All Chapters of วาตะทวงคืนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 10 เพราะเราเป็นคู่กันการเลือกแอมบาสเดอร์ในรอบนี้จะมีการตัดสินจากคะแนนการโหวตของนักศึกษาที่อยู่ภายในหอประชุม ซึ่งจะคัดเข้ารอบมา 5 คนแต่ 2 คนสุดท้ายที่ผ่านเข้ารอบจะได้รับการตัดสินจากคณะกรรมการตามที่ทางมหาวิทยาลัยเลือกเอาไว้ โดยคณะกรรมการหนึ่งในนั้นมีวาตะอยู่ด้วย อีกทั้งคนที่ผ่านเข้ารอบจะต้องโชว์ความสามารถตามที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดไว้ให้แต่ในขณะที่แสดงความสามารถหนูยิ้มก็แสดงออกมาได้ดีไม่ต่างจากเอมี่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะได้เปรียบหนูยิ้มในหลายเรื่อง แต่หญิงสาวกลับเตรียมตัวมาอย่างดี จนทำให้คนที่เข้ามาดูการคัดเลือกในครั้งนี้ต่างพากันชื่นชม“ตอนนี้ได้คะแนนการโหวตมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะคะ เราจะมาประกาศคะแนนกันเลย” พิธีกรที่รับหน้าที่ดำเนินกิจกรรมในครั้งนี้เอ่ยขึ้น ท่ามกลางความตื่นเต้นของเหล่านักศึกษาที่กำลังดูการประกวดและเหล่าผู้เข้าประกวดหนูยิ้มก้มหน้าลงเล็กน้อย มือทั้งสองข้างของเธอประสานเข้าหากันพร้อมมีการบีบกันไปมาราวกับต้องการลดความรู้สึกตื่นเต้น“น้องเอมี่และน้องหนูยิ้ม ได้เข้ารอบค่ะ” สิ้นเสียงประการของพิธีกรทำให้เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที เพราะครั้งนี้เหมือนเป็นดั่งใจของคนที่มารอดู“ครา

ตอนที่ 12 แม่บ้านจำเป็นหลังจากการถ่ายแบบและทำคลิปโฆษณาแอมบาสเตอร์ของมหาวิทยาลัยได้จบลง หนูยิ้มก็ไม่ได้เข้าใกล้วาตะอีก แม้ว่าหนูยิ้มจะพยายามไปดักรอวาตะในที่ต่าง ๆ แต่พออีกฝ่ายเห็นเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ เรียกว่าหนทางจะทำคะแนนจีบวาตะแทบเป็นศูนย์“ดูทำหน้าเข้า บอกแล้วว่าพี่วาตะไม่มา” น้อยหน่าพูดขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนสนิทที่มุ่ยลงเอาต่อมองตรงไปยังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ของวาตะ“วันนี้น่าจะเสียเที่ยวจริง ๆ” หนูยิ้มคอตกทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองนั่งเฝ้ามาหลายชั่วโมงไม่ได้เข้ามาที่คณะ“งั้นพวกเราไปกันเถอะ” หนูยิ้มนั่งอยู่อีกหลายนาที ก่อนจะเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทางโผล่มาให้ได้เห็นเหมือนอย่างที่หวัง“ตกลงเรื่องที่จะเข้าหาพี่วาตะนี่จริงจังใช่ไหม”“ใช่”“อ้ะ” น้อยหน่าที่ได้ยินคำตอบของเพื่อนสนิทก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้หนูยิ้ม“อะไรเหรอ”“ที่สนามแข่งเขาเปิดรับแม่บ้าน เข้าไปดูแลเพนท์เฮาส์ของเจ้าของสนามแข่ง”“เราอยากเข้าหาพี่วาตะไม่ได้อยากทำงาน”“ยัยหนูยิ้ม ยัยโง่ แกอยากเข้าหาพี่วาตะแล้วรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เขาบ้างไหม เอาแบบรู้ข้อมูลพี่เขาตอนนี้น่ะ แกรู้อะไรบ้าง ไหนเหลามาสิเพื

ตอนที่ 14 ทำไมถึงดื้อขนาดนี้วาตะที่เดินเข้ามาภายในเพนท์เฮาส์ได้เพียงไม่กี่ก้าวต้องหยุดการขยับเท้า เพราะเขาเห็นหญิงสาวที่กำลังยืนหันหลังกำลังทำงานบ้านอยู่โดยไม่ได้แต่งตัวปิดบังตัวเองเหมือนแต่ก่อน และเจ้าของร่างระหงที่กำลังตั้งใจทำงานบ้านอยู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นหนูยิ้มแน่นอน วาตะจำรูปร่างของยัยตัวแสบคนนี้ได้“เธออีกแล้วเหรอ...นี่เธอกล้ามากนะ” แม่บ้านที่ยืนหันหลังทำงานตอนนี้ก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘ยัยตัวแสบ’วาตะตรงเข้าไปหาแม่บ้านคนใหม่ที่เขาเพิ่งจ้างมาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์ เขาไม่รู้ว่าหนูยิ้มไปดีลกับแม่บ้านยังไงถึงสามารถเข้ามาทำงานในบ้านได้อีก“โอ้ย…ปล่อยนะ หนูยิ้มเจ็บ” ใบหน้าสวยตามแบบฉบับลูกครึ่งมุ่ยหน้าลงทันทีเพราะความเจ็บ เธอพยายามแกะมือของวาตะที่บีบแขนของเธออยู่อย่างไม่คิดจะเบามือ“ยัยตัวแสบ...ฉันเคยบอกเธอว่ายังไง”“หนูยิ้มขอโทษ หนูยิ้มแค่อยากอยู่ใกล้พี่วาตะบ้างแต่ที่มหา’ลัยไม่มีโอกาสเลย” หนูยิ้มเงยใบหน้าขึ้นมองวาตะก่อนเอ่ยออกมา ซึ่งแววตาที่เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาทำเอาวาตะเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง“ออกไป! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ” วาตะตวาดออกมาด้วยเสียงที่ดัง ในเวลานี้เขาทั้งหง

ตอนที่ 16 ทำไมใจร้ายเช้าของวันต่อมาหนูยิ้มรู้สึกตัวขึ้นมาก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนห้องของวาตะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอจำได้ทั้งหมดและมันคือความเต็มใจของเธอเอง ตอนนี้เธอตื่นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัว แถมตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นไข้ ขยับตัวเองเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนล่างที่เจ็บจนใบหน้าสวยบิดเบี้ยวสายตาคู่สวยมองตามเนื้อตัวของตัวเองราวกับกำลังสำรวจตัวเอง ซึ่งบนผิวขาวเนียนของหนูยิ้มตอนนี้เต็มไปด้วยรอยกลีบกุหลาบและรอยฟันที่วาตะทำไว้ให้ รวมถึงผ้าปูที่นอนที่ตอนนี้มีทั้งคราบเลือดคราบน้ำรักเธอยอมรับว่าเมื่อคืนวานนี้เขารุนแรงต่อเธอก็จริง แต่ทั้งหมดเธอก็เป็นคนเต็มใจให้อีกฝ่ายทำ และเป็นหนูยิ้มที่ยินยอมเองทั้งหมดซึ่งพอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้มันพาลให้หนูยิ้มได้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว“ยิ้มอะไรไม่ทราบ” วาตะที่นั่งบนเก้าอี้ กอดอกไขว่ห้างหันมามองหนูยิ้มที่อยู่บนเตียง“พี่วาตะ ตื่นนานยังคะ” หนูยิ้มเอ่ยถามขึ้นเพราะตอนนี้วาตะอยู่ในชุดลำลอง ซึ่งหนูยิ้มคิดว่าเขาน่าจะตื่นก่อนเธอนานแล้ว“เธอยังไม่ตอบฉันเลย ตื่นขึ้นมาก็ยิ้มอะไร”“ก็ดีใจที่ได้เ

ตอนที่ 18 คนสวยสู้งานหลังจากจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้ว วาตะพาหนูยิ้มออกจากโรงพยาบาลและตั้งใจพาหนูยิ้มกลับมาอยู่ที่เพนท์เฮาส์ของตนเอง โดยไม่ลืมที่จะไปส่งน้อยหน่าที่อพาร์ทเม้นต์ของเธอก่อน“หนูยิ้มถ้ามีอะไรโทรมาหาเราเลยนะ เราจะไปรับทันที”“ฉันไม่พาเพื่อนเธอไปฆ่าหรอกน่ะ”“ให้มันจริงเถอะพี่ เธอ...ฉันไปนะ”“อืม...ไม่ต้องห่วงเรานะ”หลังจากน้อยหน่าลงรถไปแล้ว หนูยิ้มตั้งใจจะบอกให้วาตะพาเธอไปที่หอพักเพื่อเก็บเสื้อผ้าและอุปกรณ์การเรียน สิ่งของที่สำคัญก่อน“พี่วาตะ...พาหนูยิ้มไปเก็บของที่หอก่อนได้ไหมคะ”“เธอนี่มันได้คืบจะเอาศอกจริงๆเลย”“ก็ของจำเป็นทั้งนั้นนิคะ”“อืม...เดี๋ยวขึ้นไปด้วย”เมื่อมาถึงหอพักของหนูยิ้ม วาตะจอดรถแล้วและเดินขึ้นหอพักไปพร้อมกันกับหนูยิ้ม ภายในห้องพักขนาดไม่ใหญ่มาก การจัดของเป็นระเบียบเรียบร้อย หนูยิ้มเก็บเสื้อผ้าที่จำเป็น อุปกรณ์การเรียน และมีอีกกระเป๋าเป็นอุปกรณ์เครื่องครัวขนาดเล็กเหมือนของเล่นขายของ“ยังเล่นขายของอยู่เหรอ”“ใช่ค่ะ และเป็นอุปกรณ์หารายได้ค่ะ” หนูยิ้มบอกวาตะก่อนจะค่อยๆเก็บเข้ากระเป๋าเดินทางอีกใบทั้งสองออกจากหอพักและวาตะขับรถถึงที่สนามแข่งรถของเขา