Semua Bab กลรักกับดักลวงใจ: Bab 91 - Bab 100

เธอไม่ได้ตอบอะไร ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน คำพูดนี้คงมีความหมายสำหรับเธอมากกว่าสิ่งใดในโลก มันคือทุกสิ่งที่เธอเคยร่ำร้องอยากจะได้ยินจากปากเขา แต่พอมาได้ยินในตอนนี้ มันกลับฟังดูกลวงเปล่าและจอมปลอมอย่างไม่น่าเชื่อ“ฉัน...ต้องมูฟออน” ในที่สุดเธอก็พูดออกไป ขณะที่เขายังคงจ้องมองเธอไม่วางตา และเขาก็พยักหน้ารับช้า ๆเจิ้งลี่ซาไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ไม่แน่ใจว่าเขาหวังให้เธอพูดว่า ‘ฉันก็คิดถึงคุณ’ เหมือนกันหรือเปล่า และไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคำพูดของเขาเมื่อครู่มันจริงใจแค่ไหน เขาดูเหมือนจะจริงใจ แต่เธอก็ไม่กล้าเชื่อสัญชาตญาณหรือการรับรู้ของตัวเองอีกต่อไปแล้วเมื่อเป็นเรื่องของเขา เธอเคยเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าเขารักเธอและจะรักตลอดไป แต่ดูตอนนี้สิ เธอคิดผิดมหันต์ขนาดไหน“ฉันรู้” น้ำเสียงที่เอ่ยฟังเศร้าสร้อย “ฉันเข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องทำแบบนั้น ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนผลักเธอไปเอง และนั่นคือเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต”เขาเงียบไปครู่หนึ่ง เธอมองเห็นเขาลากมือผ่านเส้นผมของตัวเองแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่“ฉันรู้ว่าเธอคงสงสัยว่าฉันกลับมาทำไม คงมีคำถามมากมายสินะ” เขาส่ายหน้า

เสียงของเธอขาดห้วงเป็นเสียงสะอื้นเมื่ออ่านประโยคสุดท้ายจบลง น้ำตาอุ่นร้อนไหลอาบลงมาตามพวงแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเหลือบมองหลี่เฉิน เขาดูอึดอัดและทำตัวไม่ถูกอย่างเห็นได้ชัด ในท้องของเธอปั่นป่วนไปหมด นี่เธอทำผิดพลาดไปหรือเปล่าที่อ่านจดหมายฉบับนี้ให้เขาฟัง มันส่วนตัวเกินไป มันเปิดเปลือยความอ่อนแอของเธอมากเกินไปใช่ไหม ความรู้สึกเสียใจระลอกใหญ่ซัดกระหน่ำเข้ามา เธอไม่น่าอ่านมันให้เขาฟังเลยส่วนหนึ่งของหัวใจยังคงเจ็บปวดและละอายใจกับเรื่องราวในอดีต แต่เมื่อเธอมองหน้าเขาในตอนนี้  เธอก็ตระหนักได้ว่าความวุ่นวายใจที่ใหญ่ที่สุดของเธอในปัจจุบัน ไม่ได้มีสาเหตุมาจากเขาอีกต่อไปแล้ว“เธอโอเคไหม...ลี่ซา” เขาถามเสียงเบา เอื้อมมือมาวางทับบนมือของเธอที่กำจดหมายไว้แน่นเธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแล้วพยักหน้าช้า ๆ เขายื่นมืออีกข้างมาเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มของเธออย่างแผ่วเบา“ฉันขอโทษที่เคยทำให้เธอต้องสงสัยในคุณค่าของตัวเอง ขอโทษที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีพอ เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอสวยมาก เป็นผู้หญิงที่ดี และฉันก็เคยรักเธอมากแค่ไหน”“นายไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นก็ได้” เธอส่ายหน้า เริ่มรู้

ชื่อ ‘ฉู่เฮ่าหราน’ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ และโดยไม่รู้ตัว นิ้วของเธอก็เลื่อนไปกดรับสายทันที ไม่มีแม้แต่ความลังเลแม้เพียงเสี้ยววินาที“ฮัลโหล”“ฮัลโหล?” น้ำเสียงของเขาเจือความประหลาดใจอย่างชัดเจน “นึกว่าคุณจะไม่รับสายซะอีก”“งั้นจะให้ฉันวางสายก่อนไหมคะ คุณจะได้โทรมาใหม่แล้วฝากข้อความเสียงได้สะดวก ๆ” เธอแกล้งย้อนกลับไปอย่างหมั่นไส้“ไม่ ไม่ครับ” เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ “ดีใจที่ได้ยินเสียงคุณ ก็นึกว่าคุณยังคุยกับไอ้เฉินไม่เสร็จ”“เขาเพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ”“แล้ว?”“เรานัดว่าจะคุยกันอีกทีอาทิตย์หน้าน่ะค่ะ”“อ้อ?” น้ำเสียงของเขาเย็นลงหลายระดับ “งั้นเหรอครับ”“นี่คุณโทรมาเพื่อจะคุยเรื่องเฉินโดยเฉพาะเลยเหรอคะ”เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังมาจากปลายสาย “เปล่าครับ ผมแค่จะโทรมาบอกว่าดีใจที่ได้เจอคุณเมื่อเช้า แล้วก็ผมเพิ่งคุยกับกู้เทียนอี้มา”“ทำไมเหรอคะ”“เห็นว่าคืนนี้หลินซีไปทำงานพิเศษที่ปาร์ตี้บ้านเขาน่ะสิ”“หา! จริงดิ!” เจิ้งลี่ซาถึงกับอ้าปากค้าง ในหัวมีแต่ความคิดว่าป่านนี้ยัยหลินซีจะรู้สึกยังไงบ้างนะ

“หยุนเฟิง! หยุดเลยนะ ทะลึ่งที่สุดเลย!”ฉู่เฮ่าหรานมองฉู่ลี่เหยียน น้องสาวของเขาหัวเราะคิกคักพลางตีแขนสามีเบา ๆ“ผมไม่ได้ทะลึ่ง” กู้หยุนเฟิงแกล้งทำหน้าจริงจัง “ผมแค่เชี่ยวชาญเรื่องลิ้นเป็นพิเศษต่างหาก”คำพูดสองแง่สองง่ามของทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ในวงสนทนาต้องส่งเสียงโห่ออกมาอย่างระอา“หยุนเฟิง ขอร้องล่ะ พอเหอะ” ฉู่เฮ่าหรานเอ่ยขึ้นพลางแกล้งทำหน้าแหย ๆ “ฉันไม่อยากจะจินตนาการภาพนายกับน้องสาวฉันในแง่นั้นเลยจริง ๆ”“ฉันมั่นใจเลยว่านายไม่อยาก” กู้หยุนเฟิงหัวเราะร่า “แล้วสาวสวยของนายล่ะอยู่ไหนแล้ว”“ก็ยังไม่ถึงขั้นนั้น” เขาแก้ต่างอย่างรวดเร็ว ในใจก็ภาวนาไม่ให้คนในครอบครัวเขาพูดจาอะไรแปลก ๆ จนเธอเตลิดหนีไปซะก่อนตอนที่มาถึง ลึก ๆ แล้วเขารู้ดีว่าตัวเองรักเธอ และคนในครอบครัวก็คงจะดูออกเช่นกันจากวิธีที่เขาพูดถึงเธอเสมอ แต่เขาก็ไม่แน่ใจเลยว่าเธอจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเขาบ้างหรือเปล่า“เธอกำลังมากับหลินซีน่ะ ฉันว่าอีกไม่นานก็คงจะมาถึงแล้ว”นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมาดูเป็นครั้งที่สิบในรอบชั่วโมง ฉู่เฮ่าหรานอยากจะโทรไปหาใจจะขาด แต่ก็ไม

“ผมหวังว่าคุณคงจะไม่ว่าอะไรนะ” ฉู่เฮ่าหรานพูดขึ้นขณะที่เดินนำเจิ้งลี่ซามาตามโถงทางเดินที่ปูด้วยหินอ่อน “พอดีกู้เทียนอี้เขาจัดให้เราพักห้องเดียวกัน ส่วนหลินซีได้ห้องเดี่ยวไป” เขาพูดต่อ พลางแอบสังเกตปฏิกิริยาของหญิงสาว “แต่ถ้าคุณอยากจะนอนกับเพื่อน ผมสลับห้องให้ก็ได้นะ”“แล้วคุณ...อยากจะให้เป็นแบบนั้นเหรอคะ” เจิ้งลี่ซาส่งยิ้มยั่วกลับไป แววตาท้าทายอย่างเปิดเผย และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างยิ่ง“คุณก็รู้ว่าผมอยากได้อะไรมากกว่า” เขาตอบกลับ มือที่วางอยู่บนเอวของเธอแอบเลื่อนลงไปที่บั้นท้ายกลมกลึงแล้วบีบเคล้นเบา ๆ“ให้ฉันอยู่ข้างบนเหรอคะ” เธอแกล้งเอียงคอถามกลับไป และเพียงแค่นั้นร่างกายท่อนล่างของเขาก็แข็งขืนขึ้นมาทันที“คุณจะอยู่ข้างบน...ขย่มอยู่บนตัวผม...ใช้หน้าอกของคุณบดเบียดอยู่กับแผงอกของผม” คำพูดแต่ละคำของเขาเหมือนลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดอยู่ข้างหูของเธอ ปลุกเร้าจินตนาการจนร่างกายของเธอร้อนวูบวาบ เขาเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ก่อนจะกระซิบต่อด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ให้ช่องรักอุ่นร้อนของคุณตอดรัดแก่นกายของผมแน่นจนผมรู้สึกได้ถึงน้ำหวานของคุณที่ชุ่มฉ่ำอยู่ข้างใน”เขาจงใจเว้นจังหวะ สายตามองดูริ้วส