All Chapters of หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

หยุด...หยุดนะ!นางพยายามสั่งห้าม แต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่งนางสักนิดแม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์แค่นหัวเราะ เหมือนจะเยาะเย้ยกัน“ถึงแม้จะวางเฉยเพียงไร แต่ดูเหมือนร่างกายเจ้าจะร้องบอกอีกอย่าง”ประโยคนี้ทำให้หนิงซินทั้งอับอายทั้งรู้สึกอัปยศอดสูจนอยากร่ำไห้นางกัดริมฝีปากแน่น พยายามไม่คล้อยตาม พยายามไม่แสดงออกทางสีหน้า ทว่ายิ่งนางพยายามฝืนทนอดทนอดกลั้น ผู้อยู่ด้านล่างก็ยิ่งยกสะโพกกลมกลึงของนางขึ้นลง กระแทกเนินเนื้อสามเหลี่ยมของนางลงบนเนินเนื้อกลางหว่างขาตน ก่อเกิดเสียงตุบตับผสานเสียงน้ำกระฉอกกระทบถังไม้ดังเจาะแจะแสนลามก แก่นกายอันใหญ่โตที่ค้างคาอยู่ในกายนางทั้งกระทุ้งทะลวงลึก ทั้งยังดุนดันจนร่างกายนางแทบปริแยก พาให้รู้สึกทั้งกระสัน ทั้งตื่นเต้นระคนหวาดกลัว ชีพจรทั่วทั้งร่างพลันตื่นตัว ภายในหัวปั่นป่วนไปหมด เป็นความรู้สึกชนิดที่...ชั่วชีวิตนี้ หากโชคชะตาไม่เล่นตลก ส่งคนต่ำช้าพรรค์นี้มาทดสอบนาง นางก็คงจะไม่มีวันได้สัมผัส...ถูกแล้ว...มันคือบททดสอบ...สวรรค์กำลังทดสอบนาง...มีเพียงความคิดนี้เท่านั้น ที่ทำให้นางยังประคองสติเอาไว้ได้ตอนนี้หนิงซินคล้ายถูกจับขึงอยู่กึ่งกลางระหว่างกลุ่มก้อนความหวาดกลัว

หลังจากสุขสมเสร็จสิ้นเป็นหนที่สาม โจรขืนใจต่ำช้านั่งเสพซับความพึงพอใจของผู้ชนะอยู่พักใหญ่ ถึงค่อยขยับยกร่างนางออกวางทิ้งไว้ในถังไม้ราวกับของเล่นที่หมดประโยชน์ ส่วนตนเองก็เช็ดเนื้อเช็ดตัว สวมใส่เสื้อผ้าออกไปตรวจตรากองทัพโดยไม่ชายตาแลนางสักนิด ไม่แม้แต่จะมีน้ำใจเหลือเสื้อผ้าทิ้งไว้ให้นางได้ใช้สวมใส่คลายหนาวสักชิ้น นัยว่าต่อให้ของเล่นหรือนางบำเรอบำบัดความใคร่อย่างนางจะเดินไปเดินมาในสภาพเปลือยเปล่าน่าสังเวชอุจาดตา ก็หาได้มีความสลักสำคัญอันใดไม่สำหรับคนผู้นั้นแล้ว...การที่นางไม่มีเสื้อผ้าให้สวมใส่ คงนับเป็นเรื่องที่สะดวกสบายกว่ามากกระมังยิ่งคิดหนิงซินก็ยิ่งกว่าอดสูกระนั้นก็เถอะ อย่างน้อย ยามนี้ แม่ทัพใจทรามนั่นก็ยอมปล่อยให้นางได้มีเวลาร้องไห้คร่ำครวญกับตัวเองอย่างที่อยากทำมานานเสียทีหนิงซินชำระล้างร่างกายอยู่นานกว่าครึ่งชั่วยาม นางถูเนื้อถูตัวไปทั่วทุกซอกทุกมุมอย่างรังเกียจ พยายามจะลบทุกสัมผัสจากคนผู้นั้นออกไปให้หมด หลังจากถูผิวเนื้อซ้ำๆ จนแดงก่ำราวกับจะคั้นโลหิตออกมาได้ และน้ำในถังไม้เย็นจัดจนเนื้อตัวชาหนึบไม่รู้สึกรู้สา จึงค่อยๆ พยุงร่างอ้อนแอ้นอันบอบช้ำ

เห็นนางหน้าเสีย แม่ทัพต่ำช้าก็ย่ามใจ เขานั่งลงชันเข่า จ้องมองนาง เอ่ยเสียงยานคาง“หึ...ปีศาจน้อยก็กลัวเป็นเสียด้วย...”นางเผลอกระถดถอยหนีโดยสัญชาตญาณ อีกฝ่ายขยับตัวตามทันที“และปีศาจก็กำลังล่อลวงข้า...”“อย่า...อย่านะ...ข้ายัง...”“ยัง?”หนิงซินไม่คิดว่าจะถูกถามกลับ นาง...นางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีนางจะพูดออกไปได้อย่างไร...เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ เรื่องที่น่าอดสูเช่นนี้ เรื่องที่ไม่เหมาะสมจะกล่าวเช่นนี้ นาง...หนิงซินที่ไม่รู้จะตอบอย่างไร ได้แต่กระถดถอยหนี เนื้อตัวสั่นเทายามไร้น้ำกามาน่ารังเกียจพวกนั้นที่หว่างขา ต้องยอมรับว่าในแต่ละครั้งที่ขยับตัว ส่วนนั้นของนางที่บวมช้ำจะบดเบียดเสียดสีกัน ทำให้รู้สึกเจ็บและแสบตรงร่องรอยพรหมจรรย์ที่ปริแยกฉีกขาดมากจริงๆสำหรับหนิงซินแล้ว นางก็เพียงกระถดถอยหนีภยันตรายเท่านั้น ทว่าในสายตาคนเมากลับเห็นท่าทีนั้นเป็นการยั่วยวนเชิญชวน เป็นการเล่นเล่ห์ ใช้ กลยุทธ์แสร้งถอยให้รุก แสร้งยั่วให้อยาก แสร้งห้ามให้กระทำ อีกทั้งการขยับแข้งขา

“อ๊ะ...” ยามนี้นางถึงขั้นเผลอส่งเสียงไร้ยางอายออกมาแล้วหนิงซินเกลียดตัวเองที่เผลอคล้อยตามโจรขืนใจผู้นี้ยามที่เขาออกแรงขยับเอวรัวถี่ นางถึงกับเผลอเลื่อนมืออันอ่อนแรงขึ้นจับต้นแขนเขาไว้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอยากห้ามหรืออยากสัมผัสตัวคนผู้นี้กันแน่เพียงรู้เท่าทันความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง หนิงซินก็ตกใจจนแทบลืมวิธีหายใจนี่นาง...ไม่...ไม่...ไม่...ไม่...!หนิงซินกัดริมฝีปากน้อยๆ อย่างไร้เรี่ยวแรง พยายามดึงสตินางพยายามยึดความชิงชังไว้แน่นหนัก พยายามไม่ลืมว่าคนผู้นี้กำลังลงทัณฑ์ทรมาน ทรมานด้วยของสิ่งนี้...ของที่เคยทำให้ร่างกายนางคล้ายกับจะปริแยกออกเป็นสองส่วนเขากำลังจะ...ทำให้นางเสียสติ...นี่กระมัง ที่เขากล่าวเอาไว้ว่าจะทำให้นางทรมานยิ่งกว่าตาย...หนิงซินสะอื่นค้าง หอบหายใจรัวถี่ พยายามจิกเล็บข่วนเขาเท่าที่ยังพอจะมีเรี่ยวแรงหลงเหลือ นางต้องการให้เขาหยุด หยุดทำเรื่องต่ำทรามที่ทำให้นางทั้ร้อนรุ่มทั้งหัวใจเต้นแรงทั้งๆ ที่อ่อนล้าเต็มทีแล้ว คาดไม่ถึงว่ายิ่งนางพยายามต่อต้านเช่นนั้น คนด้านบนกลับยิ่งขยับเอวรัวถี่

หนิงซินเจ็บจนน้ำตาเล็ด นางเลื่อนสองมือน้อยๆ ผลักแผงอกเขาโดยอัตโนมัติ พอคาดเดาได้ว่าทำไปก็ไร้ผล ทว่า ทว่าคนต่ำช้าผู้นี้ถึงกับตอกย้ำความไร้ทางสู้ของนางด้วยการรวบมือของนางขึ้นตรึงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วจูบกัดไปทั่วต้นขอนาง นางเบี่ยงหน้าหลบไปทางซ้าย คนผู้นี้ก็ย้ายไปย่ำยีลำคอนางทางขวา ยามนางเบี่ยงหน้าดุนดันหน้าเขาทางด้านขวา คนผู้นี้ก็กระทำย่ำยีต้นคอนางทางด้านซ้าย ทั้งขบเม้มเล็มไล้ ทั้งดูดดมเหมือนคนคลั่ง ไม่แน่นว่ายามนี้ลำคอของนางอาจมีโลหิตแดงฉานไหลซึม นางอาจกำลังถูกปีศาจในคราบมนุษย์ผู้นี้สูบเลือดสูบเนื้อสูบพลังชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดออกไปจากร่างน้อยๆ ร่างนี้ก็เป็นได้ริมฝีปากรังแกลำคอนาง มือข้างหนึ่งตรึงสองมือนางไว้ มืออีกข้างเคล้นคลึงปทุมถันนางไม่หยุด ช่วงล่างก็ขยับโยกเข้าออกไม่ได้พัก หนิงซินถูกปีศาจขืนใจต่ำช้ากระตุ้นไปทั่วทั้งร่างไม่หยุดหย่อน ไม่ได้พัก กระทั่งผ่านไปมากกว่าหนึ่งเค่อยามก็ยังไม่มีทีท่าว่าการกระทำอันคลุ้มคลั่งป่าเถื่อนหยาบคายนี้จะหยุดลงแม้ในตอนแรกนางตั้งใจว่าจะวางเฉย อดทนให้เรื่องทุกอย่างผ่านไป ไม่ตอบสนองคนชั่วที่คร่อมทับตนเองอยู่ด้านบน ทว่า...หลังจากถูกปลุกรังแกหนัก