บททั้งหมดของ จอมใจจอมมาร: บทที่ 81 - บทที่ 90

กลางลานหลังบ้านจึงปรากฏเงาร่างของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สองคนยืนจ้องตากันด้วยท่าทางเคร่งขรึมซึ่งฝ่ายหนึ่งอยู่ในชุดสีม่วงมันวาวเปียกชื้นไปทั่วร่างหนา เขามีรูปร่างงดงามลักษณะทระนงองอาจสมเป็นชายชาตินักรบ ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีสายตาเย็นชาจ้องเขม็งหมายปลิดชีพชายตรงหน้าที่เขามองเป็นศัตรูมิต่างจากยามอยู่กลางสนามรบ ทว่าท่าทางขึงขังน่ายำเกรงของเขากลับฉายชัดเข้มข้นมากกว่านัก เพราะนี้มิใช่สนามรบแต่เป็นสนามรักหากแต่อีกฝ่ายหนึ่งอยู่ในชุดบ่าวไพร่ธรรมดาก็เท่านั้น เขาเพียงยืนเอามือไพล่หลังด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็น สายตาคมเฉี่ยวที่แสนจะเย็นชาบนใบหน้าหล่อเหลาเพียงทอดมองชายตรงหน้าอย่างพิจารณา เรือนร่างสูงใหญ่ของเขาแผ่กลิ่นอายทรงพลังที่แสนจะเย็นเยียบแต่กลับกดข่มผู้คนได้อย่างประหลาด ความน่ายำเกรงของแม่ทัพหนุ่มมิอาจสู้ความน่าเกรงขามของเขาได้เลย ลักษณะของเขาชวนให้ผู้คนกลัวเกรงระคนหวาดหวั่น เพราะความน่าเคารพเปี่ยมบารมีเหนือหมู่มวลที่มิอาจซ่อนเร้นแม้อยู่ในอาภรณ์ไม่เอื้ออำนวย ความสง่างามก็เช่นกัน เขาล้วนมีทั้งสิ้น “ทุกท่าน!” จู่ๆ เสียงสดใสกังวานก้องของฟางหลันก็ดังลั่นมาจากทางห้องครัว “ของว่างเสร็จแล้ว เชิญด้า

คล้อยหลังของหงซือกวนและเหม่ยหลินเสียงทุ้มต่ำของหยวนจงพลันดังขึ้น “เจ้าคือจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!”ตามด้วยเสียงของฟางหลัน “ท่านคือแม่ทัพชั่วช้า!”“ข้าย่อมชั่วช้ากับสตรีเจ้ามารยาอย่างเจ้า” ชายหนุ่มยังคงเอ่ยคำรุนแรงในแบบที่ไม่เคยเป็นพลางเดินไปตามทาง เสื้อผ้ายังคงของเขาเปียกชื้นไปหมด ฝ่ามือกำแน่นด้วยไร้กระบี่ที่ตามหาหญิงสาวไม่คิดยินยอม นางเอ่ยคำรุนแรงไม่ต่างกัน “ข้าย่อมมารยากับบุรุษมากเล่ห์อย่างท่าน”“ออกไปให้ห่างข้า” หยวนจงเอ่ยเสียงกร้าว เขาไม่ชอบสตรีนางนี้จริงๆ หากเป็นสตรีนางอื่นเพียงเขายิ้มให้แล้วหลอกล่อเพียงสองประโยคพวกนางก็พร้อมจะเชื่อฟัง แต่สตรีนางนี้ ให้ตาย เขาก็ไม่คิดจะเสียเวลาคุยดีๆ สักประโยค กระทั่งยิ้มยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง“ใครอยากใกล้ชิดท่านกัน คิดว่าตนเองเป็นยอดบุรุษหรือ? หลงตัวเองเกินไปแล้ว” ฟางหลันเอ่ยเย้ยหยันพลางเดินห่างออกจากเขาไปหลายก้าวพร้อมควงกระบี่ของหยวนจงเล่นยามเดินมาตามทางเหตุที่ทั้งสองทะเลาะกันอย่างนี้ก็เพราะหยวนจงสังเกตเห็นองค์หญิงเหม่ยหลินกับเจ้าองครักษ์ของนางมีสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะนำเรื่องนี้ไปทูลต่อฮ่องเต้ เพราะว่าถึงแม้จะเอาผิดเจ้าองครักษ์มักให

ทั้งหมดออกเดินทางเรื่อยๆ เป้าหมายคือกลับเข้าเมืองหลวงของต้าโจวทั้งสี่คนไร้รถม้าให้อาศัย เนื่องจากอาณาเขตรอบด้านล้วนเป็นป่าใหญ่ ซึ่งเชื่อมต่อกับหมู่บ้านเร้นลับ ที่บัดนี้กลายหมู่บ้านสุสาน อันไร้ผู้คนสัญจรดั่งเก่าก่อนเหม่ยหลินนั้นเป็นเพียงสตรีในห้องหอไร้ซึ่งวรยุทธ์อันใด ทั้งพลังลมปราณก็ไม่มีทั้งนั้น นางจึงเหน็ดเหนื่อยง่ายดายมากกว่าอีกสามคน หงซือกวนย่อมรู้ดี เพราะว่าเขาร่วมเดินทางมากับนางก่อนหน้าแล้วหลายวัน เขาจึงหยุดพักมาตลอดทางโดยที่เหม่ยหลินมิต้องร้องขอ“พักอีกแล้วหรือ?” ฟางหลันถามขึ้นอย่างงุนงง เมื่อครู่ราวสองเค่อก็พักไปแล้ว ยังเดินไปได้ไม่ไกลเลยก็พักอีกจะพักอะไรกันหนักกันหนา ถ้าจะพักบ่อยเยี่ยงนี้ มิสู้อาศัยอยู่ที่บ้านของนางไปเลยหงซือกวนมิได้สนใจใคร เขาสนใจเพียงเหม่ยหลิน สายตาคมเฉี่ยวมองปราดเดียวไปทางนกประหลาดตัวใหญ่แวบหนึ่งเจ้านกเฟยเฟยเข้าใจได้ไม่ยาก เมื่อหยุดพักเมื่อใด มันจะรีบบินไปคาบกิ่งไม้ที่มีใบหนามาให้เหม่ยหลินนั่งพักทันทีเหม่ยหลินอมยิ้มจนแก้มแดงชำเลืองมองชายหนุ่มผู้เคร่งขรึมที่รู้ใจนางเป็นที่สุดหงซือกวนเพียงเลิกคิ้วมองนางมิได้เอื้อนเอ่ยแม้ครึ่งคำ หากแต่สายตาคมปลาบที่ส่ง

“พี่หง!” เหม่ยหลินทำได้แค่เบิกตาโตมองคนที่ทำให้นางตกใจ เขาช่างว่องไวผิดกับท่าทางสุขุมเยือกเย็นหนักหนาหงซือกวนจับอุ้มเหม่ยหลินขึ้นมาบนต้นไม้ เพื่อให้นางได้ชมทิวทิศน์ยามอาทิตย์อัสดงที่กำลังตกลงไปที่ขอบฟ้า เพื่อมิให้นางคิดการณ์อันใดอีกต่อไปทุกเรื่องราวใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจนาง แต่เป็นนางต่างหากที่ไม่เข้าใจอันใด“เจ้าบอกมิให้ข้าคิดอะไร แต่เจ้ากลับคิดมากเกินไป” เสียงทุ้มเอ่ยออกมากับนางตรงแผงอกเหม่ยหลินที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นบนตักแข็งแกร่งก็ให้รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด วงแขนที่โอบรัดร่างนางสร้างความรู้สึกหวามไหวไปทั่วทั้งใจ จึงกล่าวคำใดไม่ออกทั้งนั้นไม่แม้แต่จะเถียงเขากลับไป นางทำได้แค่มองหน้าเขาใกล้ๆ กะพริบตาเบาๆหงซือกวนก้มหน้ามองนางในระยะประชิด รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นหอมรินรด ความรู้สึกปรารถนาแนบชิดเอ่อล้น ทว่ายังต้องรอเวลาที่เหมาะสมเขาไม่อาจหยามเกียรตินาง และไม่อาจลดเกียรติของตนเองสายตาคมดำที่ลึกล้ำเกินจะหยั่งพยายามละออกจากวงหน้าสะคราญแล้วมองออกไปยังทัศนียภาพเบื้องหน้า ที่ความงดงามจับตาไม่สามารถสู้นางตรงหน้าได้เลยเหมยหลินเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าคมคายตาไม่กะพริบ เห็นเขาละความสนใจจากนางไป

ห่างออกมาจากเสียงหวานใสของสตรีคุยกันทางป่ารกทึบอีกฝั่งหนึ่งที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาได้ยากเย็น มีบุรุษร่างสูงใหญ่สองคนกำลังทำหน้าที่ยืนยามให้ฝ่ายสตรีอยู่ด้วยท่าทางเคร่งขรึมพาบรรยากาศเคร่งเครียด“ข้าจะไม่ถามว่าท่านคิดอย่างไรกับองค์หญิง” ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี มีเพียงแมลงกลางคืนกรีดร้องดังระงม เสียงทุ้มห้าวของหยวนจงเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน “ข้าเพียงต้องการเตือนท่านว่าอย่าคิดอาจเอื้อม”แค่องครักษ์ขององค์หญิง จะเทียบเท่ากับเขาที่เป็นถึงแม่ทัพได้อย่างไร แต่ไม่รู้ว่าทำไม หยวนจงจึงรู้สึกด้อยกว่าคนผู้นี้อยู่หลายส่วนเขาไม่เข้าใจ! เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก เขาที่มีท่าทางทระนงองอาจทั้งยังผึ่งผายงามสง่า กลับเทียบมิได้กับท่าทางสุขุมเยือกเย็นของชายผู้นี้นั่นคือสาเหตุที่หยวนจงพยายามพูดจายกตนข่มท่านกับหงซือกวนตลอดเวลาร่างสูงสง่าของหงซือกวนยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ เสียงหวานใสของสองสตรียังดังอยู่ไกลๆ ให้ได้ยินเพียงเขา สายตาคู่คมโฉบเฉี่ยวคล้ายพญาราชสีห์มองออกไปรอบทิศทางท่ามกลางความมืดราวกับน้ำหมึกดำ เพื่อจับสังเกตความเคลื่อนไหวที่อาจจะเป็นอันตรายตามวิสัย กลิ่นอายอันทรงพลังยังคงปกคลุมไปทั่วร่างสูงใ