All Chapters of ฉันแท้ง... ในวันเกิดชู้รัก: Chapter 31 - Chapter 40

เจียงซู่พยายามดิ้นรนขันขืน “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ทำ!”การต่อต้านของเธอทำให้โจวซือเหย่ยิ่งรุกหนักขึ้น “ถ้าไม่ทำแล้วลูกจะมาได้ยังไง?”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย แต่ราคะในแววตากลับตรงกันข้าม ราวกับว่าในสายตาของเขา เจียงซู่เป็นเพียงเครื่องมือสำหรับการให้กำเนิดที่เหมาะสมเท่านั้นโจวซือเหย่แข็งกระด้างบนเตียงเสมอ และคืนนี้เขายิ่งป่าเถื่อนกว่าคืนไหน ๆ ไม่สนใจความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อยเธอไม่รู้สึกถึงความสุขเลย มีแต่ความเจ็บปวดที่ไม่สิ้นสุดใบหน้าของเจียงซู่ซีดเผือดเล็กน้อย “ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ...”ความเมตตาของชายหนุ่มจะมอบให้เฉพาะผู้หญิงที่เขารักเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถได้รับมันและเจียงซู่ก็เป็นเช่นนั้นภายใต้การกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าของเจียงซู่ยิ่งซีดลงไปอีก และเสียงของเธอก็แผ่วลง “โจวซือเหย่ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บจริง ๆ”โจวซือเหย่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติทางร่างกายเช่นกัน ทันทีที่เขาก้มลงมองก็เห็นรอยเปื้อนเป็นคราบบนผ้าปูที่นอน ล้วนเป็นเลือดทั้งสิ้น!และเมื่อมองไปที่ใบหน้าซีดเผือดของเธอ ม่านตาของเขาก็หดตัวลงทันที โจวซือเหย่รีบพลิกตัวลงจากเตียง สวมเสื้อผ้า แล้วอุ้มเจียงซู่เดินออกไป

“เธอฟังไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง?” ผู้ช่วยจ้องตาเขม็ง และสะบัดหน้าอย่างรำคาญ “รีบไปซะ อย่ามาสร้างความรำคาญที่นี่”ในขณะที่ผู้ช่วยกำลังไล่เธอ โจวซือเหย่ก็เดินออกมาจากห้องทำงานพอดี“ท่านประธานโจวคะ”สายตาของโจวซือเหย่หยุดที่เจียงซู่ พลางขมวดคิ้วแน่น “คุณมาทำอะไรที่นี่?”เจียงซู่พูดว่า “มีเอกสารแผนงานที่ต้องการให้คุณอนุมัติค่ะ”โจวซือเหย่ “ฝ่ายประชาสัมพันธ์ไม่มีคนอื่นแล้วหรือไง?”นี่คือรังเกียจว่าเธอเกะกะใช่ไหม?เวิงอี๋พูดว่า “ท่านประธานโจวคะ ทางห้องประชุมกำลังรอคุณเข้าประชุมอยู่ค่ะ”โจวซือเหย่ “ที่นี่ไม่จำเป็นต้องใช้คุณ”พูดจบ เขาก็เดินออกไปพร้อมกับเวิงอี๋ผู้ช่วยเห็นท่าทางที่ไม่อยากจากไปของเธอ ก็หัวเราะเยาะ “คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนิดหน่อยก็อยากจะมักใหญ่ใฝ่สูงได้เหรอ? ไม่เจียมกะลาหัวว่าตัวเองเป็นใคร ยังกล้าที่จะหมายปองสิ่งที่ไม่ได้เป็นของตัวเอง! ท่านประธานโจวเป็นคนที่เธอจะฝันถึงได้เหรอ?”อยากได้โจวซือเหย่?เธอคิดว่า เธอเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนคนนี้ถึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอขนาดนี้ ที่แท้ก็เพราะเวิงอี๋พูดจาใส่ร้ายเธอลับหลังเจียงซู่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เธอไม่ได้โต้แย้ง เพราะอธิบายไ

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ โจวซือเหย่ก็ลุกขึ้นเพื่อไปทำงาน เขาเหยียดแขนออกรอให้เจียงซู่ช่วยใส่เสื้อให้ แต่กระบวนการที่คุ้นเคยกลับไม่เกิดขึ้น เจียงซู่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนถูกตรึงไว้คนรับใช้ในบ้านสังเกตเห็นความผิดปกติ ต่างหันกลับไปมองที่ห้องอาหาร เจียงซู่ก็เงยหน้าขึ้นหันไปมองเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นเช่นกัน “มีอะไรเหรอ?” เจียงซู่ถามเองตอบเอง “ฉันไม่สบาย ขอลาแล้ว ก็เลยไม่ได้ไปพร้อมกับคุณ คุณขับรถระวังด้วยนะ ฉันจะกลับไปพักผ่อนที่ห้อง”พูดจบ เธอก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่เหลียวหลังเจียงซู่จะไม่รู้ได้ยังไงว่าโจวซือเหย่หมายถึงอะไรเมื่อก่อน เธอทำตัวเหมือนพี่เลี้ยง คอยดูแลเสื้อผ้า อาหารการกินของเขา ทำให้เขามีแต่ความสะดวกสบาย แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากทำตัวเป็นแม่บ้านอีกต่อไปโจวซือเหย่จ้องมองแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไปและจมอยู่ในห้วงความคิดเขารู้สึกว่าเจียงซู่ในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน ถ้าจะให้บอกว่าต่างกันตรงไหน ก็คือเธอไม่เชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อนเขาไม่มีเวลาที่จะเจาะลึกถึงการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ เขาดึงสายตากลับแล้วหันหลังเดินออกไปในช่วงที่ไม่ได้ไปทำงาน เจียงซู่ก็ไม่ได้อยู่เฉย

สองร่างคลอเคลียกันภายใต้แสงไฟ ม่านตาของเจียงซู่หดตัว การหายใจหยุดชะงักเล็กน้อยเว่ยชิงหางก็สังเกตเห็นเช่นกัน และหันกลับไปมองเธอจากสัญชาตญาณสายลมยามค่ำคืนไม่สามารถพัดพาความร้อนในร่างกายของเจียงซู่ออกไปได้ เธอรู้สึกอับอายมากเพราะสายตาที่จ้องมองแรงเกินไป โจวซือเหย่ก็สังเกตเห็นความผิดปกติ เขาหันกลับมา และสบตากับเจียงซู่พอดีเขาถามขากจิตใต้สำนึกว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”เจียงซู่ขยับมุมปาก นัยน์ตาฉายแววตาเย้ยหยัน “ฉันรบกวนคุณหรือเปล่า?”โจวซือเหย่ยังไม่ได้ตอบกลับ เวิงอี๋กลับมีท่าทางเหมือนถูกจับได้ว่ามีชู้ และรีบอธิบายว่า “พี่เจียง พี่เข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่แบบที่พี่คิดเลยนะ พวกเราไม่ได้มีอะไรกันเลย ฉันแค่... ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกอดพี่ซือเหย่เลยนะ แต่เหตุผลบางอย่าง... พี่ฟังฉันอธิบายก่อน โธ่เอ้ย ยังไงพี่ก็ห้ามเข้าใจพี่ซือเหย่ผิดเด็ดขาด”“ทั้งหมดเป็นปัญหาของฉันเอง ไม่เกี่ยวกับพี่ซือเหย่เลย”เจียงซู่เห็นเธอแก้ตัวอย่างเงอะงะและไม่น่าเชื่อถือแล้วก็อดขำไม่ได้เธออยากจะแสดงละคร ก็ช่วยออกจากอ้อมแขนของโจวซือเหย่ก่อน อย่างน้อยก็ทำตามมารยาทขั้นพื้นฐานสักหน่อย?แต่เธอเปล่าเลย โจวซือเหย่ก็ไม่ได้รู

“พี่ซือเหย่” เวิงอี๋หยิบแก้วไวน์ที่โจวซือเหย่ยังไม่ได้หยิบขึ้นมา และดื่มรวดเดียวหมด “กระหายน้ำจะตายอยู่แล้ว”“เฮ้ย…”การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกะทันหันทำให้สีหน้าของเจียงซู่เปลี่ยนไป เธอคว้าแก้วไม่ทัน และเวิงอี๋ก็ดื่มไวน์หมดแก้วแล้วเจียงซู่ “...”เวิงอี๋กะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “เป็นอะไรไปเหรอคะ พี่เจียง แค่ฉันดื่มไวน์แก้วเดียวก็ยังไม่พอใจอีกเหรอ? หรือว่าไวน์แก้วนี้มีปัญหาอะไร?”เมื่อได้ยินดังนั้น สายตาของโจวซือเหย่ก็เปลี่ยนเป็นพินิจพิเคราะห์เจียงซู่พยายามระงับความตื่นตระหนกในใจและพูดอย่างสงบว่า “ไม่มีอะไร”ด้วยตรรกะเพี้ยน ๆ ของเจียงเจียเหวิน เจียงซู่รู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องเดาเลยว่าไวน์แก้วนี้ถูกใส่อะไรลงไป จุดประสงค์ก็แค่ต้องการทำให้เรื่องเลยเถิดแล้วใช้เป็นข้ออ้างผูกมัดเขาเท่านั้นเองเธอระวังเจียงเจียเหวิน แต่กลับไม่ได้ระวังเวิงอี๋ไม่รู้ว่าเจียงเจียเหวินไปหายามาจากไหน แต่ยาออกฤทธิ์เร็วมาก และอาการก็เริ่มปรากฏทันทีเวิงอี๋กุมศีรษะ “พี่ซือเหย่ ฉันรู้สึกเวียนหัวจัง”พูดไปก็ล้มตัวลงในอ้อมแขนของเขาโจวซือเหย่รีบประคองเธอไว้“ไม่เป็นไรนะ?”ใบหน้าของเวิงอี๋แดงก่ำ และเสียงของเธอก