All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 141 - Chapter 150

Chapter 141 Lumipas ang mga araw, nanatiling payapa ang aming pamumuhay. Tuwing Linggo, hindi nawawala sa routine namin ang pagpunta sa simbahan. Magkahawak-kamay sina Julie at Gabriel habang naglalakad kami papasok, at palaging may ngiti sa kanilang mga labi. Ngunit nang araw na iyon, may napansin akong kakaiba. Habang nakaupo kami sa likuran ng simbahan, napansin ko ang isang matandang babae. Tahimik itong nakaupo sa unahan, ngunit paminsan-minsan ay lumilingon—at bawat paglingon, titig na titig siya sa mga bata. Lalo na kay Gabriel. Napakunot ang noo ko. Hindi basta titig ang nakita ko, kundi parang may halong pagkilala at pagtataka sa kanyang mga mata. “Mom…” bulong ni Julie, bahagyang hinila ang kamay ko. “Bakit po kanina pa nakatingin si Lola sa atin?” Hindi ako agad sumagot. Pinagmamasdan ko ang matanda—kulubot ang mukha, may hawak na rosaryo, ngunit hindi nawawala ang titig niya kay Gabriel na noo’y abala sa paglalaro ng maliit na laruan sa loob ng bulsa niya. Pagkatapo

Chapter 143Tahimik kong pinagmamasdan si Doña Felicidad habang unti-unti niyang isinasalaysay ang kasaysayan ng dalawang angkan. Ang kanyang mga mata ay tila ba nakatingin sa malayo, sa mga panahong punô ng pag-ibig, pagkakanulo, at mga desisyong nagbago ng kapalaran ng dalawang pamilya.“Ang totoo, Solidad,” panimula niya, “hindi anak sa labas si Brandon. Siya ay anak ko… anak namin ni Don Ernesto Villaceran.”Napatigil ako, halos hindi makapaniwala sa narinig ko.“P-po? Ibig sabihin—”Tumango siya, mabagal, mabigat.“Oo. Si Don Ernesto ay asawa ko noon. Sa pagsasanib ng aming mga pangalan, akala ng lahat ay magkakaroon ng kapayapaan ang Pattern at Villaceran. Ngunit hindi iyon nangyari. Ang kasal naming iyon… ay naging simula ng digmaan.”Lumapit siya sa bintana, at sa tinig niyang puno ng pighati, ipinagpatuloy niya ang kuwento.“Ang mga Villaceran ay hindi kailanman tumanggap sa akin bilang asawa ni Ernesto. Sa kanila, isa akong babae mula sa angkang minsang tinuring nilang karib

Chapter 145“Hmmm, why not, Mommy,” sabi ni Julie habang nakangiti. “Kung mag-video call po tayo sa kanya? Para po magkita sila ni Tita Khanna?”Napatingin ako sa anak kong si Julie. Inosente ang ngiti niya, puno ng pag-asa.Si Gabriel naman ay agad napatingin sa akin, kumislap ang mga mata. “Totoo po, Mommy Sol? Pwede po ba?”Napalunok ako at bahagyang napayuko. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang tanong na iyon. Matagal nang walang balita si Khanna — walang tawag, walang sulat, walang paramdam. At sa bawat araw na lumilipas, mas lalong bumibigat ang tanong kung babalik pa nga ba ito.“Ahm…” mahina kong sabi, pinilit kong ngumiti. “Hindi natin siya matawagan ngayon, anak. Baka busy pa si Tita Khanna sa ospital o baka nasa biyahe pa.”Bumagsak ang balikat ni Gabriel. “Gusto ko lang po sanang sabihin sa kanya na marunong na akong maglakad mag-isa…” bulong niya habang pinaglalaruan ang daliri niya.Napaluha ako sa sinabi niya. Agad ko siyang niyakap nang mahigpit.“Makikita ka rin

Chapter 147Third POV Samantala, habang abala si Solidad sa tahimik na buhay nila nina Julie at Gabriel, sa kabilang panig naman ay nagngangalit ang galit ni Alessandro Villaceran. Limang taon na ang lumipas simula nang mawala ang kanyang mag-ina, at bawat araw ay parang sugat na ayaw maghilom.Nakatayo siya sa loob ng kanyang opisina, mahigpit na hawak ang lumang larawan nina Solidad at Julie. “Where are you, Solidad?” mahinang wika niya, ngunit ramdam ang poot at pangungulila sa bawat salita. Sa likod ng malamig na titig ng isang negosyante ay ang puso ng isang amang sabik muling makapiling ang pamilya.Sa kabilang banda, si Brandon Pattern Villaceran ay tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan, hawak-hawak ang larawan ni Khanna at ng anak nilang si Gabriel. Puno ng pagsisisi at pangungulila ang kanyang mukha. “Bakit mo ako iniwan, Khanna? Hindi mo man lang ako pinagbigyan na makita ang anak natin…” bulong niya, habang pinipigilan ang pagtulo ng mga luha.Dalawang lalaking ma

Chapter 149Third Person POV (Solidad side)Sa isang tahimik na bayan sa paanan ng bundok ng San Isidro del Norte, maagang gumigising si Solidad para maghanda ng almusal. Ang araw ay dahan-dahang sumisilip sa pagitan ng mga ulap, tinatamaan ng liwanag ang maliit nilang bahay na gawa sa kahoy at bato.“Julie, anak, gising na. Papasok ka pa sa eskwela,” malambing na tawag niya habang nag-aayos ng mesa.Maya-maya, lumabas si Julie, ngayon ay labindalawang taong gulang na, may mahabang buhok at ngiti na kasingliwanag ng araw.“Good morning, Mommy!” bati nito, sabay halik sa pisngi niya.Kasunod naman si Gabriel, dalawang taong gulang, bitbit ang maliit na laruan niyang kotse.“Mommy Sol, gutom na po ako,” inosente nitong sabi, sabay akyat sa upuan.Ngumiti si Solidad. “Ayan na, baby. Eat well ha? Para lumakas ka.”Habang pinagmamasdan niya ang dalawang bata, napangiti siya nang may halong lungkot. Sa puso niya, alam niyang kulang pa rin ang mundong ginagalawan nila—isang bahagi ng buhay