรายวิชาช่วยกันออกให้เธอทำนะ ข้อสอบนี้พวกครูเป็นคนออกเองทั้งหมด เป็นไปไม่ได้ที่จะเจอในหนังสือแบบฝึกหัดหรือว่าข้อสอบปีก่อน ๆ คำตอบแบบมาตรฐานก็มีแต่พวกครูที่รู้ เธอทำก่อน ไม่จำกัดเวลา พวกเราจะมาตรวจหลังเลิกเรียน หลังจากดูคะแนนของเธอแล้ว ค่อยมาตัดสินใจว่าเธอจะได้เข้าเรียนหรือเปล่า”เซิ่นหรูซวงพูด “ได้ค่ะ”ครูที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาขานรับหนึ่งคำ ท่าทางคาดไม่ถึงอย่างชัดเจนว่าเซิ่นหรูซวงจะพูดคุยด้วยได้ง่ายดายขนาดนี้ก่อนที่เซิ่นหรูซวงจะมาถึง เขาก็เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องถูกเซ้าซี้ และซักถามว่าคุณมีสิทธิ์อะไรมาสงสัยว่าหนูโกงข้อสอบไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันมาพิสูจน์ว่าเธอโกง อีกทั้งมีผู้อำนวยการโรงเรียนที่เป็นผู้คุมสอบตลอดทั้งการสอบ ผู้อำนวยการโรงเรียนยังไม่พบความผิดปกติ แล้วมาสงสัยว่านักเรียนโกงข้อสอบโดยพละการแบบนี้ ถ้าลือออกไป เขาจะยังเป็นครูได้อย่างไร?ดังนั้นพวกเขาจึงเตรียมคำอธิบายไว้มากมาย และยังคิดด้วยว่าถ้าเซิ่นหรูซวงเอะอะโวยวายขึ้นมา เขาก็จะลากตัวผู้อำนวยการโรงเรียนออกมา เพราะถึงอย่างไรเด็กผู้หญิงคนนี้ก็มาหาผู้อำนวยการโรงเรียน ไม่ได้มาห

มือของเฉินเต้าหย่วนที่เอื้อมไปรับเอกสารมาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนเบิกตากว้างมองเซิ่นหรูซวง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน “เธอ เธอว่าอย่างไรนะ?”คุณครูที่อยู่บริเวณรอบ ๆ เองก็ตกใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็หันหน้ามามองเซิ่นหรูซวงด้วยสายตาเจือความประหลาดใจ พิลึกพิลั่นและสับสนเซิ่นหรูซวงยิ้มน้อย ๆ พลางพูดเสียงเบา “หนูบอกว่า หนูหวังว่าหลังจากที่เข้าเรียน พวกคุณครูจะอนุญาตให้หนูเรียนนอกสถานที่ ไม่ต้องมาเข้าเรียนที่โรงเรียนค่ะ”เฉินเต้าหย่วนที่ฟังจนเข้าใจ ก็มีสติกลับมา สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที แววตาใจดีและเป็นมิตรที่ใช้มองเซิ่นหรูซวง เปลี่ยนแปลงไปในชั่วพริบตาสีหน้าของเฉินเต้าหย่วนบ่งบอกว่าปวดเศียรเวียนเกล้าอย่างมาก สายตาที่มองเซิ่นหรูซวงนั้นคล้ายกับมองเด็กหัวอ่อนที่ไม่มีความรู้ความสามารถ ไม่ถวิลหาความก้าวหน้า ขี้เกียจจนติดเป็นนิสัย และยังมีความผิดหวังที่พูดออกไปไม่ได้ในสายตาของเฉินเต้าหย่วน เซิ่นหรูซวงควรจะเป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียน ปฏิบัติตัวตามกฎ ขยันหมั่นเพียร และทำอะไรจริงจัง แต่จู่ ๆ นักเรียนดี ๆ แบบนี้มาบอกเขาว่าเธอไม่อยากมาเข้าเรียน เหมือนกับต้านทานสิ่งล่อตาล่อใจไม่ได้

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินเต้าหย่วนก็กัดฟันพูด “ถ้างั้น มาเรียนวันเว้นวัน?”เซิ่นหรูซวงสูดน้ำมูก หยาดน้ำตาไหลแหมะ ๆ ลงมาอีกครั้งเฉินเต้าหย่วยพูดขึ้นอีก “...ถ้างั้น เว้นสองวัน?”เซิ่นหรูซวงน้ำตาไหลพรากลงมาอีกเฉินเต้าหยวนพูดขึ้น “....งั้น เว้นสามวัน? เว้นสี่วัน? เว้นห้าวัน?”เซิ่นหรูซซงใช้ฝ่ามือปิดใบดวงตา ร้องไห้โฮเสียงดังขึ้นไปอีกเฉินเต้าหย่วนจึงต้องส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังครูที่กำลังชมเรื่องสนุกอยู่ข้าง ๆ บรรดาคุณครูต่างก้มหน้า เงยหน้ามองเพดาน มองประตู มองหน้าต่าง แต่ไม่มองเฉินเต้าหย่วนเฉินเต้าหย่วนลังเลจนสีหน้าเปลี่ยนไปหลายต่อหลายรอบ น่ามองเป็นพิเศษผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงถอนหายใจพูดขึ้น “ช่างเถอะ เอาตามที่เธอว่ามาแล้วกัน ถ้าการสอบจำลองครั้งหน้าเธอไม่ได้ที่หนึ่ง ต้องกลับมาเข้าเรียนทันที”เขาพูดตักเตือน “ต่อไปเธอห้ามร้องไห้ระหว่างที่คุยกับฉันไปด้วยแบบนี้อีก ฉันจะไม่ใจอ่อนอีก”เซิ่นหรูซวงที่ในที่สุดก็หยุดร้องไห้แล้วยิ้มออกมา พยักหน้ารับอย่างแรง “ได้ค่ะ” หลังจากเซิ่นหรูซวงได้ปล่อยให้คุณครูที่โรงเรียนจัดการกับเอกสารที่เกี่ยวข้องกับการเข้าเรียน เธอก็ก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอย