All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 151 - Chapter 160

           หลังจากที่ยาแวนโคมัยซินได้ช่วยชีวิตนักกีฬาหนุ่มคนนั้นไว้ได้อย่างปาฏิหาริย์...อีกสองวันต่อมาผลการทดลองความไวของยาต่อเชื้อจากห้องปฏิบัติการก็ได้ออกมายืนยัน...ว่าเชื้อแบคทีเรียตัวนั้นดื้อต่อยาทุกชนิด...ยกเว้น แวนโคมัยซิน...เพียงตัวเดียว            การวินิจฉัยของเกาซูอวี้...ถูกต้อง...ร้อยเปอร์เซ็นต์และในเย็นวันนั้นเอง...ที่ฐานทัพลับ...สมาชิกทีมวิจัยแห่งอนาคตทุกคนก็ได้มารวมตัวกันอีกครั้ง...แต่บรรยากาศในวันนี้กลับเต็มไปด้วยความเงียบที่น่าอึดอัด...เพราะทุกคนต่างก็กำลังรอคอยคำอธิบายที่เกาซูอวี้เคยสัญญาไว้            เกาซูอวี้ยืนอยู่หน้าทุกคน...เธอรู้สึกไม่มั่นใจ...และหวาดกลัว...เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้...แต่เธอก็รู้ดีว่า...ไม่ช้าก็เร็ว...วันนี้จะต้องมาถึง            "สิ่งที่ฉันกำลังจะเล่าต่อไปนี้..." เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่นเล็กน้อย "มันอาจจะฟังดูเหมือน

            เขาเงยหน้าขึ้นจากร่างของทารกน้อย...ก่อนจะหันไปพูดกับพ่อและแม่ของเด็กด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม            "คุณแม่ครับ...ถึงแม้ว่าคุณจะให้ข้อมูลเบื้องต้นไปแล้ว...แต่เนื่องจากเด็กมีอาการซึมลง...ผมจำเป็นจะต้องรับเด็กไว้ดูอาการในโรงพยาบาล"            "ดังนั้น..." เขากล่าวต่อ "ผมคงต้องรบกวนให้คุณพ่อกับคุณแม่...ไปที่เคาน์เตอร์เวชระเบียนอีกครั้ง...เพื่อกรอกเอกสารยินยอมการรักษาและให้รายละเอียดเกี่ยวกับประวัติการเจ็บป่วยในครอบครัวเพิ่มเติมอย่างละเอียดนะครับ...เพราะมันสำคัญมากสำหรับการวินิจฉัย"            ขณะที่พูดนั้น...ชายวัยกลางคนก็ได้หันไปสบตากับหัวหน้าพยาบาลที่ยืนอยู่ไม่ไกล...สายตาของพวกเขาสบกันเพียงชั่ววินาที...แต่มันคือการสื่อสารที่คนทำงานร่วมกันมานานเท่านั้นที่จะเข้าใจ... 'ถ่วงเวลาพวกเขาไว้...ให้นานที่สุด'   &nbs

            และภาพของหญิงสาวที่ดูราวกับนักรบของเกาซูอวี้...ก็ได้ไปปรากฏสู่สายตาของกลุ่มของซ่งอวิ๋นเซิง...ที่เพิ่งจะวิ่งมาถึงที่เกิดเหตุหลังจากได้ยินข่าวความวุ่นวายพอดี!            ซึ่งพวกเขามาทันได้เห็นวินาทีสุดท้ายที่น่าเหลือเชื่อนั้น...เฉียนฮ่าวหรานถึงกับอ้าปากค้าง...พร้อมกับหันไปมองเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างกัน            "อาเซิง..." เขากระซิบ "ผู้หญิงของนายยอดมาก"            "นายพูดผิดแล้ว...เธอเก่งมาตั้งนานแล้วต่างหาก...อีกอย่างเธอยังไม่ได้เป็นของฉัน" ซ่งอวิ๋นเซิงปรามเพื่อนเสียงเบา...แต่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความทึ่งและความภาคภูมิใจในตัวหญิงสาวนั้น...กลับไม่อาจปิดบังความรู้สึกจริงของตนได้เลย            หลังจากที่สถานการณ์คลี่คลายลง...ร้อยตำรวจตรีจ้าวลี่หมิงก็เป็นคนแรกที่ได้สติกลับมา...เขาเก็บปืนเข้าซอง...ก

           และหลังจากหลายชั่วโมงแห่งการต่อสู้ที่แสนยาวนานและบีบคั้นหัวใจได้สิ้นสุดลง...ณ บริเวณทางเดินหน้าห้องผ่าตัด...บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบงันแห่งการรอคอย...เหล่าคณาจารย์ระดับสูง กลุ่มแพทย์รุ่นพี่ และเหล่านักศึกษาแพทย์...ทุกคนต่างก็มายืนเพื่อจะทำบางสิ่ง            และแล้ว...วินาทีที่ทุกคนรอคอยก็ได้มาถึง! ทันทีเมื่อบานประตูบานใหญ่ของห้องผ่าตัดได้เลื่อนเปิดออก...            ร่างของนายแพทย์โม่เหยียนและศาสตราจารย์ฉินโม่ในชุดผ่าตัดสีเขียวที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เดินนำออกมาเป็นคนแรก...ตามมาด้วยร่างบางของเกาซูอวี้...แม้ใบหน้าของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า...แต่แววตากลับฉายประกายแห่งชัยชนะ            ก่อนที่พวกเขาทุกคนจะได้ยินเสียงปรบมือดังขึ้น...โดยเริ่มต้นจากอธิการบดีหวัง...และตามมาด้วยจากทุกคนที่อยู่ในที่นั้นจะพร้อมใจกันปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ!&nbs

            ยังไม่ทันที่ข่าวด่วนบนหน้าจอโทรทัศน์จะจบลง...โทรศัพท์สายตรงของแผนกฉุกเฉินก็ได้ส่งเสียงร้องดังขึ้น...พยาบาลซือรีบวิ่งไปรับสาย...และสีหน้าของเธอก็พลันเคร่งเครียดขึ้นมาทันที            "อาจารย์จางคะ!" เธอวางสายแล้วรีบรายงาน "แจ้งเหตุจากที่เกิดเหตุปล้นธนาคาร! มีผู้บาดเจ็บหลายราย...และมีเจ้าหน้าที่ตำรวจถูกยิงอย่างน้อยหนึ่งนาย...อาการสาหัส! กำลังจะลำเลียงมาที่นี่ค่ะ!"            นายแพทย์จางเข้าสู่โหมดบัญชาการทันที...ประกาศ Code Orange![1] เตรียมห้องผ่าตัด! เรียกทีมศัลยแพทย์สำรอง!"            "ฉันต้องการทีมภาคสนามออกไปช่วยคัดแยกผู้ป่วยที่จุดเกิดเหตุ! ใครจะไป!"            "หนูไปเองค่ะ!" "ผมไปด้วยครับ!"            เกาซูอวี้และหยางเทียนก้าวออ