บททั้งหมดของ ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : บทที่ 51 - บทที่ 60

“ท่านลุงคงไม่คิดจะถอดใจใช่หรือไม่เจ้าคะ” หลิวหยุนจิงหรี่ตามองเขาเอ่ยถามตามตรง“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเล่า เจ้ารู้หรือไม่ไม่มีวันไหนที่ข้าลืมแม่ของเจ้าได้เลย อีกทั้งข้ายังโทษเรื่องราวทั้งหมดเป็นความผิดของตนด้วย ในเมื่อตอนนี้นางไร้ซึ่งพันธะข้ายิ่งมีแต่ต้องเดินหน้าให้สุดเท่านั้นเอง ว่าแต่เยว่ฮวาเจ้าคงไม่รังเกียจลุงใช่หรือไม่หากว่าลุงจะมาเป็นบิดาของเจ้า” ความตรงไปตรงมาและหนักแน่นของชายหนุ่มที่กำลังอุ้มตนอยู่ทำให้หลิวหยุนจิงแอบยกนิ้วชื่นชมเขาในใจ“ที่ข้าทำอยู่นี่เรียกว่ารังเกียจหรือเจ้าคะ ข้าอยากให้ท่านแม่มีความสุขเจ้าค่ะ ข้าขอแค่เพียงท่านลุงดีกับท่านแม่ให้มากและอย่าได้ขัดขวางสิ่งที่เป็นความสุขของนางก็พอ ไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม หากท่านรับปากข้าแล้วทำได้ข้าย่อมสนับสนุนท่านจนถึงที่สุด” ถ้อยคำออกจากปากเล็ก ๆ ที่ดูเกินวัยของเด็กหญิงทำให้ซุนเหวินนิ่งงันไปซึ่งเขารู้สึกว่าตั้งแต่รู้จักกับหลิวหยุนจิงมาไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะสามารถทันต่อความคิดของนางได้“เยว่ฮวา เจ้าฉลาดเกินไปหรือว่าลุงเริ่มแก่แล้วจึงไม่อาจทันความคิดของเจ้าได้”หลิวหยุนจินหัวเราะออกมาเสียงใสให

“ท่านลุงกล่าวชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ข้าว่าพวกเรามานั่งดูการแสดงของเขากันเถอะ” หลิวหยุนจิงเผยรอยยิ้มบางเอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะขยับกายเล็กน้อยสองตามองลงไปทางด้านล่างบุรุษบนเวทีโค้งตัวให้กับแขกก่อนจะเริ่มต้นการแสดง เสียงพัดกระดาษที่ถูกสะบัดดังขึ้นเมื่อเขาใช้มือข้างหนึ่งโบกสะบัดพัดสีขาวเพียงครั้งเดียวดอกเหมยสีแดงก็ร่วงหล่นลงมาจากกลางอากาศราวกับเกิดขึ้นจากความว่างเปล่าเสียงฮือฮาจากผู้ชมดังขึ้นทันที ดอกเหมยเหล่านั้นโปรยปรายลงสู่พื้นเวทีราวกับถูกเรียกมาจากหิมะฤดูหนาว“ดอกเหมยพัดสะบัด” หลิวหยุนจิงอธิบายด้วยรอยยิ้ม “เป็นมายากลที่ใช้เทคนิคการซ่อนสิ่งของเล็ก ๆ ไว้ในพัด แล้วใช้แรงสะบัดทำให้มันปลิวออกมาเสมือนว่าดอกไม้ลอยขึ้นเอง” ซุนเหวินพยักหน้ารับรู้อย่างสนใจ นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนนักแสดงบนเวทีไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขายกมือขึ้นสะบัดแขนเสื้อเพียงครั้งเดียวลูกแก้วใสลูกหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของตน ก่อนที่มันจะเริ่มลอยขึ้นช้า ๆ ราวกับไม่ได้อยู่ในอำนาจของแรงโน้มถ่วงเสียงอุทานของแขกดังขึ้นอีกเป็นคำรบสอง บางคนถึงกับขยับตัวเข้าใกล้เวทีเพื่อจับตามองให้แน่ชัดว่ามัน

“ท่านลุงข้ารู้สึกไม่วางใจต่อคนผู้นั้นนัก ท่านคิดว่าข้าควรนำเรื่องนี้ไปบอกกับใครเพื่อให้ถึงหูขององค์จักรพรรดิโดยตรงดีเจ้าคะ” คำพูดของเด็กน้อยในอ้อมแขนทำให้ซุนเหวินเลิกคิ้วสูงมองนางอย่างเข้าใจ“มีคนผู้หนึ่งที่ข้าคิดว่าเขาจะช่วยเจ้าได้”“ใครหรือเจ้าคะ”“ท่านเว่ยชิง พยัคฆ์แห่งซีเป่ยอย่างไรเล่า” น้ำเสียงของซุนเหวินเต็มไปด้วยความชื่นชม“ถ้าอย่างนั้นท่านลุงช่วยพาข้าไปพบท่านลุงเว่ยได้หรือไม่” น้ำเสียงของหลิวหยุนจิงแสดงถึงความสนิทสนมต่อเจ้าของชื่ออยู่หลายส่วนจนซุนเหวินรู้สึกประหลาดใจ“เจ้าดูคุ้นเคยกับท่านเว่ยชิงไม่น้อย”หลิวหยุนจิงส่งเสียงหัวเราะคิกคักให้กับคำถามของเขา “ก็นับว่าคุ้นเคยไม่น้อยจริงเจ้าค่ะ” เจ้าตัวเล็กไม่ได้ขยายความซุนเหวินมองใบหน้าเล็กที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหลิวหยุนจิงด้วยสายตาแฝงความสงสัย นางเพียงเด็กหญิงวัยห้าขวบเหตุใดจึงกล่าวว่าคุ้นเคยไม่น้อยกับบุรุษที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นกัน?“ดูท่าข้าจะต้องพาเจ้าไปพบเขาแล้วกระมัง” ซุนเหวิน พึมพำก่อนจะปรับอ้อมแขนให้มั่นคงขึ้นแล้วทะยานกายขึ้นสู่หลังคาตึกสูง กระแสลมเย็นพัดผ่านไป

ภายในตำหนักเว่ยหยางยามวิกาล เปลวไฟจากโคมไฟลอยอาบเงาพระวรกายขององค์จักรพรรดิหลิวเช่อซึ่งทรงประทับอยู่หน้าแท่นทรงอักษรพระองค์ทรงสวมอาภรณ์ลำลองที่ยังคงแฝงด้วยกลิ่นอายแห่งอำนาจขณะทรงพิจารณาฎีกาม้วนไม้ไผ่ที่กองสูงอยู่บนโต๊ะบรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงบเสียงขับขานของจิ้งหรีดดังแว่วจากสวนด้านนอกแสดงให้เห็นว่าค่ำคืนนี้มิได้มีเพียงองค์จักรพรรดิเท่านั้นที่ยังคงตื่นอยู่ทันใดนั้นเสียงขันทีดังขึ้นจากหน้าประตู“ฝ่าบาท! แม่ทัพเว่ยชิงขอเข้าเฝ้าด้วยเรื่องเร่งด่วนพ่ะย่ะค่ะ!” องค์จักรพรรดิหลิวเช่อเงยพระพักตร์ขึ้นจากตัวอักษรในม้วนไม้ไผ่ ดวงเนตรทรงอำนาจฉายแววเฉียบคม พระองค์ทรงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตรัส“ให้เขาเข้ามา”ไม่นานนักเว่ยชิงก้าวเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มยังคงสวมชุดเกราะเบาท่าทางแข็งแกร่ง ดวงตาสะท้อนถึงภาระอันหนักอึ้ง ก่อนคุกเข่าลงทันทีพร้อมคำนับ“กระหม่อมเว่ยชิงถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปีพ่ะย่ะค่ะ”องค์จักรพรรดิหลิวเช่อทรงพยักพระพักตร์ก่อนตรัสถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“มีเรื่องด่วนอันใด?”เว่ยชิงเงยหน้าขึ้น

หลิวห่าวเทียนชะงัก สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจากความเคร่งขรึมกลายเป็นความตระหนก ภายในใจของชายชราเกิดความสับสนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือหยาบกร้านที่ผ่านศึกมานับไม่ถ้วนกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว“เจ้าว่าอย่างไรนะเยว่ฮวา ดินประสิวอาจทำให้ผู้คนถึงแก่ชีวิตอย่างนั้นหรือ แล้วอย่างนี้องค์ฮ่องเต้จะเป็นอันใดหรือไม่” น้ำเสียงของเขาแม้จะพยายามควบคุมแต่กลับสั่นเล็กน้อยอย่างที่เจ้าตัวเองก็คงไม่ทันรู้ตัวหลิวหยุนจิงมองท่านตาของตนอย่างเข้าใจ นางรู้ดีว่าหลิวห่าวเทียนเป็นขุนนางเก่าที่ภักดีต่อองค์จักรพรรดิ อีกทั้งยังเป็นผู้ที่เติบโตมากับความเชื่อในศาสตร์ของลัทธิเต๋าและฟางซือ ย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดของเขาเพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยค“เจ้าค่ะ ดินประสิวไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ควรนำมาใช้กับร่างกาย หากบริโภคมากเกินไปมันจะทำให้ร่างกายอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ขัดกับสิ่งที่พวกฟางซือเชื่อโดยสิ้นเชิง” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง“แต่ทำไมคนเหล่านั้นพวกเขายังคงศึกษามันมาหลายชั่วอายุคน ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะต้องเข้าใจถึงสรรพคุณของมันอย่างถ่องแท้แล้วหรือ” หลิวห่าวเทียนขมวดคิ้วดวงตาฉาย