All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 231 - Chapter 240

Chapter 229"Pero, kasal.kami sa judge!" mahina kong sabi."Na peke..." bulong niyang sabi sa akin.Oo nga pala, isang peke o kasunduan Ang kasal namin ni Adrian.Napasikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Na peke… Hindi man malakas ang pagkakabulong ni Zephaniah, pero sapat iyon para maramdaman kong bumagsak ang mundo ko—hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa katotohanang kanina pa dapat malinaw sa akin.Oo, peke ang kasal. Isang pirmahan. Isang kasunduan. Isang palabas na hindi ko naman talagang ginusto.Mapait akong napangiti, pilit na hinuhugot ang lakas ko kahit pakiramdam ko ay wasak na wasak ako."Right," mahina kong sabi, napapailing. "It was all just an agreement… a show.""Exactly," malamig ngunit may bigat na sagot ni Zephaniah. "And shows end."Nakita kong nanigas ang panga ni Adrian’s mother. Ang Mommy ko, naluluha na. Si Adrian—wala, wala siya. Naroon siya sa kabilang dulo ng ballroom, kasama ang babaeng buntis, hawak ang kamay nito na para bang ako ang sumira sa buhay nila.

Chapter 231"I'm so sorry, Sol and Sandro," sabi sa magulang ni Adrian sa magulang ni Julie na si Mrs. Solidad at Mr Alessandro. "I hope na hindi magbago Ang ating pagkakaibigan. Kahit na may hindi maganda ginawa ng anak ko." ani sa Ina ni Adrian Ang lalaking naglagay sa kakahiyan ng pamilya ni Julie.Tahimik akong nakatayo sa likuran ni Mrs. Solidad at Mr. Alessandro habang humihingi ng tawad ang magulang ni Adrian. Halata ang panginginig sa boses ng ina nito—hindi dahil sa hiya, kundi dahil sa takot na tuluyang masira ang magandang relasyon ng dalawang pamilya.Pero para sa akin?Too late.Hindi mo basta-basta binabastos ang isang tulad ni Julie.Hindi sa harap ko.Hindi habang buhay pa ako.Pinagmasdan ko si Mrs. Solidad—mahigpit ang hawak sa abaniko, pilit na nagpapakatatag.Si Mr. Alessandro naman, mariin ang panga, pigil ang poot.They were dignified people…But they were also hurting parents.At yung mga magulang ni Adrian?Sila ang tipo ng tao na ngayon lang na-realize ang gi

Chapter 233Julie POV Habang palabas kami ng venue, ramdam ko pa rin ang mabilis na tibok ng puso ko.Hindi ko alam kung dahil sa gulo… o dahil sa kamay ni Zeph na hindi bumibitaw mula sa kamay ko.Pakiramdam ko, para akong hinihila palabas sa isang bangungot, pero hindi ko alam kung saang direksyon niya ako dadalhin.Pagkalabas namin ng main hall, doon ko lang napansin kung gaano karami ang security niya.Parang pelikula—maitim na suit, ear piece, matitigas ang panga, at lahat ay nakatingin sa paligid na parang may inaabangan na panganib.Hindi ako sanay dito.Hindi ako sanay na may nagpoprotekta sa akin.Hindi ako sanay na may taong handang humarang sa mundo para sa akin.Kaya mas lalo akong kinabahan.“Julie,” tawag ni Mommy, nasa likuran namin.Nauna pa ring maglakad sina Zeph at ang mga tauhan niya kaya kami ni Mommy at Daddy ay sumunod.“Anak, are you okay?” nag-aalalang tanong Niya.Hindi ko alam ang isasagot.Gusto kong sabihin na “oo” pero ang totoo, hindi.Hindi ko alam kun

Chapter 235 Pagkababa ko ng sasakyan ay agad akong nakahinga, pakiramdam ko ay nakalabas ako mula sa isang sitwasyong hindi ko pa kayang intindihin nang buo. Tumango ako kay Zeph, pilit na ngumiti kahit kumakabog pa rin ang dibdib ko. “Maraming salamat sa’yo, Zeph. Papasok na ako sa loob,” mahina kong sabi. Bahagya siyang yumuko, seryoso ang mukha pero may bahagyang lambing sa boses. “Okay. Send my regards to your mommy and daddy. I have to go now—important meeting tomorrow.” Pagkasabi niya noon ay tumalikod na siya. Pinanood ko siyang pumasok sa sasakyan at parang humigop ng hangin ang buong paligid nang umandar ang kotse niya. Habang papalayo ito, ramdam kong may hinahatak siyang parte ng puso ko kahit pilit ko itong tinatabunan. Bakit ba may ganitong epekto siya sa akin? Bago pa ako makapagsimulang maglakad papasok ng mansyon, isang pamilyar na boses ang pumunit sa katahimikan. “Julie…!” Napatigil ako. Dahan-dahan akong napalingon. Nandoon siya—si Adrian. Nakayuko ang b

Chapter 237 Alas-dos na pala ng umaga. Naalimpungatan ako mula sa mahimbing kong tulog—may kung anong kakaibang init na nakabalot sa bewang ko. Parang may braso… humihigpit… humihila sa akin palapit. Napakabilis kong iminulat ang mga mata ko. At doon ako napa­singhap, nanigas, muntik pang mapaatras. Isang bisig. Isang mainit, malakas na bisig ang nakayakap sa bewang ko. At ang may-ari nito— si Zeph. Ang mukha niya, ilang pulgada lang mula sa akin. Ang hininga niyang malamig ngunit nakakaantig. At ang presensya niya… nakakakuryente sa sobrang lapit. “Z–Zeph?” mahina kong bulong, halos pabulong na humahalo sa lamig ng gabi. Hindi siya agad gumalaw. Para bang komportableng komportable siyang nakayakap sa akin, para bang matagal na kaming ganito matulog. Para bang… akin siya. Muling lumakas ang tibok ng puso ko, hindi ko alam kung sa takot ba o sa kakaibang kilabot na gumapang sa balat ko. “B–bakit ka… nandito?” halos putol-putol ang tanong ko, ramdam ang pag-init ng pisngi