Semua Bab กลรักกับดักลวงใจ: Bab 81 - Bab 90

ปกติแล้วฉู่เฮ่าหรานไม่ใช่คนที่จะมานั่งจมปลักกับเรื่องดราม่า เขาเป็นพวกชอบลงมือทำมากกว่าจะมานั่งปรับทุกข์คุยกันยืดยาว หรือเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ตึงเครียด แต่ตอนนี้ชีวิตของเขาดันกลายเป็นละครน้ำเน่าเกรดบีไปซะอย่างนั้น และที่แย่คือเขาไม่รู้เลยว่าจะรับมือกับมันยังไงดูเหมือนว่าเรื่องระหว่างเขากับเจิ้งลี่ซาจะไม่มีวันสงบสุขได้เลยจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเกมบ้า ๆ ที่เธอเริ่มไว้ตั้งแต่แรก เรื่องทั้งหมดก็คงไม่วุ่นวายมาถึงขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละ ถ้าไม่มีเกมนั้น พวกเขาก็อาจจะไม่มีวันได้เจอกันเลยด้วยซ้ำมาคิดดูตอนนี้ เขาก็ได้แต่เสียใจที่ไม่น่าเล่นเกมเอาคืนเธอเลยหลังจากที่รู้ความจริง บางทีถ้าเขาให้อภัยและยอมเดินหน้าต่อให้เร็วกว่านี้ ป่านนี้เธอคงไม่ต้องมานั่งสับสนหรือกังขาในความรู้สึกของเขา เธอคงไม่ต้องมาคิดมากอยู่แบบนี้ความหงุดหงิดแล่นพล่านขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอไอ้สารเลวเฉินหรือที่เขาเพิ่งรับรู้ความจริงว่ามันคือหลี่เฉิน ซึ่งเป็นคนเดียวกับนักบาสเก็ตบอลชื่อดัง มันกลับมา เธอก็ยังจะปล่อยให้มันเข้ามามีอิทธิพลได้อีก

ความคิดนั้นทำให้เขาเดินออกจากฝักบัวเร็วพอ ๆ กับตอนที่ก้าวเข้าไป คว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวลวก ๆ แล้วมุ่งหน้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือทันทีเขาโทรออกหาเจิ้งลี่ซา หัวใจเต้นรัวขณะรอสาย ลุ้นว่าเธอจะตัดสายเขาทิ้งหรือเปล่า“ฮัลโหล?” เสียงที่ดังมาจากปลายสายนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่แค่การที่เธอยอมรับสายก็ทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด“นี่ผมเอง” เขาพูด “ผมแค่โทรมาดูว่าเป็นยังไงบ้าง อยากแน่ใจว่าคุณโอเค”“ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอตอบกลับ น้ำเสียงราบเรียบจนน่าใจหาย“แน่ใจเหรอครับ” เขาถามกลับไป ไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี เขาควรจะคาดคั้นเธอต่อ หรือควรจะแกล้งทำเป็นเชื่อแล้วปล่อยผ่านไป แล้วเรื่องของเราล่ะ เขาสามารถถามได้ไหมว่าเรายังโอเคกันอยู่รึเปล่า ว่าเธอยังสนใจเขาอยู่ไหม ว่าเขายังมีโอกาสอยู่หรือเปล่าเขาอยากจะถามเหลือเกินว่าทำไมเธอไม่เคยบอกว่าเฉินที่เธอพูดถึงเป็นถึงหลี่เฉินนักบาสเกตบอลอาชีพ แล้วผู้ชายธรรมดาอย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้กับคนระดับนั้นได้“ค่ะ ฉันแน่ใจ” เธอพึมพำ และเขาก็รู้ในทันทีว่า ต่อให้เขาพยายามคาดคั้นแค่ไหน เธอก็คงไม่ยอมเปิดใจ

หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำ ส่วนหนึ่งเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นที่เขายังต้องการเธอ แต่อีกส่วนหนึ่งก็ไม่แน่ใจว่านี่เป็นเพียงความหลงใหลชั่ววูบ หรือเป็นเพราะว่าเขาคือคนที่ใช่สำหรับเธอจริง ๆ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย...ความสงสัยที่คืบคลานเข้ามาเพราะการปรากฏตัวของเฉินไม่ใช่ว่าเธอยังรักเฉิน แต่การกลับมาของเขาทำให้ภาพความรู้สึกที่เธอเคยมีให้เขามันย้อนกลับมา ความรัก ความเทิดทูนบูชา เธอจำได้ดีว่าเคยร้องไห้จะเป็นจะตายในวันที่เลิกกัน หัวใจมันแหลกสลายไม่มีชิ้นดีและนั่นก็ทำให้เธอเริ่มไม่แน่ใจว่าเธอจะยังเชื่อสัญชาตญาณหรือความรู้สึกของตัวเองได้อีกไหม ในเมื่อครั้งหนึ่งเธอก็เคยรักผู้ชายคนหนึ่งได้อย่างหมดหัวใจ แล้วมันก็จบลงด้วยความเจ็บปวด แล้วกับฉู่เฮ่าหรานล่ะ  เขาก็เคยปั่นหัวเธอเล่นมาแล้วครั้งหนึ่ง แล้วเธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ทำมันอีก เธอจะเชื่อใจเขาหรือแม้กระทั่งเชื่อใจตัวเองได้อย่างไร“ฉัน...คงต้องคุยกับหลินซีก่อนค่ะ ว่าเธออยากจะไปรึเปล่า” เธอตอบกลับไปเสียงเบาเธอรู้สึกได้ว่าหลินซีอาจจะสนใจกู้เทียนอี้อยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนดี ผู้ชายที่ทั

เธอชักใจคอไม่ดี กลัวว่าพนักงานเสิร์ฟคนนั้นจะได้ยินเขาเข้า เธอไม่รู้หรอกว่าพนักงานเสิร์ฟจะทำอะไร แต่อีคิวต่ำขนาดนั้น คงไม่ใช่คนที่จะยอมโดนนินจาแล้วปล่อยผ่านไปเฉย ๆ แน่“คุณเฮ่าหราน...ชู่ว์” เธอส่งเสียงปรามเบา ๆ “เดี๋ยวหล่อนก็ได้ยินหรอกค่ะ แล้ว...”“แล้วอะไรครับ” เขาขยิบตาให้เธออย่างไม่ทุกข์ร้อน “เขาจะไล่เราออกไปจากร้านเหรอ”“ก็ไม่แน่หรอกค่ะ” เธอพูดพลางส่ายหน้ากับความขี้เล่นของเขา “อย่าไปทำให้หล่อนรู้สึกแย่เลยน่า”“พวกครูใหญ่ใจร้ายไม่เคยรู้สึกแย่หรอกน่า” เขายิ้มกริ่ม และคราวนี้เธอก็ห้ามตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมาดัง ๆ ไม่ได้จริง ๆ“คุณนี่มันร้ายกาจจริง ๆ นะคะ” เธอบอกพลางแกล้งค้อนใส่เขาหนึ่งวง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง “แต่ฉันก็ยังไม่หายโกรธเรื่องที่คุณแขวะฉันเรื่องเฉินอยู่ดีนะ”“ผมก็ยังไม่หายโกรธเหมือนกันที่คุณยังจะไปเจอมัน” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบลงทันที ร่องรอยของความขบขันเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น“คุณเฮ่าหรานคะ ฉันรู้ว่าคุณอาจจะไม่เข้าใจ แต่เรื่องมันซับซ้อนจริง ๆ นะคะ แล้วตอนนี้มันก็มีเรื่องพ่อของฉันเข้ามาเกี่ยวด้วย” เธอถอนหายใจอย่าง

“อ้อ...” หลินซีเงียบไป “งั้นฉันไม่ไปก็ได้ ฉันโทรไปบอกเขาได้ว่ามีเรื่องด่วน”“ไม่ได้นะ” เธอรีบปฏิเสธ “นั่นมันงานแรกของแกนะ แกจะทิ้งงานไม่ได้ เอาเป็นว่าฉันรับมือเองได้น่า ไม่เป็นไรหรอก”“แกแน่ใจนะลี่ซา”“แน่ใจสิ” เธอโกหก “ฉันโตแล้วน่า ฉันรับมือเขาได้ ก็ขนาดเมื่อเช้ายังรับมือฉู่เฮ่าหรานมาแล้วเลย”“แล้วเรื่องนั้นเป็นไงบ้างล่ะ”“เฮ้อ...ฉันสับสนไปหมดแล้วแก ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”“หมายความว่าไง”“ก็หมายถึง...ฉันไม่รู้ว่าเขาชอบฉันจริง ๆ รึเปล่า ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่”“แกก็รู้ว่าเขาชอบแก ยัยบ้า! นั่นแหละเหตุผลที่เขามาหาแกที่บ้าน เหตุผลที่เขายอมตื่นมาทานข้าวเช้ากับแก”“ก็รู้แหละว่าเขาชอบฉัน ในระดับที่อยากจะลากขึ้นเตียงน่ะนะ แต่หลังจากนั้นล่ะ ใครจะไปรู้ว่าเขาคิดจะจริงจังรึเปล่า”“อืม...นั่นก็จริง” เสียงของหลินซีเบาลง “แต่เขาดูเป็นคนดีนะ ดูเป็นคนที่แกน่าจะไว้ใจได้”“ฉันก็เคยคิดแบบนั้นกับเฉินเหมือนกัน แกจำไม่ได้เหรอ” เธอรู้ว่ามันไม่ถูกที่จะเปรียบเทียบคนสองคน แต่เธอก็อดไม่ได้จริง ๆ“ใช่ แต่ตอนนั้น