Lahat ng Kabanata ng Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Kabanata 241 - Kabanata 250

Chapter 239 Pagkatapos kong uminom ng kape ay agad akong nagsimula sa pagtulong kina Manang. Habang sila ay naggagayat ng gulay at nag-aayos ng mga rekado, ako naman ay tumapat sa counter para mag–bake ng cookies. Tahimik ang buong kusina, maliban sa tunog ng mga kutsilyong sumasayad sa chopping board at ang mahihinang tunog ng oven na umiinit. At least… may nagagawa akong productive habang hinihintay ang oras. Pinagsama ko ang harina, asukal, butter, eggs, at chocolate chips—paulit-ulit, halos automatic. Isa sa mga bagay na nakakapagpakalma sa akin ay ang pagbe-bake. Parang lahat ng problema ay nagiging simple kapag nasa harap lang ako ng mixing bowl. “Senyorita, ang bango naman niyan,” sabi ni Manang habang napapatingin sa oven. “Magdadala po ako mamaya,” sabi ko, inilalapag ang tray ng bagong hugis na cookies. “Hindi ko naman sure kung may pagkain doon… at least may baon ako. For emergency purpose only.” Tumawa si Manang. “Hindi emergency ‘yan, senyorita. Strategy ‘yan. Ba

Chapter 241 “Thanks, Dad!” mabilis kong sagot, sabay ngiti para kahit papaano ay maibsan ang pag-aalala nila. Tumango siya at bahagyang kinamot ang batok niya, yung tipong ayaw niya lang ipakitang worried pa rin siya — pero ramdam ko. Tumayo ako mula sa kinauupuan ko, kinuha ang sling bag ko at folder ng resume, at huminga nang malalim. Kailangan ko nang ihanda ang sarili ko. Ito ang magiging unang hakbang ko palabas sa gulo… at papunta sa buhay na ako mismo ang pipili. “Good luck, ate!” bulong ni bunso habang ngumunguya pa ng cookies. Ngumiti ako. “Sa’yo na lahat ‘yan, para tumaba ka.” Narinig ko pa silang humalakhak habang paakyat ako sa kwarto. At sa bawat hakbang ko paakyat, unti-unti kong naramdaman ang halo-halong emosyon — kaba, pag-asa, at isang maliit na kirot sa puso ko. Pagpasok ko sa kwarto, isinara ko ang pinto at sumandal sandali. Ito na, Julie. Panibagong umaga. Panibagong laban.Pagkatapos kong magbihis ay agad din ako bumaba at naabutan ko sina mommy at daddy

Chapter 243“Okay, you win!” ani ko, bagsak ang balikat pero umaarangkada ang tibok ng dibdib ko.“Good.”Bahagyang ngumiti si Zeph—‘yong tipid na ngiti na parang alam niyang nanalo siya mula sa simula pa lang.“Now proceed to HR. Natawagan ko na ang magbibigay sa’yo ng lahat ng kailangan.”Tumango ako, kahit ramdam ko ang init sa pisngi ko.Hindi ko alam kung dahil sa hiya… o dahil sa kung paano siya tumingin sa akin na para bang—Para bang akin ako.Tumalikod na sana ako para lumabas ng opisina niya nang bigla siyang nagsalita ulit.“Julie.”Napahinto ako at lumingon.Nakasandal siya sa swivel chair, naka-cross ang mga braso, at ‘yong mga mata niya—malalim, direct, at parang tinatagos ako hanggang buto.“Welcome to ZC Company. And…”bahagya siyang tumingin sa labi ko bago muling bumalik ang mata niya sa akin,“I’m not done with you yet.”Napakagat ako sa labi ko.“H-hey, interview lang ‘to, right?”Ngumisi siya, mas malalim ngayon.“Let's see .”Hindi ko na siya sinagot.Lumabas ak

Chapter 245Pero hindi ko maiwasang mamahala sa daloy ngayon.Bahala na. Kahit anong title sabihin nila, iisa lang ang pakay ko, makapagsimula ng bagong buhay.Hanggang mag-umpisa na itong magtanong na kinalaki sa aking mata."Mrs. Cruz! Ilang taon na kayong magkakilala sa kapatid ko—I mean, sa boss ko?" tanong ni Azrael, sabay himas sa batok na parang alam niyang may nasabi siyang mali.Wait… bakit parang naging personal bigla ang tanong? bulong ko sa sarili ko, ramdam ko ang kaba at inis na nagtatalo sa dibdib ko.Hindi pa ako nakasagot ay sumingit na si Zaire."Il—ilang years na kayo naging mag-boyfriend ni ku— I mean, boss Zeph?"Para silang magkapatid na sabay nagbibitaw ng bomba.Napakurap ako nang mabilis."H-huh?" napaawang ang labi ko. "Hindi kami mag-boyfriend ni CEO Zeph. At lalong hindi ako Mrs. Cruz."Natahimik silang dalawa… saglit lang.Tapos, sabay silang umubo na parang may nais ayusin.Mahinahon kong pinatuloy."Pinapunta Niya ako dito dahil… I’m hired. As his secret

Chapter 247“Pero maaga pa naman… 10 a.m. pa naman!” ani ko, pilit na pinapakalma ang sarili habang unti-unting umatras palayo sa nakakatunaw niyang presensya.Pero hindi kumurap si Zeph.Hindi rin siya umurong.Sa halip… dahan-dahan siyang lumapit.Enough para maamoy ko ang signature scent niya—dark, woody, at nakakabaliw.“Exactly,” malalim niyang sagot, halos pabulong.“Maaga pa. At ayokong gumala ka kung saan… lalo na kung nandiyan si Adrian sa labas.”Napasinghap ako.“Bakit ka ba—”Nilagay niya ang kamay niya sa bulsa, isang hindi mapakaling paggalaw na ngayon ko lang nakita sa kanya.“Julie,” aniya, diretsahan. “Stop arguing.”Nag-angat ako ng kilay. “Boss, hindi tayo—”Hindi niya ako pinatapos.“I’m not doing this because you’re my employee.”Nagtagal ang tingin niya sa akin.“Ginagawa ko ’to dahil… I want to know you’re safe.”At bago ko pa mapigilan ang sarili ko, bumilis ang tibok ng puso ko.“B-but…” mahina kong protesta, “…makikita tayo ng mga tao.”Nag-angat siya ng isan