49. กาแฟ

“ดิน ไปไหนมาลูก” น้ำเสียงสอบถามของวงเดือนเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

เมื่อเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของแม่ แดนดินจึงมีน้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่รู้สึกอาย เขานั่งคุกเข่าลงพร้อมก้มกราบลงตรงเท้าของวงเดือน ทำเอาคนเป็นแม่ทำหน้าตกใจ รีบก้มลงพยุงบ่าลูกชายให้ลุกขึ้น

“ดิน เป็นอะไรไปลูก รีบลุกเร็ว พื้นเรือนเย็นมากอย่านั่งอยู่แบบนั้น ดินเพิ่งหายป่วยเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“มีอะไรกันแม่เดือน ดิน” คำปันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนรีบเอ่ยปากถามเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของแม่และลูก

เมื่อเห็นคำปันเดินเข้ามาใกล้ แดนดินจึงเบี่ยงตัวไปยังทิศเบื้องหน้าของพ่อก่อนก้มลงกราบเท้าเช่นเดียวกับที่ทำกับวงเดือนเมื่อครู่ คำปันทำสีหน้าตกใจไม่แพ้ภรรยาและรีบพยุงบ่าลูกชายให้ลุกขึ้น ซึ่งคราวนี้แดนดินได้ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี

“เกิดอะไรขึ้นลูก” เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของลูกชาย คำปันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงวิตก

“ผมกราบขอโทษพ่อกับแม่นะครับที่ทำให้พ่อกับแม่ทุกข์ใจอยู่ตลอดในช่วงที่ผ่านมา ผมเป็นลูกที่ใช้ไม่ได้” แดนดินเอ่ยเสียงเครือ

“อย่าตำหนิตัวเองแบบนั้นลูก ยิ่งลูกตำหนิตัวเองเท่าไหร่ พ่อกับแม