All Chapters of ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: Chapter 51 - Chapter 60

            ชุนเทียนห่อตัวแน่นยามเมื่อลมหนาวกระทบต้องผิวกายจากการเคลื่อนไหวของเสี่ยวไป๋ผู้มีพละกำลังแข็งแกร่งมากกว่าสุนัขป่าทั่วไป            สัตว์ทั้งสองตัวต่างสวมเสื้อผ้าหนาไม่ต่างจากมนุษย์แม้ว่าเสี่ยวหม่าวจะสามารถปรับสภาพร่างกายได้            กระนั้นฟางซินก็ยังคงเป็นห่วงดังนั้นจึงได้หยิบชุดที่ตนออกแบบสำหรับสุนัขกับแมวเพื่อให้แม่ทำให้สัตว์ทั้งสองตัวคนละสามชุด ซึ่งป้าสะใภ้ใหญ่และรองก็พากันมาช่วยเย็บด้วยอีกทั้งย่าก็ยังถักถุงเท้าให้กับทั้งสองตัวด้วยทั้งสี่เท้า            การกระทำอันแสนจริงใจเช่นนี้ทำให้เสี่ยวหม่าวผู้ผ่านกาลเวลามาอย่างโดดเดี่ยวเกิดความรู้สึกรักใคร่และหวงแหนคนในครอบครัวกู้อย่างสนิทใจความเย็นชาของเจ้าตัวที่มีมาแต่เดิมของเจ้าตัวจึงได้ค่อย ๆ ละลายลงจนในตอนนี้คนในครอบครัวกู้สามารถอุ้มและลูบขนของมันเล่นได้ผิดกับตอนแรกชนิดหน้ามือเป็นหลังมือทีเดียว 

            “เสี่ยวไป๋เด็กดีรออยู่ตรงนี้นะ พวกเราเข้าไปไม่นานก็ออกมาแล้ว” ฟางซินลูบหัวสุนัขของตนกล่าวอย่างนุ่มนวล            “โฮ่ง” สุนัขตัวโตตอบรับอย่างเชื่อฟัง            ‘เสี่ยวไป๋ หลังข้าเดินเข้าไปด้านในเจ้ารอสัญญาณจากข้านะ จากนั้นรีบไปดึงตัวพี่ชายคนนั้นให้ตามมาเลยเข้าใจไหม ข้าจะสื่อสารออกมาเป็นระยะ ๆ’            เสี่ยวไป๋ส่งเสียงครางหงิง ๆ เป็นการตอบรับ และทันทีเมื่อฟางซินเดินข้ามธรณีประตูเข้าไปประตูทั้งสองบานนั้นก็ปิดลง สุนัขป่าตัวใหญ่ก็ยืนตัวตรงอย่างสง่างามพร้อมรอรับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง            ภายในตัวเรือนด้านในแห่งนี้มีแต่ฝุ่นหยากไย่มากมายโยงระเกะระกะสภาพเช่นนี้ย่อมต้องไม่มีผู้ใดอาศัยอย่างแน่นอน            “สหายน้อยเดินตามพวกเราเข้า

            ท่ามกลางความมืดของราตรีกาล หนานเสิ่นยังคงนอนลืมตาเหม่อมองหลังคาที่คลุมด้วยหญ้าแห้งได้ลาง ๆ ผ่านแสงของดวงจันทร์            เด็กหนุ่มยกมือก่ายหน้าผากภายในหัวสมองของเจ้าตัวครุ่นคิดไปมาในเรื่องของตนทำให้ไม่สามารถข่มตาหลับลงได้            “อาเสิ่น นอนไม่หลับหรือ” ชุนเทียนผู้นอนร่วมห้องถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวแม้ว่าหนานเสิ่นพยายามจะไม่ให้เกิดเสียงดังก็ตาม            “ขอโทษนะครับ ที่ทำให้พี่ตื่น”            “ไม่หรอกพี่เองก็ยังไม่ได้หลับ เรามานั่งคุยกันดีไหม” ชุนเทียนขยับกายนำหมอนมาพิงหลังของตน            “ครับ” หนานเสิ่นเองก็ขยับตัวขึ้นนั่งท่าเดียวกับคนเป็นพี่          &

            ข่าวดีที่มาอย่างกะทันหันเช่นนี้ทำให้กุ้ยฮวาไม่อาจรั้งรออยู่เมืองหลวงได้อีกสักเสี้ยววินาที            ดังนั้นทั้งสามีและภรรยาจึงได้มายืนอย่างเคว้งคว้างอยู่ภายในสถานีรถไฟประจำตัวมณฑลชิงในยามดึกดื่นครึ่งคืน            “ภรรยาครับ ผมว่าพวกเราควรไปหาที่พักกันก่อนวันพรุ่งค่อยไปค่ายทหารคุณมีความเห็นว่ายังไง”            หญิงวัยกลางคนมองใบหน้าของสามีด้วยความรู้สึกผิด “ฉันขอโทษนะคะ เป็นเพราะความใจร้อนของฉันทีเดียวทำให้พวกเรามาถึงที่นี่ในเวลาเช่นนี้”            “ผมไม่ได้โกรธคุณเลย ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ” ผู้เป็นสามียังคงปลอบด้วยถ้อยคำอันอ่อนโยน ในขณะที่คนทั้งคู่กำลังก้าวเท้าออกจากสถานี            “พ่อ แม่” หนานหมิงส่งเสียงตะโกนเรียกพร้อม

            ในขณะที่กลุ่มของโม่โฉวเดินเข้าหมู่บ้าน เมื่อมีคนแปลกหน้าเดินเข้ามาดังนั้นจึงย่อมเป็นจุดสนใจแก่ผู้พบเห็นโดยเฉพาะในกลุ่มนี้เป็นคนหน้าตาดีท่าทางรูปร่างองอาจย่อมเป็นที่สนใจทั้งสาวน้อยสาวใหญ่            รวมถึงยุวปัญญาชนผู้มาจากเมืองหลวงด้วยเช่นกัน พวกเธอต่างพากันหน้าแดงยามเมื่อมองไปทางมู่เฉินและหนานหมิง เนื่องจากการแต่งกายของทั้งคู่ที่มาในเครื่องแบบทหาร            ไม่เว้นแม้แต่นางหวังผู้เป็นแม่สื่อ “นางโม่ หล่อนพาใครมาด้วยอย่างนั้นหรือ” โม่โฉวมองไปทางต้นเสียงสีหน้าคล้ายเบื่อหน่ายทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นเพราะนางหวังเคยมาทาบทามหลานชายของเธอทั้งหนานเสิ่น ต้าโถว เอ้อเป่า เมื่อครั้งที่เด็กพวกนี้จบชั้นมัธยมต้น            “ญาติมาจากเมืองหลวง หากหล่อนไม่มีธุรอะไรฉันขอตัวก่อนนะ” โม่โฉวปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย          &n