All Chapters of ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: Chapter 81 - Chapter 90

           หนึ่งเดือนต่อมาเหตุการณ์ที่เป็นยิ่งกว่าฝันร้ายของคนในครอบครัวจางจบลงด้วยการที่เหล่าคนชั่วทั้งหมดถูกตัดสินยิงเป้า            ทว่าสภาพของพวกมันแต่ละคนนั้นไม่อาจสามารถบอกได้ว่าเหมือนคน ทั้งนี้เป็นเพราะคนเหล่านี้ต่างอยู่ในสภาพผอมโซร่างกายภายใต้ร่มผ้ามีแต่บาดแผลไม่ว่าจะทั้งเก่าและใหม่            “คนเลว ๆ มันก็ต้องได้รับผลตอบแทนแบบนี้แหละเสียดายก็แต่คนที่เป็นลูกค้าของพวกมันที่ไหวตัวทัน” โร่ฟานพูดขึ้นอย่างเจ็บแค้นหลังจากที่พวกเขายืนมองผู้ที่ได้รับโทษคนสุดท้ายล้มลง            จากผลงานในครั้งนี้ทำให้หน่วยของมู่เฉินได้พักผ่อนเป็นเวลาครึ่งเดือนก่อนที่พวกเขาจะต้องกลับมาเก็บตัวฝึกซ้อมหนักเพื่อแข่งกับทหารเขตอื่น            “พี่ชายพวกเราจะไปไหนกันดี” อ้ายตี๋ผู้ชอบความรื่นเริงถามขึ้นในขณะเก็บสัมภาระ&nbs

           เมื่อฟางซินเห็นสีหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มเธอจึงได้หยิกไปที่แก้มของเขาเบา ๆ “ยิ้มหน่อยสิคะ ฉันแค่ล้อพี่เล่นเท่านั้นเอง จะว่าไปพี่เองก็จัดว่าเป็นหนุ่มหล่อนะ เพียงแต่ชอบทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไปสักหน่อย”            มู่เฉินยกมือจับข้อมือของเด็กสาวที่กำลังดึงแก้มของตนเล่นอย่างสนุก “อย่าไปทำแบบนี้กับใครล่ะ เป็นเด็กผู้หญิงต้องรู้จักระวังตัว”            “เข้าใจแล้วค่ะ พี่เองก็ปล่อยมือฉันได้แล้ว มันไม่เหมาะ” เด็กสาวแสร้งย้อนคำพูดของเขาอย่างหยอกล้อ            กว่าคนทั้งคู่มาถึงโรงอาหารก็แทบจะไม่มีที่นั่งเหลืออยู่“เป็นเพราะพี่ทีเดียวเห็นไหมคนเต็มเลย พี่รีบช่วยฉันมองหาที่นั่งเถอะ”            “เป่าเป้ยหาเถอะ พี่จะไปซื้อข้าวมาให้” มู่เฉินมองไปยังแถวยาวเหยียดของร้านข้าวที่ตนหมายตาพูดขึ้นโดยไม่รอคำตอบจากเด็กสา

            รถยนต์ของบ้านเจิ้งวิ่งมาตามถนนสายหลักจนกระทั่งเริ่มออกห่างจากบริเวณกลางเมือง            มู่เฉินเป็นคนขับรถตามคำบอกของอี้ถงจนกระทั่งรถของพวกเขาหยุดลงตรงหน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง            อี้ถงเปิดประตูลงจากรถโดยมีฟางซินคอยช่วยเหลืออยู่ด้านข้าง “ไปกันเถอะ” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก            แม้ว่าสองเท้าของหล่อนคล้ายจะหนักอึ้งราวกับแบกน้ำหนักเอาไว้พันชั่ง กระนั้นใบหน้าก็ยังคงเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว            ยังไม่ทันที่คนทั้งห้าจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตู พวกเขาก็ได้ยินเสียงโครมครามดังออกมาจากด้านใน            อี้ถงมองสภาพสิ่งของที่ถูกโยนลงพื้นอย่างไม่ใยดีด้วยดวงตาแห่งความเจ็บปวด “ฟางซิน ปล่อยพี่ก่อน” อี้ถงพูดขึ้นหล่อนข่มกลั้นความเจ

            หลายวันต่อมาเรื่องบ้านของอี้ถงที่ได้พ่อเซียวกับแม่เซียวคอยเป็นธุระจัดการให้ก็เริ่มเรียบร้อย            ถึงแม้ว่าจะยังมีบางส่วนต้องซ่อมแซมอยู่กระนั้นก็ไม่มากในคราแรกอี้ถงมีกังวลเรื่องเงินอยู่บ้างทว่าหลังจากที่เจ้าตัวเปิดดูหีบห่อที่แม่ซุกซ่อนไว้หล่อนจึงโล่งใจ            ดังนั้นเธอจึงไม่ปวดเศียรเวียนเกล้าในเรื่องของค่าใช้จ่าย สำหรับเรื่องการไปมหาวิทยาลัยเธอก็ได้ชุนเทียนคอยดูแล            โดยเขาได้ไปขอยืมไม้ค้ำยันกับรุ่นพี่ที่ฝึกงานอยู่ในโรงพยาบาลมาให้ แม้ว่าอี้ถงจะใช้ได้ค่อนข้างทุลักทุเลไปบ้างในครั้งแรก            ทว่าหลังจากลองเดินอยู่หลายครั้งหล่อนก็เริ่มชำนาญ ถึงกระนั้นทั้งชุนเทียน ฟู่ชิงก็คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง            ส่วนเวลาไปเรี

             ภายในห้องพักของทั้งสี่สาวใบหน้าของแต่ละคนต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้ม            “กิจการของเราไปได้ดีใช่ไหมล่ะคะ” คำถามของฟางซินได้ทำให้ไป๋หลิงกับจ้าวเจี๋ยเดินเข้ามาโอบกอดหล่อนแน่นด้วยความซาบซึ้งใจ            “น้องเล็กขอบใจนะ”            “ขอบใจฉันทำไม ที่ขายของได้มากขนาดนี้ก็เป็นเพราะพวกพี่ทั้งนั้น”            ทั้งสองสาวส่ายศีรษะไม่เห็นด้วย “หากไม่มีเธอรวมถึงเสื้อผ้าสวย ๆ พี่ก็คงไม่สามารถทำการค้าได้หรอก ดังนั้นขอบใจนั่นแหละถูกแล้ว” จ้าวเจี๋ยคลายอ้อมกอดของตนออกพูดเสียงเครือ            “อย่างที่น้องสามพูดนั่นแหละหากว่าไม่มีเธอ เราสองคนคงไม่ได้จับเงินมากแบบนี้หรอก” ไป๋หลิงรีบสนับสนุนคำพูดของจ้าวเจี๋ยทันที