บททั้งหมดของ จอมใจจอมมาร: บทที่ 101 - บทที่ 110

โรงเตี๊ยมสูงตระหง่านหลังใหญ่แห่งหนึ่งมีชื่อว่าโรงเตี๊ยมหมื่นลี้ที่มีนามนี้ก็เพราะว่ามันตั้งอยู่ห่างจากเมืองรอบทิศทางไกลเหลือเกิน และที่สำคัญ ยังเป็นสถานที่สำหรับยอดฝีมือจากแปดทิศทั่วแดนมักจะได้มีโอกาสมาพบเจอกัน ได้สนทนากันตามวิสัยแห่งชาวยุทธ์ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ หากแต่ไม่ว่าผู้ใดได้ผ่านมา ล้วนต้องผ่านทางเข้าประตูของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ทั้งสิ้นโดยด้านหลังของโรงเตี๊ยมมีลานกว้างและปราการทรงพลัง คล้ายเวทีการประลองขนาดใหญ่ เพื่ออำนวยความสะดวกแก่พี่น้องต่างสำนัก ใช้สำหรับปะทะฝีมือวัดพลังเพื่อข่มขวัญและเพิ่มมิตรมาช้านานทั้งนี้ ถึงแม้จะมีการปะทะกันเป็นประจำ หากแต่ทุกฝ่ายกลับมิได้กระทำการด้วยแค้นเคือง ต่อให้ประลองพ่ายแพ้ก็แค่กลับมาแก้ตัวใหม่ในรอบหน้า การมีปัญหากันระหว่างชาวยุทธ์จึงไม่เกิดขึ้น เพราะการผูกใจเจ็บต่อกันยามประมือ ย่อมหมายถึงปัญหาระหว่างสำนักและอาจลากยาวไปถึงการพาสำนักล่มสลายก็เป็นได้ประโยคที่ว่า ท่านช่างเก่งกล้า ข้ามิอาจต้านทาน และ ขอบคุณที่ออมมือ จึงเกิดขึ้นเป็นเนืองนิตย์ เพียงแต่สลับฝ่ายยามเจอกันแต่ละคราก็เท่านั้นบนทางเดินที่มีฝุ่นดินปลิวว่อนยามสายลมเคลื่อนผ่าน เรือนร่างสูงโปร

ที่โต๊ะอาหารหนึ่งบนชั้นสองของโรงเตี๊ยมหงซือกวนนั่งนิ่งไม่ไหวติง ในมือคลึงจอกเหล้าอย่างเฉยชา สายตาเย็นเยียบมองผ่านศีรษะของสตรีข้างกายไปทางนอกประตูของโรงเตี๊ยม ท่าทางของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่สนใจใครทั้งสิ้นความรู้สึกอ่อนละมุนบางอย่างเอ่อล้นขึ้นมาบางเบา ความปรารถนาที่มีต่อใครบางคนปกคลุมส่วนลึกของจิตใจชั้นแล้วชั้นเล่า บนใบหน้าเย็นชานั้นปรากฏรอยยิ้มแวบหนึ่งอย่างมิอาจควบคุมเขาทำใครบางคนแง่งอนเสียแล้ว...“อา...ท่านประมุขหง” เสียงหวานของสตรีข้างกายเอ่ยเรียกขานทันใด ยามเห็นรอยยิ้มวูบนั้นของหงซือกวน สายตาเรียวสวยของนางพลันสั่นไหว เรือนร่างพลันสั่นระริกมิคาดว่าจะได้มีโอกาสเห็นรอยยิ้มนี้ เฉินเซียงผู้นี้ตายสักสิบชาติภพก็นับว่าคุ้มค่าแล้วหงซือกวนละสายตาคู่คมออกจากเหม่ยหลินที่กำลังปั้นปึ่งเดินจากไป ท่ามกลางความมืดสลัวที่ยังคงมีแสงโคมสาดส่องไปทั่ว แล้วมองสตรีนามว่าเฉินเซียงนิ่งๆ คงไว้ซึ่งท่าทางเรียบเฉยใบหน้าเย็นชาทันทีที่เขาเดินเข้ามายังโรงเตี๊ยมแห่งนี้ เศษเสี้ยวความทรงจำบอกเขาว่า สตรีตรงหน้าคือคนที่เขาต้องการความมืดดำในแววตาพร้อมสีหน้าเย็นเฉียบปานหิมะของหงซือกวนที่จ้องนิ่ง ทำเอาเฉินเซียงต้อง

ความจริงย่อมเป็นเช่นนี้ เขาคาดไว้มิได้ผิดเพี้ยน ทุกเรื่องที่เฉินเซียงกล่าวมาย่อมเชื่อถือได้ทุกประการความเคลื่อนไหวที่หญิงตรงหน้าบอกมา ทุกเรื่องราวล้วนกำลังเกิดขึ้นอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง และความจริงอีกหนึ่งประการ คือเขาความจำเลือนหายไปไม่เหมือนเดิมร่างสูงที่มักจะนิ่งขรึมสุขุมเยือกเย็นยิ่งแผ่กลิ่นอายเย็นเฉียบราวน้ำแข็งพันปีบนยอดเขาที่สูงที่สุด แต่กลับมีแววตาที่ดุดันแฝงความร้อนระอุราวขุมนรกอเวจีใต้พื้นพิภพกระนั้นทำเอาเฉินเซียงต้องรีบปิดปากเงียบ ค่อยๆ ถอยห่างออกมาอย่างเก็บอาการลนลานนางแน่ใจแล้วว่าข่าวลือนั่นลวงกันเป็นแน่ ทั้งๆ ที่นางไม่เคยผิดพลาดข่าวใดมาก่อนแท้ๆภาพการเอียงหน้ากระซิบใส่กันไปมาระหว่างเฉินเซียงกับหงซือกวนล้วนตกอยู่ในดวงตาสวยหวานของเหม่ยหลิน ทำเอานางยิ่งอึ้งตะลึงงัน สมองขาวโพลนไปหมด ร่างงามคล้ายกับยืนท่ามกลางหมอกควันพิษ มันขมุกขมัวเลือนพร่าเหลือเกิน หยวนจงที่เดินตามเข้ามารีบฉวยโอกาสงามๆ ยามนี้เอ่ยวาจาหมายยุแยงให้คนรักเกลียดกัน เพื่อที่เขาจะเข้าแทรกกลาง “องค์หญิงโปรดทำใจและตัดใจเสีย บุรุษก็เป็นเช่นนี้ ชายใดก็เป็นทั้งนั้น ชัดเจนแล้วว่าชายผู้นี้มิได้รักใครจริง สตรีนางนั้นค

“เรียนท่านประมุข” ฟ่านเจิงเป็นหน่วยกล้าตายเอ่ยขึ้นก่อน “พวกเราสงสัยว่าท่านประมุขฝึกวิชาแล้วความจำเลอะเลือนจริงหรือไม่ จึงได้ออกตามหากระทั่งเจอป้ายที่สลักนามท่านที่ริมหน้าผา และ...”ชายชุดแดงเล่าความจริงทุกประการตามลำดับ แสดงออกชัดเจนอย่างมั่นใจเหลือเกินว่า ท่านประมุขของตนมีหญิงคนรัก และกำลังพิสูจน์รักแท้หาใช่กลายเป็นชายสติเลอะเลือนหาทางกลับสำนักไม่เจอ!ทั้งนี้ข่าวได้แพร่สะพัดไปทั่ว ยังผลให้หลายสำนักในอาณัติเริ่มคลางแคลงใจบางสำนักเริ่มเหิมเกริมขึ้นมา บางพรรคยังหาญกล้าเข้ามาแสดงความจำนงขอลดส่วยที่เคยจ่าย จนเขาต้องคัดเลือกสมุนฝีมือดีออกมาตามหาท่านประมุขด้วยตนเองหงซือกวนยืนนิ่งคล้ายแท่นศิลา ยามรับฟังด้วยใบหน้าปราศจากความรู้สึกถึงแม้ว่าเจ้าชุดแดงนี่จะพูดจาเลื่อนเปื้อนเหลวไหล แต่ทุกสิ่งที่มันพูดมา ล้วนเป็นความจริงทุกประการแน่นอนว่าเรื่องความทรงจำที่ขาดหายมิควรให้ผู้ใดล่วงรู้ทั้งสิ้น หาไม่แล้วความพินาศคงบังเกิดในไม่ช้าสมดุลที่สร้างมากับมือคงสั่นคลอนไปทั่วหล้า ความวอดวายฉิบหายจนย่อยยับคงคืบคลานมาใกล้แค่หางตาเห็นเสียงรายงานของกุนซือประจำสำนักยังคงเอ่ยอย่างลื่นไหล “เห็นได้ชัดว่า ป้ายหน้า

หลังจากปรึกษากันเป็นที่เรียบร้อยเหม่ยหลิน ฟางหลัน และหยวนจง ทุกคนจึงกลับมายังทิศทางที่เฟิงหลิวยืนรออยู่ และเดินทางต่อเพื่อเข้าพระราชวัง โดยปล่อยให้ฟางหลันรออยู่ที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง เพื่อรอให้หยวนจงกลับมารับกลับจวนแม่ทัพด้วยกันก็เท่านั้นฟางหลันย่อมเชื่อฟังเหม่ยหลินทุกประการ นางจึงนั่งรออยู่ที่โรงน้ำชา โดยมีบรรดาบุรุษหลายคนในโรงน้ำชาจ้องนางตาเป็นประกายคล้อยหลังกลุ่มของเหม่ยหลินเพียงไม่กี่ก้าว เหล่าชายหนุ่มในโรงน้ำชาก็เข้ามาเกี้ยวฟางหลันกันอย่างคึกคักฟางหลันยกยิ้มร่าเริงชมชอบหนักหนา นางจิบชาพร้อมเสวนากับทุกคนอย่างเท่าเทียม สร้างมิตรเพิ่มสหายตามวิสัยที่มีมาแต่ไหนแต่ไรจนทำให้หยวนจงที่แอบชำเลืองมองยามเดินจาก นึกขัดเคืองอย่างไร้เหตุผล ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขรึมคล้ายอมยาขมหม้อหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินทางเข้าวังกับเหม่ยหลินและเฟิงหลิวอย่างรวดเร็ว เป้าหมายคือทำหน้าที่ของตนต่อหน้าพระพักตร์ให้แล้วเสร็จโดยไวจะได้กลับมาจัดการกับนางจิ้งจอกพันปีให้หลาบจำ มิกล้าเหิมเกริมออกนอกลู่นอกทาง!สองเค่อผ่านไปทั้งหมดจึงเข้ามายังพระราชวังส่วนหน้าเพื่อรอเข้าเฝ้าเจ้าแห่งแผ่นดินและเพียงไม่นาน เหม่ยหลินก็ได้รับอนุญา