All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 441 - Chapter 450

เขาวิ่งเข้าไปคว้าข้อมือของเธอและดึงให้หันมาทางเขา“เซิ่นหรูซวง”เซิ่นหรูซวงกระพริบตา “สือเหยา นายมาที่นี่ได้ยังไง?”ขณะที่เธอพูดก็กั้นหัวเราะไว้ “ไม่เป็นไรหรอก นายไม่ต้องไปกับฉัน นายไปกับ…”สือเหยาสบสายตาเซิ่นหรูซวงไม่วางตาด้วยดวงตาที่ซ่อนแววกังวลไว้ “เซิ่นหรูซวง เธอเข้าใจผิดไปแล้ว”เซิ่นหรูซวงตอบสนองหลายวินาที “อะไรหรือ?”สือเหยากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ฉันกับเซี่ยะหยิงหยิง ก็คือผู้หญิงที่เธอพูดถึงคนนั้นไม่ใช่แบบที่เธอคิด ฉันไม่ใช่แฟนเขา เธออย่าเข้าใจผิดไปนะ”สือเหยาพูดจบ ก็จ้องใบหน้าเซิ่นหรูซวงไว้ พยายามสังเกตุความรู้สึกทุกซอกทุกมุมบนใบหน้าและดวงตาของเซิ่นหรูซวงไม่เว้นแม้แต่รายละเอียดยิบย่อยน่าเสียดายที่เขาไม่เห็นอารมณ์ความรู้สึกดีใจหรือผ่อนคลายใด ๆ บนใบหน้าของเซิ่นหรูซวงเลยแม้แต่น้อยสือเหยารู้สึกหนักอึ้งอยู่ในอกและเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “เซิ่นหรูซวง เธอควรมีปฏิกิริยาหน่อยสิ”เซิ่นหรูซวงถาม “ไม่ใช่ว่านายกำลังคบกับเธออยู่หรือ?”สือเหยาใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่ใช่ พวกเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดา เธออย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้ชอบเขา”เซิ่นหรูซวงกระพริบตาอย่างใสซื่อ พร้อมยิ้มตอ

เซิ่นหรูซวงพยายามตีความแล้ว แต่ตีความไม่ออกว่ามีความหมายอะไรเซิ่นหรูซวงขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายพูดเรื่องนี้กับฉันทำไม?”สือเหยาอัดอั้นในอกด้วยคำพูดประโยคเดียวของเซิ่นหรูซวงสายตาของสือเหยาดูดุดันเล็กน้อย เขากำแก้วน้ำแน่นกว่าเดิม ทำให้แก้วน้ำที่ทำจากกระดาษใบนี้ยับยู่ยี่ น้ำที่เหลือเพียงน้อยนิดในแก้วนั้นไหลไปตามมือของสือเหยาแล้วหยดลงบนโต๊ะเซิ่นหรูซวงมองไปที่น้ำที่เจิ่งนองเล็กน้อยบนโต๊ะทำงานรู้สึกไม่เข้าใจอย่างมาก “ก็แค่ชุดนอนตัวเดียวเท่านั้นเอง ถอดออกมาซักก็ใช้ได้แล้ว ทิ้งไปเลยแบบนั้นมันสิ้นเปลืองจะตาย”สือเหยาเค้นคำพูดออกมาจากไรฟัน “สิ้นเปลือง? เธอว่าฉันสิ้นเปลือง?”“ไม่สิ้นเปลืองเลย นายรวยจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” เซิ่นหรูซวงหยิบกระดาษทิชชูออกมาหนึ่งแผ่นอย่างไม่สบอารมณ์ แล้ววางตรงหน้าสือเหยา “เช็ดให้เรียบร้อย นายรักความสะอาดมาก ฉันก็เหมือนกัน”สือเหยาขมวดคิ้วแน่น เม้มปาก สายตาดุกร้าวมากขึ้นเซิ่นหรูซวงดูข้อมูลที่ยุ่งเหยิงกองใหญ่ในคอมพิวเตอร์ แล้วสบถออกมาด้วยความจนใจและหงุดหงิด “มีอะไรก็พูดออกมาตรง ๆ ได้ไหม นายเป็นคนอ้ำอึ้งติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันทนมองจนพลอยรู้สึกร้อนใจไปด้วยแล้ว

ในขณะที่พูด ก็เหลือบหางตามองสีหน้าของสือเหยา และก็เห็นสีหน้าบูดบึ้งตามที่คาดไว้จางหลานเอ๋อร์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยโดยเห็นได้จากระหว่างคิ้วที่ขมวดอย่างงดงามนั้น “ประธานเซิ่นคะ ทางฝ่ายอวิ๋นเหยียนได้ตอบกลับเรื่องการขอซื้อลิขสิทธิ์เกมเฮยไป๋ทู่มาแล้วค่ะ”เซิ่นหรูซวงเคลื่อนสายตา “ว่ามาได้เลยค่ะ”จางหลานเอ๋อร์พูด “ทางประธานซิงจากอวิ๋นเหยียนเทคโนโลยีมีความประสงค์ว่า ต้องการให้คุณไปเจรจาด้วยตัวเองค่ะ”เซิ่นหรูซวงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ซิงจือ... ประธานซิงเป็นคนพูดออกมาเองหรือ?”จางหลานเอ๋อร์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้พูดคุยกับประธานซิงโดยตรง คำพูดนี้มาจากผู้ช่วยเขาค่ะ แต่ก็สามารถถือเป็นความประสงค์ของประธานซิงโดยตรงค่ะ”ในห้องทำงานเงียบไปชั่วขณะ จางหลานเอ๋อร์พูดเสริมว่า “ความหมายของผู้ช่วยคือ ท่านประธานซิงจะมาทำธุระที่นี่ในวันมะรืน และจะมีเวลาว่างช่วงบ่ายของวันมะรืน คุณสามารถนัดหมายในช่วงเวลานี้ได้เลยค่ะ”เซิ่นหรูซวงพูด “สรุปว่าพวกเขามีแนวโน้มที่จะเต็มใจขายลิขสิทธิ์เกมเฮยไป๋ทู่ใช่ไหม?”จางหลานเอ๋อร์ส่ายหน้าอย่างลำบากใจ “ตั้งแต่ได้รับมอบหมายงานมา ฉันก็ติดต่อกับทางอวิ๋นเหยียนมาตล

เซิ่นหรูซวงเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาในใจลึก ๆไม่ใช่ความหงุดหงิดที่เกิดจากสือเหยา แต่เป็นความหงุดหงิดที่เกิดจากการที่จะต้องไปพบซิงจือเหยียนเธอทำหน้าเย็นชาอย่างไม่เคยทำมาก่อน แล้วหันหน้าไปพูด “ฉันไม่รู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ และฉันก็บอกไปแล้วว่า ฉันไปเจรจาด้วยตัวเองได้”สือเหยาเห็นใบหน้าเย็นชาของเซิ่นหรูซวง ก็คิดไปอีกอย่างในใจของสือเหยาโกรธ กระวนกระวาย และรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมากเขากัดฟันถามเธออย่างห้ามไม่อยู่ “เธอรังเกียจที่ฉันยุ่งมากเกินไปใช่ไหม?”เซิ่นหรูซวงขมวดคิ้วและพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ ฉันแค่บอกว่าฉัน…”สือเหยาหัวเราะเยาะเย็นชาและพูดแทรกขึ้นมาทันที “เธอต้องการไปคนเดียวแน่นอน ถ้าหากให้ฉันไปด้วย ก็เท่ากับว่าไปขัดขวางเธอรื้อฟื้นความสัมพันธ์เก่า ๆ กับซิงจือเหยียนใช่ไหมล่ะ?”เซิ่นหรูซวงเริ่มงงในตัวเองว่าเธอฟังผิดไปหรือเปล่า “นายพูดอะไรนะ?”สือเหยายกมือกำพนักเก้าอี้ของเซิ่นหรูซวงไว้แน่น แล้วดึงเก้าอี้เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ทำให้เซิ่นหรูซวงหันหน้าเข้าหาเขา ส่วนเขาโน้มตัวลง โดยที่มือทั้งสองข้างวางอยู่บนที่พนักทั้งสองข้าง ราวกับเป็นการกักขัง เขามองลงมาด้วยแววตาที่ขุ่นเคืองคล้ายกับจะคร

รอยที่แก้มแดงก่ำกว่าเดิมหลายเท่าสือเหยาหอบหายใจอย่างหนัก ความรู้สึกที่เสียใจ จนใจ หงุดหงิด หึงหวง และอารมณ์วุ่นวายอื่น ๆ อีกมากมาย หลั่งไหลเข้ามา กระแทกที่หัวใจจนสับสนอลหม่าน ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่างกายเป็นฝ่ามือของเซิ่นหรูซวงที่เรียกสติของเขากลับคืนมาเขาได้แต่สำนึกผิดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อรู้สึกตัวถึงท่าทีและสิ่งที่พูดออกไปใส่เซิ่นหรูซวงแล้ว ตอนนี้สือเหยาแทบอยากจะวิ่งกลับเข้าไปในห้องทำงาน และยอมให้เซิ่นหรูซวงตบอีกสองสามครั้ง จนกว่าเธอจะหายโกรธเขาพูดคำพูดแบบนั้นกับเซิ่นหรูซวงได้อย่างไรเขาทำไปได้อย่างไร?เมื่อสติกลับคืนมา สือเหยาได้แต่เจ็บแค้นตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมตนเองต่อหน้าผู้หญิงที่เขารักได้ ทั้งยังขาดความสุภาพ ขาดความยับยั้งชั่งใจ พูดไม่คิดจนทำร้ายจิตใจเซิ่นหรูซวง และทำให้ระยะห่างระหว่างเขากับเซิ่นหรูซวงไกลออกไปจนเกินเอื้อมอีกแล้วเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นคนเลวทรามที่ไม่น่าให้อภัยสือเหยาคอตก ใช้มือทั้งสองข้างบีบขมับตัวเองแล้วถอนหายใจอย่างหนักเซิ่นหรูซวงคงจะโมโหมากแล้วแน่ ๆเขาไม่เคยเห็นเซิ่นหรูซวงเฉียบขาดและดุดันขนาดนี้ม