บททั้งหมดของ ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน : บทที่ 41 - บทที่ 50

ในขณะที่ซุนเหวินกำลังกวาดตามองรอบด้านสายตาของชายหนุ่มพลันสบเข้ากับดวงตาของหลิวอวี้เฟยที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้า ทันทีที่สายตาสบประสานกันบรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่พลันนิ่งงันราวกับกาลเวลาได้หยุดลงชั่วขณะหลิวอวี้เฟยรู้สึกถึงหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม นางไม่คิดเลยว่าจะได้พบเขาอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้“จื่อเหยียน…” นางเอ่ยชื่อของเขาแผ่วเบาราวกับเสียงนั้นหลุดออกมาจากความทรงจำอันแสนไกลซุนเหวินนิ่งค้างดวงตาคมกริบที่เคยเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาจ้องมองนางราวกับต้องการจะยืนยันว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้านั้นไม่ใช่ภาพฝัน“เหม่ยจู” เสียงของเขาเองก็ฟังดูแผ่วเบาไม่ต่างกัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เรื่องการหย่าของนางเพียงแต่เขาแค่กำลังรอโอกาสให้เวลาผ่านไปพอสมควรและจะไปเยี่ยมนางเพื่อให้นางผู้เป็นที่รักไม่ต้องตกเป็นข้อครหาต่อผู้คน ดังนั้นเขาจึงได้แต่ทนอดกลั้นความปรารถนาเอาไว้อย่างเจ็บปวดหลิวหยุนจิงที่ยืนอยู่ข้างมารดามองทั้งสองสลับกันไปมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย นางกระตุกแขนเสื้อของหลิวอวี้เฟย      เบา ๆ“ท่านแม่… ท

ภายในความฝันของเด็กหญิง หลิวหยุนจิงกำลังเดินถือถังหูลู่กินไปตลอดทางในขณะเดียวกันนั่นเองนางคล้ายถูกจับจ้องจากอะไรบางสิ่งและในขณะที่นางกำลังจะเหลียวหลังกลับไปดูให้มั่นใจ เสียงเคาะประตูหน้าห้องพลันดังขึ้นจากแรงเคาะของคนด้านนอกก่อนที่ประตูจะเปิดออกอย่างรวดเร็ว“คุณหนู! ตื่นเจ้าค่ะ มีเรื่องใหญ่แล้ว” เสียงของเถาจูแสดงความร้อนใจระคนยินดี“ง่ำ ๆ เรื่องอะไร” ดวงตาของผู้ที่นอนอยู่ยังคงปิดสนิท เสียงของนางยานคางฟังจนเกือบไม่ได้สรรพ“มีราชโองการกำลังมาเจ้าค่ะ มีทหารมาแจ้งเมื่อหนึ่งเค่อที่ผ่านมา” อาหลันที่เดินตามเข้ามาพร้อมอ่างล้างหน้าพูดขึ้นเปลือกตาของหลิวหยุนจิงเริ่มขยับ “หา! ราชโองการ.....ราชโองการอันใด” นางถามเสียงตื่นในเวลาเดียวกันนั้นเองอวิ๋นซิงที่ได้ยินเสียงของคู่หูได้พูดขึ้น ก็เจ้าไปทำความดีความชอบใดไว้เล่า แค่นี้ก็ลืมแล้ว ในราชโองการระบุแต่งตั้งให้เจ้าเป็นธิดาเทพคำกล่าวของนกชิงเหนียวทำให้หลิวหยุนจิงคิ้วขมวดเข้าหากัน “เมื่อคืนในวังเกิดการลอบสังหารเช่นนั้นหรือ” นางถามออกมาอย่างนึกขึ้นได้“ใช่แล้วลูกรัก ในเมื่อรู้แล้วเจ้าก

หลิวหยุนจิงนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ“ท่านอา หากเป็นไปได้ข้าอยากให้ทางองค์จักรพรรดิพิจารณานโยบายเกี่ยวกับเกลือใหม่ ในปัจจุบันเกลือเป็นสินค้าที่ถูกผูกขาดโดยราชสำนัก ซึ่งทำให้ราคาสูงและประชาชนเข้าถึงได้ยากหากเรายกเลิกการผูกขาดนี้ให้ประชาชนสามารถผลิตและจำหน่ายเกลือได้อย่างเสรีจะช่วยลดราคาและเพิ่มการเข้าถึงของราษฎร นอกจากนี้ทางราชสำนักยังสามารถเก็บภาษีจากการผลิตและจำหน่ายเกลือแทน ซึ่งจะสร้างรายได้ให้กับท้องพระคลังโดยไม่เป็นภาระต่อประชาชนมากนัก ท่านอามีความเห็นเช่นไรเจ้าคะ”หลิวเช่อทรงพยักหน้าพลางย่นคิ้วเข้าหากัน “เจ้าคิดว่าประชาชนสามารถผลิตเกลือได้เองอย่างนั้นหรือ ทุกวันนี้เกลือของแคว้นส่วนใหญ่มีผู้ผลิตได้น้อยเนื่องจากเป็นภูมิปัญญาสืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น”หลิวหยุนจิงพยักหน้าก่อนกล่าวต่ออย่างมั่นใจ “ท่านอา ข้าย่อมเข้าใจดีว่าการผลิตเกลือเป็นภูมิปัญญาที่สืบทอดกันมา และโดยมากแล้วความรู้เหล่านี้มักถูกปิดกั้นไม่ให้เผยแพร่สู่คนนอก อย่างไรก็ตามหากราชสำนักสามารถจูงใจให้ผู้ที่มีประสบการณ์ถ่ายทอดความรู้นี้ โดยอาจให้สิทธิพิเศษหรือรางวัลตอบแทนแก่ผู้ที่ยอมสอนคนรุ่นใหม่ข้า

หนึ่งในผู้ช่วยของเฉิงเซิยง (เสนาบดีฝ่ายซ้าย) ขมวดคิ้วก่อนกล่าวเสียงเครียด“ฝ่าบาท โปรดตรองดูอีกครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ สตรีมีหน้าที่ดูแลบ้านเรือน หากพระองค์ทรงให้พวกนางออกไปศึกษาเช่นเดียวกับบุรุษอาจทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในสังคม อีกทั้ง...เรื่องเกลือ หากไม่มีการควบคุมราคาของมันอาจผันผวนจนสร้างปัญหาให้กับตลาดพ่ะย่ะค่ะ”ขุนนางอีกคนฝ่ายเดียวกันรีบเสริม “เกลือเป็นสินค้าสำคัญที่หล่อเลี้ยงท้องพระคลังหากปล่อยให้ผู้คนผลิตและจำหน่ายได้อย่างเสรีจะไม่ทำให้รายได้ของราชสำนักลดลงหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลิวเช่อทอดพระเนตรพวกเขาด้วยแววตาคมกริบ “หากเกลือถูกผลิตและจำหน่ายได้โดยเสรี แน่นอนว่าราคาจะลดลง แต่ประชาชนจะได้รับประโยชน์โดยตรง และเมื่อประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ย่อมมีเงินใช้จ่ายและเสียภาษีในส่วนอื่นทดแทน รายได้ของราชสำนักจะเพิ่มขึ้นจากภาษีการค้าไม่ใช่จากการกดขี่ประชาชน”ขุนนางบางคนเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย แม้จะยังมีบางส่วนที่ลังเล“ส่วนเรื่องการศึกษา...” หลิวเช่อทรงทอดพระเนตรขุนนางทั้งหลาย “พวกเจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าเหตุใดแคว้นของเราจึงมีบุรุษที่ไร้ความสามารถมากมาย เพร

หลังจากหลิวอวี้เฟยได้รับการสนับสนุนจากพระมเหสีเฉินเจียวและองค์หญิงผิงหยาง กิจการสบู่ของนางก็ได้รับการคุ้มครองอย่างเป็นทางการโดยนางตกลงแบ่งผลกำไรสิบส่วนจากร้อยส่วนให้แก่สองพระองค์ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ฝ่ายในให้การสนับสนุนทั้งเรื่องเงินและอำนาจเมื่อข่าวนี้แพร่ออกไปข่าวลือเกี่ยวกับนายท่านหลงหู่ก็เริ่มแพร่สะพัดไปในวงสังคมชั้นสูง แต่แทนที่ขุนนางผู้ทรงอิทธิพลจะพยายามแย่งชิง พวกเขากลับค่อย ๆ ถอยห่างออกไปอย่างเงียบเชียบเนื่องจากไม่ใช่ไม่ได้สนใจในผลกำไรทว่าแต่เป็นความกลัวไม่มีใครอยากแตะต้องกิจการที่มีผู้สนับสนุนอันแข็งแกร่งอยู่เบื้องหลัง และเมื่อรู้ว่าผู้ที่เกี่ยวข้องคือใครย่อมไม่มีใครกล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยดังนั้นนับแต่นั้นเป็นต้นมากิจการสบู่ของหลิวอวี้เฟยก็สามารถดำเนินไปได้โดยไม่มีขุนนางผู้ใดกล้าแทรกแซง แม้ว่าบางคนจะยังคงจับตามองอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็ตาม กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าทำสิ่งใดโจ่งแจ้งซึ่งเรื่องนี้ได้ทำให้คนในจวนหลิวต่างพากันแสดงความยินดี ดังนั้นหลิวหยุนจิงจึงได้เสนอให้มารดาของตนหาร้านเพื่อเปิดเป็นร้านเครื่องหอม