บททั้งหมดของ วาตะทวงคืนรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

แนะนำตัวละครพาร์ทปัจจุบันวาตะ โชติกุลวงศ์ อายุ 23 ปี 186-75-60 (สูง-น้ำหนัก-เลขมงคล)นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ปี 4 มหาวิทยาลัยอเบรนตันหน้าหวาน รูปหน้าเรียวเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย หน้าตาน่ารักแต่ดุมาก รูปร่างดูผอมเพรียวบางแต่กล้ามเนื้อแน่น พูดจาไม่เอาใจใครค่อนข้างมีเพื่อนน้อยมีเพื่อนสนิท คือ อคิณณ์ ธาม โจฮันนิสัยเอาแต่ใจแต่ไม่โวยวาย ชีวิตตอนเด็กมักถูกพ่อแม่มองว่าสร้างปัญหาให้ครอบครัว เมื่อบรรลุนิติภาวะเขาจึงออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ติดต่อพ่อแม่น้อยที่สุดวาตะ มีธุรกิจที่ทำ คือ สนามแข่งรถ วาตะ บางกอก เซอร์กิตซึ่งเงินลงทุนได้รับมาจากมรดกของคุณปู่คุณย่าหนูยิ้ม ณภาดา นวลศจี อายุ 19 ปี 164 - 48 - 36 (สูง-น้ำหนัก-หน้าอก)นักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ปี 1 มหาวิทยาลัยอเบรนตันหน้าตาลูกครึ่ง ผมสีน้ำตาลสว่าง ดวงตาสีฟ้าอ่อนรูปร่างผอมเพรียวแต่ซ่อนรูปทำงานหารายได้ด้วยการใช้โซเชี่ยลทำช่อง เมนูจิ๋ว by Smile (แต่ไม่ได้เปิดเผยหน้าตา)เป็นการทำคลิปหารายได้จากการทำเมนูอาหารจากอุปกรณ์จิ๋วและต่อมารับรีวิวสินค้า รวมถึงงานเรดควีนนิสัยค่อนข้างอ่อนต่อโลก ยอมคนแต่มีความมุ่งมั่น รักเดียวใจเดียวอาจจะมองดูว

ตอนที่ 2 เพื่อนคนเดียวนับตั้งแต่ที่วาตะย้ายมาอยู่ที่บ้านของยายนวลจันทร์ ตอนนี้ระยะเวลาก็ผ่านมาจะครบอาทิตย์แล้ว พ่อกับแม่ของเขายังไม่มีการโทรมาถามไถ่ชีวิตของลูกชายที่เอามาทิ้งไว้กับยาย แถมวาตะก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ที่บ้านไม่ออกไปไหน“วาตะ ยายจะออกไปซื้อกาแฟกับปาท่องโก๋ เอาน้ำเต้าหู้ไหมลูก” ยายนวลจันทร์เอ่ยถามหลานชายที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน“เดี๋ยวผมไปซื้อให้เองครับ” วาตะเอ่ยอาสาเพราะมันต้องเดินออกไปไกลพอสมควร แม้ว่ายายของเขาจะแข็งแรง แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ส่วนเขามีรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ที่พ่อยังซื้อส่งมาไว้ให้ใช้“นี่เงินนะลูก อยากกินอะไรก็ซื้อมาเลย” ยายนวลจันทร์ไม่คิดจะปฏิเสธความหวังดีของหลานชาย เพราะเธอไม่อยากให้วาตะอยู่แต่เพียงในบ้าน“ครับ”วาตะเดินออกมาจากบ้านเพื่อตรงไปยังร้านกาแฟซึ่งจะเปิดเฉพาะช่วงเช้าให้คนในหมู่บ้านได้มานั่งดื่มและพูดคุยกัน คล้าย ๆ สถานที่ที่หลายคนในพื้นที่ต่างจังหวัดเรียกว่า สภากาแฟของผู้สูงวัย“พี่ชาย!” เสียงหวานของเด็กสาวที่มัดผมหางม้าที่กำลังช่วยแม่ของเธอหยิบปาท่องโก๋ใส่ถุงเอ่ยเรียกวาตะออกมา“รู้จักกันเหรอลูก” แม่ของเด็กสาวเอ่ยถามลูกสาว เธอไม่เคยเห็นวาตะม

ตอนที่ 4 คนที่ถูกหักหลังช่วงค่ำของวันเนื่องจากเป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว ยายนวลจันทร์ที่เห็นว่าหลานชายยังกลับไม่ถึงบ้าน ยายนวลจันทร์จึงตามมาที่บ้านของหนูยิ้มเพราะยายมั่นใจว่าวาตะต้องขลุกตัวอยู่ที่บ้านหนูยิ้มแน่นอน สำหรับวาตะแล้วปกติจะกลับบ้านก่อนหกโมงเย็นทุกวันแต่วันนี้ยายนวลจันทร์เห็นว่าหลานชายยังไม่กลับจึงมาตามด้วยตัวเอง“เลิศ โฉม มีใครอยู่ไหม” เสียงที่ดังโวยวายอยู่หน้าบ้าน เรียกผู้เป็นพ่อและแม่ของหนูยิ้มด้วยท่าทีร้อนใจ“มีอะไรเหรอยายนวลจันทร์” โฉมฉายที่เพิ่งเดินมาพร้อมกับสามีหลังจากไปตลาดกลับมาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ทั้ง ๆ ที่เธอรู้อยู่ดีอยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายมาเพราะอะไร“เห็นวาตะไหม” นวลจันทร์เอ่ยถามอย่างร้อนใจ“ก่อนฉันกับพี่เลิศจะไปตลาดก็อยู่กับหนูยิ้ม คิดแต่ว่าจะกลับไปแล้ว”“ยังไม่กลับไป”“งั้นเดี๋ยวฉันไปถามหนูยิ้มให้แล้วกัน” โฉมฉายเดินเข้าบ้านไปด้วยความรีบร้อน เสียงของเธอที่เรียกหาลูกสาวยังดังอย่างต่อเนื่อง แต่เพียงไม่นานเท่านั้น เสียงกรีดร้องของโฉมฉายก็ดังขึ้น“เกิดอะไรขึ้น” นวลจันทร์เอ่ยถามเลิศชัยด้วยความร้อนใจ“ผมก็ไม่รู้ เหมือนกัน” เลิศชัยพูดจบก็รีบเดินไปหาผู้เป็นภรรยาซึ่งตอนนี้อยู่

ตอนที่ 6 คนไม่เคยรู้จัก@สนามแข่งรถ วาตะ บางกอก เซอร์กิตสายตาคู่คมของวาตะมองตรงไปยังสนามแข่งรถที่ตอนนี้ยังมีรถแข่งที่เคลื่อนตัวด้วยความเร็วของการวิ่งไปไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว แต่เจ้าของสนามร่างสูงยังคงมองตรงไปอย่างไม่คิดจะละสายตาแม้ว่าวาตะเหมือนจะให้ความสนใจกับการแข่งรถด้านหน้าแต่เขากลับกำลังคิดย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ เมื่อ 4 ปีก่อนวาตะเด็กหนุ่มที่ถูกพากลับมาจากต่างจังหวัด ถูกพ่อแม่บังคับและควบคุมการใช้ชีวิต เพียงเพราะว่าเชื่อคำพูดของคนอื่นแต่ไม่เชื่อคำพูดของลูกชายตัวเองวาตะรู้สึกขอบคุณปู่คุณย่าของเขาไม่น้อยที่มอบมรดกให้กับเขาโดยตรงแม้ในวันที่ท่านทั้งสองจากไปแล้ว เมื่อเขาบรรลุนิติภาวะก็สามารถจัดการด้วยตัวเอง ทำให้ตอนนี้วาตะเป็นอิสระจากพ่อและแม่ของเขาอย่างเต็มตัวไม่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกท่านสองคน“พี่วาตะ” เสียงของรุ่นน้องคนสนิทที่ดังขึ้นเรียกให้วาตะออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง“ว่าไง”“รอบหน้าพี่จะลงแข่งไหม”“ไม่…วันนี้ฝากสนามหน่อยนะ” วาตะพูดจบก็ออกจากห้องทำงานในสนามแข่งของตัวเอง ตรงไปหาเพื่อนของเขาทั้ง 3 คน ที่วันนี้มารวมตัวกันที่สนามแข่งรถของวาตะแทนที่จะเป็นผับของ

ตอนที่ 8 หนูยิ้มขอโทษเหล่านักศึกษาต่างพากันให้ความสนใจเรื่องการสมัครเป็นแอมบาสเดอร์ของมหาวิทยาลัย เช่นเดียวกับหนูยิ้ม ในความจริงหนูยิ้มรู้มาก่อนแล้วว่าวาตะเป็นแอมบาสเดอร์ของมหาวิทยาลัยนี้เธอตามข่าวของเขาไม่ได้เลยเพราะหนูยิ้มพบว่าเขาไม่เล่นโซเชี่ยล แต่อยู่ๆเธอก็ได้พบว่ามีโฆษณาของมหาวิทยาลัยโปรโมตออกอากาศทางโทรทัศน์และเวปไซด์ต่างๆ เธอจำวาตะได้ทันทีและจากนั้นเธอก็ค้นหาข้อมูลของมหาวิทยาลัยนี้เพื่อต้องการเข้าเรียนที่นี่แม้จะมีช่วงคาบเกี่ยวที่จะได้เจอเขาอีก 1 ปี เพราะเขาอยู่ปี 4 แล้วด้วยความที่เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ราคาค่าเทอมจึงแพงเอามากๆเธอตัดสินใจบอกพ่อแม่และเก็บเงินด้วยตัวเองเพื่อเป็นทุนการศึกษา และตั้งแต่ย้ายไปที่ จ.น่าน กิจการร้านข้าวขาหมู หมูแดง หมูกรอบ และข้าวมันไก่ ขายดีในทุกวัน ทำให้พ่อแม่มีเงินที่จะสามารถส่งหนูยิ้มเรียนที่นี่ได้“โอ้โห หนูยิ้มนี่มันคุณสมบัติเหรอ ยังกะจะไปประกวดมิสเวิลด์” น้อยหน่าที่เห็นคุณสมบัติการสมัครเอ่ยโวยวายออกมาทันที ซึ่งต่างจากหนูยิ้มที่ตอนนี้เธอคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย เพราะจากที่เห็นคุณสมบัติพวกนี้เธอสามารถเป็นได้อย่างง่ายดาย“นั่นสิ หนูยิ้มจะทำได