บททั้งหมดของ จอมใจจอมมาร: บทที่ 71 - บทที่ 80

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยามเหม่ยฮว๋าไม่แน่ใจนักว่าสุราบนโต๊ะมีฤทธิ์อันใดถึงทำให้การนั่งเสวนากับหรงชางถึงได้เร้าใจมากขึ้นทุกที ในยามนี้บั้นท้ายนุ่มๆ ของนางกำลังนั่งอยู่บนตักแข็งแกร่งของเขาเลยเชียว“แม่นางต้องการให้ข้าไปสังหารคนผู้หนึ่งหรือ?” เจ้าของตักแกร่งเอ่ยถามเสียงทุ้มนุ่มชิดใบหูนางตรงหน้าพร้อมเป่าลมกรุ่นร้อนเข้าใส่ ฝ่ามืออุ่นๆ ข้างหนึ่งโอบจากด้านหลังเข้ามาในสาบเสื้อนางแล้วบีบเคล้นเนื้อนูนหยุ่นนุ่ม ส่วนอีกข้างก็กำลังล้วงเข้าไปในชายกระโปรงนางอย่างซุกซน สร้างความซ่านเสียวแล่นพล่านไปทั่วร่างแกร่ง“ถูกต้องแล้ว” เหม่ยฮว๋าตอบกลับเสียงนุ่มรู้สึกเสียดเสียวไม่ต่าง พลางเอื้อมวงแขนรัดรอบลำคอเขาแล้วปล่อยให้เรียวนิ้วของเขาลุกล้ำไปเรื่อยๆ ตามเรือนร่างตน “หากท่านทำสำเร็จ ข้าย่อมจ่ายไม่อั้น” นางกล่าวพร้อมขยับเรียวขาเพื่อตอบสนอง ปรือตาหวานฉ่ำมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยามนี้ก้มลงมาชิดพวงแก้มนางหรงชางส่งเสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอก่อนเอ่ยเสียงพร่า “แน่นอนว่าข้าย่อมทำสำเร็จ กลัวแต่ค่าจ้างนั้น แม่นางอาจสู้ไม่ไหว”“อื้ม...” เหม่ยฮว๋าถึงกับครางออกมา “ท่านทำให้สำเร็จก่อนประไร แล้วค่อยมาดูว่าข้าจ่ายไหวหรือไม่” นา

ในขณะที่เหม่ยหลินกำลังทำสิ่งใดไม่ถูก สายตาฉ่ำน้ำพลันเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะตรงหัวเตียง กระดาษแผ่นนั้นมีเส้นสายจากปลายพู่กันที่ชัดเจนและหนักแน่นจนปรากฏอักษรคำว่า ’เป่า’ ที่มีความหมายสำคัญและตราประทับบางอย่างที่นางรู้สึกคุ้นตาหญิงสาวถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อจำได้ถึงสัญลักษณ์อันเป็นตราประทับบนกระดาษแผ่นนั้นนี่มิใช่ป้ายหยกของพี่หงหรอกหรือไร?เหม่ยหลินรีบเงยหน้าละสายตาจากกระดาษบนโต๊ะตรงหัวเตียงนอนไปมองยังประตูห้องนางเห็นหงซือกวนยังคงยืนจ้องนางอยู่ด้วยท่าทางเคร่งขรึม สายตาคมเข้มจ้องนางอยู่นิ่งๆ อย่างสุขุมเยือกเย็นไร้คลื่นอารมณ์อันใดแต่แค่เท่านั้นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเหม่ยหลินถึงกับพองจนแน่นคับอกไปหมดยิ่งได้สบสายตาคู่คมของเขา ยิ่งให้ความรู้สึกคล้ายกวางน้อยวิ่งซน[1]เข้าไปทุกที“พี่หง” นางเรียกนามของหงซือกวนเสียงแผ่ว แต่ฟังดูหวานล้ำมากนัก สายตาของนางที่ทอดมองมายังชายหนุ่มก็ฉ่ำหวานไม่เบาหงซือกวนมิได้ขานรับแต่อย่างใด เขาเพียงยืนอยู่นิ่งๆ คล้ายกับรอกันมิได้เดินหนีไปทางไหน ริมฝีปากได้รูปของเขายกโค้งขึ้นน้อยๆ แต่มีเสน่ห์มากนัก ทำเอาเหม่ยหลินถึงกับหน้าแดงซ่านหญิงสาวรีบเอื้อมหยิบกระ

หญิงสาวรีบจับพยุงชายชุดม่วงรูปงามผู้นี้ขึ้นมาแล้วลากเขาขึ้นจากน้ำ ก่อนจะนั่งพินิจเขาใกล้ๆ อย่างละเอียดถ้วนถี่ นางเปิดเสื้อเขาออกจนเปลือยแผงอกเพื่อตรวจสอบหาบาดแผลภายใน สายตาคู่สวยพลันเบิกกว้าง มิคาดว่าชายผู้นี้จะมีเสน่ห์ยั่วยวนรัญจวนใจ นี่ขนาดหลับใหลไร้สตินอนแน่นิ่ง แต่กลิ่นอายแห่งบุรุษเพศกลับเข้มข้นถึงเพียงนี้กล้ามอกหนั่นแน่น กล้ามแขนล่ำสัน ผิวพรรณขาวเนียน ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพเซียนจำแลง อา...ฟางหลันรีบสลัดศีรษะปลดความคิดฟุ้งซ่านดึงสติของตนในฉับพลัน ด้วยเหตุการณ์ก่อนหน้าที่สร้างความย่อยยับให้สำนักล้วนมาจากบุรุษทั้งสิ้นเรื่องของอู่เมิ่งกับหย่งหนานนั่นประไร หึ!เมื่อคิดได้แล้วก็ปรับสายตาพร่างพราวระยิบระยับให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะล้วงมือของตนเข้าไปจับทั่วเรือนร่างของเขาเพื่อตรวจตรา เพียงครู่ก็พบว่าไร้บาดแผลใดๆ เนื้อหนังแม้เย็นเยียบจากการจมน้ำแต่ก็มิได้เย็นเฉียบเยี่ยงคนตาย ทุกอย่างยังคงปกติ มิได้มีริ้วรอยอันใดแม้เพียงนิดฟางหลันก้มหน้าเอาหูแนบกับแผงอกเขาเพื่อฟังเสียงหัวใจ นางได้ยินเสียงก้อนเนื้อเต้นแผ่วเบาตรงโพรงอก ภายในบอบช้ำหลายส่วน เมื่อเอานิ้วอังปลายจมูกพบว่าเขายังมีลมหายใจ เพียงแต่

“อ่า!” เป็นอีกครั้งที่หยวนจงต้องครางเสียงดัง เขาทั้งเสียวทั้งเจ็บที่ถูกคนตัวนิ่มตรงหน้าดันหน้าอกหยุ่นนุ่มเข้ามาแล้วทั้งจิกทั้งกัดตามร่างกายของเขาชายหนุ่มตกหน้าผามากระแทกกับน้ำอย่างแรงจนภายในบอบช้ำไปหมดทั้งยังลอยน้ำมาเป็นเวลานาน ร่างกายยังไม่แข็งแรงสักเท่าไหร่ เขาจึงเคลื่อนไหวช้าไปหนึ่งจังหวะยามร่างงามปะทะเข้ามาหรืออันที่จริงทุกสิ่งที่เขาพ่าย ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะคนตรงหน้าที่มีเสน่ห์มากล้น จนชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ตัวว่าร่างกายของเขาเกินต้านทานเสน่ห์ในตัวนางฟางหลันนั้นมิใช่สตรีในห้องหอทั้งยังมิใช่องค์หญิงหรือคุณหนูที่ต้องรักษากิริยาและยิ่งมิใช่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แต่นางเป็นถึงเจ้าสำนักหมื่นดารา ฉายาจิ้งจอกพันปี ที่ใครก็ตามอย่าริบังอาจมาโปรยเสน่ห์ใส่ เพราะว่านางจะกัดไม่ปล่อย!ยามนี้แผงอกบึกบึนของหยวนจงมีแต่รอยเล็บขีดข่วนอยู่เต็มไปหมด ลำคอทั้งซ้ายขวาและลาดไหล่ตั้งชันล้วนแล้วแต่มีรอยฟันขบกัดฟางหลันไม่คิดจะฆ่าชายงามตรงหน้า เพราะว่าอุตส่าห์ช่วยชีวิตเขาด้วยลมหายใจของนาง แต่นางจะขอเล่นด้วยสักวันสองวันแล้วค่อยขย้ำให้ตายตกก็ยังไม่สายหยวนจงพยายามปัดป้องเรียวนิ้วเล็กแหลมและริมฝีปากอิ่มนุ่ม

หยวนจงปรายหางตาคมมองฟางหลันแวบหนึ่ง ประหนึ่งมองตัวอัปลักษณ์อันน่ารังเกียจฟางหลันนึกอยากเอาเล็บข่วนหน้าเขานัก!“เสด็จพ่อทรงทราบหรือ?” เหม่ยหลินเอ่ยแค่นั้นด้วยรู้ดีว่าหากมิใช่ได้รับคำสั่งมีหรือท่านแม่ทัพตรงหน้าจะออกตามรอยนางหญิงสาวเริ่มหวาดหวั่นถึงโทษทัณฑ์ที่หนีออกจากวังมา เดิมทีนางคำนวณเอาไว้แล้วว่า จะสามารถเดินทางกลับวังได้ทันเวลาก่อนที่เสด็จพ่อจะทรงกลับจากการเยี่ยมเยือนราษฎรแต่เนื่องจากเจอเหตุไม่คาดฝันทั้งยังตกหน้าผาลงมา ทำให้ระยะทางจากร้อยลี้เพิ่มเป็นพันลี้เลยทีเดียว“พ่ะย่ะค่ะ” หยวนจงก้มหน้าตอบรับคำถามนั้น“เช่นนั้นท่านคงเห็นแล้ว ว่าเกิดสิ่งใดที่วัดนั่น” เหม่ยหลินกล่าวออกมาถึงเหตุการณ์อันน่าสะพรึงที่ได้พบพานเมื่อหลายวันก่อน “ข้าถูกคิดร้ายจากบ่าวรับใช้ทุกคนในขบวน จนต้องหนีตายแล้วตกหน้าผาลงมา”หยวนจงได้ฟังพลันขมวดคิ้วพันกันแน่น สภาพศพพวกนั้นถูกสังหารโดยชาวยุทธ์ฝีมือสูงส่ง บ่าวรับใช้ขององค์หญิงไม่เหลือรอดสักคน คงไม่แคล้วองค์หญิงถูกจับตัวมา แต่ทว่าความคิดแต่เดิมนั้นพลันตกไป ด้วยเห็นได้ชัดแล้วว่าองค์หญิงเหม่ยหลินยังอยู่ดี นางแต่งกายสะอาดสะอ้าน ประดับปิ่นงดงาม ใบหน้าแต่งแต้มจนจัดจ้าน