Semua Bab NightZ [II] DANGER ZENIOR: Bab 21 - Bab 30

เลิกเรียน..“เจด้ามีคนมาถามหาอ่ะ นั่งรออยู่ข้างตึก”ระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกจากลิฟท์ก็มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินสวนกันตะโกนมาบอกก่อนจะวิ่งสวนเข้าลิฟท์ไป ฉันเลยหันไปเลิกคิ้วสงสัย แล้วเดินงงๆ ออกจากตึกมาดูว่าเป็นใคร“เฮียลุค...”ยอมรับว่าแปลกใจนิดหน่อยที่เจอเขาที่นี่ เพราะหลังจากคืนนั้นเราก็ไม่ได้เจอหรือพูดคุยกันอีกเลย จริงๆ แล้วฉันเห็นนะ..ไอ้ Missed Call หลายร้อยสายของเฮียกับข้อความในไลน์พวกนั้นอ่ะแต่ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปเอง“คุยกันหน่อยได้มั้ย”พอหันมาเห็นฉันเฮียลุคก็ลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วเดินตรงเข้ามาอย่างรีบร้อนทันที แต่ฉันกลับเลือกที่จะถอยหลังหนีเขา มันไม่ใช่เพราะกลัว แต่ฉัน..แค่รู้สึกไม่เหมือนเดิม มันเหมือนไม่ค่อยสนิทใจ แล้วเฮียลุคก็ชะงักไปก่อนที่เขาจะมองมาด้วยสีหน้าที่ดูนิ่งไป“เฮียมีไรกับเจหรอ” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งที่เราต่างรู้ดีแก่ใจว่า ณ วันนี้มันไม่ปกติ“จะคุยตรงนี้?”เฮียลุคถามออกมาแล้วหันมองคนรอบข้างที่ก็กำลังจับตาดูพวกฉันอยู่อย่างตั้งใจ บ้างก็เอามือถือขึ้นมาแอบถ่ายแบบโคตรจะไม่เนียนเท่าไหร่ หึ..ก็ดังแล้วไงคงต้องทำใจให้ชินกับเรื่องพวกนี้ให้ได้“ไปคุยที่อื่น”ฉัน

หลายวันต่อมา..“ไง.. ไรวินทร์ จิดาริน”เสียง ดร.เสรี เอ่ยทักฉันกับเฮียเวย์ที่เดินเข้ามาในห้องพักอาจารย์เพื่อคุย Concept ของงานที่เราคิดกันไว้ และพอเปิดประตูห้องประชุมเข้าไปก็เจอกับสมาชิกชมรมสิ่งแวดล้อมคนอื่นๆ ที่มารออยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเราก็ทักทายกันพอเป็นพิธี และฉันก็เริ่มอธิบาย Concept ให้ทุกคนฟังด้วยภาษาง่ายๆ“เอ่อ.. เจด้านะคะ คือจากที่เรา หมายถึง..เจกับเฮียเวย์คุยกันคร่าวๆ แล้ว Concept ง่ายๆ คือ เราอยากให้กิจกรรมนี้มันออกมาเป็นแนวภาพหลุด”“ภาพหลุด?” สมาชิกชมรมคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ ฉันเลยพยักหน้ากลับไป แล้วอธิบายต่อ“ค่ะ แต่ไม่ใช่ภาพหลุดแนว Negative ที่กำลังว่อนอยู่ใน Know more ตอนนี้นะคะ คือพอคีย์เวิร์ดหลักเป็นธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เราเลยอยากได้ภาพหลุดของคนคนหนึ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับธรรมชาติ ณ ช่วงเวลานั้นๆ โดยอาจจะเป็นภาพถ่ายกับธรรมชาติ ภาพการอนุรักษ์ธรรมชาติด้วยการกระทำที่เราคุ้นเคยในชีวิตประจำวัน เช่นพวก...”พรึ่บบบบบ!“หืม?”ขณะที่ฉันกำลังจะยกตัวอย่างให้ฟัง เฮียเวย์ก็กดเปิดโปรเจคเตอร์ที่ต่อเข้ากับโน๊ตบุ๊คของเขาแล้วปรากฏภาพของฉันตอนนั่งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่ถูกแอบถ่าย

ติ๊งงงงงงง~ประตูลิฟท์ถูกเปิดออกท่ามกลางความเงียบของฉัน เฮียเวย์ และพนักงานยกกระเป๋า ก่อนที่พนักงานคนนั้นจะเดินนำเราไปยังห้องที่จองไว้ซึ่งเป็นห้องสวีทสุดหรูของโรงแรมที่วิวดีมากกก..มองเห็นชายหาดชัดเจนไกลจนสุดลูกหูลูกตา แล้วพนักงานก็จัดการลากกระเป๋าสัมภาระเข้ามาในห้องให้เราก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ ส่วนเฮียเวย์ก็ทิ้งตัวลงบนโซฟารับแขกนิ่งๆ แถมยังจ้องมาที่ฉันอย่างไม่วางตาฟุ้บ!“คือเมื่อกี๊...”“คิดให้ดีก่อนพูด”ฉันกำลังจะอธิบายแต่เฮียเวย์พูดขัดขึ้นมา คิดให้ดีเนี่ยนะ?! ฉันกับเฮียพายไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันสักหน่อย ทำไมต้องทำเหมือนฉันทำผิดมหันต์ขนาดนั้นด้วยอ่ะ -.-“อืม งั้นเจขอไปเรียบเรียงประโยคก่อนนะ”ฉันตอบกลับไปแล้วเดินลากกระเป๋าตัวเองจะเดินเข้าห้องนอน เอาจริงๆ กะว่าจะทิ้งให้เขานั่งอยู่คนเดียวตรงนั้นนั่นแหละ เพราะอยู่ๆ ก็รู้สึกขี้เกียจอธิบายขึ้นมา แถมท่าทางของเขาตอนนี้มันดูเหมือนพร้อมจะหาเรื่องฉันตลอดเวลาไงก็ไม่รู้อ่ะ -_-“ใครให้ไป”เฮียเวย์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะแข็งขึ้นนิดหน่อยจนฉันเองก็แอบชะงักเลยหันกลับไปหาเขาที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาอย่างเดาใจไม่ถูก“ก็เฮียบอกให้เจคิดให้ดีก่อ...”“มาน

@ ZTUDIOวันนี้ฉันตามเฮียเวย์มาที่ Ztudio หลังเลิกเรียนคาบสุดท้ายที่อาจารย์ขอชดเชยจนมืดค่ำอีกละ เฮียเลยรอรับฉันมาที่นี่พร้อมกันเพราะตอนนี้ฉันย้ายไปอยู่กับเขา แต่ก็ไม่ถึงขั้นหอบผ้าหอบผ่อนไปนะ (เพราะเฮียสั่งมาให้ใหม่หมด5555) ที่จริงฉันเคยขอกลับห้องตัวเองบ้าง แต่เฮียไม่อยากให้ไปอยู่คนเดียวมันอันตราย อีกอย่างคอนโดเขาใกล้ ม. มากกว่าก็เลยอยากให้อยู่ที่นี่อ่ะอ้อ...รู้สึกเฮียเวย์จะเคยบอกว่าการเข้า VIP#9 หรือ Ztudio Nightshade จะต้องมี Night Card ด้วยนะ ซึ่งต่างจาก VIP ห้องอื่นที่ใช้แค่ชื่อลูกค้าก็เข้าได้แล้วล่ะ เฮียเวย์เลยสั่งทำ Night Card ให้ฉันติดกระเป๋าไว้ใบหนึ่งเผื่อจำเป็นต้องใช้มัน แต่เห็นพนักงานที่อยู่หน้าประตูเมื่อกี๊บอกว่าเฮียพายสั่งทำเผื่อฉันแล้ว เขาก็คงทำให้ไอ้นิลมันด้วยเหมือนกันล่ะมั้งพอเดินพ้นประตูเข้ามา ฉันก็รู้สึกปลื้มปริ่มเล็กๆ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้ามาใน Zone VIP ก็เถอะนะ แต่มันก็เป็นครั้งแรกเลยอ่ะที่ฉันจะได้เข้าไปใน Ztudio Nightshade ก็เลยจะรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นพิเศษน่ะสิ >_แล้ววินาทีที่ขาของฉันก้าวเข้ามาเหยียบใน Ztudio Nightshade ปุ๊บ ก็เจอกับเหล่าสมาชิก Nightshad

@ JEDA’S HOME“งื้อออ เฮียเวย์! หยุดทำเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของบ้านสักทีได้มั้ยเล่า! อย่ามารื้อของเจแบบนี้จะได้มั้ยเนี่ย >_”เสียงบ่นงุ้งงิ้งของคนที่หน้าแดงซ้ำๆ ด้วยความเขินดังขึ้นข้างหูผมที่ตอนนี้กำลังนั่งรื้อของรักของหวงอีกหลายอย่างที่ตัวเจลืมทิ้งไว้ในตู้เซฟ แล้วขนมันออกมาวางบนเตียงนอนของเธอจนหมดเกลี้ยงทั้งตู้“เราลืมของ เฮียก็มาช่วยขนนี่ไง”ผมตอบกลับไปแล้วหยิบการ์ดใบหนึ่งที่ตัวเจเขียนไว้ให้ในวันวาเลนไทน์เมื่อปีสองปีก่อนขึ้นมาดู เออว่ะ..ยุคนั้นสติ๊กเกอร์รูปหัวใจมันยังฮิตอยู่อ่ะเน่อะ นี่คิดว่าไปเหมาซื้อมาทั้งร้าน เล่นติดครบทุกสีเลย หึ.. น่ารักฉิบหาย“งื้อออ อย่านะเฮีย คือว่าของพวกนั้นมันเป็น....”หวืดดด!ตัวเจทำท่าจะดึงการ์ดในมือผมคืนไป แต่ผมเบี่ยงแขนหลบทันเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคงจะอายมากถึงมากที่สุดจนไม่อยากให้ผมเห็นอะไรสักอย่างเลยในตอนนี้ แต่ชอบว่ะ..ทุกข้อความของเจด้าจะใช้คำเรียกผมว่า ‘My RUNWAY’ และลงท้ายข้อความด้วยตัว [J.] ให้ความรู้สึกเหมือนผมเป็นของตัวเจมานานแล้ว แต่ไม่รู้ตัวไงก็ไม่รู้แฮะ เห็นงี้ก็แอบเขินเหมือนกัน ข้างในนี่ยิ้มแก้มจะแตกเลยว่ะ :)“หึ...เป็นเอามากเหมือนกันนะเนี่