All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 431 - Chapter 440

บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบสงัดเป็นเวลานาน เลขาหลิวรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย ก่อนลังเลแล้วพูดขึ้น “ประธานเซิ่นคะ เมื่อกี้นี้ผู้จัดการจางที่อยู่แผนกเกมมาบอกฉันว่าเธอเคยรู้จักกับประธานซิง สามารถให้เธอไปเจรจาพูดคุยกับทางอวิ๋นเหยียนได้ ทางผู้จัดการเองก็หวังว่าจะไปเจรจาเรื่องลิขสิทธิ์เกมของเฮยไป๋ทู่ได้ค่ะ”เซิ่นหรูซวงจึงลืมตาขึ้นขานรับในลำคอเบา ๆ “ให้เธอไปลองก่อน ไม่ได้ค่อยกลับมาหาฉัน”ในที่สุดก็พูดออกไปแล้วถึงแม้ว่าประธานเซิ่นของพวกเขาอายุยังไม่มาก ปกติก็ไม่ได้ดุด่าหรือตำหนิลูกน้องมากนัก สวัสดิการต่าง ๆ ของบริษัทก็ไม่เลว แต่ทุกคนรู้ว่าประธานเซิ่นเข้มงวดกับรายละเอียดของงานมาก จนพวกเขาทั้งหมดไม่กล้าทำอะไรผิดพลาดเลขาหลิวผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่งอย่างโล่งอก “อันที่จริงไม่ต้องกังวลเรื่องปัญหาลิขสิทธิ์ของเฮยไป๋ทู่มากก็ได้นะคะ ทางฝั่งประธานซิงก็ดูไม่เหมือนกับอยากจะเก็บลิขสิทธิ์เกมไว้ในมือคนเดียว ยิ่งไปกว่านั้น เกมที่ประธานซิงต้องการสร้างไม่ขัดแย้งกับแผนการของพวกเราด้วย”เซิ่นหรูซวงถาม “พวกเขาจะสร้างเกมอะไร?”เลขาหลิวตอบไปตามความจริง “เนื่องจากคุณหนูเว่ยเป็นนักเปียโน ว่ากันว่าประธานซิงจึงต้อ

“แล้วเรื่องนี้ เธอคิดจะแก้ไขมันอย่างไร?”เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สือเหยาขับรถเข้ามาในลานจอดรถของที่พักอาศัยหลังจากเซิ่นหรูซวงได้หาเงินก้อนแรกมาเมื่อหลายปีก่อน ก็ซื้ออพาร์ทเม้นต์ขนาดใหญ่ใกล้ ๆ บริษัทหนึ่งห้อง เจียงเสี่ยวชุนก็ตามมาซื้อห้องของที่นี่ติด ๆเดิมห้องที่เจียงเสี่ยวชุนซื้อก็คือห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องของเธอ แต่ต่อมาเจียงเสี่ยวชุนถูกสือเหยาพูดจาโน้มน้าว ให้ซื้อห้องที่อยู่ถัดจากเธอลงไปหนึ่งชั้น เพื่อนบ้านฝั่งตรงข้ามของเธอจึงกลายเป็นสือเหยาไปเซิ่นหรูซวงลงจากรถพลางพูดว่า “แล้วจะทำอย่างไรได้? ซิงจือเหยียนเขาจะยอมทิ้งดีลนี้ไปเลยหรือยังไง?”สือเหยาล็อครถแล้วเดินตามไปติด ๆ เอื้อมมือไปคว้าข้อมือเซิ่นหรูซวงไว้แน่น “หมายความว่าอย่างไร เธออยากเจอหน้าเขาใช่ไหม? ก่อนหน้านี้เธอก็ได้พูดคุยกับประธานเจิ้งแห่งเคอหยวนไปแล้วนี่” เซิ่นหรูซวงยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนหันหน้าไปสบสายตาสือเหยา แต่เมื่อเห็นอารมณ์ที่ฉายอยู่ในแววตาของสือเหยา เธอกลับนิ่งงันไปทันที สือเหยามักจะมีสายตาไม่สนใจไยดี มองคนอื่นด้วยแววตาเย็นชามาโดยตลอด มีหลายครั้งที่ดูเหมือนกับไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา แต่ในตอนนี้เวลานี้ ส

ตอนที่เซิ่นหรูซวงออกจากบ้านตอนเช้านั้น ได้ไปกดกริ่งที่ประตูห้องสือเหยาเหมือนอย่างเคยเธอคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล ถึงอย่างไรสือเหยาก็รับปากตนเองแล้วว่าจะทำงานให้บริษัทเหออวี้ของเธอเป็นเวลาหนึ่งเดือน ในฐานะเจ้านาย ก็ควรจะมีหน้าที่ตักเตือนพนักงานของตนเองให้ไปทำงานหลังจากเสียงกริ่งดังขึ้น ก็ไม่มีคนออกมาเปิดประตูอยู่นานเซิ่นหรูซวงเหลือบมองเวลาเก้าโมงยี่สิบแล้วหรืออาจเป็นเพราะเมื่อคืนสือเหยากลับมาดึกเกิน ตอนนี้จึงยังไม่ตื่น เวลาเข้างานของบริษัทคือสิบโมงเช้า ในฐานะที่สือเหยาเป็นหนึ่งในพนักงานของบริษัท ก็ควรจะไปทำงานตามเวลาทำงานของบริษัทเซิ่นหรูซวงกดกริ่งครั้งที่สองคราวนี้ มีคนออกมาเปิดประตูแล้วแต่เซิ่นหรูซวงก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่ที่หน้าประตู นี่ไม่ใช่หญิงสาวที่ลานจอดรถเมื่อคืนหรือ?รอยยิ้มจาง ๆ ฉายขึ้นผ่านแววตาเซิ่นหรูซวงสือเหยาใช้ได้เลยนี่ พาผู้หญิงกลับมาด้วย พัฒนาไปได้เร็วพอสมควรเลยเมื่อเห็นชุดนอนที่หญิงสาวใส่ รอยยิ้มในแววตาของเซิ่นหรูซวงยิ่งลึกล้ำมากขึ้นหญิงสาวคนนี้หน้าตาสะสวย ผิวขาวเนียน ดวงตากลมโต ดูน่ารักมาก เมื่อคืนวานยังสวมกระโปรงสั้น แต่เ

นี่มันหมายความว่าอย่างไร ก็หมายความว่าสือเหยาพาหญิงสาวจากข้างนอกกลับมา พวกเขาคืบหน้าไปจนถึงขั้นนี้กันแล้วผู้หญิงคนนั้นมาหาสือเหยาตั้งแต่เช้าตรู่ ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนจะทำอะไรกันแน่เซี่ยะหยิงหยิงโกรธจนสั่นไปทั้งตัว “เป็นผู้หญิงที่อยู่ที่ลานจอดรถคนนั้นใช่ไหม? เป็นเธอใช่ไหม? นายคบกับเธอแล้วหรือ?”สือเหยาเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนหยิบเครื่องเป่าผมขึ้นมาเป่าผมต่อ โดยไม่ตอบคำถาม “ไม่เกี่ยวกับเธอ ตอนนี้เธอควรจะรีบกลับบ้านไปได้แล้ว เมื่อคืนพ่อแม่เธอโทรหาฉันตั้งหลายครั้ง พวกเขาเป็นห่วงเธอมาก รีบกลับไปรายงานความปลอดภัย”เซี่ยะหยิงหยิงผุดลุกขึ้นยืน เอ่ยขึ้นด้วยเสียงสูง “ฉันไม่อนุญาตให้นายคบกับเธอ!”สือเหยามุ่นหัวคิ้ว “อย่าตะโกน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกินอาหารเช้าซะ ฉันจะให้คนไปส่งเธอกลับบ้าน”เซี่ยหยิงหยิงทรุดตัวนั่งลงที่พื้น พร้อมกับกอดขาโต๊ะกาแฟไว้ “ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่ นายเลิกกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อไหร่ ฉันก็จะไปเมื่อนั้นแหละ”สือเหยาปวดศีรษะทันทีเซี่ยะหยิงหยิงเป็นหลานสาวคนเดียวของตระกูลเซี่ยะ ถูกคนที่บ้านตามใจมาตั้งแต่เด็ก จึงเอาแต่ใจตนเองจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น โมโหง่าย ตั้งแต่เด็กจนโตเขารับ

แพขนตาของสือเหยาสั่นไหวเล็กน้อยเซิ่นหรูซวงมองชายหญิงสองคนกำลังโอบกอดกันแน่น แววตาฉายแววสับสนขึ้นมาช้า ๆกอดกันแน่นคำนี้ ไม่ใช่การคาดเดาของเซิ่นหรูซวง แต่เธอเห็นเองกับตา หญิงสาวที่สวมชุดนอนของสือเหยาขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา แขนสองข้างกอดเอวของสือเหยาแน่นด้วยแรงที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จนเสื้อฮู้ดที่สวมอยู่บนตัวสือเหยาถูกกดจนยับยู่ยี่สถานการณ์ช่างล่อแหลมจริง ๆ เซิ่นหรูซวงจากไปเมื่อสิบนาทีก่อน เพียงแต่ระหว่างทางที่ไปบริษัทได้รู้มาว่าเกมที่ออกใหม่เจอบัคตัวหนึ่งซึ่งแก้ไขได้ยากอีกดังนั้นเธอจึงวกกลับมา เตรียมตัวเอ่ยเตือนด้วยความหวังดีและถือโอกาสพาสือเหยาไปทำงานที่บริษัทด้วยคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะเจอกับสถานการณ์เช่นนี้เซิ่นหรูซวงกับสือเหยากระพริบตามองกันปริบ ๆ เซิ่นหรูซวงจึงเห็นความตื่นตกใจที่อยู่ในแววตาสือเหยาได้อย่างชัดเจนท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัดไม่มีเสียงใด ๆ เซิ่นหรูซวงเป็นฝ่ายลดมือลงก่อน พลางส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้อย่างมีมารยาทเนื่องจากคิดว่าตนเองไปขัดจังหวะเรื่องดี ๆ ของสือเหยาเข้า ดังนั้นเซิ่นหรูซวงจึงคิดใคร่ครวญความรักของสือเหยาถือเป็นการชดเชยของเธอ “ว้าว เธอคงเป็นแฟน