Tous les chapitres de : Chapitre 61 - Chapitre 70

หลังจากกล่อมภรรยาเข้านอน กายหนาลุกจึงจากเตียงนอนกว้าง พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเปลือยเปล่าให้เรียบร้อย ได้แต่นึกสงสารที่นางต้องอดทนกับการเรียกร้องเอาแต่ใจของเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด กว่าจะผ่านไปได้ก็เกือบค่อนคืน ไม่แปลกที่นางจะหลับลึกถึงเพียงนี้เมื่อหวนนึกถึงตัวต้นเหตุหลี่มู่กวาก็ถึงกับขบกรามพร้อมกำหมัดแน่น ก็พอจะรู้ว่าหลิวซือซือเป็นคนไว้ใจไม่ได้ ผิดที่เขาเองใจไม่แข็งพอที่จะขัดใจไป๋เหลียนตั้งแต่แรก มิเช่นนั้นเหตุการณ์ครั้งนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น แต่ก็อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยผ่านโดยที่ไม่ให้บทเรียนชายหนุ่มสวมชุดคลุมอย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง หลิวซือซือทำผิดถึงเพียงนี้ ป่านนี้คงเก็บผ้าหนีความผิดไปแล้ว แม่ทัพหนุ่มสั่งให้องครักษ์ฝีมือดีตามจับนางกลับมารับโทษ โดยเน้นย้ำว่าให้จับเป็นเท่านั้นทหารองครักษ์ใช้เวลาเพียงสองชั่วยามในการตามหาหลิวซือซือ แม้นางจะเก็บข้าวของออกจากจวนแม่ทัพตั้งแต่กลางดึกก็ตาม ทว่าสตรีที่ไม่มีแม้แต่เงินติดตัวสักอีแปะจะไปไหนได้ไกล ยังไม่ทันจะได้ออกจากประตูเมืองนางก็ถูกจับตัวกลับมาเสียแล้วกายหนานั่งหลับตาไขว้ขาพร้อมกับนวดคลึงขมับอย่างใจเย็น ไม่นานนัก

“น้องหญิง เจ้าทำอะไรอยู่หรือ” หลังจากมอบหมายงานทุกอย่างให้รองแม่ทัพและคนที่ไว้ใจได้ หลี่มู่กวาจึงวกกลับมาดูคนรักอีกครั้ง ด้วยเช้าพรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางไปเมืองหลวงแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเก็บของให้เสร็จ ทว่าเมื่อเข้ามาถึงห้องนอนเขากลับเห็นภรรยาเอาแต่เขียนจดหมาย โดยที่ของทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม“ข้ากำลังรวบรวมสินค้าส่งไปให้พี่อวิ๋นซีที่เจ้าค่ะ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว” หญิงสาวกำลังขะมักเขม้นกับการจัดเรียงของและตรวจทานชื่อสินค้าให้ครบ เงินทองทั้งนั้นจะให้ขาดตกบกพร่องไปสักชิ้นไม่ได้เด็ดขาด“ของที่เจ้าจะนำไปเมืองหลวงด้วยเล่า มีอะไรบ้าง ประเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านไปอาบน้ำเตรียมพักผ่อนเถอะ ข้าโยนใส่มิติวิเศษประเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว”“ก็ได้ เจ้าเองก็รีบทำแล้วรีบเข้านอนเสีย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ก่อนจะไปทำธุระส่วนตัวก็มิวายเข้ามากอดมาหอมเช่นเคย หลังจากคืนนั้นเขาก็ไม่เคยกักเก็บความต้องการ แสดงความรักที่มีต่อไป๋เหลียนทุกที่และทุกเมื่อที่ต้องการด้านไป๋เหลียนหลังจากหลี่มู่กวาไม่อยู่แล้ว นางจึงหันกลับมาสนใจจดหมายในมือ นอกจากตรวจทานสินค้าที่จะต้องส่งแล้ว เจ้าตัวยังแนบจดหมายหน

หลังจากความครื้นเครงเมื่อครู่ผ่านไป บัดนี้กลับมีแต่ความเคร่งเครียด ข้อมูลที่ได้จากฉู่หรงนั้นสำคัญและค่อนข้างเป็นเรื่องที่ยากจะควบคุม“บรรณาการเหล่านั้นเป็นเพียงกลลวงเอาไว้บังหน้าเท่านั้น เสด็จลุงต้องการให้พวกเขาทำอย่างไรก็ได้ให้แคว้นซ่งกับแคว้นเป่ยบาดหมางกัน”“เรื่องนี้พวกเราก็พอจะรู้มาบ้าง ตอนคณะทูตเข้าพักที่เมืองหน้าด่าน พวกนั้นใช้พิษหลอนประสาทเพื่อจะควบคุมพวกเรา ดีที่น้องหญิงรู้ว่าถุงหอมของนางรำมีพิษเสียก่อน ไม่เช่นนั้นเรื่องจะยิ่งเลวร้ายมากกว่านี้” แม่ทัพหนุ่มไม่ลืมที่จะโยนความดีความชอบนี้ให้กับภรรยา หากว่าวันนั้นไป๋เหลียนไม่บังเอิญพบถุงหอมเข้าพอดี ฝ่ายที่จะต้องเสียเมืองก็คือพวกเขาเอง“ฉู่หรงเจ้ามาถึงนี่ไม่กลัวว่าเหลียงเยว่อ๋องจับได้หรอกหรือ” ซิงเยี่ยนรู้สึกเป็นห่วงฉู่หรงไม่น้อย เดิมทีพี่ชายของนางจะได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทสืบทอดบัลลังก์ แต่เมื่อไม่นานมานี้กลับล้มป่วยจากนั้นก็สิ้นใจอย่างรวดเร็ว ฉู่หรงที่เป็นทายาทสายตรงเพียงคนเดียวหากไม่มีพี่ชายแล้ว คนที่จะสืบบัลลังก์ต่อก็คงจะเป็นนางแล้ว ทว่ายามนี้กลับถูกผู้เป็นลุงกด บีบบังคับ ให้สละสิทธิ์ที่นางควรจะได้รับ รวมถึงเห็นนางเป็นเครื่องมือ

ร่างท้วมของเสนาบดีเฒ่าเตี่ยซำฮวงเอาแต่เดินวกไปวนมา หลังจากมาถึงเมืองหลวงได้หนึ่งวัน พวกเขาได้เอาของบรรณาการออกมาตรวจสอบอีกครั้งเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด กลับพบว่าของสำคัญและมีมูลค่าสูงสุดได้กลายเป็นปลอมทั้งหมด สร้างความตกใจและกังวลเป็นอย่างมากแม้จะใช้ความคิดถึงสาเหตุที่เป็นไปได้อย่างไรก็คิดไม่ออก ในเมื่อของทุกอย่างล้วนเป็นพวกเขาควบคุมดูแลทุกขั้นตอน แม้แต่ตำหนักแห่งนี้ก็มีแต่คนแคว้นฉู่เท่านั้นที่สามารถเข้าไปถึงที่เก็บของได้“มันเป็นไปได้อย่างไรขอรับท่านเสนาบดี พวกเราคุ้มกันและตรวจสอบเป็นอย่างดี ไม่มีทางที่มันจะเป็นของปลอมไปได้เด็ดขาด” ผู้ช่วยนามเหล่าเปียวนั่งแทบไม่ติดเช่นกัน ของที่หายไปล้วนเป็นของสำคัญและมีมูลค่ามหาศาล บางชิ้นก็มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น“ตรวจสอบดีหรือยัง ไม่แน่อาจมีคนแอบเข้ามาขโมยในระหว่างเดินทางก็ได้ ถ้าหาทางออกที่ดีไม่ได้พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่ต่อไปแม้แต่ลมหายใจก็อาจจะไม่มีอีกต่อไป”“พวกเราตรวจสอบดีแล้วขอรับท่านเสนาบดี ตั้งแต่วันแรกที่เราออกจากแคว้นจนมาถึงที่นี่ ไม่มีคนนอกเฉียดเข้าใกล้เราเลยขอรับ จะมีก็แต่....”“แต่อะไรก็รีบ ๆ พูดมา” เตี่ยซำฮวงตวาดลั่น เรื่องร้อนใจเช่นน

“นี่หรือเจ้าคะจวนของท่าน” ไม่คิดว่าจวนแม่ทัพจะใหญ่โตเช่นนี้ ก็พอจะรู้ว่าบ้านรวยแต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยถึงเพียงนี้ ในนิยายบอกไว้แค่ว่าตระกูลฝั่งบิดาเป็นตระกูลผู้ดีเก่า นางหรือก็คิดว่าเป็นจวนแม่ทัพธรรมดาที่ไม่ได้ร่ำรวยมากมายแต่ก็มิได้อดอยากเสียอีก“ไปกันเถอะ ท่านแม่รอเราอยู่”ไป๋เหลียนเริ่มประหม่า ยิ่งตอนก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเกิดความสับสนวุ่นวายใจอย่างช่วยไม่ได้ นางรู้สึกว่าคนบ้านนอกเช่นตนจะเหมาะกับที่นี่จริงหรือ ความรู้ก็ไม่มีชาติกำเนิดยิ่งแล้วใหญ่ แม่สามีจะยอมรับสะใภ้ที่มีแต่ตัวหรือในนิยายบอกเพียงผ่าน ๆ ว่ามารดาของหลี่มู่กวาคือบุตรสาวของท่านกั๋วกง ครองตำแหน่งฮูหยินเพียงคนเดียวของจวนแม่ทัพมาตลอด นับตั้งแต่สามีตายในสนามรบ ฮูหยินหลี่ต้องเลี้ยงบุตรชายและดูแลจวนคนเดียวมาตลอด เรียกได้ว่าเป็นสตรีแกร่งคนหนึ่งที่น่านับถือก็ว่าได้“ไม่เป็นไร ท่านแม่ใจดี นางต้องชอบเจ้าแน่นอน” ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู เขาเพิ่งเคยเห็นไป๋เหลียนเกร็งขนาดนี้เป็นครั้งแรก สตรีใจกล้าต่อปากต่อคำเก่งเช่นนางก็มีมุมเช่นนี้ด้วยหรือ“ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ” ไป๋เหลียนได้แต่ยิ้มสู้ มือหรือก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ ไม่ว่าช