All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 381 - Chapter 390

ร้านคาเฟ่แห่งนี้สมกับเป็นร้านดังยอดฮิตจริง ๆ คนแน่นเอี๊ยดเต็มไปหมด มีแต่หนุ่มสาวที่แต่งตัวสวยและหล่อ ยืนต่อคิวถ่ายรูปเช็คอินตรงมุมกำแพงยอดฮิตสำหรับถ่ายรูปสวยกันเพียบ ซึ่งในร้านมีคนอยู่แทบทุกซอกทุกมุม ไม่มีโต๊ะว่างเลยสักโต๊ะถ้าไม่ได้เนี่ยกวนอวี้ที่มาถึงร้านเร็วละก็ สงสัยเซิ่นหรูซวงกับเจียงเสี่ยวชุนคงได้แต่ยืนคุยกันแล้วเจียงเสี่ยวชุนดึงข้อมือเธอให้มานั่งลงตรงข้ามเนี่ยกวนอวี้ เซิ่นหรูซวงนั่งมองสำรวจเนี่ยกวนอวี้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างเปิดเผยเนี่ยกวนอวี้มีใบหน้ากลม ผิวขาว หน้าตาดูดี เดิมทีก็พอจัดว่าหล่อได้อยู่ แต่เพราะมีท่าทางหลังค่อม ชอบก้มตัว หลบเลี่ยงสายตาไม่มองใคร แถมพูดจาอู้อี้ในลำคอ บุคลิกดูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ทำให้ความหล่อติดลบลงไปหลายคะแนนเดิมทีเนี่ยกวนอวี้กำลังฝืนยิ้มที่แลดูแข็งกระด้าง เพื่อจะทักทายเจียงเสี่ยวชุน แต่พอเขาสังเกตเห็นสายตาของเซิ่นหรูซวง เขาจึงรีบก้มหน้าลงทันที แล้วเลื่อนกาแฟแก้วที่มีลายลาเต้อาร์ตรูปกวางน้อยอยู่บนฟอง ไปให้เจียงเสี่ยวชุน พร้อมพูดเสียงเบา ๆ ว่า“ฉันไม่รู้ว่าเซิ่นหรูซวงจะมาด้วย ก็เลยสั่งมาแค่สองแก้ว”เซิ่นหรูซวงตอบว่า “ไม่เป็นไรหร

ดวงตาของเนี่ยกวนอวี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขารีบส่ายหน้ารัว แล้วพูดว่า “มะ...ไม่ ไม่ใช่นะ เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้...”“นายยังจะพูดว่าไม่ใช่อีกหรือ!”เจียงเสี่ยวชุนจิ้มนิ้วลงบนแก้มของเนี่ยกวนอวี้อย่างแรง “ไม่ได้ชอบแล้วหน้าแดงทำไม? ไม่ได้ชอบแล้วจะเป็นห่วงเว่ยอวิ่นลู่ที่มีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้าทำไม?”เจียงเสี่ยวชุนรู้สึกเหมือนถูกหักหลังเธอจ้องเนี่ยกวนอวี้เขม็ง “นายคงไม่ได้ไปชอบเว่ยอวิ่นลู่จริง ๆ หรอกนะ? ไม่รู้หรือว่าเว่ยอวิ่นลู่ทำอะไรไว้บ้าง? ถ้าไม่รู้ ฉันจะบอกให้ เว่ยอวิ่นลู่น่ะ ไม่ได้เป็นคนแบบ...”หน้าของเนี่ยกวนอวี้แดงก่ำยิ่งขึ้น เขารีบทำท่าทางสื่อให้เจียงเสี่ยวชุนลดเสียงลงหน่อย “ไม่ใช่นะ เธออย่าพูดเลย ไม่ใช่จริง ๆ...”เจียงเสี่ยวชุนยังคงจ้องเขาอย่างไม่ลดละ เนี่ยกวนอวี้จึงทำได้แค่หันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเซิ่นหรูซวงเซิ่นหรูซวงแค่อมยิ้มให้ “ที่จริงฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่านายกับเว่ยอวิ่นลู่มีความสัมพันธ์อะไรกัน”เนี่ยกวนอวี้มองคู่สนทนาทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาตื่นตระหนก แต่ท้ายที่สุดเขาก็ก้มหน้าและโค้งตัวลงต่ำ ทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง “ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบที่พวกเธอค

เธออาศัยอยู่กับเหยียนเหวินอินและเจียงเสี่ยวชุน โดยการเช่าห้องพักขนาดกลางหนึ่งห้องใกล้ใจกลางเมืองในเขตชุมชนเก่าของเมืองหลวง ตัวอาคารค่อนข้างเก่า มีรอยด่างบนผนังเป็นดวง บ้านอยู่ห่างจากบ้านรอบข้างไม่ถึงสองเมตร มีคนพักในย่านนี้เยอะมาก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนทำงานที่มาจากต่างถิ่น ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนอื่นสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะแออัดไปบ้าง แต่โดยรวมก็ยังถือว่าเงียบสงบ แค่อาจจะได้ยินเสียงเด็กร้องโวยวายกับเสียงทะเลาะวิวาทของเพื่อนบ้านในบางครั้งเท่านั้นบ้านหลังนี้มีสามห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก ขนาดไม่ถึงร้อยตารางเมตร ตกแต่งห้องอย่างเรียบง่าย แต่มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ค่าเช่ารายเดือนก็ไม่ต่างจากเมืองเดิมที่เซิ่นหรูซวงเคยอยู่มากนัก เธอจึงยังพอรับได้แต่เจียงเสี่ยวชุนไม่ได้มาพักที่นี่บ่อยนัก เพราะเธอต้องไปดูแลคุณยายที่โรงพยาบาลเซิ่นหรูซวงเป็นคนจ่ายค่าเช่าเอง ที่จริงเจียงเสี่ยวชุนมีใจอยากจะช่วยหารค่าห้องด้วยเหมือนกัน แต่เซิ่นหรูซวงไม่ยอมให้จ่าย เจียงเสี่ยวชุนเลยบอกว่าจะติดไว้ก่อน แล้วจะคืนให้ในภายหลังเซิ่นหรูซวงได้แต่พยักหน้า เพราะดูจากท่าทางของเจียงเสี่ยวชุนแล้ว ถ้าเธอไม่ยอมตกลงตามนั

อีกทั้งยังเป็นเสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงของชายคนหนึ่ง!สัญญาณเตือนภัยในหัวของเซิ่นหรูซวงก็ดังขึ้นมาทันที หัวใจเต้นเร็วและความดันโลหิตพุ่งสูงเกือบถึงขีดสุด เธอตื่นเต้นประหม่าจนต้องกลั้นหายใจ พร้อมเร่งฝีเท้าสุดชีวิต วิ่งตรงไปยังตึกห้องเช่าของเธอขณะที่เธอวิ่งก็ไม่หยุดคิดว่าคนข้างหลังเป็นใครมีแค่ตระกูลซิงกับตระกูลเว่ยเท่านั้นที่มีความแค้นกับเธอทั้ง ๆ ที่เธอหนีมาไกลถึงที่นี่แล้วแท้ ๆ ตระกูลซิงกับตระกูลเว่ยยังจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกหรือ?เสียงหอบหายใจถี่รัวและเสียงฝีเท้าด้านหลังใกล้เข้ามาทุกทีใกล้จนแทบจะประชิดตัวอยู่แล้วเซิ่นหรูซวงกัดฟันแน่นตึกห้องเช่าแถบนี้สร้างติด ๆ กันอย่างหนาแน่น มีผู้คนอาศัยอยู่ที่นี่มากมาย อีกทั้งอาคารทุกหลังก็มีระบบเก็บเสียงที่ไม่ค่อยดีนักแค่เธอตะโกนเสียงดังออกมาครั้งเดียว คนส่วนใหญ่ที่อยู่บริเวณใกล้เคียงก็จะได้ยินกันทั้งหมดเธออ้าปากกว้าง “ช่วยด้วย...”เสียงหอบหายใจหนักหน่วงด้านหลังเงียบไปชั่วขณะ เซิ่นหรูซวงเบิกตาโต มองเห็นมือขาวซีดข้างหนึ่งยื่นมาจากด้านหลังแล้วปิดปากเธอไว้แน่นด้วยความเร็วที่เธอไม่ทันได้ขัดขืนใด ๆพลั่ก!“อื้อ!”คนข้างหลังกระชากตั

น่าจะเป็นเพราะเพิ่งได้ปฏิเสธเธอไป ตอนนี้เลยไม่อยากเสียฟอร์มให้เธอมาช่วยพยุงเขาหอบหายใจถี่รัว แต่เซิ่นหรูซวงกลับกอดอก ให้ความรู้สึกเหมือนยืนดูอยู่เฉย ๆคนขับรถด้านหน้าหันกลับมา แล้วพูดอย่างลำบากใจว่า “คุณผู้หญิง ช่วยพยุงเขาออกไปก่อนได้ไหม? คิวต่อไปเร่งมาแล้ว ผมต้องไปรับงานต่อแล้วครับ”ที่จริงแล้วเซิ่นหรูซวงไม่ได้ตั้งใจจะช่วยพยุงเขาเลย เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งจะต่อต้านขัดขืนไม่ให้เธอเข้าใกล้ขนาดนั้น แถมยังสะบัดแขนเธอไปกระแทกกับกำแพง ข้อศอกของเธอเจ็บมาก ต่อให้ไม่ก้มไปมอง ก็พอเดาได้ว่าต้องช้ำเป็นจ้ำแน่นอนแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะคนขับรถยังต้องไปรับผู้โดยสารรายต่อไปเซิ่นหรูซวงยอมลดทิฐิแล้วเดินเข้าไปใช้สองมือจับแขนของผู้ชายคนนั้น แล้วออกแรงเล็กน้อย“ลุกขึ้นมาได้แล้ว คุณชายผู้อ่อนแอ”ใครจะรู้ว่า ทันทีที่มือของเธอสัมผัสแขนของผู้ชายคนนั้น เสียงหอบหายใจอย่างหนักของเขาก็พลันรุนแรงมากขึ้น ดวงตาจ้องเธอเขม็ง ราวกับว่าจะพุ่งเข้าใส่ แล้วกัดเข้าที่คอขาวบางระหงของเธอในวินาทีถัดไปชั่วขณะนั้น เซิ่นหรูซวงรู้สึกว่า แขนที่อยู่ใต้ฝ่ามือของเธอร้อนผิดปกติ เธอต้องอดทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงจะยับยั้งตัวเอง