Kabanata 3

Imbes na bumalik ako sa desk ko, mas pinili kong dumiretso sa restroom kesa pakinggan ang bulungan sa opisina.

Pagpasok ko sa banyo, mabilis akong lumapit sa sink. Hindi ko na napigilan. Umagos na lang bigla ang luha ko.

Hindi ko alam kung mas masakit ‘yung mga sinabi ni Tirso sa meeting, o ‘yung mga bulungan sa labas. Pareho silang mabigat. Pareho silang nakakababa ng pagkatao.

Hinawakan ko ang gilid ng sink, pinikit ang mga mata, at huminga ng malalim. “Kayanin mo, Irene. Please. Konting tibay pa,” bulong ko sa sarili.

Naramdaman kong bumukas ang pinto sa likod. Tatlong babae. 'Yung madalas na nagtsitsismisan sa pantry.

Dali-dali akong pumasok sa isa sa mga cr.

“Grabe, no? Parang every week na lang palpak siya.”

“Baka nagpapapansin lang kay Tirso.”

“Kung ganun ka-kawawa ang performance, kahit pa magpaka-seductive siya, hindi siya papatulan ni Sir Tirso.”

Saka sila sabay-sabay na nagtawanan.

Napapikit ako at nakuyom ang kamao. Alam kong ako ang pinag-uusapan nila kahit wala silang binanggit na pangalan, malinaw. Ako lang ang pinahiya sa meeting.

Umatras ako ng konti. Gusto ko sanang lumabas no'ng wala nang ingay ngunit bago ko pa man mabuksan ang pinto, napapikit ako nang bumuhos sa akin ang malamig na tubig mula sa taas—timba ng tubig.

“Oops! Sorry! Akala ko tapunan ng tubig,” sabi ng isa mula sa labas saka sila muling nagtawanan.

"Let's go, girls. Mukhang nahimasmasan naman siya."

Basang-basa ang blouse ko, ang slacks ko. Nanlamig ang buong katawan ko. Gusto ko silang sabunutan, sigawan, lumaban. Pero nanatili akong napako sa aking kinatatayuan.

Hindi dahil mahina ako, kundi dahil pagod na ako.

Tahimik akong nagpunas ng mukha gamit ang tissue at binuksan ko ang hand dryer. Pinilit kong patuyuin kahit kaunti ‘yung sleeves ko. Pero wala rin. Ang lamig pa rin.

Bumalik ako sa workstation ko na parang wala lang nangyari. Umupo ako, binuksan ulit ang laptop, at tinuloy ang report na pinapagawa ni Tirso kanina.

Habang nagta-type ako, nanginginig pa rin ang daliri ko. Hindi lang dahil sa lamig, kundi dahil sa hiya, sa inis, sa sama ng loob.

Ang mas masakit? Walang nakapansin. Parang invisible ako. Kahit ‘yung officemate ko na katabi ko, hindi man lang nagtaka bakit basa ako. Wala. Walang pakialam. Baka sawang-sawa na rin sila sa pagiging failure ko.

Pero hindi ako aalis. Hindi ako susuko.

Pasado alas otso na ng gabi. Ako na lang ang natira sa floor. Madilim na sa labas. Tahimik na ang buong office, maliban sa tunog ng keyboard ko.

“Almost done,” sabi ko habang inaayos ang format ng slides.

Bigla akong napahinto nang may boses mula sa intercom.

“Ms. Ang, office. Now.”

Boses 'yun ng boss ko, si Tirso.

Napakagat labi ako. Bitbit ang laptop ko, tumayo ako kahit nanginginig pa rin ako.

Habang naglalakad papunta sa opisina niya, pinunasan ko ulit ang basang part ng blouse ko. Hindi na siya ganon kabasa, pero ramdam ko pa rin ang lagkit.

Pagtapat sa harap ng pintuan ng office niya, huminga ako ng malalim bago kumatok ng tatlong beses.

“Come in.”

Pumasok ako nang hindi tumitingin sa kanya, nakayuko, pinapakiramdaman ang paligid.

“Sit.”

Umupo ako sa harap niya. Hindi ko siya matingnan nang diretso.

“Can you explain this?” sabay pakita ng isa sa slides na pinasa ko no'ng mga nakaraang araw.

Naka-ilang revise na ako no'n pero parang hindi pa rin siya satisfied.

Napalunok ako. “That was from the revised file po. I added the projections for Q3... and—”

“Exactly. The projections are wrong.”

Natigilan ako.

“Sir, I rechecked the figures earlier—”

“Rechecked? Seriously?” Tinaasan niya ako ng boses, tila pigil na pigil. Alam ko inis na inis na naman siya sa akin.

Ramdam ko ang init ng pisngi ko sa kahihiyan na gusto na naman niyang ipamukha sa akin.

“Do you even understand what this account means for us? This is not just some school presentation, Irene. We're talking about multi-million peso clients here. This is real business. Real stakes.”

“I'm sorry po... I—”

“Stop saying sorry. That doesn't fix anything.” Tumayo siya, lumapit sa kinaroroonan ko habang nakababa ang tingin sa akin. “Why do you keep messing up? Ilang buwan ka na dito pero parang wala ka pa ring progress. Do you even want this job?”

I bit my tongue.

“Yes, Sir. I do.”

“Then act like one. I'm not paying you to just go around and mess things up or be the subject of office gossip. If you can’t handle pressure, there’s the door.”

Nanlumo ako sa sinabi niya, hindi makagalaw sa kinauupuan.

“Kakausap ko lang sa'yo, Irene. Pabalik-balik na lang ba tayo? I want improvements from you. Masipag ka, eh. Nakikita ko 'yon, pero bakit parang paurong ka?"

I looked at him. Straight to his eyes. Buong lakas ng loob ko, kahit nangingilid na ang luha.

“I’m doing my best. Maybe it’s not enough for you, but I’m trying. Hindi ko man ma-perfect lahat, at least hindi ko sinusukuan.”

Nanahimik siya sandali. Nakatitig lang. Walang reaksyon o emosyon na makikita sa mga mata niya.

Nakipagsukatan ako ng tingin sa kanya. Nanginginig pa rin, pinipilit na huwag umiyak.

He sighed, turned away, and got back to his seat.

“Just send the corrected deck before midnight. Redo all your work. Gusto kong isahan lang ang makikita ko. Ayoko nang paulit-ulit, Irene."

Tumango ako. Tumayo, at naglakad na palabas.

Ngunit nang isasara ko na ang pintuan, narinig ko ang huli niyang sinabi na nagpatigil sa akin sandali.

“Anong nangyari sa’yo?”

Imbes na sagutin, hindi na ako lumingon pa at tuluyan nang lumabas.

Wala akong pakialam kung mabastusan siya sa inakto ko o concerned siya sa akin, gusto ko nang matapos ang gabing 'to.

Habang naglalakad, mabilis kong pinalis ang luhang tumulo sa aking pisngi.

"Kaya ko pa, kakayanin..."