Semua Bab Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Bab 11 - Bab 20

Chapter 11Alessandro POV "Dammit!" Malakas kong ibinagsak ang baso sa sahig. Tumilapon ang alak, kumalat ang bubog. Wala ni isa man sa mga tauhan ko ang gumalaw—lahat sila’y nakatungo, nanginginig."Apat na taon!" Sigaw ko, tinuturo ang mga nakayuko kong alipores. "Apat na taon na kayong kumakain ng sahod pero hanggang ngayon, wala pa rin kayong maibigay na impormasyon sa babaeng pinahahanap ko! Wala kayong silbi! Mga inutil!"Isa sa kanila ang naglakas-loob magsalita, nanginginig ang boses. "Boss… mahirap siyang hanapin. Parang bigla na lang siyang naglaho—"Sinapak ko ang mesa kaya muntik siyang matumba. "Walang mahirap! Lahat ng tao may kahinaan. At si Soledad… akala niya ba makakatakas siya sa akin?"Lumapit ako sa malaking bintana ng aking opisina. Mula roon, tanaw ko ang buong siyudad—maliwanag, magulo, pero wala siyang itinatago sa akin.“Soledad…” Mahina akong napatawa, halos bulong. "Akala mo sigurong ligtas ka na. Akala mo tapos na ako. Pero nagkakamali ka. Kahit na wala n

Chapter 13Solidad POVHabang naglalakad kami ng anak kong si Julie sa loob ng mall, halos matunaw ang puso ko sa saya niya. Namimili siya ng mga laruan, at tuwing may makita siyang bago, kumikislap ang mga mata niya na para bang iyon na ang pinakamahalagang bagay sa mundo.“Baby Julie, gusto mo bang bumili ng teddy bear?” malambing kong tanong habang pinapahid ko ang buhok niyang bumabagsak sa noo.“Yes po, Mommy!” masiglang tugon niya, at napangiti ako. Kahit tatlong taong gulang pa lamang siya, malinaw at buo na agad magsalita. Hindi ko alam kung kanino siya nagmana—siguro sa ama niya… sa lalaking hindi ko man lang nakilala, nakamaskara noong gabing ipinagbili ko ang aking katawan.Bumuntong-hininga ako, pinilit itago ang pait ng alaala. Hindi niya kasalanan. Hindi kasalanan ng anak ko kung paano siya nabuo.“Tara na, doon tayo sa first floor. May nakita akong shop ng mga teddy bear doon.” Magiliw kong sambit, sabay karga kay Julie habang umaakyat kami sa eskalator.Pero bago ko pa

Chapter 15Kinabukasan, maaga akong nagising dahil kailangan ko nang buksan ang bakeshop ko.Pagbukas ko pa lang ng pinto, sinalubong agad ako ng amoy ng bagong gising na harina at matamis na tsokolate.“Ay naku, best! Ang aga-aga, para na akong pinahiran ng asukal sa mukha— sticky at pawis na pawis!” reklamo ni Nene habang naka-apron pa lang at nakapulupot pa ang buhok na parang tinapay na cinnamon roll.Iba’t ibang klase ng cake at cupcakes ang niluluto namin— may red velvet, mocha, strawberry cheesecake, pati mga pang-order ng mga suki naming laging gutom sa matamis.Tatlo lang kami: Ako, si Nene na all-around pasaway na assistant ko, at si Carlo— ang tauhan naming lalaki na tigdideliver ng mga orders.“Boss, saan po ulit ito dadalhin?” tanong ni Carlo habang nakatayo sa gilid, bitbit ang kahon ng cupcakes.“Sa may office ng Mayor, iho,” sagot ko.Biglang singit si Nene, “Ay wow! Ang sosyal ng cupcakes natin, from oven to opisina! Sana ako na lang yung ide-deliver mo, Carlo, para m

Chapter 17“Pwede bang paki-preno yang bibig ninyo, may bata po tayong kasama,” dagdag kong sambit sa kanila habang nanlilisik ang mata ko.Pero imbes na mahiya, lalo pang nagtawanan ang dalawang ungas.“Oo na, mommy Solidad,” biro ni Carlo, sabay acting na parang nagsisipsip ng tsupon. “Promise, next time sa kwarto na lang kami mag-green jokes.”“Ay sus!” singit ni Nene, halos malaglag ang hawak na tray.“Sa kwarto pa talaga? Ibig sabihin may plano kang may mangyari sa atin? Hala Carlo, bastos kaaaa!” sabay hawak na isang pirasong hotdog na ulam ni Julie kaninang almusal.“Bwisit kayo!” sigaw ko, sabay hagis ng basang basahan sa kanila.Si Julie naman ay inosenteng tumingin at biglang sabi:“Mommy, bakit po sila nagtatawanan at bakit hawak ni Tita ang hotdog?”Nanlaki ang mata ko, sabay tingin kina Carlo at Nene na halos tumambling na sa tawa.“Nakita mo na?! Ayoko na! Mag-resign na kayong dalawa bukas!”“Sorry na po, hito na at aalis para mag-order ng pang-lunch natin. Baby, anong g

Chapter 19Saka ko binuhay ang makina ng kotse pagkatapos ay inayos ni Nene ang sarili niya sa upuan. Kasama ko na kasi ito sa bahay mula pa noon—mula noong pumanaw ang bunso kong kapatid hanggang sa araw na nalaman kong buntis pala ako.Siya ang tumulong sa akin sa lahat ng hirap, siya ang kasama kong umiiyak sa gabi, at siya rin ang unang tumawa ulit para lang maibsan ang bigat ng pakiramdam ko.Kaya malaki talaga ang utang na loob ko sa kaibigan kong ito. Para na siyang kapatid na hindi ko ipinangmannlang kadugo. Kung wala siya, baka hindi ko nakayanan lahat ng pinagdaanan ko.Habang binabaybay ko ang daan papunta sa bahay na nabili ko, seryoso akong nakatutok sa kalsada. Kung hindi lang siya nagsalita, iisipin kong tulog na siya.“Hoy, Sol… seryoso ka na naman diyan. Para kang tatay na nagda-drive ng jeep na puno ng pasahero, oh. Relax lang!” sabay tawa ni Nene.Napatingin ako sandali at napailing. “Eh kasi, baka may humabol na naman tulad kahapon. Ayokong malagay sa alanganin si