บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 61 - บทที่ 70

            “ป้าฟู่หล่อนเป็นยังไงบ้างครับ ต้องให้คนไปตามหมอหรือเปล่า” กู้อี้รีบถามเมื่อเห็นหญิงชราเดินตรงมาทางตน            “ไม่ต้องหรอกหล่อนฟื้นแล้ว” น้ำเสียงของฟู่เหยาไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินักจนทำให้ชายหนุ่มรุ่นลูกรู้สึกสงสัย            “ป้าเป็นอะไรหรือเปล่า”            “ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีหลักฐานพูดพล่อย ๆ ไม่ดี”            กู้อี้ยิ่งรู้สึกมึนงงหนักเข้าไปอีก แต่ทว่ายังไม่ทันที่เจ้าตัวจะเอ่ยถามอะไรเพิ่มเติมยุวปัญญาชนหญิงผู้ซึ่งน่าจะเป็นสหายของคนที่เป็นลมได้วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเขาเสียก่อน            “เลขากู้ ช่วยด้วยค่ะเสี่ยวหลิงหน้ามืดไปอีกแล้ว” สีหน้าของคนพูดเต็มไปด้วยความวิตกกังวล         &nbs

            เรื่องราวอันชวนน่าอับอายขายขี้หน้าของยุวปัญญาชนสาวได้ดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งหมู่บ้าน            แม้ว่าเสี่ยวหลิงจะปฏิเสธร้องไห้น้ำตาหลั่งเป็นสายฝนก็ไร้ผล “ฉะ..ฉันไม่ขอแต่งงานกับเขาค่ะ” เจ้าตัวปฏิเสธ            “สหายเสี่ยวหลิงในเมื่อคุณทั้งสองต่างรักชอบพอกันจนถึงขั้นมานัดพบและทำเรื่องบัดสีเช่นนี้ทำไมคุณต้องปฏิเสธด้วย สหายจางข่าเองก็เป็นคนเมืองเหมือนคุณผมว่าไม่เห็นมีอะไรไม่ดี ผมคิดว่าคุณควรตัดสินใจแต่งกับเขาเถอะไม่อย่างนั้นหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปไกลมันจะมีแต่ผลเสียและไม่ใช่คุณแค่คนเดียวเด็กสาวในหมู่บ้านหลายคนก็อาจจะถูกข่าวของสหายทำให้ชื่อเสียงด่างพร้อยตามไปด้วย” หัวหน้าหน่วยผลิตหลวนผู้กำลังอยู่ในช่วงทำผลงานให้เบื้องบนเห็นพูดออกมาอย่างไม่พอใจ            “ใช่ ๆ ฉันเห็นด้วยกับหัวหน้าหน่วยในเมื่อหล่อนกล้านัดเขาออกมาแบบนี้นั่นย่อมแปลว่าหล่อนชอบพอก

           “ป้าคะ ขอเชิญออกไปก่อน หน้าที่ตรงนี้เป็นของหมอกับพยาบาล” หญิงสาวพยาบาลผู้ใจดีกับฟางซินพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ            หญิงชราคนนั้นจึงได้แต่จำใจสะบัดหน้าของตนโดยไม่ลืมดึงแขนของลูกชายให้ออกมาพร้อมกัน            ภายในกระโจมพยาบาลจึงได้กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้งยกเว้นเพียงเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง            “หมอคะ เราจะทำอย่างไรดี”            “เด็กยังไม่กลับหัวเลยค่ะ แบบนี้ลำบากแน่ ตอนนี้กระโจมทางห้องผ่าตัดว่างหรือยัง ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าทั้งแม่และลูก” คุณหมอสาวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดหวั่น            ฟางซินไม่คิดรั้งรออะไรให้มากความ เจ้าตัวจึงได้เดินไปเปิดผ้าม่านเข้ามาบริเวณข้างเตียงหญิงท้องรายนี้

           นับตั้งแต่ชุนเทียนรู้ความลับอันน่าตื่นตะลึงของน้องสาว เจ้าตัวก็ยังคงใช้ชีวิตของตนเหมือนเดิม มีเพียงเวลาที่จะเดินทางกลับบ้านที่เมืองหลวงเท่านั้นที่ฟางซินแนะนำให้เขาใช้ประตูวิเศษ            ทั้งนี้ทั้งนั้นชุนเทียนรวมถึงพี่ ๆ ของเด็กหญิงก็เห็นด้วยเพราะพวกเขาทั้งแปดคนรวมถึงกลุ่มของหยุนเซียง จูหว่านมักจะพากันไปเดินเที่ยวตามสถานที่สำคัญในเมืองหลวงแม้ว่าในตอนนี้จะมีการปิดสถานที่เหล่านั้นก็ตาม            แต่ทว่าสำหรับฟางซินผู้มีประตูวิเศษของเสี่ยวหม่าวไม่มีสถานที่ใดที่เจ้าตัวจะไปไม่ได้            ดังนั้นในตอนนี้พวกเขาทั้งสิบสามคนกับสองเสี่ยวจึงได้โผล่มายังคฤหาสน์ร้างของผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นสายลับของสงครามในช่วงก่อน            “เป่าเป้ย น้องพาพวกเรามาที่นี่ทำไมอย่างนั้นเหรอ” ซีห่าวถามพลางกอดแขนของตนด้ว

           “เป่าเป้ย” ซีซวนวิ่งมาถึงน้องสาวเจ้าตัวจึงตะโกนเรียกชื่อของเธอออกมาด้วยความดีใจ            แต่แล้วบรรยากาศรอบ ๆ ก็ทำให้เขารู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเมื่อเห็นว่าน้องน้อยกำลังทำการช่วยเหลือชีวิตของโร่ฟาน            “เกิดอะไรขึ้น” คำถามของหนานหมิงไม่มีใครตอบ รวมถึงใบหน้าของแต่ละคนยังคงเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง            ฟางซินผู้กำลังช่วยชีวิตของโร่ฟานแม้รู้ว่าจะไร้ประโยชน์ก็ตาม แต่ทว่าเจ้าตัวก็ยังคงมุ่งมั่นต่อไป            (ท่านเทพทำไมต้องเป็นอย่างนี้ ทำไมจะต้องให้เขาจากไปก่อนวัยอันควรด้วย) น้ำตาของเด็กสาวไหลราวทำนบแตกอย่างไร้เสียง            ‘เจ้าอยากช่วยเขาก็ยังพอมีทางนะ แต่เจ้าจะสูญเสียพลังบางส่วนจนกว่าจะถึงอายุสิบแปดซึ่งไม่เพียงแค่เจ้าเท่า