บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 11 - บทที่ 20

“กินเนื้อกันด้วยสิตักแต่น้ำแกงจะไปอิ่มอะไร เสี่ยวเสิ่นด้วยหลานดูตัวเล็กกว่าเป่าเป้ยอีก ต้องกินเนื้อให้เยอะขึ้นไม่อย่างนั้นจะเอาแรงที่ไหนมาอุ้มน้อง” นางโม่ไม่พูดเปล่านางยังได้คีบน่องไก่ที่อยู่ในน้ำแกงใส่ในชามข้าวของเด็กชายอีกด้วย            หนานเสิ่นน้ำตาคลอหน่วยในความกรุณาที่ผู้เป็นย่ามีให้กับตนเป็นอย่างมาก แม้เขาจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกับนาง ทว่านางก็ยังคงมีความรักและเมตตาให้ตน            ดังนั้นนับตั้งแต่ในตอนนี้เป็นต้นไปเด็กชายจึงได้ถือว่าหญิงวัยกลางคนผู้นี้คือย่าที่แท้จริงและตั้งมั่นว่าจะกตัญญูกับนางไปจนตลอดชีวิต            เสร็จจากคีบเนื้อไก่ให้หลานชายนางโม่ก็หันมาพูดกับบุตรชายคนโตต่อ “อาอี้แกเองก็เหมือนกันคีบเนื้อใส่ถ้วยของอาเว่ยบ้าง รวมถึงเอาเนื้อใส่ถ้วยของแกด้วยหากแกสามคนพ่อแม่ลูกกินเนื้อในชามนี้กันไม่หมดละน่าดู” คำพูดข่มขู่ของมารดาทำให้กู้อี้กับกวนเว่ยซาบซึ้งในน้ำใจอย่างยิ่งยวด “แม่

ช่วงเย็นของวันยังไม่ทันที่สองพี่น้องกู้จะเลิกงาน หน้าโรงงานในตอนนี้พวกเขาก็เห็นครอบครัวของตนมายืนรอกันอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตารวมถึงลูกและภรรยาของตนด้วย            “แม่ ทุกคน มากันที่นี่ทำไมหรือครับ” เอ๋อกั๋วถามออกมาอย่างสงสัยเช่นเดียวกับซานไห่ที่มองไปยังครอบครัวด้วยความแปลกใจเหมือนกัน            “แกอยู่โรงงานไม่รู้หรือว่าต่อจากนี้ได้มีประกาศออกมาว่าให้ทุกคนไปกินข้าวยังโรงอาหารที่รัฐได้จัดขึ้น พวกเราก็เลยพากันมารอแกนี่แหละ” คำพูดของคนเป็นแม่ทำให้สองพี่น้องร้องอ๋อออกมายาว ๆ            “แต่แม่ครับ ไม่ใช่ว่าพวกเราสามารถทำอาหารกินเองที่บ้านได้หรอกหรือทำไมจะต้องมายืนเบียดคนที่นี่ด้วย  โอ๊ย!” ยังไม่ทันจบคำพูดของซานไห่ดีเจ้าตัวก็ถูกฝ่ามือพิฆาตของมารดาตีเข้าบริเวณต้นแขนเข้าอย่างแรง            “แกนี่เรียนมาสูงอีกทังยังได้ทำงานโรงงาน แกไม่

“สหายอี้ พูดเรื่องของคุณออกมาเถอะ หากว่ามีสิ่งใดที่ผมสามารถช่วยได้รับรองว่ายินดีทำอย่างเต็มที่แน่นอน” จิ่นเทาพูดเข้าเรื่องหลังจากดื่มชาดอกไม้กลิ่นหอมลงคอ            (ไม่รู้ว่าเป็นชาอะไรแต่กลิ่มหอมและรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก) เจ้าตัวคิดด้วยความพึงพอใจ            “ผมเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะครับ เนื่องจากผมไว้ใจท่านและคิดว่าท่านเป็นผู้ที่มีความยุติธรรมอีกทั้งยังทำงานด้วยมีใจรับใช้ประชาชนอย่างแท้จริง...” ยังไม่ทันกู้อี้จะกล่าวจบประโยคน้ำเสียงของจิ่นเทาก็ได้เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน            “สหายคุณไม่ต้องเยินยอผมถึงเพียงนั้น พวกเราเป็นทหารหน้าที่รับใช้ชาวประชาคือหน้าที่หลักอยู่แล้ว” นายพลแซ่ซวี่รีบพูดหยุดคำเยินยอของอดีตลูกน้องด้วยท่าทางเก้อเขิน            “ได้ครับ คือว่ามีคนผู้หนึ่งซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครได้มาติดต่อขอให้ผมติดต่อกับท่านในเรื่อง

“แม่ครับผมคิดว่าจะไปส่งแม่กับเป่าเป้ยก่อน จากนั้นจะกลับมาเฝ้าโกดังเพราะของเยอะแบบนี้ผมไม่วางใจ” กู้อี้กล่าวออกมาอย่างกังวล            “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณปู่จะดูแลให้เอง อีกอย่างวันพรุ่งนี้เมื่อฟ้าสางลุงใหญ่รีบไปหาลุงเทาที่โรงแรมของรัฐเลยจะดีกว่าเพราะว่าหากลุงชงกับคุณปู่ไม่อยู่แล้วจะลำบากเอาได้”            “แกทำตามที่หลานว่านี่แหละ อีกอย่างมีพ่อแกอยู่เขาย่อมดูแลได้ดีกว่าแกแน่ใช่ไหมคะคุณ” นางโม่พูดกับลูกก่อนที่จะส่งเสียงออกไปถามสามีผู้ยืนอยู่ข้างนาง            ซึ่งสองตาของชายหนุ่มผู้อยู่ในชุดทหาร (ตอนไปรบปู่ยังไม่แก่มากนัก) มองหญิงคนรักด้วยความรักอันท่วมทน ทำให้      ฟางซินรู้สึกถึงความรักของคนทั้งคู่เป็นอย่างมาก            “ย่าคะ ปู่ยิ้มให้ย่าด้วยละ” ฟางซินทำหน้าที่กามเทพน้อย ก่อนที่จะเห็นท่าทางเขินอายของย่าตน

“น้องสาวลองกินดูสิ” นางโม่คะยั้นคะยอ หัวหน้าแม่บ้านกลืนน้ำลายลงคอหลังจากกลิ่นของส้มผลใหญ่ตรงหน้าลอยเข้าจมูก “มันจะดีหรือ ราคามันไม่ถูกเลยนะช่วงนี้” แม้ใจจะอยากกิน แต่ปากกลับถามออกมาอย่างเกรงใจ            “กินเถอะ ฉันยังต้องอาศัยน้องสาวให้ช่วยไปคุยกับคุณนายให้อีก” ในเมื่อนางโม่ตั้งใจให้ตนกินหัวหน้าแม่บ้านจึงได้แกะเปลือกของมันทิ้งอย่างไม่ลังเล            “อร่อยมาก พี่สาวรอฉันอยู่ตรงนี้นะ” หัวหน้าแม่บ้านร้องอุทานขึ้นเสียงดัง จากนั้นเจ้าตัวก็รีบเดินไปเปิดประตูบ้านก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว            “อ้าว เลยยังไม่ทันเอาส้มไปให้คุณนายกินเลย” นางโม่ พูดขึ้นอย่างเสียดายได้แต่เหม่อมองแผ่นหลังของหญิงวัยเดียวกันหายลับไป            ภายในลานบ้านหลังใหญ่ คุณนายเจ้าของบ้านกำลังกลุ้มใจเรื่องข้าวปลาอาหารที่นับวันยิ่งหายาก &n