Semua Bab มรสุมรัก CEO ซาตาน: Bab 401 - Bab 410

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พนักงานของร้านกาแฟยกกาแฟสามถ้วยเข้ามาเสิร์ฟ เซิ่นหรูซวงจึงยื่นมือออกไปรับ ช่วงจังหวะที่เธอก้มหน้าลงนั้น ไม่ทันได้มองความเคลื่อนไหวที่ด้านนอก ณ ถนนฝั่งตรงข้ามร้านกาแฟ ความรู้สึกวางตัวไม่ถูกฉายขึ้นบนสีหน้าดำทะมึนของสือเหยาแวบหนึ่งตอนที่ได้เห็นเซิ่นหรูซวงตอนที่เซิ่นหรูซวงเลื่อนสายตาไปนั้น สือเหยาก็ถอนสายตากลับพอดี ระหว่างที่กำลังถอนสายตากลับไปนั้น เขาเหลือบไปเห็นชายสองคนที่กำลังตามหาตัวเขาอยู่ห่างออกไปร้อยกว่าเมตรสีหน้าของสือเหยาดำทะมึนลงยิ่งกว่าเดิมทันทีเขาหมุนตัว เดินปะปนเข้าไปในฝูงชนที่เดินกันคลาคล่ำ ใช้ฝูงชนปกปิดร่างกายของเขา ขณะเดียวกัน สายตาของเขาก็กวาดหาสถานที่เหมาะจะไปอย่างรวดเร็ว ทางที่ดีที่สุดคือสถานที่ที่สามารถสลัดชายสองคนนั้นทิ้งได้โดยสมบูรณ์หลายวันนี้ เขาถูกสองคนนั้นตามติดอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขารู้สึกรำคาญจนทนไม่ไหวและเนื่องจากถูกคนสะกดรอยตาม กอรปไม่อยากถูกเจอตัวเร็วขนาดนั้น เขาจึงหาห้องเช่าทรุดโทรมที่อยู่ในหมู่บ้านกลางเมืองในการพักอาศัยแต่เป็นเพราะว่าเขาไม่อยากให้ที่พักอาศัยในเวลานี้ถูกค้นพบ ดังนั้นจึงอยู่ข้างนอกตั้งแต่เช้าจรดค่ำ กลับไป

สือเหยาเดินมาที่ข้าง ๆ เนี่ยกวนอวี้ด้วยใบหน้าบึ้งตึง พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “คุณลุกขึ้น ฉันจะนั่งตรงนี้”เซิ่นหรูซวง : ...“ไม่สิ” เซิ่นหรูซวงยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “สือเหยา คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก?”สือเหยาเงยหน้า ถลึงตามองเธอ สีหน้าบึ้งตึงลงยิ่งกว่าเดิม น้ำเสียงก็กระโชกโฮกฮากมากขึ้น “นายลุกขึ้นสิ”เนี่ยกวนอวี้เกาศีรษะ ก่อนหันไปถามเซิ่นหรูซวงอย่างลังเล “ฉันควรลุกไหม?”เซิ่นหรูซวงเบ้ปาก “ไม่ต้องสนเขา”เนี่ยกวนอวี้พยักหน้ารับอย่างจริงจัง “ได้”สือเหยาโมโหจนแทบระเบิดออกมาแล้วจริง ๆเขาแค่นเสียงหัวเราะเยาะ พูดว่า “เซิ่นหรูซวง นี่เป็นท่าทีที่เธอมีต่อฉันใช่ไหม?”เซิ่นหรูซวงไม่สนใจเขาสือเหยาจึงพูดคำพูดที่ชวนทำให้คนอื่นตกใจออกมา “เธอลืมไปแล้วหรือว่าเธอเพิ่งสารภาพรักกับฉันไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ลืมเร็วขนาดนั้นเลย?”เนี่ยกวนอวี้กับเจียงเสี่ยวชุนนิ่งค้างไปทันทีเซิ่นหรูซวงเองก็อ้าปากค้างกับคำพูดของสือเหยาเช่นกันบ้าชะมัด ผู้ชายคนนี้มาทำลายชื่อเสียงของเธออีกแล้วเสียงของสือเหยาไม่เบาเลย บรรดาลูกค้าที่นั่งอยู่บริเวณรอบ ๆ ต่างหันหน้ามามอง ประกายไฟแห่งการซุบซิบนินทาลุกโชนอยู่ในแววตาเจียงเส

เซิ่นหรูซวงโกรธจนหัวเราะออกมา “ไม่ต้องอธิบายกับเขาหรอก สมองเขามีปัญหาน่ะ”สือเหยาคลายสีหน้าที่บึ้งตึงลงเพราะคำอธิบายของเจียงเสี่ยวชุน แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเซิ่นหรูซวง สีหน้าเขาพลันบูดบึ้งขึ้นมาหลายส่วน ถึงขั้นที่บูดเสียยิ่งกว่าขยะที่อยู่ในถังขยะเมื่อครู่เสียอีกเขาแค่นเสียงเย็นชา “พูดถึงปัญหาของเธอหรือไง?”สือเหยามองไปยังเนี่ยกวนอวี้ที่กำลังหดคอนั่งฟัง แล้วพูดขึ้นด้วยกระแสเสียงเย็นชา “ฉันขอแนะนำนายหน่อยนะ”เนี่ยกวนอวี้เหลือบตาขึ้นมองเขาอย่างระมัดระวัง “อะ อะไรนะ?”สือเหยาเหยียดยิ้มพร้อมพูดขึ้น “เมื่อหลายวันก่อนเซิ่นหรูซวงมาสารภาพรักกับฉัน แล้วเธอก็โขกศีรษะกับกำแพงเพียงเพราะว่าฉันไม่รับรักเธอ ฉันขอแนะนำนายว่าอย่า——”ยิ่งเซิ่นหรูซวงฟังก็ยิ่งรู้สึกตงิดใจขึ้นเรื่อย ๆ จึงผุดลุกขึ้นยืนด้วยอาการขุ่นเคือง และขนลุกขนพอง แล้วเอื้อมมือไปปิดปากสือเหยาอย่างรวดเร็ว “คุณอย่าพูดมั่วซั่วนะ! มีจิตกุศลบ้างเถอะ!”นัยน์ตาเนี่ยอวี้กวนเบิกค้างไปแล้วสือเหยาหลบมือของเซิ่นหรูซวงอย่างว่องไว จากนั้นก็พลิกฝ่ามือมาคว้าข้อมือของเซิ่นหรูซวงแล้วตรึงไว้บนโต๊ะ พูดกับเนี่ยกวนอวี้ด้วยเสียงเย็นชา “ขอแนะนำให้นายค

บรรยากาศในเวลานี้เหมือนจะหยุดนิ่งไปพักใหญ่ หลังจากได้ยินคำพูดของเจียงเสี่ยวชุน ตัวสือเหยาก็นิ่งค้างเหมือนกับกลายเป็นผัก ก่อนหันหน้ามองเซิ่นหรูซวงพักใหญ่“นักเรียนมัธยมปลายปีสาม?”เจียงเสี่ยวชุนพยักหน้ารับอย่างจริงใจสือเหยาหันไปมองเนี่ยกวนอวี้ เนี่ยกวนอวี้ก็พยักหน้ารับอย่างจริงใจเช่นกันสือเหยาขมวดคิ้วแน่น พูดกับเซิ่นหรูซวงว่า “เธอเพิ่งอยู่มัธยมปลายปีสาม?”เซิ่นหรูซวงเลิกคิ้วถามกลับ “ไม่ได้หรือ?”ทันใดนั้น สือเหยาก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา หัวคิ้วพลันขมวดเข้าหากันแน่น“วันนี้วันพุธ ยังเป็นเวลาเรียน แต่เธอไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน มาอยู่ที่นี่ทำไม?”เซิ่นหรูซวงยักไหล่ “สนใจฉันทำไม ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ถ้าฉันต้องการ”เจียงเสี่ยวชุนจึงพูดแทนเซิ่นหรูซวง “คะแนนสอบของเธอดีมากเลยนะคะ ทางโรงเรียนจึงอนุญาตให้เธอไม่ต้องกลับไปเรียนที่นั่นเป็นกรณีพิเศษ”แววตาของสือเหยาฉายแววสับสนเล็กน้อย “งั้นเธออายุเท่าไร?”เจียงเสี่ยวชุนพูดพร้อมยิ้มจนตาหยี “วางใจได้เลยค่ะ เธออายุสิบแปด โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”หัวคิ้วเรียวของสือเหยายังขมวดเข้าหากันแน่นไม่ยอมคลายตัว ตอนที่เซิ่นหรูซวงกำลังครุ่นคิดว่าเขาจะต้องบอกว

เซิ่นหรูซวงยิ้มน้อย ๆ “นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ”“ได้”สือเหยาจึงนั่งกอดอก เอนหลังพิงเบาะ เลิกคิ้วแล้วพูดขึ้น “ งั้นพวกเธอเรียนต่อสิ ฉันอยากดูระดับของพวกเธอหน่อย”เนี่ยกวนอวี้ที่ดูตื่นเต้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด รีบหยิบหนังสือขึ้นมากางตรงกลางระหว่างพวกเขาสี่คน จากนั้นก็หยิบคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปออกมาจากกระเป๋า เปิดโค้ดที่เขาเขียนไว้ล่วงหน้า แล้วเริ่มอธิบายให้เซิ่นหรูซวงกับเจียงเสี่ยวชุนฟังแต่หลังจากสือเหยานั่งฟังที่เนี่ยกวนอวี้สอนเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ได้สักพักก็ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่พอใจเซิ่นหรูซวงฟังเนี่ยกวนอวี้สอนอย่างตั้งอกตั้งใจ ยามที่อีกฝ่ายสอนไปบางจุด เธอก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยสือเหยาขมวดคิ้วหากันมากขึ้น ชิงถามขึ้นก่อนที่เนี่ยกวนอวี้จะตอบคำถาม “เซิ่นหรูซวง ฉันเลิกถามคำถามแบบเธอตั้งแต่อายุสิบสองแล้ว ทำไมพวกเธอเพิ่งเรียนถึงตรงนี้?”เนี่ยกวนอวี้กับเซิ่นหรูซวงสบตากันเซิ่นหรูซวงมองสือเหยาด้วยสายตาเย็นชา “งั้นนายมีความเห็นยังไงบ้าง?”สือเหยาเชิดหน้าขึ้นโดยไม่มองเธอ “ขอร้องฉันให้สอนเธอก่อนสิ”เซิ่นหรูซวงยกมือขึ้นฟาดไหล่ของสือเหยาไปหนึ่งครั้งอย่างไม่เกรงใจสือเหยา