All Chapters of เปรี้ยวใจสาวบ้านนา ซีรีส์ ขวัญใจสาวบ้านนา: Chapter 31 - Chapter 40

ชิษณุกรหันไปมองผู้โดยสารสาวที่อุ้มร่างเล็กไว้แนบอก เด็กน้อยยังคงร้องไห้โยเย อาเจียน และบิดตัวไปมาด้วยความไม่สบายตัวเกือบตลอดทาง จนเขารู้สึกทรมานเหมือนใจจะขาด หากเจ็บแทนได้ก็อยากเจ็บแทนเสียเอง จนกระทั่งรถแล่นมาถึงที่หน้าโรงพยาบาล พยาบาลจำเป็นก็หันมาเอ่ยกับเขาเป็นประโยคแรกด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เดี๋ยวคุณช่วยจอดด้านหน้าตึกฉุกเฉินนั่นนะ แล้วก็กลับไปได้เลยไม่ต้องรอ”ชายหนุ่มสะดุดกึกหันขวับไปมองผู้โดยสารสาวอย่างขัดใจ“ไม่กลับ พี่จะอยู่ด้วย”“ไม่ต้อง!”“แต่แม่ เอ่อ...น้าสีดาฝากให้พี่ช่วยดูแลเมรีกับลูก...”“ไม่จำเป็น” หญิงสาวรีบตัดบทอย่างไร้เยื่อใย“แต่นี่ก็ลูกพี่เหมือนกันนะ!”“ไม่ใช่ลูกคุณ!”ประโยคนั้นนำพาความเงียบเข้ามาปกคลุมระหว่างคนทั้งสอง เมรีกัดฟันแน่น มือที่โอบร่างลูกน้อยสั่นระริก ดวงตาเขียวปัดตวัดมองคนดื้อแพ่งอย่างเอาเรื่อง หากยังไม่ทันได้เหวี่ยงก็มีเสียงเล็กๆ ดังแทรกพักยกเสียก่อน“ฮือๆ แม่เมจ๋า หนูเจ็บ ฮึกๆ...”“โอ๋...ทนหน่อยนะคนดีของแม่ เดี๋ยวเราไปหาคุณลุงหมอก็หายนะคะ” เสียงหวานปลอบประโลมลูกสาวตัวน้อย หากกลับทำให้อารมณ์ที่เหมือนพายุของเขาพลอยเย็นลงและรู้สึกผิดที่ขึ้นเสียงใส่เธอ และทำให

ชายหนุ่มทอดตามองคนที่นั่งฟุบหน้ากับเตียงของลูกสาวตัวน้อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย นั่นไม่ใช่ท่าทางที่สบายนัก แถมดูท่าอากาศยิ่งดึกก็ยิ่งเย็น แล้วเสื้อผ้าที่เธอใส่มานั่นก็เพียงชุดนอนธรรมดาๆ ไม่มีเสื้อคลุมหรือผ้าห่ม เพราะมากันอย่างกะทันหันจึงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย“คุณพยาบาลครับ พอจะมีผ้าห่มสักผืนไหมครับ”“เรามีให้เฉพาะคนไข้เท่านั้นนะคะ ส่วนญาติที่มาเฝ้าไข้ต้องเตรียมมาเองค่ะ”“งั้นผมขอซื้อได้ไหมครับ ราคาเท่าไหร่คุณบอกมาได้เลย”“เราไม่มีนโยบายขายผ้าห่มให้ญาติคนไข้หรอกนะคะ”ดูเถอะ กระทั่งหาผ้าห่มให้แม่ของลูก เขายังทำไม่ได้ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก ดูเวลาตอนนี้ร้านรวงแถวนี้ก็คงปิดหมด ครั้นจะกลับไปเอาที่บ้านไร่ก็เป็นห่วงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก ชิษณุกรจึงตัดสินใจถอดเสื้อแจ็กเก็ตที่สวมอยู่ออก“งั้นผมขอเอาเสื้อเข้าไปให้ภรรยาได้ไหมครับ เสร็จแล้วผมจะรีบออกมาทันที”พยาบาลสาวจ้องมองท่าทีของหนุ่มรูปหล่ออย่างลังเล แต่สุดท้ายก็พยักหน้ายอมอนุญาตเพราะเห็นแก่ความเป็นห่วงใยที่อีกฝ่ายมีต่อภรรยาสาว“งั้นก็ได้ค่ะ แต่คุณรีบเอาให้ รีบออกมาแล้วกันนะคะ เดี๋ยวหัวหน้าฉันมาเห็นเข้าจะตำหนิเอาได้”“ได้ครับ ขอบคุณมาก”ชิษณุกรไม

“พ่อ...” เมรีถึงกับอึ้งหนังตากระตุก หันไปมองสบตา ‘พ่อ’ ของลูก ก็เห็นประกายตาพราวระยับที่มองมาของอีกฝ่าย“ก็คนนี้ไงคะ...พ่อ”“นี่คุณสอนอะไรลูกฉันเนี่ย” หญิงสาวปวดหัวจี๊ด ถามลอดไรฟันโดยไม่ให้ลูกสาวตัวน้อยได้ยิน แล้วแทนที่เขาจะตอบเธอ อีกฝ่ายกลับหันไปส่งยิ้มหวานให้ลูกเธอเสียนี่“ได้สิคะ พ่อไปด้วยจะได้ช่วยถือถุงน้ำเกลือเนอะ”ดูเถอะ คนเจ้าเล่ห์ใช้เสียงสองมาล่อลวงลูกเธอชัดๆ หมั่นไส้!“เย้ๆ ไปด้วยกันๆ” เด็กน้อยยิ้มตาหยีอย่างไร้เดียงสา แล้วเสียงส่วนน้อยอย่างเมรีจะทำอะไรได้ จะปล่อยให้อีกฝ่ายไปกันสองคน ก็เกรงเขาจะป้อนข้อมูลผิดๆ ใส่สมองของลูกรัก หมอนี่ยิ่งไว้ใจไม่ได้เสียด้วย เกิดเขาวางแผนมายึดลูกไปจากเธอล่ะ ไม่ได้การ“ตกลงเธอจะไปด้วยกันไหม”“ฮึ!” หญิงสาวสะบัดค้อนใส่ พลางจูงมือลูกเดินนำหน้าไป โดยไม่เห็นรอยยิ้มกริ่มของคนที่ช่วยเข็นเสาน้ำเกลือเดินตามหลังมาต้อยๆพอหมดเรื่องล้างหน้าแปรงฟันคนที่พยายามหาเรื่องทำคะแนนกับลูกก็มาแย่งหน้าที่ป้อนข้าวไปจากเธอหน้าตาเฉย“อ้าม...”เมรีเหล่มองคนป้อนที่ทำเสียงอ่อนเสียงหวานได้น่าหมั่นไส้ที่สุด อยากให้สาวๆ มาได้เห็นภาพนี้ คาดว่าเรตติ้งคนตรงหน้าคงตกฮวบฮาบ“ไม่เอา น้

“เวียงพิงค์เป็นลูกของพี่!”ประโยคนั้นทำเอานันทิกาใจหายวาบ รู้สึกชาไปทั้งร่างราวกับโดนฟ้าฝ่ากลางศีรษะจังๆ เธอเงยหน้ามองสบตาคนพูด พยายามค้นหาแววล้อเล่นจากดวงตาคู่นั้น แต่ก็หาไม่พบ“พี่ชิษล้อแนนเล่นใช่ไหมคะ แต่แบบนี้มันไม่ขำเลยนะ” ใบหน้าสวยหวานถอดสีอย่างตกใจ แม้เธอจะพยายามฝืนยิ้ม แต่มุมปากมันสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่“เปล่าครับ พี่ไม่ได้ล้อเล่น นี่คือเรื่องจริง”“ลูก...ของพี่ชิษหรือคะ แต่...จะเป็นไปได้ยังไง”“แต่มันก็เป็นไปแล้ว เขาเป็นลูกพี่จริง!” ชายหนุ่มพยักหน้ารับแม้จะรู้ว่ามันทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด แต่เจ็บตอนนี้ก็ดีกว่าปิดบังกันไปแล้วค่อยไปรู้ความจริงทีหลัง แบบนั้นนันทิกาคงจะเจ็บยิ่งกว่า“เวียงพิงค์เป็นลูกของพี่กับเมรี”คนฟังเซถอยหลังไปสองก้าว ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู น้ำตาใสๆ รื้นขึ้นมาคลอเบ้าจนมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เธอคิดจะฝากชีวิตไว้เป็นภาพเลือนลาง“ถ้าพี่ไม่อยากแต่งงานกับแนน ก็ไม่เห็นต้องหาข้ออ้างอะไรแบบนี้เลยก็ได้ แค่บอกมาว่าแนนบกพร่องตรงไหน แนนจะปรับปรุงตัว...”“พี่ไม่ได้หาข้ออ้าง และน้องแนนก็ไม่ได้มีข้อบกพร่องอะไรเลย แต่เป็นพี่เองต่างหากที่บกพร่อง ไม่ดีพอสำหรับเ

เมรีได้แต่คิดอย่างเซ็งๆ หากพอมองเห็นสายตาคาดหวังที่มองมาจากทุกคนรอบข้าง เธอก็จำต้องกลืนก้อนแข็งๆ ที่วิ่งมาจุกที่คอหอยลงไป ก่อนบังคับริมฝีปากตัวเองให้ยิ้มออกมาอย่างยากเย็น มือที่กุมกันแน่นจนปลายเล็บจิกเข้าเนื้อ อยากบอกปฏิเสธออกมาใจจะขาด แต่สุดท้ายก็ต้องทำในสิ่งตรงข้ามเพื่อความสบายใจของคนรอบข้าง“ได้สิคะ ไม่มีปัญหา พี่แนนอยากได้งานแบบไหนก็บอกมาได้เลย เมรีจะจัดการให้งานออกมาดีที่สุดเลยค่ะ” ปากพูดกับนันทิกา แต่สายตาแฉลบไปทางผู้ชายที่ยืนเคียงข้างอย่างหมางเมินจนเขาสะดุ้งอยู่ในใจเมื่อเช้าประตูหัวใจที่เคยปิดตายเหมือนจะแย้มออกมานิดๆ แต่ตอนนี้ประตูในใจเธอไม่ใช่แค่ปิดสนิทใส่หน้าเขา แต่ยังลงกลอนล็อกแน่นหนาหลายชั้นอีกด้วย“ดีจริง พี่ขอบใจน้องเมรีมากๆ นะคะ”นันทิกาเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวท่ามกลางสายตาที่มองมาด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไปรจนาแอบเข่นเขี้ยวขัดใจระคนสงสารน้องสาวที่ต้องมาทำตัวเป็นแม่พระต่อหน้าทุกคน ทั้งที่หน้าชื่นแต่อกตรม ต้องมาปวดใจซ้ำๆ เพราะผู้ชายคนเดิมอีกหน คิดแล้วมันก็น่าโมโห ปากอมสากไว้หรือไง ยืนบื้อใบ้ไม่พูดอะไรสักคำ เสียแรงที่เอาใจช่วย อยากให้พ่อแม่ลูกได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่าง