บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 71 - บทที่ 80

            “ยังไม่ต้องรีบตอบหนูตอนนี้ก็ได้ค่ะ ค่อย ๆ คิด” ฟางซิน คล้ายเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นเจ้าตัวจึงไม่ได้กล่าวเร่งรัดรวมถึงได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศแทน            “ขอบใจนะเป่าเป้ย/ศิษย์น้อยที่เข้าใจพวกเรา” คนทั้งสามกลุ่มตอบออกมาพร้อมกัน            “เกรงใจหนูทำไม พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่คะ”            คำพูดนี้ของฟางซินได้ทำให้หัวใจอันหนักอึ้งของพวกเขาคลายลงเหมือนกับว่าทุกคนในที่นี่ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา            (นั่นสินะ ในเมื่อพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นคงถึงเวลาที่พวกเขาคงจะต้องออกไปเผชิญกับโลกภายนอกเพื่อช่วยเหลือและดูแลตอบแทนคนที่ดูแลตนมาตลอดสิบปีบ้างแล้ว) น่าแปลกที่คนพวกนี้กลับคิดเหมือน ๆ กัน        &n

            ฟางซินหันมาตามเสียงเรียกของแม่ก่อนจะยิ้มหวานส่งออกไป “แม่คะ มาดูผลงานของเสี่ยวไป๋สิ” เด็กสาวร้องเรียกด้วยความภาคภูมิใจในตัวของสุนัขป่าตัวใหญ่ผู้กำลังยืนยืดตัวตรงอย่างสง่างามข้าง ๆ ซากกวางตัวโตกว่ามัน            ชาวบ้านหลายคนมองไปทางกวางตัวใหญ่ด้วยดวงตาแสดงความอิจฉาบางคนก็มองไปทางเสี่ยวไป๋สายตาของคนเหล่านี้ดูร้อนแรงจนทำให้หมาป่าตัวโตรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ จนเจ้าตัวรีบวิ่งมายืนอยู่ข้าง ๆ ฟางซิน            “เสี่ยวไป๋ เจ้าเก่งมาก” ฝ่ามือขาวเนียนนุ่มของฟางซินลูบหัวอันใหญ่โตของมันทำให้สุนัขตัวใหญ่แสดงท่าทางราวหมาโง่ตามที่เสี่ยวหม่าวดูถูก            ‘เจ้าบ้าเอ้ย หมดกันความสง่างาม’ เสี่ยวหม่าวอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้            หนึ่งเดือนต่อมาเรื่องราวของเสี่ยวไป๋ที่ล่ากวางตัวใหญ่มาได้ยังไม่ทันซาผู้คนมากมายก

             ตอนนี้เพิ่งจะต้นเดือนฤดูใบไม้ผลิซึ่งยังเหลืออีกหลายเดือนกว่าที่มหาวิทยาลัยจะเปิด ฟางซินผู้ไม่เคยอยู่นิ่งจึงได้เริ่มสำรวจหาพื้นที่ทำการสร้างอาชีพสาเหตุที่เธอเดินทางมาเมืองหลวงเร็วก็เพื่อการนี้โดยเฉพาะ            “ป้าจูคะ สถานที่แห่งนี้ป้าเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้างเหมาะหรือเปล่าที่จะเปิดขายอาหาร” บริเวณนี้ในอนาคตจะเต็มไปด้วยของกินสารพัดซึ่งฟางซินมองว่าเหมาะสมที่สุดสำหรับการเปิดร้านขายอาหารสำหรับครอบครัวของจูเสียง            สองสามีภรรยารวมถึงจูหว่านกวาดสายตามองไปรอบด้านอย่างพิจารณาเนื่องจากสถานที่แห่งนี้อยู่ใกล้กับแหล่งชุมชนอีกทั้งยังอยู่ใกล้โรงพยาบาลและสถานีตำรวจมีโรงเรียนกับมหาวิทยาลัยห่างออกไปไม่ไกล            “เป่าเป้ยที่นี่ดีทีเดียวป้าว่าราคาก็คงไม่น่าจะถูกเช่นกัน” ความกังวลของจูเสียงหลวนคุณเองก็สัมผัสได้แม้พวกเขาจะขยันเก็บเงินมาตลอดปีกว่าตั้งแต่ออกมา

           “สหายเจา นายมองอะไร” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อบ่ายหน้ามาทางเพื่อนของตนพลางปฏิเสธก่อนที่เขาจะหันมาให้ความสนใจกับสหายสี่ห้าคนของตนต่อ            ทางด้านฟางซินกับมู่เฉินทั้งสองคนเดินผ่านคนมากหน้าหลายตามาจนกระทั่งถึงหน้าอาคารแห่งหนึ่ง            “ใช่ที่นี่ไหม” คำถามของชายหนุ่มด้านข้างทำให้ฟางซิน มองไปรอบด้านเมื่อเจ้าตัวเห็นป้ายบอกคณะจึงได้ตอบรับ            “ฉันคิดว่าใช่ค่ะ”            “ถ้าอย่างนั้นเป่าเป้ยไปเข้าแถวเถอะ พี่จะเฝ้าของเอาไว้ให้” มู่เฉินมองไปทิศทางที่มีคนจำนวนไม่มากไม่น้อยยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบก่อนเอ่ยปากบอกคนเป็นน้อง            “พี่ไม่รีบกลับเหรอคะมาเหนื่อย ๆ” ฟางซินถามอย่างเป็นห่วงเธอคิดว่ากว่าจะลงทะเบียนเสร็จน่าจะใช้เวลา

           หลายวันผ่านไปพวกของมู่เฉินก็ยังไม่มีความคืบหน้ามากนักในการสืบหาเบาะแสของคนร้าย            คนพวกนี้ทำราวกับว่าพวกมันหายสาบสูญ แต่แล้วภายในช่วงเย็นวันหนึ่งก็เกิดเหตุที่พวกเขาไม่คาดคิดขึ้น            “ทำไมเสี่ยวเซิงยังไม่กลับอีก” โม่โฉวเดินไปมาราวหนูติดจั่นเมื่อหลานชายคนเล็กของตนยังกลับไม่ถึงบ้าน            เสี่ยวหม่าวส่งเสียงเรียก “จริงสิ เสี่ยวหม่าวพวกเราไปดูที่โรงเรียนกันเถอะ” โม่โฉวไม่พูดเปล่าหล่อนได้ก้าวเท้าเดินเข้าประตูที่เสี่ยวหม่าวเปิดรอ หน้าโรงเรียนประถมแห่งที่หนึ่งมีแต่ความเงียบ            “ทำไมมันเงียบแบบนี้” คนเป็นย่าพึมพำอย่างวิตก            ปกติเสี่ยวเซิงมักจะกลับบ้านโดยเดินทางผ่านประตูในตอนเย็นส่วนตอนเช้าจะมีพ่อหรือไม่ก็ย