All Chapters of หนิงซินกงจู่ เชลยแค้นแสนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากผ่านพ้นคืนฝนคลั่งพายุโหมกระหน่ำ หนิงซินก็เกิดตัวร้อนไข้ขึ้น ล้มป่วยขึ้นมานางมิได้คันคอหายใจติดขัดดังที่เคยล้มป่วยในวัยเยาว์ ทว่ากลับปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่าง ซ้ำยังเจ็บร้อนที่ส่วนนั้น เนื้อตัวร้อนเป็นไฟ ปวดศีรษะ สะบัดร้อนสะบัดหนาว อ่อนแรงจนฝืนลุกขึ้นจากฟูกไม่ไหว ได้แต่ห่มคลุมอาภรณ์จิ้งจอกขาวและกอดมันเอาไว้ คิดเพียงว่าต่อให้ต้องตายก็ต้องตายหลังจากแคว้นป๋ายและเฮยเซ่อเย่ว์เจรจาสงบศึกกันได้สมความคิด มิเช่นนั้น หากแคว้นป๋ายพบว่าองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ที่เดินทางมาเจรจายื่นข้อเสนอต่างฑูตสงครามได้รับความอัปยศ หรือได้รับภยันตรายจนถึงแก่ชีวิต การเจรจาอาจไม่เพียงไม่สัมฤทธิ์ผล ยังอาจเป็นเหตุให้เกิดจลาจล เกิดสงครามกลางเมืองขึ้นอย่างน่าอดสูช่วงวันสองวันมานี้ หนิงซินอดครุ่นคิดไม่ได้...แท้จริงแล้วสตรีอัปมงคลที่เป็นต้นตอของความวุ่นวายทั้งหมดอย่างนางถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อสิ่งใดกันแน่ หรือนางจะเป็นนางปีศาจจิ้งจอกที่จุติขึ้นมาเพื่อล่อลวงบุรุษสังหารผู้คน ล่มบ้านล่มเมือง ดังที่เฮยอ๋องเทียนหลงแคว้นเฮยเซ่อเย่ว์ปรามาสเอาไว้จริงๆแท้จริงแล้วนางทำสิ่งใดผิดพลาดไปกันแน่ ทั้งหมดตั้งแต่แรก นางก็เพียงทำตามที่เสด็จ

ร่างสูงสง่าควบอาชาแหวกค่ายพักทัพ มุ่งตรงไปยังกระโจมหลังใหญ่ใจกลางค่าย หน้าดำคร่ำเคร่งจนเหล่าทหารนายกองล้วนแตกตื่นตกใจและยิ่งกว่าสงสัยใคร่รู้ ทว่าด้วยระเบียบวินัยกองทัพอันเข้มงวด พวกเขาทำได้เพียงลอบเหลียวมองตามเท่านั้นผ่านไปชั่วอึดใจใหญ่ หลังเห็นท่านแม่ทัพของตนกระโจนลงจากหลังม้า พุ่งเข้ากระโจมพักไปแล้ว นายกองปากไวคนหนึ่งก็ยั้งปากเอาไว้ไม่ไหว รำพึงออกมาจนได้ “ท่านแม่ทัพที่รีบร้อนเช่นนั้น...สีหน้าเช่นนั้น...ดูวิตกกังวลและคล้ายจะ...หวาดกลัวถึงเพียงนั้น...พวกเจ้าเคยเห็นหรือไม่...”เรื่องของผู้เป็นนายใครจะกล้าสอดปาก โดยเฉพาะยิ่งแล้ว เมื่อคนผู้นั้นเป็นถึงผู้ที่ตนต่างสาบานว่าจะยอมพลีกายถวายชีวิต สุดแล้วแต่คนผู้นั้นจะบัญชา...จู่ๆ ก็มีคนนึกขึ้นได้“ไม่ใช่ว่าสองคืนก่อน ท่านแม่ทัพพาตัวองค์หญิงศักดิ์ศิทธิ์แคว้นป๋ายขึ้นหลังม้า กลับค่ายเรามาด้วยกันหรอกรึ?”เหล่าทหารต่างเหลียวสบตากันไปมาเลิ่กลั่กเช่นนั้นในกระโจมหลังใหญ่นั่น...เช่นนั้น ผู้ที่ทำให้ท่านแม่ทัพถึงกับต้องเร่งห้อม้าพุ่งตรงไปหา หน้าดำคร่ำเคร่ง ทั้งดูกังวล ทั้งดูหว

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ก้าวขาเข้าใกล้ร่างน้อยๆ ที่ไม่ต้องบอกก็เดาออกว่าบอบช้ำถึงเพียงไหนอย่างระมัดระวัง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องระมัดระวังย่องย่าง ประพฤติตนราวเป็นโจรในที่พักของตนเองเช่นนี้ บางที...บางทีอาจเป็นเพราะองค์หญิงแคว้นป๋ายในยามนี้ นอนนิ่งอยู่บนฟูก...หลับสนิท ไม่รับรู้ถึงการมาของเขาเลยสักนิด อีกทั้ง...ความรู้สึกผิดจากเบื้องลึก กำลังกัดกร่อนเกาะกินจิตใจ ทำให้เขาไม่แม้แต่จะอยากรบกวนการพักผ่อนอย่างอ่อนล้าของนางขณะผู้กระทำความผิดคิดว่าสมควรกลับออกไปเงียบๆ สตรีบนฟูกก็ผินหน้ามาทั้งๆ ที่ยังหลับตาแน่นสนิท นางขดตัวที่สั่นเทาเข้าหากัน ซุกไซ้ผ้าขนจิ้งจอกผืนใหญ่ที่ห่มคลุม มองคล้ายลูกแมวแรกเกิดซุกอกมารดาตอนนี้เองเขาถึงเพิ่งได้สังเกตว่าทั้งใบหน้าและเนื้อตัวของนางแดงจัดเพียงใด อีกทั้งน้ำตาก็ยังไหลรินไม่หยุด ริมฝีปากสั่นระริก“ข้า...ขอโทษ...” จู่ๆ นางก็พึมพำขึ้นมา เสียงเบาหวิวราวเสียงกระซิบจากปรโลก “...ขอโทษ...” นางพึมพำซ้ำ น้ำตาท่วมทะลักนาง...ละเมอ?นางกำลังรู้สึกผิด?กล่าวถึงมุมมองของนางแล้ว ชั่วอึดใจที่น

“...สัตว์ป่า...”            หนิงซินได้ยินเสียงทุ่มต่ำไม่คุ้นหูแว่วๆ ก็อดใคร่รู้ไม่ได้นับตั้งแต่หมดสติไปในค่ายพักทัพของศัตรู นางก็ตื่นขึ้นมาในรถม้าคันนี้ ดูเหมือนก่อนหน้านี้นางจะฝันร้ายว่าเดินทางไปพบแม่ทัพทมิฬแล้วเกิดเรื่องต่ำทรามขึ้นในกระโจมพักของคนผู้นั้นแค่ภาพเหล่านั้นวาบขึ้นมาเพียงล็กน้อย หนิงซินก็เวียนหัว รู้สึกเหมือนจะอาเจียน“องค์หญิง...ท่านเมารถม้าหรือ” เป็นเสียงซูหว่านเอ๋อร์ นางกำนัลคนสนิทของนาง            “เปล่า...” หนิงซินตอบเมื่อรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย “เสียงเมื่อครู่นี้...เจ้าได้ยินหรือไม่” นางถามนางกำนัลคนสนิทที่เอาแต่ใช้ผ้าปิดปากกลั้นสะอื้นหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้ายิก            เป็นกิริยาที่ไม่สุภาพนัก เมื่อวัดจากการที่คู่สนทนาเป็นเชื้อพระวงศ์ ซ้ำยังเป็นเชื้อพระวงศ์ที่เป็นถึงองค์หญิงศักดิ

ชะตากรรมของสตรีบาปหนาที่ทำให้ผู้คนมากมายต้องตายตกเช่นนางจะเป็นอย่างไรก็ช่างเถิด... นับตั้งแต่ก้าวขาออกจากวังหลวงมายังเลี่ยง-จินอู่ นางก็เตรียมใจไว้แล้วว่าตัวเองอาจไม่เหลือกระทั่งลมหายใจ แม้จะลืมเลือนไปชั่วขณะว่าบุรุษมีวิธีที่จะลงทัณฑ์สตรีให้ทุกข์ทรมานเสียยิ่งกว่าตาย แต่เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางก็มีแต่จะต้องใช้เศษเสี้ยวชีวิตและจิตวิญญาณที่เหลืออยู่ แก้ไขสถานการณ์อันเลวร้าย ช่วยแคว้นป๋ายรวมถึงเหล่าผู้คนที่นางรักใคร่หวงแหนเอาไว้ให้ได้หนิงซินมัวร่ำไห้ใคร่ครวญอยู่ในใจทั้งๆ ที่สติเริ่มจะพร่าเลือนอีกครา กว่าจะรู้ตัว อีกฝ่ายก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นางใกล้เสร็จเต็มที รู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์เลิกผ้าห่มที่ปิดช่วงล่างของนางขึ้นหนิงซินตกใจจนตัวสั่น นางพยายามจะลุกขึ้นห้าม แต่ไร้เรี่ยวแรง อีกทั้งยังเจ็บร้าวระบมไปหมดเห็นนางทั้งเจ็บทั้งหวาดกลัวจนตัวสั่นเหมือนกวางน้อยต้องศร แม่ทัพหนุ่มก็ยิ่งตัวแข็งทื่อ ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาจุกที่อกนับตั้งแต่เริ่มเช็ดเนื้อเช็ดตัวบรรเทาความร้อนของร่างกายและเร่งมือทำความสะอาดร่างกายให้นาง สองตาเขาล้วนเห็นชัดเ