บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 91 - บทที่ 100

           ฟางซินแย้มยิ้มให้กับคำพูดของเขาอย่างถูกใจ ภาพอันแสนสนิทชิดเชื้อของชายหนุ่มที่ตนปักใจกับหญิงสาวผู้ที่อิงแอบอยู่ด้านหลัง            ทำให้หลานเฟินผู้กำลังลุกขึ้นยืนกำมือของตนแน่น ดวงตาของเธอมองคนทั้งคู่ด้วยความชอกช้ำ            ย้อนกลับไปเมื่อวันวานการที่เธอตกหลุมรักชายคนนี้นั้นเป็นเพราะในครั้งหนึ่งเธอเคยได้รับการช่วยเหลือจากเขา            แม้ในเวลานั้นจะมีคนมากมายอยู่ในเหตุการณ์ดังกล่าว ทว่าเธอกลับจำได้แค่มู่เฉิน เพราะในเวลานั้นชายหนุ่มนับว่าเป็นคนที่โดดเด่นมากกว่าบุคคลอื่น            อีกทั้งใครต่อใครรวมถึงลุงของเธอก็ยังชื่นชมเขาอย่างออกหน้าออกตาหลายครั้งหลายหน            ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเขากับเธอย่อมเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด ไม่ว่

            ในระหว่างที่ฟางซินกำลังยุ่งอยู่กับงานของตนทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ อี้ถงผู้ถูกเรียกตัวกลับบ้านก็กำลังอาละวาดพ่อกับเมียใหม่ของเขา            โดยมีหลานเฟินผู้ซึ่งชิงลาออกจากกองทัพก่อนที่หล่อนจะถูกย้ายให้ไปประจำการอยู่แถบชายแดนร่วมกับเพื่อนสาวอีกสองคน            “หล่อนกล้าดียังไง ถึงได้มายุยงให้พ่อบังคับฉันแต่งงาน” อี้ถงยกนิ้วชี้หน้าสองพี่น้องแซ่หลาน            “ฉันหวังดีกับเธอต่างหากล่ะ เถ้าแก่หมงเป็นคนมีเงินอีกทั้งยังมีคนนับหน้าถือตาเขาไม่น้อยหากว่าเธอได้เกี่ยวดองกับเขาตำแหน่งของพ่อหล่อนจะได้มั่นคงมากยิ่งขึ้น” แม่เลี้ยงสาวลอยหน้าลอยตาพูดยิ่งทำให้อี้ถงรู้สึกเดือดดาล            “ฉันไม่แต่ง หากเธอคิดว่าตัวเองทำเพื่อพ่อของฉันจริงหล่อนไม่ให้น้องสาวผู้อยากมีสามีจนตัวสั่นแต่งออกไปแทนเล่า” อี้ถงกล่าวจบหล่อ

           ดวงตาสีทับทิมของอสรพิษตัวใหญ่จ้องมาทางสองพี่น้องวาวโรจน์อย่างหมายมาดที่จะเขมือบหนึ่งในนี้เป็นอาหารมื้อค่ำ            มันอ้าปากจนเห็นคมเขี้ยวขาวยาวโง้งแลดูน่ากลัว ไม่รอให้ใครทันได้ตั้งตัวงูตัวใหญ่แต่ทว่าว่องไวก็พุ่งตัวเข้ามายังเสี่ยวเซิงด้วยความเร็ว            เด็กชายผู้อยู่ในท่าเตรียมพร้อมกางมือออกทั้งสองข้างและเมื่อหัวของอสรพิษผู้ไม่หวังดีเข้ามาในระยะที่เจ้าตัวต้องการ            หมับ!! สองมือของเสี่ยวเซิงบีบเข้าที่ลำคอใหญ่ของมันอย่างแม่นยำ งูตัวใหญ่เองก็หาได้ยอมแพ้มันจึงพยายามสะบัดลำตัวไปมา            ร่างของมันกระทบเข้ากับต้นไม้จนทำให้ต้นไม้ที่มีขนาดไม่ใหญ่ล้มลง เหล่านกกาพากันแตกฮือบินขึ้นฟ้าส่งเสียงร้องจ้าละหวั่นแลดูวุ่นวาย          &n

            “ดูเหมือนว่าพวกเราจะตกเป็นเป้าหมายของผู้ไม่หวังดีเข้าแล้ว” ฟางซินเอ่ยขึ้นเสียงเบาเพียงพอสำหรับให้พี่น้องของตนได้ยิน            “พี่ก็นึกว่าคิดไปเองคนเดียวเสียอีกที่ไม่พูดเพราะอยากรอให้แน่ใจเสียก่อนแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะชัดแจ้ง” ซีห่าวพูดโดยที่เจ้าตัวยังคงก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ทุกข์ร้อน            “ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองเสียด้วย ทุกคนระวังตัวเอาไว้หน่อยนะ” หนานเสิ่นเองก็ไม่ใช่ย่อยในการคาดเดาของตนทั้งหมดทั้งมวลนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับอาจารย์เซียวผู้สอนวิชาการต่อสู้ให้กับพวกตน            “พวกพี่จะเอายังไงดีจะเดินไปเรื่อย ๆ หรือว่าจะล่อให้พวกมันออกมาเลย แต่ฉันบอกตามตรงรีบจัดการให้เสร็จดีกว่าฉันอยากกลับบ้านไปนอนที่นอนนุ่ม ๆ แล้ว หลังจากเอาแรงสักตื่นพวกเราค่อยเดินทางไปตามแผนที่” เสียงเหนื่อยหน่ายของฟางซินได้ทำให้ทั้งพี่ชายน้องชายอมยิ้มขำให้กับคนติดบ้า

            ยามดึกสงัดภายในค่ำคืนเดียวกัน “ไม่...” เฮือก! ฟางซินสะดุ้งสุดตัว เธอลืมตาเบิกกว้างท่ามกลางแสงจันทร์สลัวที่ผ่านเข้ามาทางม่านหน้าต่าง เหงื่อเปียกชุ่มทั่วทั้งแผ่นหลังทั้งที่อากาศในตอนนี้ค่อนข้างเย็น            ‘เจ้าฝันร้ายอย่างนั้นเหรอ’ เสี่ยวหม่าวอ้าปากกว้างจนเห็นเขี้ยวแหลมเล็กถามขึ้นหลังจากเจ้าตัวได้ยินเสียงกรีดร้องของคู่หู            ‘อืม ในฝันฉันได้ยินเสียงปืนดังสนั่นจนตอนนี้ยังก้องอยู่ในหัวเลย หวังว่าจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น’ น้ำเสียงของเธอสั่นจน    เสี่ยวหม่าวสัมผัสได้ถึงความกลัวอย่างชัดเจน            ‘เจ้าจำเหตุการณ์อื่น ๆ ได้อีกหรือไม่’ แมวตัวโตกระโดดขึ้นมาบนตัวของฟางซินถามอย่างใคร่รู้            ‘ไม่ เสี่ยวหม่าวมันจะไม่มีอะไรร้ายแรงใช่ไหม’