Semua Bab กลรักกับดักลวงใจ: Bab 101 - Bab 110

ส่วนหนึ่งในใจของเขาเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของเธอ โดยเฉพาะเมื่อคิดว่าเธอคือคนที่หลอกลวงเขามาตั้งแต่แรก สงสัยคำพูดที่ว่าคนดี ๆ มักจะแพ้เสมอมันคงจะจริง“ฉันจะแต่งตัวแล้วค่ะ” เธอโดดลงจากเตียง คว้าเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาแล้วเริ่มสวมใส่อย่างรวดเร็วราวกับกำลังจะหนีอะไรบางอย่าง“เดี๋ยวนะผมพลาดอะไรไปรึเปล่า” เขาถามอย่างสับสน “คุณจะรีบไปไหนลี่ซา เมื่อกี้คุณไม่มีความสุขเหรอ”“มีความสุขสิคะ มันยอดเยี่ยมมาก” เธอพยักหน้าให้เขา แต่รอยยิ้มที่ส่งมากลับดูฝืดเฝื่อนอย่างประหลาด “แสดงว่าฉันก็คงเป็นผู้หญิงที่เก่งเรื่องบนเตียงคนหนึ่งใช่ไหมคะ”“อะไรนะ” เขาขมวดคิ้วมุ่น ลุกพรวดลงจากเตียงตามไป “คุณพูดเรื่องบ้าอะไรของคุณ”“ฉันก็แค่จะบอกว่า...บางทีฉันก็อาจจะเป็นแค่ผู้หญิงที่เก่งเรื่องพวกนี้ก็ได้ ใช่ไหมคะ” เธอยักไหล่ ส่งสายตาที่เขาอ่านไม่ออกมาให้ “พอฉันมาถึงที่นี่ สิ่งแรกที่คุณอยากจะทำก็คือลากฉันขึ้นเตียง ถูกไหมคะ”“อะไรนะ!” เขาอ้าปากค้าง จ้องมองเธออย่างตกตะลึง ใบหน้าของเธอท้าทายอย่างยิ่ง และเขาก็ต้องพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่สบถออกมา“คุณล้อผมเล่นใช่ไหมตอนนี้” เขาก้าวเข้าไปหา แต่เธอกลับจ้

ใบหน้าหล่อคลี่ยิ้มกว้าง และในวินาทีต่อมาบรรยากาศที่หนักอึ้งก็สลายไปเมื่อเขายื่นมือมาตบที่บั้นท้ายของเธอเบา ๆ อย่างหยอกเย้า ความขี้เล่นกลับมาอยู่ในแววตาของเขาอีกครั้ง“ผมว่าตอนนี้เราควรจะไปหาคนอื่นได้แล้วนะ ก่อนที่พวกนั้นจะคิดว่าเราแอบมาทำอะไรกันอีกรอบ”เสียงหัวเราะที่หลุดออกมาจากปากของเธอเป็นเสียงหัวเราะที่จริงใจเป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมง“ไปกันเถอะค่ะ”ทั้งสองเดินเคียงกันกลับเข้าไปในกลุ่มสนทนาที่กำลังครื้นเครง บรรยากาศดูผ่อนคลายและเป็นกันเองกว่าเดิม เธอโบกมือทักทายฉู่เฮ่าชวนกับซ่งจื่อหานที่นั่งอยู่ ก่อนจะกวาดตามองหาเพื่อนรัก และแล้วความสงสัยใคร่รู้ก็แล่นปราดขึ้นมาเมื่อเห็นหลินซียืนอยู่มุมห้องที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัว แก้มแดงก่ำ โดยมีกู้เทียนอี้ยืนชิดอยู่ข้าง ๆ ใกล้เสียจนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน เขากำลังโน้มตัวลงไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเธอ และหลินซีก็กำลังหัวเราะคิกคักกับคำพูดนั้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนนั่นเขากำลังพูดอะไรกันนะ...เธอคิดกับตัวเองก่อนจะเดินตรงไปยังเพื่อนรักทันที“ไง...แก”เจิ้งลี่ซาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงเกินจริง แกล้งทำเป็นไม่ทันสังเกตเห็นบรร

มื้อค่ำอันหรูหราปิดฉากลงอย่างงดงาม เสียงพูดคุยเคล้าเสียงหัวเราะยังคงดังกังวานแว่วหวานอยู่ในบรรยากาศ ฤทธิ์ของไวน์ชั้นเลิศที่พร่องไปหลายขวดได้ชะล้างความกระอักกระอ่วนในช่วงแรกให้จางหายไปจนสิ้น เหลือไว้เพียงความรู้สึกเป็นกันเองและความพึงพอใจที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของทุกคน เมื่อเจ้าของบ้านเชื้อเชิญให้ทั้งหมดเปลี่ยนอิริยาบถไปยังห้องนั่งเล่นที่โอ่อ่า แต่ละคนจึงทยอยผละจากโต๊ะอาหารที่ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมกรุ่นเจิ้งลี่ซาถือโอกาสนั้นขยับกายเข้ามาเดินเคียงข้างกู้เทียนอี้ขณะที่ร่างสูงกำลังก้าวออกจากห้องอาหาร เธอส่งยิ้มหวานหยดให้เขาพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจให้มีเสน่ห์ที่สุด “อาหารมื้อนี้วิเศษมากจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณสำหรับค่ำคืนนี้นะคะ”“ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจที่คุณชอบ” กู้เทียนอี้รับคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าปลายเสียงนั้นกลับไร้ซึ่งความใส่ใจโดยสิ้นเชิง แววตาสุภาพที่เขาใช้มองเธอก่อนหน้านี้เลือนหายไปแล้ว บัดนี้ดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องไปยังจุดหมายเพียงแห่งเดียว ร่างระหงของหลินซีที่กำลังยืนหยอกล้อหัวเราะต่อกระซิกกับฉู่เฮ่าชวน พี่ชายของฉู่เฮ่าหราน อยู่มุมหนึ่งของห้องโถงอย่างสนิทสนม“หลายเดือนมานี้ ฉั

“นั่นมันตอนที่เรายังเป็นเด็กวัยรุ่นนะเฉิน!” เธอตวาดกลับไปจนสุดลมหายใจ “ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว! นายเป็นคนทิ้งฉันไปเอง! นายบอกเองว่าไม่เคยรักฉัน! มันมีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมายนับจากวันนั้น!” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมอารมณ์ “ฉันขอโทษ แต่นายคงไม่ได้คิดจริง ๆ ใช่ไหมว่าฉันจะยังเป็นคนเดิมคนนั้นอยู่”“เธอมันก็แค่อีตัวร่าน” ดวงตาของเขาหรี่ลง เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “อีตัวขี้ตอแหล!”“มึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ฉู่เฮ่าหรานก้าวเข้ามาเป็นกำแพงมนุษย์ขวางกั้นระหว่างเจิ้งลี่ซากับหลี่เฉิน น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบและเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้เธอเห็นหน้าอีก”“หุบปาก!” เฉินตวัดสายตาดูแคลนมองเขา “มึงมันไอ้หน้าโง่ ไม่รู้อะไรเลยว่านังนี่มันร้ายกาจแค่ไหน อีกไม่นานมันก็จะเขี่ยมึงทิ้งเหมือนกัน!”“เอาละ...ฉันว่าถึงเวลาที่นายต้องไปจริง ๆ แล้วล่ะ” คราวนี้เป็นกู้เทียนอี้ที่เอ่ยปาก น้ำเสียงและแววตาของเขากดต่ำจนน่าขนลุก“ไปซะทีเถอะน่า เฉิน!” หลินซีเสริมขึ้นอีกแรง “ทำไมนายไม่ยอมปล่อยเพื่อนฉันไปซะที ทำร้ายหัวใจไปครั้งหนึ่งแล้วยังไม่พออีกเหรอ!”“เหอะ หลินซี ฉันจะบอกอะไรให้นะ” หลี่

“ถ้าอย่างนั้น...” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกระซิบและสั่นเครือ “ฉันคงต้องเริ่มเล่าตั้งแต่จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง” ดวงตาของเธอเปิดขึ้นอีกครั้ง ฉายแววปวดร้าวอย่างสุดซึ้ง “ฉันไม่เคยอยากให้ชีวิตตัวเองเป็นเหมือนละครน้ำเน่า ไม่เคยเลย แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะเขียนบทนั้นให้ฉันไปแล้ว”“เจิ้งลี่ซา...” เขาเอ่ยชื่อเต็มของเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ขยับเข้าไปใกล้ ใช้มือประคองร่างเธอให้ลุกขึ้นยืนแล้วดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดที่มั่นคงของเขา “สำหรับผมคุณคือผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชีวิต มีหัวใจ ไม่ใช่บทละครที่ใครจะมาตัดสินได้” เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านจากร่างเธอ “ผมรู้ว่าเราเพิ่งรู้จักกัน และผมรู้ว่าคุณต้องผ่านเรื่องราวที่เจ็บปวดมามากมาย แต่ผมสัญญา ผมจะไม่มีวันมองคุณเป็นแค่ตัวละครที่น่าสมเพช ผมเข้าใจดีว่าทุกคนมีอดีต และอดีตของบางคนมันก็โหดร้ายกว่าคนอื่น ได้โปรดอย่าคิดว่าผมจะดูถูกคุณเพราะเรื่องเหล่านั้น”เมื่อเห็นหยาดน้ำตาหยดใหม่เอ่อคลอขึ้นในดวงตาคู่สวยเพราะคำพูดของเขา หัวใจของเขาก็บีบรัดอย่างรุนแรง เขาอยากจะสรรหาคำพูดที่ดีที่สุดในโลกมาปลอบประโลมเธอ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ การกระทำอาจ