All Chapters of ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 191 - Chapter 200

          "ฉันต้องกลับไปที่โรงพยาบาล" เกาซูอวี้กล่าวขึ้นทำลายความเงียบ ก่อนที่เธอจะหันมาทางซ่งอวิ๋นเซิง "พี่ชายซ่งคะ รบกวนพี่ช่วยแจ้งเรื่องนี้ให้กับคุณลุงซ่งทราบเรื่องด้วยนะคะ เพื่อให้ท่านช่วยเตือนทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นรวมถึงบุคลากรทางการแพทย์คนอื่น"            ซ่งอวิ๋นเซิงพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินออกจากห้องวิจัยไปที่ตัวเรือนหลักของบ้านเพื่อเข้าพบคนเป็นพ่อที่ตอนนี้น่าจะยังอยู่ในห้องทำงาน            คล้อยหลังชายคนรักเดินจากไป เกาซูอวี้ก็ได้หันมามองหน้าเพื่อนรักทั้งสี่คนของเธอ...แววตาของเธอในตอนนี้...จริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน            "นี่คือภารกิจอันตรายที่เราเคยเจอ มันคือการรับมือกับโรคระบาดที่เรายังไม่รู้จักดีพอ ดังนั้นฉันจึงไม่อยากให้พวกนายเข้าไปเสี่ยงด้วย" แต่หญิงสาวยังกล่าวไม่ทันจบประโยคดีเสียงของหวงจิงก็เอ่ยค้านออกมา "ไม่ได้ ผมจะไปด้วย" จบคำของเขาคนอื่นก็ส่งเสี

            คำถามที่เต็มไปด้วยความสับสนของโจวเทาที่ว่า "พวกเราจะทำได้จริงเหรอ" นั้น...ได้ถูกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นของพี่ใหญ่ผ่านทางลำโพงทันที            "ทำได้สิ" เกาซูอวี้ตอบกลับอย่างมั่นใจ "ฉันได้ข้อมูลลำดับพันธุกรรมเบื้องต้นของไวรัสมาแล้ว...และฉันจะส่งไฟล์ข้อมูลไปให้พวกนายเดี๋ยวนี้เลย"            ซึ่งเกาซูอวี้ไม่ได้อธิบายว่าเธอได้ข้อมูลที่เป็นไปไม่ได้นี้มาได้อย่างไร...และเพื่อน ๆ ของเธอก็ไม่คิดจะถามเนื่องจากพวกเขาทำเพียงแค่เชื่อมั่นในตัวผู้นำของตนเองอย่างที่เป็นมาเพียงเท่านั้น            "อู๋ถิง...หน้าที่ของนายคือใช้คอมพิวเตอร์ของเราสร้างแบบจำลองสามมิติของโปรตีนหนามของมัน...แล้วหาบริเวณที่เป็นจุดอ่อนที่สุด" เสียงของเธอยังคงดังอยู่ในสายโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง          

            หลังจากงานแต่งของถังเยว่ฉีผ่านไปได้ไม่นานนัก...และหลังจากที่กลุ่มสามหนุ่มเนื้อทองแห่งยุคที่ยังโสดต้องทนฟังคำหยอกล้อของเพื่อน ๆ เรื่อง "เมื่อไหร่จะถึงตาเรา" มานาน ในที่สุด...เฉียนฮ่าวหรานก็ได้ยอมจำนนต่อคำขอร้องของมารดา...แล้วเดินทางมาดูตัว            ภายในร้านอาหารส่วนตัวที่หรูหราและสะอาดหมดจดแห่งหนึ่ง...บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นช่างน่าอึดอัดเป็นอย่างมากซึ่งเฉียนฮ่าวหรานพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะทำลายความเงียบ...เขาเล่าเรื่องตลกในโรงพยาบาล เล่าเรื่องวีรกรรมของเพื่อน ๆ เล่าทุกเรื่องที่แล้วแต่จะนึกออก...            แต่คู่ดูตัวของเขา...คุณหลินชิงหย่า เจ้าของร้านอาหารผู้เงียบขรึมและรักความเป็นระเบียบ...กลับทำเพียงแค่นั่งฟังอย่างสุภาพ...ใบหน้าของเธอเรียบเฉยจนเฉียนฮ่าวหรานไม่สามารถเดาได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่ พร้อมกับที่เจ้าตัวคิดในใจว่า...ดูเหมือนการดูตัวครั้งนี้น่าจะล้มเหลว...      &nbs

          ไม่กี่เดือนหลังจากนั้นก็เข้าสู่ใจกลางเดือนแรกของฤดูใบไม้ผลิ และวันที่ทุกคนในครอบครัวรวมถึงผู้เป็นเจ้าของวันสำคัญรอคอยก็ได้มาถึง...ซึ่งวันนี้ก็คือรุ่งอรุณของวันวิวาห์ระหว่างเกาซูอวี้กับซ่งอวิ๋นเซิงนั่นเอง            ภายในบ้านของเจ้าสาว บรรยากาศภายในห้องนอนที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามนั้น...เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น เกาซูอวี้ในชุดซับในสีขาวนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ โดยมีแม่ของเธอกำลังบรรจงจัดแต่งทรงผมแบบโบราณที่ประดับด้วยปิ่นทองและดอกไม้เล็ก ๆ ให้กับเธออย่างแผ่วเบา...ทุกการเคลื่อนไหวของหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความรักและความตื้นตันใจ            "สวยมาก...ลูกแม่...สวยที่สุดเลย" หลิวซินกล่าวทั้งน้ำตา            "แน่นอนสิคะคุณน้า" ถังเยว่ฉีเพื่อนเจ้าสาวคนสนิทกล่าวขึ้นอย่างหยอกล้อ "พี่ใหญ่ของหนูสวยที่สุดในโลกอยู่แล้ว...วันนี้หนูรับรองได้ว่าพี่ชายของหนูเห็นเข้าจะต้องตกตะลึงอย่า

           ห้าปีผ่านไป...ภายในฐานทัพลับ...ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นทั้งศูนย์วิจัยและสนามเด็กเล่นของทายาทรุ่นต่อไปของตระกูลซ่ง            นายแพทย์หวงจิง...อาจารย์แพทย์หนุ่มไฟแรงแห่งแผนกศัลยกรรมทั่วไป กำลังนอนสลบไสลอยู่บนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานอย่างหนักมาตลอดทั้งสัปดาห์            โดยที่ชายหนุ่มไม่ได้รู้เลยว่ากำลังมีผู้ตรวจสอบตัวน้อยสองคนกำลังเดินเข้ามา...ซึ่งเด็กสองคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหัวใจของบ้าน...ลูกฝาแฝดชายหญิงของเกาซูอวี้กับซ่งอวิ๋นเซิงนั่นเอง            ซึ่งเป็นเด็กที่ฉลาดเกินวัยสามขวบไปมากทีเดียว "แม่ครับดูน้าหวงสิครับ" น้ำเสียงของซ่งจินเฉิงแฝดชายคนน้องพูดขึ้นเสียงเบาพลางกระตุกมือแม่ของตน "มีภาวะขอบตาดำคล้ำ...สีผิวซีด...บ่งชี้ถึงการพักผ่อนไม่เพียงพออย่างรุนแรง"            เกาซูอวี้ยกมือ