บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 41 - บทที่ 50

เช้าวันต่อมาวันนี้โม่โฉวแต่งกายอย่างสุภาพค่อนข้างดูเป็นทางการมากกว่าทุกวัน หล่อนสวมเสื้อคอจีนปกตั้งติดกระดุมเรียบร้อยสีเขียวเข้มตัดด้วยผ้าฝ้ายกางเกงสีเดียวกันสวมรองเท้าผ้าที่ตัดเย็บขึ้นใหม่            ผมสั้นสีขาวโพลนของนางทาน้ำมันเรียบร้อยแทบไม่กระดิก “แม่ครับ วันนี้แม่ดูสวยและสง่ามาก” คำชมของลูกชายคนเล็กทำให้ผู้เป็นแม่แย้มยิ้มจนเห็นริ้วรอยบริเวณหางตา            “จริงค่ะพ่อ วันนี้ย่าของหนูดูดีมากตามที่พ่อพูดเลย”            “ปากของหลานนี่ช่างฉาบด้วยน้ำผึ้ง” โม่โฉวดึงแก้มตุ้ยนุ้ยของหลานสาวอย่างหยอกเย้า            “เรื่องจริงนะคะ นี่ขนาดเสื้อผ้าแบบเรียบ ๆ ยังทำให้ย่าดูสง่างามถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นสีอื่นย่าของหนูจะต้องดูสาวกว่านี้เป็นแน่” คนตัวเล็กยังคงกล่าวชมอย่างคล่องปาก          &n

เช้าวันต่อมาอากาศในช่วงนี้ค่อนข้างร้อนทำให้ฟางซินตื่นเร็วมากกว่าในทุกวัน “ย่าคะ อรุนสวัสดิ์” เจ้าตัวเล็กพูดไปพลางอ้าปากหาว            “อรุนสวัสดิ์อะไร อย่างนั้นหรือ” โม่โฉวถามหลานสาวพลางมองด้วยสีหน้าฉงน “ก็สวัสดีตอนเช้ายังไงล่ะคะ”            “ปากน้อย ๆ ของหลานนี่ช่างเจรจาเสียจริง แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้วนะคนอื่นเขากินข้าวไปรับงานกันหมดแล้ว”            “หา! จริงหรือคะนี่หนูคิดว่าตื่นเช้ามากกว่าทุกวันแล้วเสียอีก จะว่าไปย่าจ๋ามีอะไรให้หนูกินบ้าง” สายตาออดอ้อนของคนตัวเล็กอีกทั้งเสียงเล็กเสียงน้อยทำให้โม่โฉวมองด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู            “โจ๊กผักกับผักกาดดองรสเปรี้ยว เนื้อเค็มผัดพริกหวานเข้าไปในครัวนำมากินได้เลย” คนเป็นย่าตอบพลางลุกขึ้นยืนนำมือปัดขากางเกงของตน “ย่าไปเอามาให้ดีกว่าหลานตัวแค่นี้ย่ากลัวหนูทำหก”   

“พี่เสิ่น ปีนี้เป็นปีแรกที่ทางรัฐจะประกาศให้มีการเปิดสอบระดับมัธยมปลายอีกครั้งพี่พร้อมไหมคะ” ฟางซินถามในขณะที่เจ้าตัวนั่งดื่มน้ำพักกินของว่างหลังจากจัดของเข้าห้องของตนช่วยผู้เป็นย่าเสร็จเรียบร้อย            “พร้อมมากครับแต่กว่าจะได้เรียนก็ตั้งปีหน้า น่าเสียดายที่ไม่ได้เรียนพร้อมกับน้อง ๆ” น้ำเสียงและสีหน้าอันหดหู่ของหนานเสิ่นทำให้คนเป็นน้องได้แต่ยิ้มพลางกล่าวปลอบใจ            “เรียนปีหน้าก็ดีนี่คะ ขอให้ได้เรียนก็พอเพราะถึงอย่างไรการสอบเข้ามหาวิทยาลัยกว่าจะประกาศให้มีการสอบอีกครั้งก็ปลายปี1977เลยทีเดียว หลังพวกเราเรียนจบยังอยู่ว่างอีกตั้งหลายปีระหว่างนี้หางานทำเก็บเงินกันดีกว่าเพราะหนูตั้งใจจะพาทุกคนย้ายเข้าเมืองหลวง”            คนตัวเล็กพูดออกมาโดยที่ไม่นำพาเลยว่าสิ่งที่หลุดออกจากปากของตนนั้นได้ทำให้ทั้งพี่และย่ารู้สึกตกใจมากขนาดไหน         &nbs

             เย็นวันนั้นหลังจากคนในครอบครัวได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาจึงเป็นวันที่ครอบครัวกู้ต่างมีแต่รอยยิ้มอย่างชื่นบานอยู่เต็มใบหน้า อีกทั้งเสียงหัวเราะและพูดคุยยังได้นำพามาซึ่งความสดชื่นให้กับภายในบ้านอันแสนเงียบเหงานี้อีกครั้ง            “วันนี้เป็นวันดีดังนั้นหนูเลยซื้ออาหารมาหลายอย่างเพื่อฉลองให้กับพี่ชายเสิ่นค่ะ” เจ้าตัววางกล่องอาหารลงบนโต๊ะมากมาย            ชุนเทียนเบิกตากว้างมองด้วยความตกใจ เนื่องจากอาหารเหล่านั้นล้วนเป็นอาหารที่ตนเคยกินอยู่แค่ไม่กี่อย่างและนานทีปีหนถึงจะได้กิน เขาไม่เคยคิดเลยว่าในเมืองมณฑลแห่งนี้จะมีร้านอาหารคล้ายกับเมืองหลวงด้วย            “น้องสาวสามารถหาซื้ออาหารแบบนี้ได้สถานการณ์เช่นนี้นับว่าไม่ธรรมดาทีเดียว” คำกล่าวของชุนเทียนได้ทำให้ฟางซินหยุดชะงักมือที่กำลังจะใช้ตะเกียบคีบเสี่ยวหลงเป่าเข้าปากเนื่องจากความหิว&n

             บริเวณสถานีรถไฟของตัวอำเภอในตอนนี้ต่างเต็มไปด้วยผู้คนซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นยุวปัญญาชนผู้จากบ้านมาไกลทั้งชายหญิง            “เสี่ยวเทียน โชคดีนะ ขอให้หลานเดินทางปลอดภัย” กู้อี้กล่าวอวยพรเด็กหนุ่มผู้ที่ตนรักประดุจลูกหลาน            “ครับ อาอี้รีบกลับบ้านเถอะอากาศข้างนอกหนาว อยู่นาน ๆ ไม่ดี” ชุนเทียนกระชับสิ่งของที่อยู่ในมือกล่าวอำลาผู้มาส่ง            “เธอก็รีบขึ้นรถไฟเถอะ ข้าวของเงินกับคูปองเก็บเอาไว้ให้ดีนะ ระมัดระวังให้มากยามอยู่ข้างนอก” กู้อี้ไม่วายกล่าวกำชับออกมาอีกครั้ง            “ผมจำไว้แล้วครับ ฝากลาคนอื่นอีกครั้งนะครับ” ชุนเทียน ยิ้มตอบก่อนหมุนกายไปทางตู้รถไฟเบื้องหน้า            วันนี้ทั้งซานไห่ เอ๋อกั๋วยังคงทำงานพวกเข