บททั้งหมดของ กลรักกับดักลวงใจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

“สวัสดีค่ะ เจิ้งลี่ซาพูดค่ะ” เธอแกล้งดัดเสียงให้ดูไม่ใส่ใจ“คุณอยู่ที่ไหน” น้ำเสียงของฉู่เฮ่าหรานฟังดูหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง“ขอโทษนะคะ คุณว่าอะไรนะคะ” เธอถามอย่างสับสน เกิดอะไรขึ้นกับคำว่า ‘สวัสดี’ และมารยาทพื้นฐานอื่น ๆ ล่ะ“คุณอยู่ที่ไหน เจิ้งลี่ซา” น้ำเสียงของเขาเรียบสนิทจนน่ากลัว เธอขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์ เขากำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่ แล้วยังจะมาทำท่าทีแบบนี้อีก“ก็...กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาค่ะ” เธอพูดแล้วก็นั่งตัวตรง “ทำไมคะ”“ไม่มีที่อื่นที่คุณควรจะไปอยู่ตอนนี้เหรอ”“เอ่อ...บนเตียงเหรอคะ” เธอถามอย่างสับสน“คุณไม่ได้อ่านสัญญาจ้างงานเหรอ” ฉู่เฮ่าหรานถามอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นขบขันในทันที“ฉันพลาดอะไรไปเหรอคะ” เธอพูดอย่างใคร่รู้แล้วกรามของเธอก็อ้าค้างเมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของสัญญา “คุณคงไม่ได้จะบอกว่าการนอนกับคุณเป็นส่วนหนึ่งของงานใช่ไหมคะ”“นอนกับผมมันจะแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาถาม น้ำเสียงหยอกเย้า “ผมก็นึกว่านั่นจะเป็นสิทธิพิเศษเสียอีก”“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ” น้ำเสียงของเธอแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจขณะที่หัวใจเต้นระรัว เขาจริงจังอยู่รึเปล่า“ก็ดีแล้วนะที่ผมไม่ได้ขออย่าง

ผู้หญิงบางคนเกิดมาพร้อมกับเสน่ห์ทางเพศ พวกหล่อนเป็นเจ้าของอำนาจเหนือผู้ชายและก็อวดมันอย่างเปิดเผย มีผู้หญิงบางคนที่รู้ดีว่าไม่มีอุปสรรคใดที่จะขวางกั้นการปลุกเร้าอารมณ์ของผู้ชายได้ ไม่ว่าจะไซส์ไหน เชื้อชาติไหน ศาสนาไหนก็ได้ ไม่มีเรื่องไหนสำคัญเลยเมื่อมันเกี่ยวกับเสน่ห์ทางเพศ ถ้าเป็นผู้หญิงที่มั่นใจและรู้วิธีที่จะใช้ในสิ่งที่ตัวเองมี พวกหล่อนเหล่านั้นก็สามารถจะปลุกเร้าอารมณ์ของผู้ชายคนไหนก็ได้ น่าเสียดายที่เจิ้งลี่ซาไม่ใช่หนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้นเธอรู้ดีว่าตัวเองมีเสน่ห์ แต่เธอก็รู้ดีเหมือนกันว่าตัวเองไม่ใช่ฟ่านปิงปิงหรือตี๋ลี่เร่อปา เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วดูเหมือนนางฟ้ามาโปรด เธอยังไม่มีผู้ชายมากินอาหารจากฝ่ามือของเธอแล้วเธอก็เคยพยายามมาแล้วมากกว่าสองสามครั้งที่จะยั่วผู้ชายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ มันก็แค่ไม่เคยได้ผลดีสำหรับเธอเลย ไม่ใช่ตอนมัธยมปลายตอนที่เธอไล่ตามผู้ชายในทีมบาสเกตบอล ที่มายอมรับว่าเขาดันเป็นเกย์ไปเสียอย่างนั้น ไม่ใช่ตอนมหาวิทยาลัยตอนที่เธอพยายามจะจูบกับผู้ชายคนหนึ่ง ก็ยอมรับนะว่าได้จูบกันแล้วก็คิดว่ามันน่าจะไปได้ไกลกว่านี้ถ้าเขาไม่จู่ ๆ ก็จำได้ว่าเธอเป็นนักศึกษาใ

“รู้ตัวอะไรคะ” ตอนนี้เธอรู้สึกสับสนวุ่นวายใจไปหมด“ว่าผมอ่านใจได้แล้วผมก็มีตาอยู่ข้างหลังน่ะสิครับ” ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอแล้วก็ก้าวถอยหลัง “ถึงแม้ว่าผมจะไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าจะให้แน่ใจ”“แน่ใจอะไรคะ คุณหมายถึงเช็กอีกครั้งว่าวันนี้คุณใช้น้ำหอมอะไรเหรอคะ”“ไม่ครับ” เขายิ้ม ดวงตาของเขามืดครึ้ม “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะเช็ก”“แล้วคุณอยากจะเช็กอะไรล่ะคะ”“ว่าคุณใส่กางเกงในรึเปล่าน่ะสิครับ แน่นอน”“คนทุเรศ” เธอพูดแล้วก็หันกลับไป คิดว่าความคิดที่ว่าไม่ต้องใส่กางเกงในมันควรจะทำให้เขาประหลาดใจเสียอีก เธอคิดว่าเขาจะตกใจที่เธอมาทำงานแบบนั้น“ผมเป็นคนขอคุณเอง ผมไม่คิดว่าคุณจะทำมันจริง ๆ หรอกนะ” เขามาอยู่ข้างหลังเธอแล้วเธอก็รู้สึกได้ถึงมือของเขาที่เลื่อนขึ้นมาเหนือเสื้อเชิ้ตของเธอแล้วก็กอบกุมหน้าอกของเธอ“คุณจะทำอะไรคะ” เธอพูดโดยไม่ขยับ มือของเขาอุ่นร้อนขณะที่นิ้วของเขาไล้วนที่ยอดอกที่แล้วก็กอบกุมหน้าอกของเธออย่างแน่นหนาในฝ่ามือของเขา“ก็ดูสิว่าคุณโนบราด้วยรึเปล่า”“ฉันไม่ได้โนบราค่ะ” เธอพูดแล้วเธอก็รู้สึกได้ว่ายอดอกของตัวเองแข็งขึ้นมากับสัมผัสของเขา“น่าเสียดายจัง” เขาครางออกมา ลมหายใจอุ่นร้อนรินร

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของฉู่เฮ่าหรานห้าก้าวตามหลังเขา เธอได้ยินเสียงคนอื่นคุยกันในตึกแล้วก็นึกถึงสิ่งที่ใครบางคนจะพูดถ้าพวกเขาเดินเข้ามาเจอเขาบีบหน้าอกของเธอขณะที่มืออีกข้างของเขาอยู่ใต้กระโปรงของเธอ เธอก็คงจะเป็นคนที่ต้องอับอายในตอนนั้น เธอคงจะรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงใจง่ายราคาถูก มันจะดูเป็นอย่างไรนะ วันที่สองที่ทำงานแล้วก็ยอมให้เจ้านายของตัวเองมาลูบคลำแล้วก็สนุกกับมันอย่างเปิดเผย เธอคงจะตายด้วยความอับอาย ถึงแม้ว่านั่นจะไม่ได้หยุดเธอไม่ให้เดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา รู้สึกเหมือนเด็กที่เข้าไปในร้านขนมหวานพร้อมกับเงินเต็มกระเป๋า เธอปิดประตูตามหลังแล้วก็ตัวแข็งทื่อไป“ประตูไม่มีล็อกค่ะ”น้ำเสียงหวานแหบพร่า ลำคอแห้งผากขณะที่ยืนอยู่กับที่ ตอนนี้มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าชัดว่าเธอกำลังคาดหวังว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้น ถ้าอย่างนั้น ก็แล้วทำไมเธอถึงได้แคร์ล่ะว่าประตูมันจะล็อกหรือไม่“มาที่โต๊ะสิครับ”ฉู่เฮ่าหรานกวักมือเรียกหญิงสาวเข้ามาหา เจิ้งลี่ซามองตามร่างสูงที่หยิบกองแฟ้มเอกสารออกจากปลายโต๊ะแล้วโยนมันลงบนเก้าอี้อย่างไม่ใยดี เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบาก รอค

เช้าวันจันทร์เมื่อมาถึงออฟฟิศเจิ้งลี่ซาก็เห็นช่อดอกไม้หลากสีสันช่อใหญ่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ สีชมพูสดใส ส้ม เหลือง เขียว และม่วง ส่องประกายทักทายขณะที่เธอก้มลงมองกลีบดอกไม้ที่แตกต่างกัน หัวใจของเธอเต้นระรัวเมื่อนึกถึงคนที่เธอคิดว่าเป็นเจ้าของดอกไม่เหล่านี้ และยิ่งเต้นแรงขึ้นไปอีกเมื่อฉู่เฮ่าหรานเดินออกจากห้องทำงานของเขา“อรุณสวัสดิ์ เจิ้งลี่ซา” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอตอบกลับแล้วเอียงคอมองเป็นเชิงถาม “ดอกไม้นี่...ของคุณเหรอคะ”“ครับ” เจ้านายหนุ่มพูดแล้วเดินเข้ามาหาเธอ “ผมอยากให้เราเริ่มต้นกันใหม่ ผมอยากจะขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผมอาจจะเคยพูดหรือทำที่อาจจะทำให้คุณขุ่นเคืองใจ”“อ้อ จริงเหรอคะ” เธอรู้ว่าน้ำเสียงของตัวเองฟังดูประหลาดใจ“ครับ” เขายิ้มกว้าง “ผมโกหกตอนที่บอกว่าผมจะไปต่างประเทศเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมขอโทษ ผมมีเหตุผลของผม แต่ผมรู้ว่านั่นมันก็ไม่ถูกต้อง”“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยักไหล่ “ฉันไม่แคร์”“มันไม่เป็นไรไม่ได้หรอก แต่ถ้าคุณไม่แคร์...”เสียงทุ้มขาดหายไปแล้วเจิ้งลี่ซาก็เห็นว่าชายหนุ่มที่ปกติหยิ่งผยองบัดนี้ดูไม่มั่นใจในตัวเอง มันทำให้เธอรู้สึกแย่อยู่สองสามวินาที