All Chapters of หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

อวิ๋นจางหมิ่นก็คือหนึ่งในบรรดาอาจารย์ที่อบรมสั่งสอนท่านแม่ทัพผู้เป็นนายผู้นี้มาตั้งแต่ยังเยาว์ ทั้งยังเป็นผู้ที่ตั้งชื่อรองให้เขาอีกด้วยโดยทั่วไปแล้ว คนในครอบครัวจะเป็นผู้ตั้งชื่อรองให้บุตรธิดา ทว่าก็มีกรณีที่ผู้เป็นอาจารย์ตั้งชื่อให้ลูกศิษย์ของตนใหม่เช่นกัน อวิ๋นจางหมิ่นซึ่งยามนั้นเป็นเพียงหมอธรรมดาๆ ที่คนบางส่วนเรียกขานไปเองว่า ‘หมอเทวดา’ เป็นผู้หนึ่งที่ชมชอบวิถีปฏิบัตินี้ เขาตั้งชื่อรองให้กับลูกศิษย์ผู้สูงส่งของตน โดยดูตามดวงชะตาราศีตามปกติแล้ว ลูกศิษย์คนนี้ของเขาค่อนข้างเฉยเมย สงวนท่าที ยามนี้กลับออกอาการร้อนรน เกรงว่าข้างในกระโจมจะเกิดเรื่องใหญ่...ดูท่าหยางหยางของข้าจะเกิดเรื่องแล้ว! อวิ๋นจางหมิ่นรีบสาวเท้าเข้ากระโจมทันทีจนถึงตอนนี้ผู้เฒ่าอีกสามคนที่เหลือเพิ่งจะมาถึง ทันเห็นเพียงชายเสื้อคลุมสหายเฒ่า“เฮอะ! อวิ๋นจางหมิ่นนะอวิ๋นจางหมิ่น มิน่าเล่า บิดามารดาจึงตั้งชื่อไว้ว่าอวิ๋นจางหมิ่น!” สามผู้ชราบ่นไล่หลัง ก่อนทรุดกายลงนั่งบนม้านั่งแถวนั้นด้วยอาการเหนื่อยหอบทันทีที่ก

เห็นลูกศิษย์ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของตนประเดี๋ยวก็หน้าดำคล้ำ ประเดี๋ยวก็หน้าแดงก่ำ อวิ๋นจางหมิ่นอดรู้สึกสาแก่ใจแทนองค์หญิงรองมิได้ ถึงจะรู้ดีว่าอีกไม่นานแม่ทัพของตนย่อมต้องคิดได้ว่าสมควรให้คนไปควานหาตัวหมอหญิงหรือหมอตำแยและสาวใช้ มาช่วยกันดูแลรักษาองค์หญิงก็เถอะ!หึ! ขอให้ไม่มีกุนซือ แม่ทัพ นายกอง คนใด สะกิดใจเรื่ององค์หญิงรองทีเถอะ ก็ลูกศิษย์ของเขาผู้นี้น่ะ พอเป็นเรื่องที่ต้องข้องเกี่ยวกับสตรีดีๆ แล้วกลับซื่อจนเซ่อนี่นา!ใครทำอะไรเอาไว้ก็รับผิดชอบดูแลแก้ไขเอาเองเถอะ เรื่องอะไรทำผิดแล้วต้องให้คนเช่นนี้ใช้ชีวิตสะดวกสบายนัก!ทว่า...อวิ๋นจางหมิ่นใคร่ครวญตามประสาหมอที่มีความรับผิดชอบแล้วก็อดกังวลไม่ได้ลูกศิษย์ของเขาผู้นี้จะดูแลบาดแผลเฉพาะส่วนของสตรีได้อย่างไร ในเมื่ออาจารย์เช่นเขาไม่เคยสอน อย่างดีก็คงทำได้แค่ดูแลเหมือนบาดแผลทั่วๆ ไป...ความที่ตัวเขาเอง แม้จะชรามากแล้ว แต่ก็ยังนับเป็นบุรุษ จึงมิได้เปิดดูบาดแผลขององค์หญิงรอง ถ้าหากบาดแผลนั้นเป็นบาดแผลฉกรรจ์... เจ้าลูกศิษย์ที่ไร้ประสบการณ์การดูแลสตรีเช่นหยางหยาง จะรักษาบาดแผ

เขาสมควรปลอบนาง...หรือมีสิทธิ์ที่จะปลอบใจนางหรือไม่ ในเมื่อเขาคือบุรุษที่ข่มเหงรังแกนางอย่างไร้ปรานี ทั้งยังทอดทิ้งนางไว้ราวกับจะปล่อยให้นางค่อยๆ ตายไปเองอย่างทรมานเขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้ แต่...มาถึงตอนนี้แล้ว หากพูดออกไป คำพูดของเขาจะยังเหลือน้ำหนักให้เชื่อถือได้สักกี่ส่วนกัน?หยางหยางสังเวชใจที่ท้ายที่สุดแล้วตนเองก็ดำเนินรอยตามบุรุษชนิดที่ตนรังเกียจชิงชังที่สุดในชีวิตอย่างบิดาสุดท้ายเขาเองก็กลายเป็น ‘โจรขืนใจชั่วช้า’ เช่นกันแม้จะอ้างว่าทั้งโกรธแค้นและโมโหจนหน้ามืด อีกทั้งยังถูกนางพูดจายั่วโมโหจนขาดสติ และต่อมาก็รู้สึกผิดจนไปดื่มเหล้าเมามาย...จนขาดสติอีกหน แต่ข้อเท็จจริงก็ยังคงเป็นข้อเท็จจริงเขาทำร้ายนางหยางหยางมองหญิงสาวที่เพิ่งจะพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่กี่ปีบนฟูกแล้วลมหายใจติดขัด ตอนที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวสวมเสื้อผ้าให้นาง เขาพบว่านางทั้งร่างเล็กและบอบบาง บนข้อมือนางยังมีรอยนิ้วมือเขาอยู่ด้วยซ้ำตอนนั้นเขายั้งสติไม่อยู่...คงจะ...บีบข้อมือนางเสียแรง ยังดีที่ไม่ถึงขั้นทำข้อมือน้อยๆ นี้แตกหักหยางหยางถอนห

เดิมทีเสด็จแม่ของนางเฝ้าถนอมอบรมเลี้ยงดูนางมาก็เพราะหวังว่าสักวันจะได้เห็นนางเป็นพระราชชายาอ๋องปกครองแว่นแคว้นใหญ่โต ทรงอำนาจ หากไม่เกิดเรื่องกับพี่หญิงใหญ่ หากการคัดเลือกราชบุตรเขยไม่เกิดความวุ่นวายจนบานปลายกลายเป็นสงคราม และหากนางไม่เสนอตัวเข้าอารามศักดิ์สิทธิ์ด้วยตนเอง ป่านนี้เสด็จแม่ของนางอาจจะสมพระทัยไปแล้วก็เป็นได้ เพราะผู้ชนะการประลองในครั้งนั้นก็คือองค์รัชทายาทแห่งแคว้นอันรุ่งเรืองยิ่งใหญ่ พรั่งพร้อมด้วยกำลังทหารและทรัพยากรอย่างเฮยเซ่อเย่ว์ตอนนี้เฮยเซ่อเย่ว์คงผลัดแผ่นดินแล้วกระมัง...ยามกลียุคเช่นนี้ ข่าวสารสับสนวุ่นวาย บุรุษล้มตายเป็นใบไม้ร่วง นางไม่ใคร่จะรู้นักว่าเป็นพี่น้ององค์ใดของรัชทายาทผู้ล่วงลับ ที่ได้ขึ้นเป็นต้าอ๋อง และยิ่งไม่แน่ใจว่าตำแหน่งอ๋องเฮยเซ่อเย่ว์ จะยังเป็นของบุรุษสกุลจี[1]เช่นเดิมหรือไม่ สิ่งเดียวที่นางรู้ก็คือเรื่องที่ยามนี้อำนาจตัดสินใจในการสงครามทั้งหมด อยู่ในมือแม่ทัพใหญ่ที่อยู่ด้านหลังนางผู้นี้หนิงซินเหนื่อยล้า ปิดเปลือกตา ปล่อยให้ตัวเองผล็อยหลับไปทั้งสภาพนั้นนี่เป็นความจงใจในเมื่อยามนี้คนผู้นี้รู้สึกว่

คุณหนูผู้นี้...ซึ่งถ้าให้เดา คงไม่แคล้วต้องเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์จากตระกูลใดตระกูลหนึ่งของแคว้นป๋าย หรือบางทีอาจเป็นถึงองค์หญิงจากชนเผ่าหรือแคว้นใดสักแคว้นที่แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ต้องใจแล้วพาตัวมา...ไม่ว่าคุณหนูผู้นี้จะสมยอมหรือถูกบังคับให้ใช้ค่ำคืนร่วมกับแม่ทัพใหญ่อย่างไร้ทางเลือก ยามนี้ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุกเสียแล้ว สิ่งที่เสียไปย่อมไม่อาจเรียกคืน นางก็มีแต่จะต้องใช้ชีวิตต่อไปในฐานะสตรีของแม่ทัพใหญ่ผู้นี้ให้ได้เท่านั้น...นั่นเป็นทางเลือกที่ดีต่อนางที่สุดขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ไม่ว่าจะเป็นภรรยาเอก ภรรยารอง หรืออนุภรรยาในตระกูลใหญ่ จะอย่างไรสิ่งที่ช่วยค้ำจุนสถานะของมารดาก็คือบุตรธิดาหากคุณหนูผู้นี้ตั้งครรภ์จากการร่วมใช้ค่ำคืนร่วมกันครั้งนี้...และอาจจะมีครั้งต่อๆ ไปในเร็ววัน นางก็ขอทุ่มเทแรงกายแรงใจเอาใจช่วยเต็มที่ เพื่อไม่ให้คุณหนูที่สารร่างบอบบางน่าเอ็นดูสงสารเช่นนี้ถูกทอดทิ้งเมื่ออีกฝ่ายเบื่อหน่าย และได้มีตำแหน่งแห่งที่ข้างกายแม่ทัพใหญ่ผู้นี้อย่างมั่นคงหญิงหม้ายอย่างนางผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดู หนักที่สุดคือเรื่องที่ผ่านความทุกข์ระทมจากการสูญเสียสามียั