All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 171 - Chapter 180

          ไม่กี่วันต่อมา...            บนขบวนรถไฟที่มุ่งหน้าออกจากกรุงปักกิ่งไปยังเมืองอุตสาหกรรมอย่างเทียนจิน...ภาพของชายหนุ่มสี่คนในชุดลำลองที่กำลังนั่งพูดคุยและหัวเราะกันอย่างผ่อนคลาย ได้สร้างบรรยากาศที่น่ามองให้กับผู้โดยสารคนอื่น ๆ เป็นอย่างมาก            ซึ่งพวกเขาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือทีมแพทย์ยุคทองแห่ง PUMC นำโดยซ่งอวิ๋นเซิง เฉียนฮ่าวหราน โม่เหยียน และหวังเจี้ยน...ที่วันนี้ได้สลัดคราบศัลยแพทย์ผู้เคร่งขรึม...แล้วกลับมาเป็นเพียงกลุ่มเพื่อน หลังจากได้นัดวันลาได้ตรงกันและตอนนี้พวกเขาก็กำลังจะเดินทางไปทำเซอร์ไพรส์ให้กับสหายเก่า            "จำตอนที่เราแข่งกับทีมมหาวิทยาลัยชิงหัวได้ไหม?" เฉียนฮ่าวหรานหัวเราะร่า "ไอ้เจ้าหยวนซ่งมันทำฟาวล์โง่ ๆ จนเราเกือบแพ้!"            "แต่สุดท้ายเขาก็เป็นคนชู้ตลูกโทษสองลูกสุดท้า

           ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา...รถพยาบาลเคลื่อนย้ายผู้ป่วยวิกฤตที่ทันสมัยที่สุดของยุคนั้นก็ได้มาจอดรอหน้าประตูโรงพยาบาลประจำเมือง...ทีมแพทย์ค่อย ๆ เคลื่อนย้ายร่างของพ่อของหยวนซ่งขึ้นรถอย่างระมัดระวัง            หยวนซ่งและเพื่อนรักอีกสามคนยกเว้นโม่เหยียนที่จะไปพร้อมกับรถพยาบาล ได้ก้าวขึ้นรถอีกคัน...เพื่อจะเดินทางกลับไปยังปักกิ่ง...กลับไปยังความหวังครั้งสุดท้ายของพวกเขา            การเดินทางเพื่อทำเซอร์ไพรส์ได้จบลงแล้ว...และได้ถูกแทนที่ด้วยภารกิจครั้งใหม่ที่ยิ่งใหญ่และสำคัญมากกว่าเดิม...ภารกิจที่จะต้องต่อสู้เพื่อช่วยชีวิตและกอบกู้ครอบครัวของสหายกลับคืนมา            เสียงไซเรนของรถพยาบาลเคลื่อนย้ายผู้ป่วยวิกฤตดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ...ทำหน้าที่แหวกทางให้กับขบวนรถแห่งความหวังภายในรถพยาบาลบรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด        &

           หลังจากที่การประชุมที่ยาวนานหลายชั่วโมงได้สิ้นสุดลงและทันทีที่ประตูเปิดออก...หยวนซ่งและแม่ของเขาที่ยืนรออยู่ด้วยความกระวนกระวาย ก็รีบปรี่เข้ามาหาทันที            ท่ามกลางทีมแพทย์และทุกคนรวมถึงเกาซูอวี้ที่กำลังเริ่มทยอยเดินออกจากห้องประชุม            "โม่เหยียน...อาเซิงเรื่องของพ่อฉัน..." หยวนซ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา            ซ่งอวิ๋นเซิงมองหน้าเพื่อนรัก...ก่อนจะนำทางพวกเขาไปยังห้องให้คำปรึกษาที่อยู่ไม่ไกลเพื่อพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว ภายในห้องเล็กที่เงียบสงบนั้น...โม่เหยียนในฐานะศัลยแพทย์หลักเป็นผู้เริ่มต้นการสนทนาที่ยากที่สุดในชีวิตของตนเอง            "คุณน้า...หยวนซ่ง..." เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งและเต็มไปด้วยความเห็นใจ "พวกเรา...มีแผนการรักษาแต่ว่ามันเป็นแผนที่เสี่ยง...เสี่ยงมาก

            เมื่อกลุ่มสหายทั้งหมดได้ก้าวเข้ามาในห้องประชุมของแผนกศัลยกรรมประสาทที่ตอนนี้เปรียบเหมือนห้องบัญชาการรบของนายแพทย์โม่เหยียน...บรรยากาศก็พลันเปลี่ยนเป็นความจริงจังขึ้นมา            บนกระดานไวท์บอร์ดขนาดใหญ่...พิมพ์เขียวชี้ชะตาที่เกาซูอวี้ได้เขียนทิ้งไว้ยังคงอยู่เพื่อรอคอยการนำไปปฏิบัติจริงนายแพทย์โม่เหยียนเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หัวโต๊ะประชุม...ในฐานะมือมีดหลักของการรบในครั้งนี้            "ทบทวนโปรโตคอล DHCA ที่นักศึกษาเกาเขียนไว้อีกครั้ง...ทำความเข้าใจทุกขั้นตอน" เขาสั่งการทีมแพทย์ประจำบ้านแผนกของตนเองด้วยน้ำเสียงแสดงความจริงจัง            จากนั้น...เจ้าตัวก็ได้หันไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกลนั่นก็คือซ่งอวิ๋นเซิง ท่ามกลางความเงียบของห้อง...เสียงของเขาก็ดังขึ้นอย่างชัดเจน            "อาเซิง การผ่

           ในขณะที่สงครามการเมืองกำลังเชือดเฉือนกันอยู่ในหอประชุมใหญ่...สงครามที่แท้จริงเพื่อช่วยชีวิตก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วในห้องผ่าตัด...            ภายใต้แสงไฟที่สว่างจ้า...นายแพทย์โม่เหยียนและนายแพทย์ซ่งอวิ๋นเซิงทำงานร่วมกันอย่างเข้าขาเพื่อทำการเปิดแผ่นกระดูกกะโหลก...เผยให้เห็นชั้นเยื่อหุ้มสมองที่ตึงเปรี๊ยะซึ่งเป็นสัญญาณของความดันที่สูงอย่างน่ากลัวจากเนื้องอกที่อยู่ข้างใต้            "ฮ่าวหราน...ตาคุณแล้ว" โม่เหยียนกล่าว            เฉียนฮ่าวหรานก้าวเข้ามา...เขาทำการใส่ท่อ (Cannula) เข้าไปในเส้นเลือดใหญ่เพื่อเชื่อมต่อร่างกายของผู้ป่วยเข้ากับเครื่องปอดและหัวใจเทียมอย่างรวดเร็วและแม่นยำ            บัดนี้...ชีวิตของพ่อของหยวนซ่งได้ตกไปอยู่ในมือของเครื่องจักรและทีมแพทย์อย่างสมบูรณ์   &