All Chapters of ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: Chapter 31 - Chapter 40

ฤดูใบไม้ผลิของปี1967มาเยือน แม้หิมะเพิ่งจะเริ่มละลายอากาศยังคงเย็นแต่สำหรับปีนี้นับว่าเป็นข่าวดีสำหรับเด็กอีกหลายคน            เนื่องจากรัฐบาลได้ประกาศให้โรงเรียนระดับประถมและระดับมัธยมต้นได้เปิดทำการเรียนการสอน            เป่าเป้ยตัวน้อยในวัยเจ็ดปี แม้จะมีรูปร่างอวบอยู่กระนั้นหล่อนก็ตัวสูงขึ้นจากเดิมไม่น้อย            รูปร่างจึงไม่ได้ดูอ้วนจนน่าเกลียดอีกทั้งยังดูน่ารักน่าชังทำให้เมื่อเจ้าตัวอยู่ในชุดใหม่ซึ่งมารดาตัดให้ใบหน้าอ้วนกลมของเธอนั้นช่างตัดกับเสื้อนวมสีแดงเป็นอย่างมาก            “หลานรักให้ย่าไปส่งนะ วันนี้เป็นวันแรกที่หนูจะไปโรงเรียนย่าไม่วางใจ” คำพูดของนางโม่ทำให้คนในครอบครัวได้แต่ยกยิ้มและส่ายหน้าให้กับคนหลงหลาน            “แม่ครับ อากาศยังเย็นอยู่มากแม่จะเดินไป

“ได้ ต่อไปนี้พวกฉันจะตั้งใจเรียนและทำตัวดีอย่างที่นายบอก” คำพูดของหยุนเซียงทำให้เด็กวัยเดียวกันอีกสามคนได้แต่ทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก            “แล้วพวกนายล่ะ” หนานเสิ่นหันหน้ามาถามสหายต่างห้องอีกสามคน “ลูกพี่ว่ายังไงพวกเราก็ว่าตามนั้น” คนเหล่านี้ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้            “ทำให้ได้ก็พอ” หนานเสิ่นพูดจบก็เดินกลับไปหยิบกระเป๋าภายในห้องเรียน            ใบหน้าของหนานเสิ่นมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย กระนั้นก็สามารถทำให้น้องชายหญิงพากันตระหนกตกใจ “พี่เสิ่นหน้าพี่ไปโดนอะไรมา” ต้าโถวถามขึ้นอย่างไม่ปล่อยผ่าน            “ใช่ค่ะ ใครกล้ามารังแกพี่บอกฉันมา” ฟางซินถามขึ้นพลางถกแขนเสื้อของตนอย่างลืมตัว            “แผลเล็กน้อย เอาไว้พี่จะเล่าให้ฟัง ว่าแต่เรื่องของน้องวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง

สองตาของหยุนเซียงมีน้ำตาหลั่งออกมาอีกครั้งยามเมื่อเห็นร่างซูบผอมของคนเป็นพ่อผู้กำลังนอนหลับ            ลมหายใจสะท้อนขึ้นลงนั้นทำให้เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงอย่างหมดห่วงความกังวลหวาดกลัวหายไปจนหมดสิ้น            “ลูกพี่ ดีจังเลยนะครับ” อ้ายตี๋ปาดน้ำตาคุกเข่าลงข้างเตียงของเฉียวคุณเช่นเดียวกับสหายอีกสองคน            “นายพูดถูกแล้วโชคดีเหลือเกินที่ลุงคุณปลอดภัย” โร่ฟานพูดเจือเสียงสะอื้น “ฉันดีใจที่สุดเลย นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปไม่ว่าคนบ้านกู้ให้ทำอะไรฉันจะทำให้ทุกอย่าง” เจียอินยกมือปาดน้ำตาพูดขึ้นอย่างแน่วแน่            “นายพูดเองนะ” หนานเสิ่นเดินยกของว่างกับน้ำชามาให้พวกเขาพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์            “ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น” เจียอินยกมือตบอกพูดยืนยันเสียงหนัก

ช่วงเย็นภายในวันเดียวกัน เมื่อฟางซินได้แจ้งข่าวดีนี้ออกไปเจ้าตัวก็ได้รับรางวัลเป็นการถูกผู้ในครอบครัวหอมแก้มซ้ายขวาจนแก้มขาว ๆ นั้นเกือบแดง            “พวกแกนี่นะทำให้แก้มของหลานช้ำไปหมดไม่ไหวเลยจริง ๆ” ย่าโม่วกล่าวตำหนิทั้งลูกชายลูกสะใภ้ทั้ง ๆ ที่ตนเองนั่นแหละหอมแก้มของฟางซินมากกว่าคนอื่น            กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าแย้งเนื่องจากว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนเป็นแม่ที่นานครั้งจะมีความสุขแบบนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงได้ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม ณ บ้านไม้กลางป่าเหล่าอาจารย์เองต่างก็พากันดีใจหลังจากได้ฟังข่าวดีนี้เช่นกัน            ทว่าพวกเขาก็พยายามเก็บอาการเพื่อไม่ให้ศิษย์ตัวน้อยได้ลำพอง “สอบเลื่อนระดับได้ก็ดีแล้ว การเรียนรู้ได้เร็วกว่าคนอื่นย่อมนับว่าได้เปรียบ” อู๋เหยียนทำสีหน้าเคร่งขรึมซึ่งผิดจากแววตาที่ยังเปล่งประกายด้วยความภูมิใจอันปิดไม่มิด          &

ฟางซินเฝ้าติดตามกลุ่มของพี่ชายอยู่นานจนกระทั่งเมื่อเห็นว่าทุกคนได้กลับเข้าประตูกันไปเรียบร้อยคนตัวเล็กจึงได้เปิดเปลือกตาของตนขึ้น            “ฟ้ามืดซะแล้ว รีบกลับบ้านดีกว่าหิวจะแย่” เจ้าตัวพึมพำพลางเอามือลูบท้องป้อย ๆ ในจังหวะที่เจ้าตัวกำลังลุกขึ้นยืนจู่ ๆ ก็มีเศษเหรียญกลิ้งมาทางเท้าของเธอ            “สหายน้อยเอาไปซื้อข้าวกินแล้วรีบกลับบ้านซะ”            ผู้พูดหันหลังยกมือขึ้นสูงเป็นเชิงกล่าวไล่ ฟางซินก้มเก็บเหรียญทองแดงมูลค่าหนึ่งเหมาขึ้นมาไว้ในมือ            สายตามองตามแผ่นหลังโค้งงอของชายวัยกลางคนด้วยรอยยิ้ม (เอาไว้หนูจะตอบแทนความมีน้ำใจครั้งนี้ให้นะคะ) เด็กหญิงคิดก่อนที่เจ้าตัวจะสาวเท้าเดินเข้าไปในตรอกเปลี่ยวและหายลับไปโดยไร้ซึ่งร่องรอย            “เป่าเป้ยน้องกลับมาแล้