บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 141 - บทที่ 150

            หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้เชิญครอบครัวของหวังเหมยออกไปจากบริเวณมหาวิทยาลัยแล้ว บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก็ค่อย ๆ คลายลง เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของหวังเหมยที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเกาซูอวี้            "ไปกันเถอะ...เดี๋ยวจะเข้าเรียนสาย" เกาซูอวี้กล่าวขึ้น...เป็นการดึงสติของทุกคนกลับมาสู่ปัจจุบัน            กลุ่มเพื่อนทั้งเจ็ดคนเริ่มออกเดินไปยังอาคารเรียนอีกครั้งแต่ในครั้งนี้...พวกเขาเดินกันเป็นกลุ่มก้อนที่แน่นหนายิ่งกว่าเดิม โดยมีหวังเหมยอยู่ตรงกลาง...ราวกับเป็นกำแพงมนุษย์ที่คอยปกป้องเธอจากโลกภายนอก            "ไม่อยากจะเชื่อเลย..." โจวเทาเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบขึ้นพูดพลางส่ายหน้า "ว่าจะมีครอบครัวแบบนี้อยู่บนโลกด้วย"            "คนบางคน...ก็ไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่าครอบครัว" ห

            เกาซูอวี้ไม่ยอมแพ้...เพราะเธอรู้ดีว่าชีวิตของเด็กคนหนึ่งกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย            "แต่คุณหมอคะ..." เธอพยายามจะอธิบายอีกครั้ง "อาการปวดท้องรุนแรงเป็นพัก ๆ แล้วหายไป...ก็เป็นหนึ่งในอาการคลาสสิกของภาวะลำไส้กลืนกันนะคะ ถ้าเรา..."            "พอได้แล้ว!" นายแพทย์เฉินตวาดขัดขึ้นด้วยความไม่พอใจ "ฉันบอกแล้วไงว่าฉันตรวจแล้ว! อย่ามาทำตัวอวดดีมากกว่าแพทย์ประจำบ้าน!"            "แต่พี่ใหญ่ของพวกเราไม่เคยผิดพลาดเลยนะครับ!" หวงจิงอดไม่ได้ที่จะแย้งขึ้นมา            "ใช่ครับคุณหมอ" จางฟานกล่าวเสริมอย่างสุขุม "การตรวจเพิ่มเติมเพื่อความแน่ใจก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอครับ"            การที่เหล่านักศึกษาปีสามพากันมาทักท้วงการวินิจฉ

           ศาสตราจารย์ฉินโม่สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความตกตะลึงของตนเองและ...บัดนี้...ใจของเขาได้มีความรู้สึกของอาจารย์...ที่ได้พบกับศิษย์เอก...ที่รอคอยมาทั้งชีวิต            น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป...จากน้ำเสียงที่แสดงความเข้มงวดในคราแรกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงของคนที่อยากถ่ายทอดความรู้ออกมา            "เอาละ..." เขากล่าวกับทุกคนภายในห้อง แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่เกาซูอวี้เพียงคนเดียว "ในเมื่อเราเจอปัญหาเราก็ต้องแก้ให้ถูกจุด"            "นักศึกษาเกา...ตั้งใจดูให้ดี...นี่คือบทเรียนที่ไม่มีในตำรา"คำกล่าวของเขาได้ทำให้นายแพทย์เฉินรวมถึงเจ้าหน้าที่ภายในห้องทุกคนต่างแสดงความรู้สึกแตกต่างกัน            โดยเฉพาะนายแพทย์เฉิน...เจ้าตัวกำลังรู้สึกเสียหน้าและเสียใจในการกระทำของเขาก่อนหน้าที่ไม่แม้แต่จะลองตรวจส

            ในขณะเดียวกันนั้นเอง...ที่ห้องพักแพทย์เวรซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก...เฉียนฮ่าวหราน โม่เหยียน และหวังเจี้ยน กำลังนั่งพักหลังจากที่ต้องวุ่นวายกับเคสของตัวเองมาตลอดทั้งวัน            "เฮ้อ!...ในที่สุดก็ได้พักซะที...วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย" เฉียนฮ่าวหรานบ่นอุบก่อนที่จู่ ๆ เสียงของหวังเจี้ยนก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย            "ฉันเพิ่งได้คุยกับทีมศัลยกรรมเด็ก..." น้ำเสียงของเขาได้ทำลายความเงียบ "พวกเขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องฉุกเฉินเมื่อตอนบ่ายให้ฟัง...มันน่าทึ่งมาก"            "เรื่องน้องซูอวี้น่ะเหรอ!?" เฉียนฮ่าวหรานตาโตขึ้นมาทันทีก่อนกล่าวออกมา "ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน! ได้ยินว่าเธอเป็นคนวินิจฉัยภาวะลำไส้กลืนกันได้ก่อนใคร...แถมยังกล้าโทรไปขัดคำสั่งแพทย์ประจำบ้านเพื่อตามศาสตราจารย์ฉินลงมาด้วยตัวเองอีก! ใจเด็ดชะมัด!"     &n

           และแล้วเกมในวันนั้นก็จบลงด้วยชัยชนะอย่างถล่มทลายของทีมมังกรหยก PUMC...และขณะเดียวกันในมุมหนึ่งของสนาม...นักกีฬาผู้ทะนงตนคนนั้นก็ได้เดินออกจากสนามไป...พร้อมกับบาดแผล...ที่ถูกเพิกเฉย...ซึ่งมันกำลังจะกลายเป็นฝันร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา...            หลายวันต่อมา...            การแข่งขันบาสเกตบอลกระชับมิตรดำเนินไปอย่างดุเดือด...และทีมมังกรหยก PUMC...ก็ได้แสดงให้ทุกคนเห็นถึงพลังที่น่ากลัวของพวกเขา            ทั้งนี้เป็นเพราะพวกเขาสามารถเอาชนะคู่แข่งทุกทีมได้อย่างไม่ยากเย็น...จนในที่สุด...ก็ได้ผ่านเข้ามาสู่รอบชิงชนะเลิศ...เพื่อที่จะมาพบกับทีมคู่ปรับตลอดกาล...มหาวิทยาลัยฟู่ตั้น...            แต่ก่อนจะถึงวันแข่งขันพวกเขาทุกคนล้วนได้รับวันหยุดพักการแข่งขันหนึ่งวันก่อนจะถึงนัดชิงชนะเลิศครั้งสำคั