บททั้งหมดของ NightZ [II] DANGER ZENIOR: บทที่ 1 - บทที่ 10

Rrrrrrrrrrrr~“อื้อออ ค่ะม้าา~”ฉันงัวเงียตื่นมารับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาปลุกกันตั้งแต่เช้ามืดด้วยสภาพที่ไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่ เอาจริงม้าน่าจะลืมไปอ่ะว่าฉันควรได้นอนก่อนเพราะมีเรียนตอนเช้า ฮ้าววว… =[]=[น้องเจ ลืมนัดสำคัญของม้ารึเปล่าลูก?]เสียงปลายสายพูดขึ้นอย่างเตือนสติ เหมือนแอบกลัวว่าฉันจะไม่ไป เอาจริงๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยนะที่ม้าโทรถามฉันเรื่องนี้อ่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่านัดครั้งนี้มันสำคัญอะไรนักหนา“ลืมได้ด้วยหรอคะ ก็ม้าจองตั๋วเครื่องบินไว้ให้แล้วนี่นา”ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ต้องเก็บกระเป๋าไปสิงคโปร์วีคหนึ่งทั้งที่เป็นเวลาที่ควรเข้าเรียน แถมยังไม่รู้ว่าไปทำไมเนี่ยนะ แค่คิดก็เซ็งละ..[เอาน่าลูก มาแค่แป๊บเดียวนะ]ปลายสายยังคงส่งเสียงประนีประนอมมาให้ ก็นะ.. ม้าก็เป็นแบบนี้ทุกที แล้วฉันก็ยอมทำตามใจท่านทุกทีเหมือนกัน“อื้อออ แต่จะดีกว่านี้นะคะถ้าม้าบอกเจว่าต้องไปทำไมอ่ะ” ฉันพยุงตัวเองขึ้นมานั่งเอียงไปเอียงมา ก่อนจะตอบม้าออกไปพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย[ความลับจ้ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้น๊า ม้ารักลูกนะ จุ๊บๆ]“ค่าาา”ตริ๊ด!แล้วสายก็ตัดไป ก่อนที่ฉันจะหอบร่างตัวเองลุกขึ้นจากเตียงอย่างง

ฉันวางเงินมัดจำบางส่วนแล้วได้ใบจองโน๊ตบุ๊ตเครื่องนั้นมา ก่อนจะเดินออกจากร้านอุปกรณ์ IT และลงไปที่ Supermarket ที่อยู่ชั้นล่างสุดของห้างทันที เพราะนึกขึ้นได้ว่าของใช้ และขนมกับเครื่องดื่มที่มีติดตู้เย็นที่คอนโดตอนนี้มันเริ่มจะหมดแล้วน่ะสิอืม.. กราโนล่า สลัด ช็อกโกแลต แครกเกอร์ได้แล้ว งั้นก็ขาดโยเกิร์ตกับน้ำผลไม้สินะ พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ตรงไปที่โซนเครื่องดื่มตรงตู้เย็นทันที แต่ระหว่างทางดันผ่านตู้ไอติมอ่ะ งั้นเอาไอติมไปแช่ไว้ด้วยดีกว่า เลิกเรียนกลับมาเหนื่อยๆ ได้สดชื่น แต่เอ๊ะ..พอฉันเข็นรถเข็นมาถึงตู้เครื่องดื่มเพื่อจะมาหยิบน้ำผลไม้ ก็เจอกับใครบางคนที่มองข้างหลังแล้วดูคล้ายมากเลย.. ผู้ชายคนนี้คล้ายกับรุ่นพี่รันเวย์มากจริงๆ ต่างออกไปก็แค่สีสเวตเตอร์ตัวใหญ่ที่เขาใส่อยู่เป็นสีเบจแต่ก็นะ..ถ้าไม่ใช่สีดำฉันก็จะกด skip ข้ามไปเลยแล้วกัน เพราะถ้าเป็นรุ่นพี่ตัวจริงเสียงจริง ยังไงก็ต้องใส่สีดำมาแน่นอน รายนั้นน่ะปกติชอบสีดำมาก Accessory อะไรทั้งหมดของเขาส่วนใหญ่ก็จะดำล้วน ไม่ค่อยมีสีอื่นๆ ให้เห็นเท่าไหร่หรอก ถ้าเห็นใส่สีอื่นฉันว่าคงเจอรุ่นพี่รันเวย์งานก็อปจีนแดงแล้วล่ะ ฮ่ะๆแล้วฉันก็เดินเข้าไปที

Line~ Line~ Line~ Line~เช้าวันหยุดที่แสนพิเศษกับฉันที่กำลังนั่งกินกราโนล่าอยู่อย่าง Happy สุดๆ แถมยังมีเสียงแจ้งเตือนไลน์จากเพื่อนๆ ที่ส่งมาดังขึ้นต่อเนื่องไม่ยอมหยุด ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเฮียลุคที่ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้จะตื่นแล้วLUCAS : HBD นะ เด็กดื้อของเฮียJEDA : ขอบคุณนะคะJEDA : คิดถึงจัง ♥ LUCAS : อ้อนเก่งJEDA : ต้องบินมาเลี้ยงข้าวแล้วววLUCAS : อย่าท้าเดี๋ยวไปจริงJEDA : 55555ใช่วันนี้วันเกิดฉันเองแหละ โตขึ้นอีกปีก็จะดี๊ด๊าประมาณนี้ พอฉันตอบกลับเฮียลุคเสร็จ ไอ้นิลมันก็ Video Call เข้ามาพอดี[มึงงงง Happy Birthday น๊าาา~]แล้วไอ้นิลมันตะโกนออกมาทันทีพอฉันกดรับ พร้อมกับทำหน้าแป้นแล้นส่งยิ้มมาให้ฉันจนตาหยี เหอะๆ เล่นใหญ่อะไรเบอร์นี้“ไปโดนตัวไหนมาถึงคึกขนาดนั้น” ฉันถามออกไปอย่างขำๆ แล้วเราก็คุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย[แล้วสรุปคืนนี้เลือกได้ยังว่าเลี้ยงที่ไหน]นิลมันถามออกมาอย่างรู้ทัน เพราะฉันมักเลือกสถานที่จัดปาร์ตี้วันเกิดแบบฉุกละหุกเสมอ มันเหมือนบางทีอยากจัด บางทีไม่อยากจัด ขึ้นอยู่กับอารมณ์ตอนนั้นด้วยไง แล้วมันก็เปลี่ยนสีหน้ามารอฟังอย่างใจจดใจจ่อ ทั้งที่ตอนแรกยังทำท่าเหมือนคิ

กริ๊งงงงงงงงงงงงง“อื้อออ เฮียเวย์~”ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ท่ามกลางรูปภาพของรุ่นพี่รันเวย์ที่แปะเอาไว้เต็มห้องไปหมดด้วยฝีมือตัวเอง งื้อออ เมื่อคืนฝันดีจัง ฝันว่าได้กอดรุ่นพี่ ได้จูบ ได้... >/////อร๊ายยยยย อ๊ะ โอ๊ย!พอขยับตัวไปมุดใต้ผ้าห่มแล้วกรี๊ดเบาๆ ออกมา อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบตรงนั้นไปหมด แถมยังรู้สึกแฉะๆ จนต้องเปิดผ้าขึ้นดูเลือด O_O?!หืม..เมนส์มางั้นหรอ?! เลอะชุดนอนตัวโปรดเลยมั้ยล่ะโธ่เอ๊ย เฮ่อ! ฉันถอนหายใจออกมาอย่างอารมณ์เสีย กำลังจะเป็นวันฝันฟินของฉันอยู่แล้วแท้ๆ ว่าแต่ทำไมเดือนนี้มันถึงทั้งเจ็บทั้งจุกแบบนี้กันนะ โอ๊ยยย -_-!พรึ่บ!ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะมองกลับไปเห็นรอยเลือดบนที่นอนอีกครั้ง เซ็งๆๆ เมนส์ดันมาขัดโมเม้นต์ดีๆ ซะได้ เสียอารมณ์!แล้วฉันก็ลุกขึ้นพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำมา เพราะวันนี้มีเรียนเที่ยงเลยไม่ต้องรีบมาก แต่พอถอดชุดนอนออกมาและเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก Oh My Goshhhh =[]=!!!What?! นะ..นี่มันรอยไรอ่ะ ทะ..ทำไมถึงมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ เต็มตัวฉันไปหมดแบบนี้ล่ะ ฉันยืนหมุนไปหมุนมา สำรวจร่างกายตัวเองในกระจกอยู่นานสองนา

“ถ้าจะติดมั่วขนาดนี้ก็แก้คำว่า ‘RUNWAY’ เป็น ‘NIGHTSHADE’ ซะไป!"“ละ..แล้วรุ่นพี่มายุ่งอะไรด้วยเล่า -/////-” พอรู้ตัวว่าทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ฉันก็เนียนตีมึนใส่เขาไปเลย“ยังอีก”แล้วรุ่นพี่รันเวย์ก็ส่งเสียงดุออกมาอีกครั้งพอฉันเรียกเขาแบบนั้น เหอะ! ทำไมชอบทำให้ฉันกลัวอยู่เรื่อยเลยนะ นี่ขนาดนั่งหันหลังให้อยู่นะเนี่ย ยังส่งกระแสจิตมาลอบทำร้ายฉันได้อีก“ก็..หมายถึงเฮียจะมายุ่งไรด้วย นี่มันไม่ใช่ของเฮียสักหน่อย”เอิ่ม..ทำไมพอเรียกเขาว่าเฮียมันรู้สึกเขินแปลกๆ แฮะ เลยเรียกแทนตัวเองไม่ถูกเลยทีนี้ =_=“งั้นลบชื่อ”พรึ่บบบ!“หยุด! หยุดเลย อย่ามายุ่งนะ!”รุ่นพี่รันเวย์พูดออกมาแล้วจะดึง Photobook ของฉันไปอีก ฉันเลยดึงมันไว้แล้วเอามันมากอดแน่น แต่เพราะมือเขาก็รวบแขนฉันอยู่ทั้งสองข้างเลยกลายเป็นฉัน เขา และ Photobook กำลังนั่งกอดกันกลมด้วยท่าทางแปลกๆ อยู่ซะงั้น โอ้ยยย เอาอีกละไอ้ความรู้สึกแบบนี้ แอบฟินไม่รู้เวล่ำเวลาเลยเว้ย -//////-“ในนี้มันรูปใครกันแน่วะ”เขาบ่นออกมาข้างหูฉันอย่างเซ็งๆ พอฉันกับ Photobook ที่ไม่เป็นความลับอีกแล้วเล่มนี้นั่งกอดกันกลม อ้อ..อย่าถามถึงความรู้สึกตอนนี้ หน้านี่ออกร้อนขึ้นม