All Chapters of ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง: Chapter 81 - Chapter 90

หว่านปิงที่ยืนแอบอยู่มุมอับประตูได้แต่กำหมัดแน่น ไม่เคยโกรธและเกลียดใครได้เท่าไป๋เหลียนมาก่อนในชีวิต นับตั้งแต่สตรีผู้นี้เข้ามาความใส่ใจที่เคยได้รับก็ถูกดึงไปจดหมด แม้แต่กิจการร้านค้าก็ยังยกให้มันแต่ตนกลับไม่ได้อะไรเลย วัน ๆ ได้แต่แสร้งปั้นหน้าเอาใจยายแก่หนังเหนี่ยวเสียจนน่าเบื่อแล้วข้าเล่า....ข้าควรเป็นคนที่ได้สิ่งเหล่านั้นทั้งหมด ไม่ใช่เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ที่เพิ่งเข้ามาได้ไม่ถึงเดือนหว่านปิงกลับไปที่ห้องตนเองด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น นางเริ่มคิดวางแผนกำจัดสะใภ้บ้านนอกให้เร็วที่สุด ก่อนที่สมบัติทั้งหมดในจวนจะไม่เหลือให้ตนสักชิ้น วันรุ่งขึ้นเจ้าตัวอาศัยช่วงเวลาที่ฮูหยินหลี่ออกไปพบปะสหาย ลงมือทำตามแผนทันทีบุตรสาวจวนแม่ทัพเข้าครัวแต่เช้า ลงมือเคี่ยวน้ำแกงไก่ด้วยตนเองทั้งยังพูดปาว ๆ ว่าที่ทำไปนั้นก็เพื่อบำรุงพี่ชายและพี่สะใภ้ เพราะนางนั้นอยากจะเป็นท่านอาเต็มทนบ่าวไพร่ที่ได้ยินดังนั้นก็พากันกระซิบกระซาบ พูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ คุณหนูหว่านปิงช่างน่ารักเหลือเกิน อยากได้หลานถึงกับลงมือทำของบำรุงด้วยตนเองไฉนเลยบ่าวไพร่ความรู้น้อยจะรู้เหตุผลที่แท้จริง น้ำแกงไก่หม้อนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรแล

“เรียนฮูหยินน้อย ฮูหยินใหญ่สั่งไว้ให้ท่านไปเอาผ้าพับที่เรือนอวี่เซียงเจ้าค่ะ” เมื่อได้เวลาหญิงรับใช้จึงได้เข้ามาแจ้งตามคำสั่ง ยังดีที่ตนมาเร็วขึ้นหากช้ากว่านี้คุณชายกับฮูหยินน้อยเดินหนีไปแล้ว“ท่านแม่สั่งไว้หรือ แล้วท่านแม่บอกอะไรอีกบ้าง”“เจ้าค่ะฮูหยิน ไม่ได้กำชับอย่างอื่นเจ้าค่ะ”“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปทำงานต่อเถอะ” ไป๋เหลียนเกิดความสงสัยไม่น้อย เมื่อเช้าตนส่งแม่สามีขึ้นรถม้าอยู่เลย เหตุใดไม่เห็นบอกอะไรนางสักคำ“เรือนอวี่เซียงหรือ พอดีเลยเรือนนั้นเก็บของเก่าสมัยเด็กไว้มากมาย ไม่ได้ไปที่เรือนนั้นนานแค่ไหนแล้วนะ ไปกันเถอะน้องหญิง พี่มีหลายอย่างอยากให้เจ้าดู”“เดี๋ยวก่อน ท่านพี่มีนัดกับรัชทายาทไม่ใช่หรือเจ้าคะ”“ไม่เป็นไร ไปช้าหน่อยรัชทายาทไม่ว่าหรอก”เมื่อนึกถึงเรือนแห่งความทรงจำชายหนุ่มรีบดึงภรรยาให้ลุกขึ้น ก่อนจะลากนางไปที่เรือนอวี่เซียงอย่างรวดเร็ว ทว่าเมื่อมาถึงกลับพบว่ามีบ่าวรับใช้ชายกำลังทำความสะอาดอยู่ในห้องก่อนแล้ว“เจ้าออกไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาทำใหม่” ชายหนุ่มไล่บ่าวรับใช้ออกไป เพราะเขาต้องการจะใช้เวลาร่วมกับฮูหยินเป็นการส่วนตัว“ขอรับคุณชาย”ทว่าก่อนออกไปชายเลี้ยงม้าได้เปิดฝาโถกำย

การลงมือจัดฉากให้พี่สะใภ้เล่นชู้กับบ่าวในจวนล้มเหลว เมื่อถูกปล่อยตัวออกมาเจ้าตัวไม่เข็ดหลาบ ทว่าเป้าหมายคราวนี้ไม่ใช่ไป๋เหลียนแต่เป็นฮูหยินหลี่หว่านปิงแค้นใจอยากจะเอาคืนทุกคนอย่างสาสม ถ้าหากไม่มียายแก่นั่นตนก็จะกำจัดสะใภ้บ้านนอกออกไปได้แล้วเชียว ครั้งนี้นางหมายมาดครอบครองทุกอย่างแต่เพียงผู้เดียว ทั้งพี่ใหญ่หลี่มู่กวา ทั้งสมบัติทุกอย่างของตระกูลหลี่ครั้งนี้หว่านปิงลงมืออย่างเลือดเย็น บุญคุณที่ฮูหยินหลี่เคยชุบเลี้ยงไม่ได้ช่วยให้นางคิดได้แม้แต่น้อย หญ้าไส้ขาดถูกใส่ลงไปในยาบำรุงที่ฮูหยินหลี่ต้องดื่มทุกเช้า หญ้าไส้ขาดนี้หว่านปิงจงใจใส่ทีละน้อย เพื่อให้ฮูหยินหลี่ค่อย ๆ ป่วย กว่าจะรู้ตัวนังแก่นั่นก็คงตายไปแล้ว กินไปเรื่อย ๆ ไม่เกินหนึ่งเดือนได้ตายสมใจ“ท่านแม่ได้เวลากินยาแล้วเจ้าค่ะ” ร่างแบบบางเดินตรงเข้าหาฮูหยินหลี่ พลางเหลือบมองพี่สะใภ้ยิ้มให้อีกฝ่ายเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวัน ทว่าครั้งนี้รอยยิ้มใส ๆ เปลี่ยนไปเสียจนกลายเป็นอีกคน“หว่านปิงเจ้าดูนี่สิ มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้น เป็นเครื่องประทินผิวที่พี่สะใภ้เจ้าคิดทำขึ้นเองเชียวนะ ขายดีมากกำลังเป็นที่นิยม เจ้ามาเลือกเอาไปใช้บ้างสิ” ฮูหยินหลี่กวั

“ไป๋เหลียนเจ้า ไม่ได้เป็นอะไรหรือไม่ใช่ว่าเจ้าถูกพิษ” อารมณ์เศร้าโศกเสียใจเมื่อครู่มลายหายไปสิ้น ฮูหยินหลี่ปราดเข้าหาสะใภ้ทำหน้าราวกับคนเห็นผี พูดจาตะกุกตะกัก คิดว่านางตายไปแล้วเสียอีก“ข้าไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ เมื่อครู่แค่แกล้งเล่นละครตบตาหว่านปิง เลือดนี้ก็เป็นแค่น้ำเปล่าผสมสีเท่านั้นอย่าได้กังวลไป ขอโทษที่ทำให้ท่านแม่ตกใจนะเจ้าคะ”“ไม่เป็นไร เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แม่ผิดเองที่เลี้ยงนางมาแบบตามใจ” ที่หว่านปิงนิสัยเสียและโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้ ส่วนหนึ่งก็มาจากตนเช่นกัน“มันเป็นที่ตัวนางเองต่างหาก ท่านแม่ทำดีที่สุดแล้วขอรับ”“พวกเจ้ารู้ได้อย่างไรถ้วยยานี้มีพิษ” บุตรชายและสะใภ้อยู่กับตนมาตั้งแต่แรก แล้วเอาเวลาไหนไปตรวจสอบ หรือว่าจะรู้เรื่องหว่านปิงวางยามาตั้งแต่แรก“ท่านแม่ลืมไป๋เหลียนนางมีความสามารถเรื่องทดสอบพิษขอรับ” “อ๋อ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แม่เหนื่อยแล้วขอนอนพักสักหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องห่วงแม่มีอะไรก็ไปทำเถอะ” เลี้ยงมาตั้งนานนางเองก็รักอีกฝ่ายเหมือนลูก อย่างไรก็ทำใจไม่ได้ง่าย ๆ กระนั้นฮูหยินหลี่ก็ไม่อาจจะให้อภัยได้ทั้งหมด อิจฉาริษยายังพอทน แต่การที่วางแผนฆ่าทำลายผู้อื่นมันเกินจะ

“ข้าไม่ได้อยากได้ของของเจ้า ข้าแค่อยากรู้ว่าลิปสติก รองพื้น คุชชั่น หรือแม้แต่เซรั่มทาผิว เจ้าเอามาจากไหนกันแน่ เจ้าทำอย่างไรถึงได้มีของในอนาคตพวกนี้ได้” หรูเฉินเหมยยิงคำถามรัวเร็วเสียจนอีกฝ่ายฟังแทบไม่ทัน นางที่โหมทำงานหนักอดนอนมาหลายวัน ไม่คิดว่าการงีบแค่แป๊บเดียวตื่นมาก็อยู่บนรถม้าที่กำลังเดินทางมาแคว้นเป่ยเสียแล้ว“อย่าบอกนะว่าท่าน... ไม่ใช่คนของที่นี่” ไป๋เหลียนถึงกับยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ มิใช่ว่าองค์หญิงแคว้นฉู่คือคนที่ทะลุมิติมาเหมือนกันหรอกนะ“ใช่แล้วข้าไม่ใช่คนของที่นี่ ไม่กี่วันก่อนข้าเผลอวูบหลับไปนิดเดียว อยู่ ๆ ก็มีเสียงเหมือนนาฬิกาหมุน ตื่นมาก็มาอยู่ที่นี่เสียแล้ว พอข้าได้เห็นของเหล่านี้มันก็เหมือนกับแสงสว่าง อย่างน้อยข้าก็มีเจ้าที่มาจากอนาคตเป็นเพื่อน”“เสียงนาฬิกาหมุนหรือเจ้าคะ”“ใช่แล้ว มิหนำซ้ำมันยังมีเสียงแปลก ๆ แทรกเข้ามา เหมือนจะเป็นเสียงใครบางคนพูดว่า ดึงผู้อื่นอีกแล้ว ประมาณนี้แหละ พอข้ารู้สึกตัวก็อยู่ในขบวนส่งตัวแล้ว แล้วเจ้าเล่าเจ้ามาได้อย่างไร” ถึงตอนนี้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ที่นี่ก็ดูจะคุ้นตานัก โดยเฉพาะชื่อว่าที่สวามีขององค์หญิงที่ตนเข้ามาสวมร่าง“ข