Semua Bab จอมใจจอมมาร: Bab 91 - Bab 100

เพราะข้อแรก ท่านประมุขมีฝีมือสูงส่งเหนือสามัญ พลังเพียงฝ่ามือเดียวก็สามารถซัดทำลายเป็นวงกว้างส่วนข้อสองนั้น นางเคยได้ยินมาว่า ผู้สำเร็จวิชาหมื่นโลกันต์นอกจากพลังสองฝ่ามือที่มิต้องพกพาอาวุธใด ยังมีความสามารถในการข่มพิษนับหมื่นชนิดอีกด้วยทั้งนี้ ยังมีเจ้านกทมิฬตัวใหญ่คู่หูของท่านประมุข ที่มีขนไม่ต่างจากเข็มพิษทั่วตัว และปีกกล้าไม่ต่างจากเหล็กไหล กรงเล็บที่จิกตรึงก็ไม่ธรรมดา มันลากช้างป่าให้วิ่งตามก็ยังได้เช่นนี้แล้ว ค้างคาวเลือดจึงไม่นับว่าเป็นอะไร ฟางหลันให้นึกโล่งใจนัก แต่ปากยังเอ่ย “องค์หญิงเกือบตายแม้แต่ร่างกายก็อาจจะหายไปเสียแล้ว เฮ้อ!”หงซือกวนได้ฟังเช่นนั้น จึงหรี่ตาคู่คมแฝงแววกระเพื่อมไหวจางๆ พลางวิเคราะห์บางอย่างเคร่งเครียดเจ้าค้างคาวเลือดนี้มิใช่สัตว์เลี้ยงของชาวยุทธ์หรอกหรือ? แล้วเหตุใดมันจึงพุ่งเป้ามาที่เหม่ยหลินเพียงผู้เดียวทั้งๆ มีคนอื่นยืนอยู่ไม่ไกล ศัตรูของนางมิใช่แค่คนในราชสำนักหรือไร?คำตอบของฟางหลันทำเอาเหม่ยหลินยิ่งตัวสั่นสะท้าน นัยน์ตาสั่นไหว นางได้ฟังก็ยิ่งกลัวจับใจนางไปทำอะไรใครให้เกลียดชังกันนักกันหนา ไยต้องตามล่าเอาชีวิตนางถึงเพียงนี้ ถึงกับต้องการให้นางตา

ห่างออกมาจากหมู่บ้านสุสานไกลหลายลี้ มีหมู่บ้านลึกลับกลางป่าแห่งหนึ่งอันที่จริงจะเรียกว่าหมู่บ้านก็คงไม่ถูกนัก เพราะว่าลักษณะของบ้านแต่ละหลังนั้น คล้ายกับสถานที่ที่สร้างเอาไว้เพื่อกบดานเป็นการชั่วคราวเสียมากกว่าภายในบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางของหมู่บ้าน มีชายรูปร่างบึกบึนสูงใหญ่นั่งอยู่บนโต๊ะตัวหนึ่งในนั้น เพื่อฟังคำรายงานบางประการจากสมุนของเขา คำรายงานนั้นเกี่ยวกับงานที่ได้รับมอบหมายเมื่อชั่วยามที่ผ่านมา ในจังหวะที่รับฟัง ใบหน้าสีดำทะมึนหยาบกร้านถึงกับบิดเบี้ยวจนปากหนาสั่นระริกด้วยความขัดเคืองบางอย่าง เมื่อสมุนกล่าวรายงานจบ เขาก็สะบัดแส้ในมือฟาดสมุนคนนั้นจนคอขาดกระเด็นเลือดสีแดงฉานพวยพุ่งแบบไร้ทิศทางในทันทีชายร่างใหญ่ผิวคล้ำกร้านแดดกร้านลมผู้นี้มีนามว่า เซียวเหอ อาวุธลับคือซวิน[1] ที่สามารถเป่าควบคุมสัตว์ร้ายได้หลากหลายเผ่าพันธุ์ หนึ่งในนั้นคือ ค้างคาวเลือด เขาคือคู่ปรับของเฟิงหลิวที่มีวิชาเทียบเคียงกัน หากแต่ความโหดเหี้ยมนั้นกลับแตกต่างเซียวเหอเป็นหัวหน้าโจรป่าที่อำมหิตที่สุดและคอยรับงานจากสำนักเหอเสียงมาโดยตลอด เพียงแต่ต้องมีค่าจ้างคุ้มเหนื่อยก็เท่านั้น“ท่านหัวหน้าเซียว” เส

หมู่บ้านเร้นลับกลางป่าอันเป็นสถานที่กบดานชั่วคราวของเซียวเหอเงาร่างดำทะมึนในอาภรณ์บ่าวไพร่ของวังหลวงต้าโจวกำลังยืนตระหง่านอยู่กลางหมู่บ้าน เขายืนเอามือไพล่หลังด้วยท่วงท่าสุขุมสงบเยือกเย็น พลางหรี่ตามองความฉิบหายของหมู่บ้านแห่งนี้อย่างเย็นชารอบเรือนกายมีแต่กลิ่นอายอันตรายแห่งความตายเข้าปกคลุม สายตาคมเฉี่ยวมองกราดไปทั่วหมู่บ้าน ที่บัดนี้กลายเป็นเศษซากเพราะความพินาศโดยเขาเป็นผู้มอบให้สภาพศพนับร้อยนอนตายเกลื่อนกลาดน่าเกลียดน่ากลัวจนเต็มพื้นที่ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเหม็นตลบอบอวลไปทั่วและที่น่าสยดสยองที่สุดก็คือศพของเซียวเหอ ที่หัวของมันหายไป คงเหลือไว้เพียงร่างกายฉีกขาดไม่สมประกอบหงซือกวนนับว่ามีเมตตามาก เพราะสมุนคนอื่นๆ ของเซียวเหอได้ตายอย่างสบายไร้ซึ่งความทรมานอันใด พริบตาเดียวเท่านั้นที่เหล่าสมุนพวกนี้สิ้นชีพไป มิทันได้รู้ตัวหรือรู้สึกถึงความเจ็บปวดเสียด้วยซ้ำ หากแต่เซียวเหอนั้น กลับแตกต่างหงซือกวนมอบความตายให้มันเหนือสมุนคนอื่นอยู่หลายส่วน ผิวหนังแต่ละชุ่นเศษเนื้อแต่ละชิ้น ค่อยๆ หลุดจากร่างของมันทีละน้อย แขนหนึ่งข้าง ขาหนึ่งข้างค่อยๆ แยกออกจากกัน เพื่อให้มันได้มีโอกาสหนีตายอย่

“เป็นได้หรือไม่ว่ามีการแอบอ้างนามของเขา” สมุนคนหนึ่งเอ่ยกับหรงชางหลังจากวิเคราะห์อยู่เป็นนาน “เพื่อปั่นหัวพวกเรา”หรงชางหรี่ตาสีหน้านิ่งเรียบแล้วกล่าวแทรกเสียงเครียด “นามของผู้นี้ ใช่ว่าจะแอบอ้างได้โดยง่าย”“เช่นนั้นเรื่องนี้หมายความว่าอย่างไรขอรับ” สมุนอีกคนถามขึ้นหรงชางทำท่าครุ่นคิดหนักหน่วงจนปวดหัวไปหมด เมื่อคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เขาจึงพลิกร่างสูงขึ้นรถม้าแล้วเข้าไปด้านในหายเงียบไป ปล่อยให้สมุนพากันมองหน้าไปมาอย่างงุนงง“มีอะไรหรือ?” เหม่ยฮว๋าถามขึ้นเมื่อเห็นหรงชางเข้ามานั่งในรถม้า “ข่าวการตายของน้องสาวข้ากลับมาถึงท่านแล้วใช่หรือไม่” นางถามพร้อมรอยยิ้มหวานหยดแฝงความสาแก่ใจ “พาข้าไปดูศพของมันหน่อยเถิด”หรงชางหาได้ตอบคำแต่กลับถามกลับเสียงเย็น “เจ้ากับน้องสาวมีความแค้นอันใดต่อกัน?”เหม่ยฮว๋าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วกอดอกเอนหลังพิงผนังรถม้าในท่วงท่าเย่อหยิ่ง “ทำไม? อย่าบอกนะว่าท่านแค่เห็นภาพของมันก็นึกพึงใจจนตัดใจสังหารไม่ลงเสียแล้ว” นางหึงหวงบุรุษทุกคน ไม่ว่าจะเป็นสามีคนใด“เจ้าแค่ตอบมา”“ก็แค่ปัญหาทั่วไปของสตรี ท่านจะถามให้มากความทำไม” วังหลังที่นางเติบใหญ่ขึ้นมานั้น ปัญหาอิจฉาริษยา

ชั่วพริบตาเดียว หญิงสาวรีบเรียกสติของตนโดยละความคิดฟุ้งซ่านให้ออกไป นางลุกขึ้นยืนตัวตรง พยายามสลัดภาพหงซือกวนออกจากจิตใจ ปากก็กล่าวเสียงเรียบออกไปว่า “ท่านแม่ทัพโปรดสำรวม”“...”เสียงเรียบเรื่อยเย็นเยียบดุจผืนน้ำแข็งแผ่นบาง พาให้รู้สึกเย็นชาห่างเหินหยวนจงนิ่งชะงักทันใด ฝ่ามือแข็งค้างกลางอากาศเหม่ยหลินเอ่ยออกมาอย่างเย่อหยิ่งถือตัวและเว้นระยะห่าง นางทำเช่นนี้เพราะกำลังแง่งอนหงซือกวน ทุกกิริยาล้วนแสดงออกถึงหงซือกวนผ่านหยวนจงหากนางเจอพี่หงอีกครา นางจะทำเช่นนี้กับเขาหญิงสาวเชิดหน้าปรายสายตามองหยวนจงเช่นสตรีสูงส่งมองบ่าวไพร่แล้วเดินออกไปด้วยท่าทางดั่งนางพญานี่คือตัวตนอีกด้านหนึ่งของเหม่ยหลินยามนางอยู่ในพระราชวัง หรือต่อหน้าธารกำนัล นางล้วนต้องรักษากิริยาและท่วงท่างามสง่าอยู่เนืองนิตย์ มิอาจปล่อยตัวได้ตามสบาย นางต้องปกปิดความอ่อนแอด้วยกิริยาเว้นระยะห่างเหิน มิให้ใครได้เข้าใกล้มีเพียงได้อยู่กับใครบางคนเท่านั้น ที่นางไม่เคยคิดจะถอยห่าง ทั้งยังไม่ต้องการอยู่ไกลจากเขาแต่เรื่องนั้นช่างเถิด ในเมื่อทุกอย่างต้องเป็นเช่นนี้ อย่างมิอาจทำสิ่งใดใด้ไปกว่านี้เหม่ยหลินคิดได้ในใจ ยามเยื้องย่างพากาย