บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่อคนทั้งสามรวมถึงแมวตัวเล็กโผล่ออกมา โม่โฉวก็กวาดตามองไปยังรอบเมืองแห่งนี้ที่เต็มไปด้วยภูเขาปูนซะส่วนใหญ่ “ผมว่าพวกเราเดินทางเข้าเมืองกันก่อนดีไหมครับ จากนั้นผมจะลองไปถามหาโกดังให้เช่า” ซานไห่พูดความคิดของตนออกมา            “ก็ดีเหมือนกันว่าแต่เป่าเป้ยหนูรู้ไหมว่าพวกเราอยู่ห่างจากเมืองมากน้อยแค่ไหน” นางโม่ถามหลานสาวตัวเล็กที่กำลังมองสำรวจซ้ายขวาด้วยความอยากรู้อยากเห็น            “ไม่ไกลมากค่ะประมาณสองกิโล แต่ทางข้างหน้ามีสถานีรถประจำทาง” เมื่อได้ยินคำว่าสองกิโลซานไห่แทบจะหมดแรงราวลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมแต่แล้วเจ้าตัวก็มีแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคหลังของบุตรสาว “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะครับ”            เดินมาได้ไม่เกินสิบห้านาทีคนทั้งสามก็มองเห็นป้ายรถสาธารณะ “เมืองนี้ดูเจริญกว่าเมืองของเราอีกนะครับ”            “ก็ต้องเจริญสิคะ เมื

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลกู้อี้ก็ขับรถเข้ามาด้านในตรงประตูก่อนที่จะหยุดรถให้แม่กับหลาน ๆ ลง            จากนั้นเจ้าตัวจึงนำรถไปจอดเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย “หนูเดินเองก็ได้ค่ะ” “ให้พี่แบกเถอะ” หนานเสิ่นพูดในขณะนั่งยองหันหลังให้น้องสาว            “ขอบคุณค่ะ พี่ชายเสิ่น” เจ้าตัวเล็กพูดขึ้นในขณะโน้มตัวไปแนบกับแผ่นหลังอันผอมบางของคนเป็นพี่แม้ว่าจะดูผอมกระนั้นร่างกายของเด็กชายกลับแข็งแกร่ง            โม่โฉวมองภาพของหลานด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเดินนำเด็กทั้งสี่ไปทางหญิงสาวในชุดฟอร์มสีขาว “คุณพยาบาลคะ ฉันมีใบนี้มาจากคุณหมอในหมู่บ้าน” โม่โฉวพูดพร้อมกับส่งกระดาษที่นางพับไว้อย่างดีออกไป            “เด็กคนนี้หรือคะคุณป้า ถ้าอย่างนั้นคุณป้าพาหลานไปลงทะเบียนที่โต๊ะตรงนั้นก่อนนะคะจากนั้นก็....” เจ้าหน้าที่พยาบาลอธิบายอย่างละเอียด    

“อาสาม ต้าโถว” เด็กหนุ่มส่งเสียงเริ่มแตกของตนมาทางพวกเขา “อาเสิ่น/พี่เสิ่น” คนทั้งสามต่างวิ่งเข้าหากัน            เมื่อเห็นว่าหลานชายคนโตปลอดภัยดีซานไห่จึงได้พูดขึ้นอีกครั้ง “พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ”            คนทั้งสามรีบวิ่งลงมาจนถึงชั้นหนึ่งและเมื่อเห็นสื่อหม่ารออยู่กับเอ้อเป่า คนทั้งหมดก็ถอนใจออกมา “รีบไปเถอะ อย่าอยู่นานเลย” ชายวัยกลางคนกล่าวเตือน            หลังจากที่คนทั้งหมดพากันออกมาจากโรงเรียนสองตาของพวกเขาก็ต้องมาเห็นการกระทำอันโหดร้ายที่มีต่อมนุษย์ด้วยกันไม่ว่าจะทั้งคำด่าทอและการกระทำ            “คนพวกนี้มันเป็นพวกนายทุน พวกเราต้องวิพากษ์วิจารณ์มัน” น้ำเสียงของยุวชนปลุกระดมชาวบ้านเช่นนี้            “พ่อครับ ช่วยสหายของผมได้ไหม” ต้าโถวพูดขึ้นเมื่อมองเห็นสหายนักเ

       คนเหล่านั้นพากันเดินออกมาด้านนอกด้วยสีหน้าไม่พอใจเนื่องจากไม่ว่ามันจะรื้อข้าวของหรือว่าทำลายสิ่งของไปมากขนาดไหนก็ไม่เจอสิ่งที่น่าสงสัยเลยสักอย่าง        “หัวหน้าไม่เจออะไรเลย” หลังสิ้นสุดคำพูดนี้ชายวัยรุ่นอายุราวยี่สิบก็เดินมาทางนางโม่เพื่อต้องการจะจับคน        “สหาย จะทำอะไร” กู้อี้เดินมายืนบังแม่ของตนเช่นเดียวกับคนในครอบครัวที่พากันมายืนล้อมแม่/ย่าของตนเพื่อปกป้อง        “เราจำเป็นต้องนำคนไปสอบสวน” วัยรุ่นชายคนนั้นยังคงยืนกรานเสียงเข้ม        “สหาย ครอบครัวกู้ของเราคนเป็นพ่อพลีชีพในสงคราม อย่างผมก็ต้องมาขาเสียจากสนามรบครอบครัวของเราจะเป็นนายทุนอย่างที่ถูกกล่าวหาได้อย่างไร” กู้อี้ข่มกลั้นอารมณ์ของตนกล่าวออกมาเสียงหนักไม่แพ้กัน        “อะไรนะ! แล้วทำไมสหายไม่พูดตั้งแต่ต้นว่าพวกคุณเคยร่วมรบในช่วงสงคราม” วัยรุ่นชายอีกคนหน้าซีดเมื่อได้ยิน

“เจ้าตัวกลม เกิดอะไรขึ้น” เสี่ยวหม่าวโวยวายส่งเสียงประท้วงฟังไม่ได้ศัพท์            “ท่านเทพบอกว่าท่านพ่อกับท่านลุงกำลังจะเกิดอันตราย ไม่ได้การแล้วข้าขอจับสัมผัสพวกเขาก่อน            เพล้ง! เสียงอ่างล้างหน้าดินเผาหลุดจากมือของลี่จินเมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาได้ยินคำพูดของบุตรสาว ‘ซวยแล้ว!’ ข้าลืมว่าไม่ได้สื่อสารทางจิตกับเจ้า            “เป่าเป้ย เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาอย่างนั้นหรือ” ลี่จินเดินเข้ามาถามลูกสาวใบหน้าซีดเผือด            “แม่คะ ใจเย็นลงก่อน สูดหายใจเข้าลึก ๆ การที่ท่านเทพมาเตือนหนูแสดงว่าพวกเขายังคงปลอดภัยดี” ฟางซินปลอบมารดาก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าสู่สมาธิ            แม้ลี่จินจะร้อนใจเพียงใดแต่เจ้าตัวรู้ดีว่ายังไม่ใช่เวลารบกวนลูกน้อย ดังนั้นหล่อนจึงได้นั่งรอเงียบ ๆ ด้วยคว