All Chapters of ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายกันไว้ก่อนออกปฏิบัติภารกิจ ซิงเยี่ยนและองครักษ์คู่กายออกจากที่ซ่อนตัว ตลอดเวลาที่รอไม่ได้ยินเสียงนกหวีดไม้ นั่นก็เท่ากับว่าทั้งสองคนได้ปฏิบัติภารกิจสำเร็จ เขาทั้งสองจึงมุ่งหน้ากลับโรงเตี๊ยมทันที“เป็นเช่นไรบ้าง เรียบร้อยหรือไม่” ทันทีที่มาถึงซิงเยี่ยนถามถึงความคืบหน้า ทั้งก่อนออกมาเขาก็ทันได้เห็นอำมาตย์โส่วฮุ่ย คนทั้งสองจะต้องรู้จักกันเป็นแน่มิเช่นนั้นจะมาปรากฏตัวอยู่ในงานเลี้ยงได้อย่างไร“เรียบร้อยขอรับ ของมีค่าพวกเราเอาออกมาหมดแล้ว ตอนนี้ของที่คณะทูตมีอยู่เป็นเพียงของปลอม ยกเว้นก็แต่ของจำพวกพืช สมุนไพรยังคงเป็นของเดิม พวกเราไม่ได้นำกลับมาด้วยขอรับ คราวนี้นอกจากจะถ่วงเวลาได้แล้ว เราก็ยังทำให้พวกมันเสียหน้าได้อีก”“ของปลอมหรือ พวกเจ้าทำเช่นไรถึงได้มีของปลอมสับเปลี่ยน” ว่าด้วยเรื่องนำของทั้งหมดออกมาได้แปลกแล้ว การมีของปลอมด้วยนั้นยิ่งไม่อยากจะเชื่อเข้าไปใหญ่สีหน้าไม่เชื่อของซิงเยี่ยน ทำเอาไป๋เหลียนต้องแสดงให้เห็นว่าหลี่มู่กวาพูดความจริง หญิงสาวทำทีล้วงกระเป๋าผ้าคู่กาย แล้วนำไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่ส่งให้ท่านอ๋อง เพื่อยืนยันว่าพวกตนไม่ได้โกหกแต่อย่างใด“ไข่มุกราตรีเจ้

หลังจากพักอยู่เมืองเจียงเป่ยหนึ่งคืน รุ่งสางคนทั้งสี่ก็ได้ออกเดินทางกลับเมืองหน้าด่านฉู่เจียงทันที เมื่อรู้แล้วว่าผู้ใดคือหนอนบ่อนไส้ คอยแฝงตัวได้อย่างแนบเนียน เรื่องนี้สำคัญมากซิงเยี่ยนจึงสั่งให้จิ้งกังเป็นผู้ส่งสารให้ถึงมือฝ่าบาทด้วยตนเองอนึ่งเพื่อให้ฝ่าบาทได้วางแผนตั้งรับได้ทันท่วงที พร้อมกับเสนอให้แสร้งทำเป็นเห็นดีเห็นงาม เมื่อได้โอกาสจึงค่อยตลบหลังพวกแคว้นฉู่ในตอนที่พวกมันชะล่าใจหลังจากจิ้งกังตะบึงม้าแยกตัวมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง คนที่เหลือจึงกลับไปรอที่เมืองหน้าด่าน ทว่ากว่าจะไปถึงไป๋เหลียนก็ถึงกับโอดครวญ เป็นครั้งแรกที่นางอยู่บนหลังม้ากว่าครึ่งค่อนวัน ร้าวระบมไปหมดโดยเฉพาะก้นของนาง ที่ต้องกระแทกกับอานม้าเป็นเวลานานดีที่การเดินทางครั้งนี้นางอ้อนขอให้หลี่มู่กวาสอนขี่ม้า เพื่อว่าในภายภาคหน้าจะได้ไม่ต้องคอยเป็นภาระผู้อื่น ซิงเยี่ยนเห็นว่ายังพอมีเวลาไม่ต้องเร่งรีบ จึงอนุญาตให้สหายสอนภรรยาขี่ม้าตามต้องการ ด้วยทั้งสองเมืองห่างกันไม่ไกลนัก หากปล่อยม้าเดินเอื่อย ๆ อย่างมากก็ใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม หรือถ้าวิ่งเหยาะ ๆ ก็คงถึงเมืองหน้าด่านค่ำพอดีเมื่อมาถึงเมืองหน้าด่านฉู่เจียง ทุกคนต่างแยกย้า

พักอยู่เมืองหน้าด่านมาก็หลายวัน ในที่สุดก็ถึงวันที่คณะราชทูตแคว้นฉู่เดินทางมาถึงเมืองหน้าด่าน ขบวนของพวกเขานั้นยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา สมกับเป็นแคว้นที่กำลังรุ่งเรืองในเรื่องการค้า แม้จะขึ้นชื่อเรื่องการค้าทว่ากลับอ่อนด้านฝีมือทหาร ที่ยืนหยัดมาได้ทุกวันนี้ก็เพราะความมากเล่ห์ จึงไม่แปลกที่แคว้นฉู่มีความมั่นใจอย่างยิ่งว่าตนเองจะต้องเป็นต่อแคว้นเป่ยแคว้นฉู่จึงใช้การแลกเปลี่ยนเพื่อหวังจะได้เปรียบไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง พวกเขาเสนอของมีค่ามากมายเพื่อทำข้อตกลงในการใช้เส้นทางสายไหมของแคว้นเป่ยส่งสินค้า แคว้นเป่ยที่ขาดทรัพย์เพื่อมาฟื้นฟูแว่นแคว้นจึงได้ตกปากรับคำ โดยลดค่าผ่านทางให้แคว้นฉู่หนึ่งในสามส่วนที่ต้องจ่ายในแต่ละปีดังนั้นของที่อยู่บนเกวียนม้ากว่าสามสิบคันรถ พร้อมกับคนคุ้มกันห้าร้อยนายกำลังเคลื่อนขบวนสู่ประตูเมือง ล้วนแล้วแต่เป็นของมีค่ามหาศาล ชาวบ้านชาวเมืองต่างพากันตื่นเต้น ดีอกดีใจที่พวกเขาจะไม่ต้องอดตายในยามศึกสงครามเช่นนี้บัดนี้จวนแม่ทัพกำลังยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมต้อนรับเป็นการใหญ่ คนในเรือนคึกคักตื่นเต้นที่ได้รับโอกาสจัดงานใหญ่ครั้งแรก มีเพียงไป๋เหลียนที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย นา

แม้จะเกิดเรื่องราววุ่นวายหลายอย่าง กระนั้นทุกอย่างกลับผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ทุกอย่างดูฉุกละหุกไปหมดแต่ก็สามารถทำขึ้นมาใหม่ได้ทันเวลา แม้จะไม่หวือหวาเหมือนดั่งตอนแรกแต่ก็ถือว่าทำออกมาได้ดีทีเดียว“คณะทูตแคว้นฉู่มาถึงแล้ว”เสียงประกาศจากคนเฝ้าประตูด้านนอก ทำให้คนที่คอยท่าอยู่ในห้องรับรองต่างลุกขึ้นยืนรอต้อนรับเหล่าคณะทูตแคว้นฉู่ต่างพากันเดินเรียงรายเข้ามาถึงโถงด้านใน สองฝ่ายประจันหน้าต่างฝ่ายต่างก็หยั่งเชิงซึ่งกันและกัน ไม่มีผู้ใดเอ่ยปากทักทายกัน ยกเว้นก็แต่อำมาตย์โส่วฮุ่ยทั้งนอบน้อมและคอยเอาอกเอาใจฝ่ายตรงข้ามอย่างออกหน้าออกตา“ท่านทูตพวกท่านเดินทางกันมาเหนื่อย ๆ เชิญพักชมการแสดงดื่มกินให้สุขสำราญเถิดขอรับ” อำมาตย์โส่ววิ่งรอกจากตรงนั้นไปตรงนี้ให้วุ่น ไม่แม้แต่จะสนใจบุคคลสำคัญของแคว้นตนเองเลยสักนิด“อืม ดี จัดการได้ดี ไม่นึกว่าแคว้นที่เอาแต่ทำศึกติดต่อกันมานานจะคงมั่งคั่งถึงเพียงนี้ แต่ก็เทียบกับแคว้นฉู่เราไม่ได้ละนะ ของพวกนี้ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น” หัวหน้าคณะทูตแคว้นฉู่ เตี่ยซำฮวง วางท่าโอ้อวดเปรียบเทียบทั้งสองแคว้น มิหนำซ้ำเขายังกล่าวกระทบกระทั่ง คล้ายจะชื่นชมแต่กลับดูแคลนอยู่ในที“งานนี้

ดึกดื่นค่อนคืนแสงไฟจากห้องทำงานแม่ทัพก็ยังคงส่องแสง ตั้งแต่งานเลี้ยงเมื่อหัวค่ำหลี่มู่กวาก็ยังไม่ได้กลับไปหาภรรยารัก ด้วยตัวเขายังคงต้องจัดการงานอีกมาก กระทั่งตอนนี้ยังคงเขียนรายงานส่งให้ฝ่าบาท เพื่อที่ว่าในวันพรุ่งนี้จะได้พร้อมให้คนนำส่ง ด้วยเป็นเรื่องสำคัญจึงต้องจัดการให้แล้วเสร็จโดยเร็ว ก่อนที่คณะทูตจะเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงก๊อก ๆ“ท่านแม่ทัพข้าน้อยซือซือ ฮูหยินให้นำของว่างมาส่งเจ้าค่ะ” หลิวซือซือได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่หน้าประตู ในมือถือถาดของว่างพร้อมน้ำชา ทว่าคนด้านในกลับเงียบนัก นางจึงได้แต่รอคอยให้แม่ทัพหลี่กล่าวอนุญาต“เข้ามาได้”เสียงตอบรับกลับมาทำเอานางเผยรอยยิ้ม คิดว่าท่านแม่ทัพจะไม่ยอมให้เข้าไปเสียแล้ว ร่างเล็กของหลิวซือซือผลักบานประตูออก ก่อนจะหันกลับมาปิดประตูไว้ดังเดิม ทว่าการกระทำของนางนั้นกลับอยู่ในสายตาของหลี่มู่กวาทั้งหมดตั้งแต่ต้นชายหนุ่มจับสังเกตโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว การที่ไป๋เหลียนให้คนน้ำของว่างมาส่งนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือวันนี้เป็นหลิวซือซือ ทั้งนางยังปิดประตูเสียมิดชิดแต่งกายล่อแหลมเกินไป แต่ในเมื่อเจ้าตัวยังไม่เปิดเผยตัว เขาจึงต้องปล่อยไปก่อนเมื่