All Chapters of Isang Mainit Na Gabi (SSPG): Chapter 81 - Chapter 90

Chapter 82Hindi ako nagkamali — ngayon ay hindi na basta emosyon lang ang nagpapatakbo sa akin. Bilang doktor, kailangan kong gawing mapa ang takbo ng aking isip: mabilis, linear, walang kalabuan. Ganito ang nangyari, hakbang-hakbang.Pagpasok sa OR, nagkaroon ng mabilisang handover mula sa trauma bay. Anesthesiologist agad ang nag-secure ng airway — rapid sequence induction at endotracheal intubation; kinumpirma namin ang placement ng tubo at sinaksak sa ventilator. Sa tabi, naglalagay ng urinary catheter para sa urine output monitoring at arterial line para sa continuous BP readings. Sa puntong iyon, ang ulo ko ay malinaw: kung hindi maayos ang airway at ventilation, wala nang susunod.Dalawa pang malaking bore IV ang agad na nilagay; central line in-line ang planong magbigay ng pressors kung kakailanganin. Tinawag ko ang blood bank at pinaumpisahan ang massive transfusion protocol — packed RBCs, FFP, platelets na naka-ready. Ang mga monitor ay umiingay: mabilis ang pulse, mababa a

Chapter 84Nangingilid ang luha sa mga mata ni Khanna, pilit niyang nilalabanan ang pagkabasag ng kanyang tinig. “I’m sorry… I didn’t know na ganito ang mangyayari.”Tahimik kaming lahat. Ramdam ang bigat ng kanyang paghingi ng tawad, pero kasabay nito ang galit at sama ng loob na hindi basta-basta mabubura.Mabigat na tumikhim si Don Ernesto, at dahan-dahang lumapit. Ang tinig niya ay malamig ngunit puno ng awtoridad:“Iha, kung taos-puso ang paghingi mo ng tawad…” saglit siyang tumigil, at mariin ang bawat salitang binitawan, “…just leave us.”Parang tinamaan ng matalim na sibat si Khanna. Nanigas siya sa kinatatayuan, saka dahan-dahang napayuko. Wala nang naglakas ng loob magsalita — maging si Lillian, nanatiling matigas ang titig ngunit hindi na muling nagdagdag ng salita.Sa huli, tahimik na lumakad si Khanna palayo, at ang tunog ng kanyang mga yapak ang nag-iwan ng malamig na bakas sa buong silid.“Don Ernesto, anong balak mo ngayon?” tanong ko habang sinusulyapan si Sandro na n

Chapter 86Hindi pa man natutuyo ang luha sa pisngi ko, biglang nagsalita ang isang pamilyar na tinig mula sa pinto.“Magandang araw, Ma’am Solidad,” wika ng isang lalaking nakasuot ng itim na amerikana, may dalang sobre at selyo. Hindi ko siya agad namukhaan, marahil dala ng pagkagulat at bigat ng sitwasyon.“Pinapasundo ka ng abogado ni Don Ernesto… para sa kanyang last will testament.”Para akong natulala. Ang salitang iyon — last will testament — ay tumusok nang diretso sa dibdib ko. Ibig sabihin, pati sa kamatayan, may iniwan si Don Ernesto na hindi pwedeng hindi marinig.Dagdag pa ng lalaki, “At kasalukuyang nakaburol siya ngayon sa mansyon ng Villaceran. Nais po sana ng pamilya na makadalo kayo at ang apo niya, si Julie.”Napalingon ako sa anak kong nakaupo sa tabi ko. Hindi siya agad nakapagsalita, ngunit bakas sa kanyang mga mata ang labis na lungkot at kalituhan.“Mommy…” mahina niyang sambit, “pupunta ba tayo kay Lolo?”Hinaplos ko ang kanyang pisngi, pinilit kong ngumiti k

Chapter 88Dahan-dahan kong hinila si Julie palapit sa kabaong. Nang masilip ko ang mukha ni Don Ernesto, doon tuluyang bumigay ang lahat ng pinipigil kong luha.“Lolo…” mahina kong bulong habang nanginginig ang boses ko, “kahit hindi mo ako kadugo, itinuring mo akong apo. Hindi mo kami pinabayaan ni Julie… lagi mong sinisigurong ligtas kami. Paano na kami ngayon?”Bumagsak ang mga luha ko sa gilid ng kabaong, habang mahigpit kong hinahawakan ang kamay ni Julie.“Lolo, bakit mo kami iniwan ni Julie… paano na kaming dalawa?” dagdag ko, halos hindi na lumalabas ang boses sa tindi ng sakit.Si Julie naman, nakasandal sa gilid ng kabaong, umiiyak at nanginginig.“Lolo Pogi…” hikbi niya, gamit ang tawag na siya lang ang nakagawian, “bakit mo naman kami iniwan ni Mommy? Hindi ka man lang nagpaalam… sino na po ang kakampi namin?”Ang inosenteng tanong ng anak ko’y lalong tumagos sa puso ko. Pinisil ko ang kanyang kamay, sabay bulong, “Shh… anak, kasama pa rin natin si Lolo. Hindi siya mawawa

Chapter 90“Wala na kayong magagawa pa,” mariing wika ng abogado. “Ayon sa Civil Code of the Philippines, Article 783 hanggang 784, malinaw na nakasaad na ang isang last will and testament na ginawa ng isang taong yumao, basta’t ito’y naisulat at naipatupad ng legal, ay may ganap na bisa. Walang sinuman—kahit sino pa sa inyo—ang maaaring magbago o bumali dito.”Dagdag pa niya, habang tumitig sa mga kamag-anak na nagrereklamo,“Ang huling habilin ni Don Ernesto ay batas na mismo. Tanging korte lamang ang maaaring sumuri, ngunit hangga’t walang matibay na ebidensiya ng peke o pamimilit, ito ay mananatiling epektibo.”Biglang natahimik ang lahat. Ang mga bulungan at protesta ay unti-unting napalitan ng mabigat na katahimikan.Samantala, nakita ko ang biglang pamumutla ng buntis na babae, at si Alessandro naman ay napasandal, mariing nakapikit, tila nilalamon ng galit at pagkalito.Ang ibang kamag-anak ay halos magwala, nagsisigawan, at may ilang nagprotesta.“Hindi kami papayag dito!”“S