Todos os capítulos de มรสุมรัก CEO ซาตาน: Capítulo 341 - Capítulo 350

เซิ่นหรูซวงไม่ได้พูดประชดประชัน แต่กำลังพูดความในใจของตนเองออกมาการที่เธอทำแบบนี้ ประการแรกเป็นเพราะไม่อยากให้โรงเรียนหรือคนในโรงเรียนต้องมาพัวพันเพราะตนเอง หลังจากที่เธอลาออกจากโรงเรียน ก็นับได้ว่าเป็นการอธิบายแก่สังคม และผู้ปกครองของนักเรียนแทนโรงเรียนแล้ว แบบนี้โรงเรียนก็จะได้ไม่ต้องลำบากใจเพราะเธออีกต่อไปเธอขีดเส้นชัดเจนแบบนี้ โรงเรียนก็ไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับผลกระทบจากเธออีกประการที่สอง เธอคิดอยากจะหนีหายไปสักระยะหนึ่งจริง ๆ ไม่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่ต้องเห็นคนที่ทำให้เธอรำคาญใจ ไม่ต้องเห็นเรื่องน่ารำคาญใจอยู่ที่นี่ เธออยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงวางแผนย้ายไปอาศัยอยู่ในเมืองหลวงเงินฝากของเธอเพียงพอที่จะให้เธอพาเหยียนเหวินอิน เจียงเสี่ยวชุนและยายของเจียงเสี่ยวชุนไปอาศัยอยู่ในเมืองหลวงด้วยกันได้การที่เธอตัดสินใจเรื่องนี้อย่างกะทันมาก ก็เป็นผลพวงมาจากการที่เธอพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบ ปลายสายนิ่งเงียบอยู่นานครู่ใหญ่ หลังจากนั้นก็พูดขึ้น “...ทำไมเธอต้องทำแบบนี้? เธอทำแบบนี้ แล้วการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเธอจะทำอย่างไร? ก็แค่ลดทิฐิลงหน่อยไปขอโทษไม่ใช่หรือ นี่

เมื่อมองเห็นชื่อที่คุ้นเคย แววตาเซิ่นหรูซวงก็ชะงักไปเล็กน้อย เสียงเรียกเข้ารวมถึงเสียงสั่นเตือนดังออกมาจากโทรศัพท์มือถืออย่างต่อเนื่อง เร่งรัดให้เธอกดรับสายไม่หยุดเซิ่นหรูซวงมองชื่อซิงจือเหยียนเงียบ ๆ นิ้วมือไร้การเคลื่อนไหวใด ๆ ไม่ต้องถามก็รู้ว่า ซิงจือเหยียนจะต้องเห็นโพสต์ของเธอบนอินเตอร์เน็ตแล้วแน่นอน ถึงได้โทรมาซักไซ้เอาความจากคำพูดของเว่ยอวิ่นลู่คนที่ซิงจือเหยียนรักมากจนสุดหัวใจ บอกว่าเธอเป็น “โรคซึมเศร้า” เป็นไปได้มากว่าอาจจะเป็น “โรคซึมเศร้าที่มีสาเหตุจากที่บ้าน” จากโพสต์ของเธอเซิ่นหรูซวงไม่ได้กดรับสาย ก่อนโยนโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาแล้วเก็บข้าวของลงไปสำหรับซิงจือเหยียน เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขาเธอจองตั๋วแล้ว และแจ้งทางโรงพยาบาลที่คุณยายของเจียงเสี่ยวชุนรักษาตัวอยู่ด้วยแล้วเช่นกัน วันมะรืนนี้ ก็จะเป็นวันที่เธอออกเดินทางไปยังเมืองหลวงเธอเพิ่งย้ายออกจากคฤหาสน์ตระกูลซิง มาเช่าอาศัยอยู่ในห้องพักแห่งหนึ่งเมื่อสองเดือนก่อน สัมภาระที่จะต้องเอาไปด้วยจึงมีไม่มาก ถึงแม้ว่าข้อเท้าข้างหนึ่งของเธอจะยังบาดเจ็บ ยังไม่ทันได้ถอดเฝือกออก แต่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งช

ดังนั้น ถึงแม้ว่าเสียงจากด้านนอกจะไม่นับว่าดังมาก แต่เซิ่นหรูซวงก็ได้ยินอย่างชัดเจน“เซิ่นหรูซวง เปิดประตู”เสียงที่ทุ้มต่ำและอบอุ่น แฝงไปด้วยความกดดันและเหยียดหยามอันคุ้นเคย เป็นความกดดันที่คล้ายกับว่าพายุกำลังจะโหมกระหน่ำพัดให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วเป็นซิงจือเหยียนจริง ๆ เซิ่นหรูซวงขมวดคิ้ว ก่อนดันเหยียนเหวินอินกลับ “แม่ แม่กลับห้องไปก่อน หนูจัดการเอง”เห็นได้ชัดว่าเหยียนเหวินอินเองก็จำได้ว่านี่เป็นเสียงของซิงจือเหยียน จึงพูดขึ้นด้วยความร้อนใจ “ซิงจือเหยียนมาทำไม?เซิ่นหรูซวงหลุบตาลงเธอพอจะเดาได้ราง ๆ แล้วว่าซิงจือเหยียนมาทำไม น่าจะเป็นเพราะโพสต์ของเธอถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้บอกเหยียนเหวินอิน พูดเพียงว่า “ไม่มีอะไรค่ะ เขามาหาหนู แม่กลับเข้าห้องไปก่อนเถอะ หนูจะคุยกับเขาเอง”เหยียนเหวินอินร้อนใจทันที พลางจับแขนของเธอไว้ “ไม่ได้ นั่นเป็นถึงซิงจือเหยียนเชียวนะ แม่ไม่วางใจให้ลูกอยู่กับเขาตามลำพัง ลูกจะคุยเรื่องอะไร แม่จะดูอยู่ข้าง ๆ เอง”“แกคิดว่าแกไม่บอกฉัน แล้วฉันจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือไง? แล้วเรื่องการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่ของแกในระยะนี้ ฉันก็รู้เกือบทั้งหมดแล้

“เธอขีดเส้นได้ชัดเจนดีนี่ งั้นเธอยังจำได้ไหมว่า ฉันเป็นคนซื้อผ้าอนามัยให้เธอ ตอนที่เธอมีประจำเดือนครั้งแรก? ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกจากปาก หัวสมองของเซิ่นหรูซวงก็หยุดทำงานไปทันทีหลังจากสมองของเธอรับข้อมูลพวกนี้เสร็จ เธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอุณหภูมิที่แก้มของเธอค่อย ๆ พุ่งสูงขึ้นจนร้อนฉ่า ความอับอายและกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ แล่นจากปลายเท้าขึ้นมาตามกระดูกสันหลังช้า ๆ จนมาถึงศีรษะ ชาไปทั่วทั้งตัวครู่ใหญ่ ปลายเท้าจิกพื้นแน่นท่อนแขนของเซิ่นหรูซวงที่ยกขึ้นมากอดอกก็วางลงเช่นกัน เธอกัดฟันกรอดพร้อมกับมองไปยังซิงจือเหยียน “คุณกำลังพูดอะไร? คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?”เธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าซิงจือเหยียนจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ออกมาพูดตอนที่เพิ่งเข้ามาตระกูลซิง เธออายุยังไม่ถึงสิบเอ็ดปี เธอที่มีภาวะทุพโภชนาการมาเป็นเวลานาน พัฒนาการจึงช้ากว่าผู้หญิงคนอื่นเล็กน้อย เธอเพิ่งจะมีประจำเดือนตอนที่เธออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่งตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับคำว่าประจำเดือน ตอนที่ประจำเดือนครั้งแรกมา เธอโดยสารอยู่บนรถของซิงจือเหยียน สวมชุดนักเรียนสีฟ้าขาว หลังลงมาจากรถ สีของกางเกงด้านห

เป็นซิงจือเหยียนซิงจือเหยียนก้าวเท้าตั้งท่าจะเดินไปเมื่อสัมผัสได้ว่าซิงจือเหยียนเข้ามาใกล้ หัวใจของเซิ่นหรูซวงก็เต้นรัวขึ้นเล็กน้อย หัวคิ้วขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิมเธอเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อหลีกทางให้พื้นที่ห้องรับแขกในห้องเช่าแห่งนี้ค่อนข้างเล็ก ระยะห่างระหว่างโต๊ะกาแฟกับโซฟาก็ค่อนข้างเล็ก เมื่อซิงจือเหยียนที่รูปร่างสูงโปร่งยืนขึ้น ก็เพิ่มความแออัดให้กับห้องนั่งเล่นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเซิ่นหรูซวงคิดไปว่าซิงจือเหยียนจะเดินออกไป ตำแหน่งที่เธอกับเหยียนเหวินอินยืนก็บังเอิญขวางทางซิงจือเหยียนเดินออกไปที่ประตูพอดีเพื่อเป็นการให้ซิงจือเหยียนออกไปเร็วกว่านี้อีกนิด เธอจึงเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับถอยหลัง เว้นพื้นที่ให้ซิงจือเหยียนมากพอที่จะให้เขาเดินออกไปเซิ่นหรูซวงก้มหน้าลงต่ำ ดึงแขนของเหยียนเหวินอินไว้ พร้อมเบนหน้ามองไปยังตำแหน่งของประตู ส่งสัญญาณให้ซิงจือเหยียนรีบ ๆ ออกไปซิงจือเหยียนเคลื่อนฝีเท้าเล็กน้อย มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอเซิ่นหรูซวงกำลังรอให้เขาเดินผ่านไป แต่ผ่านไปครู่ใหญ่ ซิงจือเหยียนก็ไม่ได้เคลื่อนตัวไปไหนอีกเซิ่นหรูซวงขมวดคิ้วแน่น เงยหน้าขึ้นพูด “ทำไมยังไม่ไป——”ตรงห