All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 161 - Chapter 170

            ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องฉุกเฉิน...นายแพทย์จางที่กำลังบัญชาการรับมือกับผู้บาดเจ็บรายอื่น ๆ จากที่เกิดเหตุ ก็ได้ยินรายงานที่ชัดเจนและเป็นมืออาชีพของเกาซูอวี้ผ่านทางวิทยุ...เขารู้ได้ในทันทีว่านี่คือเคสวิกฤตที่สุด            "เพจตามศัลยกรรมกระดูก...ตามตัวหมอซ่ง...ซ่งอวิ๋นเซิง" เขาสั่งการพยาบาล "บอกว่ามีเคส GSW (Gunshot Wound)[1] ที่กระดูกต้นขา...ฉุกเฉิน!"            ในขณะที่รถพยาบาลที่บรรทุกร่างของหลี่หู่กำลังมุ่งหน้ามายังโรงพยาบาล PUMC นั้น...ภายในห้องพักแพทย์ของแผนกศัลยกรรมกระดูก...            บรรยากาศของพวกเขากำลังเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่ก็แฝงความโล่งใจหลังจากที่ซ่งอวิ๋นเซิงและทีมของเขา...ซึ่งประกอบไปด้วยแพทย์ประจำบ้านสองคนและหัวหน้าพยาบาลประจำแผนก...เพิ่งจะเสร็จสิ้นจากการผ่าตัดที่ยาวนานและซับซ้อน        &n

          ในขณะที่การผ่าตัดที่เต็มไปด้วยวิกฤตกำลังดำเนินอยู่นั้น...ที่ด้านนอก...ถังเยว่ฉีก็ได้พยายามสะกดกลั้นความเสียใจเอาไว้            หลังจากที่เธอดึงสติกลับมาได้แล้ว เธอก็ได้เดินไปยังเตียงผู้ป่วยเตียงหนึ่งที่อยู่ในโซนสังเกตอาการ...ซึ่งบนเตียงนั้นคือร่างของกู้เว่ยที่นอนอยู่โดยมีผ้าสลิงคล้องแขนไว้...แม้ใบหน้าของเขาจะซีดเซียว...แต่เขาก็ยังพยายามฝืนยิ้มให้เพื่อนที่เป็นห่วง            "กู้เว่ย...นายยังเจ็บอยู่ไหม" เธอหันไปถามเพื่อนที่ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างเป็นห่วง "ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่เป็นไรแล้วละ" ถังเยว่ฉีรู้ดีว่าเขาโกหกมีใครบ้างถูกยิงแล้วจะไม่เจ็บแต่เธอรู้ดีว่า...เพื่อนพูดแบบนี้เพราะอะไร            ภายในเวลาเดียวกัน...ภายในห้องผ่าตัด เครื่อง C-arm ถูกเข็นเข้ามาอย่างรวดเร็ว...และเมื่อภาพเอกซเรย์แบบเรียลไทม์ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ...ทุกคนในห้องก็ถึงกับต้องกลั้นหายใจ!&nb

           ในขณะที่เกาซูอวี้คิดว่าคงจะหมดหน้าที่ของตนแล้ว เสียงของจ้าวลี่หมิงก็เอ่ยประโยคต่อไปออกมา "ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป...ผมขอไปดูอาการของผู้ต้องสงสัยชายคนนั้นหน่อยได้ไหมครับ...เพื่อประเมินว่าเราจะสามารถเริ่มทำการสอบสวนได้เมื่อไหร่"            "ได้ค่ะ" เกาซูอวี้รับคำ            หลังซ่งอวิ๋นเซิงได้ยินคำตอบรับของเธอ เขาก็พูดขึ้นมาบ้าง "ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวไปดูคนไข้ที่แผนกก่อนนะ ถ้าเธอมีอะไรให้พี่ช่วยก็เพจมา"            "ได้ค่ะ" เกาซูอวี้รับปาก            และเมื่อคล้อยหลังของชายหนุ่ม...เกาซูอวี้ก็ได้นำทางร้อยตำรวจตรีจ้าวไปยังหอผู้ป่วยแผนกอายุรกรรม ที่ซึ่งชายผู้คลุ้มคลั่งคนนั้นถูกส่งตัวมารักษา            และในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินไปถึงห้องพ

            บรรยากาศภายในห้องประชุมฝ่ายบริหารของโรงพยาบาลในตอนนี้นั้น กำลังเต็มไปด้วยความตึงเครียด...            เหล่าผู้บริหารระดับสูง...นำโดยอธิการบดีหวังและรองอธิการบดีซ่งไป๋...รวมถึงหัวหน้าแผนกที่เกี่ยวข้องอย่างศาสตราจารย์ฉินโม่...กำลังนั่งดูภาพข่าวการประท้วงที่วุ่นวายที่หน้าโรงพยาบาลของตนเองผ่านทางหน้าจอโทรทัศน์ด้วยสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก            "เราจะทำยังไงดี...ชื่อเสียงของโรงพยาบาลที่สั่งสมมานานกำลังจะป่นปี้" หนึ่งในคณะกรรมการบริหารเอ่ยขึ้น "เราควรจะยอมจ่ายเงินให้พวกเขาเพื่อตัดปัญหาไหม"            "ไม่ได้!" รองอธิการบดีซ่งไป๋ค้านขึ้นทันที "ถ้าเรายอมจ่าย...มันก็เท่ากับเรายอมรับว่าเราผิด! แล้วมันจะเป็นบรรทัดฐานที่ไม่ดีต่อไปในอนาคต!"            "ถ้าอย่างนั้นหรือเราจะยอมทำตามคำเรียกร้องของแม่

           เช้าวันรุ่งขึ้น...            กลุ่มผู้ประท้วงที่ถูกจ้างมาได้กลับมารวมตัวกันที่หน้าโรงพยาบาล PUMC อีกครั้ง...แต่ในวันนี้...บรรยากาศกลับแตกต่างออกไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง            ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เริ่มส่งเสียงโวยวาย...รถตู้ของสถานีโทรทัศน์กลางของประเทศก็ได้แล่นเข้ามาจอดเป็นคันแรก! ก่อนจะตามมาด้วยรถจากสำนักข่าวอื่น ๆ อีกนับสิบคัน!            เพียงชั่วพริบตา...บริเวณหน้าโรงพยาบาลที่เคยเต็มไปด้วยม็อบจัดตั้งก็ได้แปรสภาพกลายเป็นศูนย์กลางของกองทัพสื่อที่ใหญ่ที่สุด!            นักข่าวและช่างภาพในชุดเครื่องแบบของสำนักข่าวต่างก็วิ่งวุ่นเพื่อจับจองพื้นที่ตั้งกล้องที่ดีที่สุดของตัวเอง...ซึ่งบรรยากาศในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความเป็นมืออาชีพและความตื่นตัวจึงทำให้กลุ่มผู้ประท้วงดูเหมือนกลายเป็นเพียงตัวประกอบท