บททั้งหมดของ จอมใจจอมมาร: บทที่ 111 - บทที่ 120

ทั้งๆ ที่เหม่ยหลินหนีออกจากวังโดยมิได้รับอนุญาตอันถือว่าทำตัวไม่เหมาะสม และผิดกฎประจำพระราชวัง สมควรได้รับโทษถือศีลหรือบำเพ็ญเพียรชำระจิตใจยังอารามห่างไกลหากแต่วันนี้ก็ล่วงเลยมาหลายวันแล้ว ที่ยังไม่มีกระแสรับสั่งลงโทษนางแต่อย่างใด ทั้งนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เหม่ยหลินกลับเข้าวังมา พระบิดายังทรงนิ่งเฉยไม่กล่าวโทษหรือเรียกตัวไปตักเตือนแม้แต่นิดเดียวมีเพียงแค่กระแสรับสั่งให้เปลี่ยนตัวนางกำนัลของตำหนักทั้งหมด เครื่องเรือน เครื่องหอม หรือแม้แต่อาหารแต่ละมื้อยังพิถีพิถันมากกว่าเดิม จากที่เข้มงวดตามปกติ ก็ยิ่งเข้มงวดมากกว่าเดิมเหม่ยหลินได้แต่งุนงงอยู่บ้าง แต่ก็มิได้คิดจะไปถามไถ่ขอโทษทัณฑ์ใส่ตัวให้เดือดร้อนแต่อย่างใด นางจึงใช้ชีวิตของตนตามปกติก็เท่านั้นวันนี้ก็เช่นกันที่เหม่ยหลินตื่นขึ้นมาให้นางกำนัลปรนนิบัติดูแลอาบน้ำกินข้าว จากนั้นก็วาดภาพเขียนกลอนดีดพิณและนั่งอ่านจดหมายจากเฟิงหลิวและฟางหลัน ที่ตามไปสืบข่าวเรื่องของใครบางคนอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องอันที่จริง ข่าวการเคลื่อนไหวของผู้ซึ่งเป็นประมุขของสำนักใหญ่แห่งยุทธภพนั้น มิใช่ว่าใครอยากรู้ก็จะสามารถล่วงรู้ได้ เรื่องนี้เหม่ยหลินย่อมตระหนักเข้

“ตรงนี้มีแค่เราสองคน จะให้ข้าพูดกับใคร” เหม่ยเมิ่งเชิดหน้าตอบกลับโดยไม่เห็นหัวใครอื่น แม้แต่นางกำนัลติดตามและทหารยามรายรอบก็มิได้อยู่ในสายตาของนาง คล้ายกับว่านอกจากตัวนางและพี่สาวก็ไม่เห็นผู้อื่นเป็นคน ดวงตาของนางที่เขียนเอาไว้อย่างประณีตฉายแววกราดเกรี้ยวไม่มีเก็บข่มเลยสักนิด นางยังคงแค่นเสียงหยันใส่เหม่ยหลิน“หนีออกจากวังเช่นกัน เหตุใดไม่ต้องโทษเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าเสด็จพ่อลำเอียงเกินไป”ถ้อยวาจาของเหม่ยเมิ่งนั้น เหม่ยหลินเข้าใจได้ไม่ยาก นางจึงรักษากิริยาสงบนิ่ง ปกปิดความอ่อนแอเอาไว้มิดชิด แล้วตอบกลับด้วยวาจาเสียดแทงถากถาง“น้องแปดโปรดระงับโทสะเถิด หาไม่อาจจะมิใช่แค่ถูกส่งไปสมรสเชื่อมสัมพันธ์กับเผ่ากู่เจีย แต่อาจจะถูกถอดยศจนไร้ศักดิ์ฐานันดร แล้วเนรเทศออกไปยังชายแดนห่างไกล” น้ำเสียงของเหม่ยหลินราบเรียบแต่ตอบกลับแสบสัน ดวงตาคู่งามหวานล้ำปรากฏแววเยียบเย็นวาบผ่าน เหม่ยเมิ่งถึงกับชะงักเงียบงัน มุมปากกระตุกระริกไหว ดวงตาทอประกายวาววับเคียดแค้นเหลือแสน แต่กระนั้นกลับมิอาจทำสิ่งใดกับธิดาคนโปรดได้ และนางเองก็กลัวเกรงว่าจะได้รับโทษมากกว่าการแต่งงานนี้เช่นกันอย่างไรเสีย การแต่งงานมีสามี

เรือนกายระหงงดงาม ยังคงยืนนิ่งแข็งค้าง คล้ายกับวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปไกลแสนไกลถึงตอนนี้ เหม่ยหลินได้แต่ยืนหลั่งน้ำตา คนอื่นๆ ก็ยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนเนิ่นนานผ่านไป กระทั่งระลึกได้ว่านางควรขอเข้าเฝ้าพระบิดา เพื่อขอยกเลิกคำสั่งแต่งตั้งนางให้เดินทางไปแต่งงานครั้งนี้“องค์หญิง ทรงพระทัยเย็นเอาไว้เพคะ” นางกำนัลคนหนึ่งเอ่ยทักท้วงเหม่ยหลินทันที เมื่อเห็นว่าเหม่ยหลินกำลังลุกขึ้นแล้วต้องการเดินไปทางใดทางนั้นมิใช่ทางไปตำหนักกลางส่วนพระองค์หรอกหรือ?นางกำนัลอีกคนหนึ่งรีบเอ่ยเตือนสติเหม่ยหลิน “องค์หญิงทรงลืมไปแล้วหรือเพคะ ว่านั่นคือราชโองการ ที่มิอาจขัดรับสั่ง หากองค์หญิงทรงใจร้อน ฝ่าบาทอาจจะทรงกริ้วเอาได้นะเพคะ”เหม่ยหลินพลันหยุดปลายเท้าน้อยๆ แล้วหันมามองนางกำนัลทั้งสอง เห็นพวกนางพากันร่ำไห้ห้ามปรามอย่างจริงใจถัดไปยังมีนางกำนัลอีกหลายคนที่ส่งสายตาอ้อนวอนมา หญิงสาวจึงทำได้เพียงยืนนิ่งแข็งค้างอยู่อย่างนั้นเหม่ยหลินรู้พระทัยพระบิดาของตนดี ว่ายามที่นางขยับทำการใดที่ยังผลให้พระองค์ทรงกริ้วนั้น บ่าวรับใช้ต้องตายไปแล้วกี่คน“เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไรดี” เหม่ยหลินยืนเคว้งก

หน้าห้องของเหม่ยหลินหลังจากคล้อยหลังสง่างามของจ้าวฮองเฮาไปนานแล้ว ก็มีนางกำนัลอาวุโสมายืนอยู่จนเต็มพื้นที่นางกำนัลเหล่านี้ ไม่พ้นรับคำสั่งมาให้คอยดูแลขัดเกลาหมายบ่มเพาะเหม่ยหลิน เพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวในงานสมรสเชื่อมสัมพันธ์นอกจากนางกำนัลมากมายแล้วยังมีองครักษ์หญิงหลายคน มายืนขึงขังเต็มไปหมดเหม่ยหลินจึงรู้แน่ชัดว่ากำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงใด นางกำลังถูกกักบริเวณ!หญิงสาวจึงทำได้เพียงหลับตาลงเพื่อข่มจิตใจเนิ่นนานผ่านไปนางก็ยังนั่งอยู่ในตำหนัก ที่บัดนี้มิต่างจากคุกหลวง เพราะว่านางถูกขังเอาไว้มิให้ได้ออกไปที่ใด กระทั่งนางกำนัลที่คอยส่งข่าวไปหาฟางหลัน หญิงสาวก็ยังไม่สามารถหาทางติดต่อได้ เนื่องจากนางกำนัลผู้นั้นถูกจับไปกักตัวเอาไว้ เพื่อมิให้ใครส่งข่าวหรือนางส่งข่าวหาใครได้ นางจึงนั่งอย่างเดียวดาย ร่ำไห้ไร้หนทางเลือกเป็นอื่นสามวันผ่านมาภายในห้องหรูหราแต่เงียบเหงา มีเงาร่างระหงเลือนราง นั่งนิ่งๆ ไม่ไหวติงอยู่ริมหน้าต่าง นางไม่ได้รับอนุญาตแม้กระทั่งให้ออกไปเดินเล่นรับแสงตะวันนอกตำหนักเหม่ยหลินได้แต่นั่งบรรเลงเพลงพิณเพื่อถ่ายทอดอารมณ์แสนเศร้า ดวงหน้าหวานล้ำเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใสพร้อมหลั

“เจ้ามีเรือนลับอยู่ที่ใดบ้างหรือไม่?” หรงชางถามเหม่ยฮว๋าเสียงเข้มหาได้ตอบคำถามนาง ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววจริงจัง สายตาเรียวคมจับจ้องนางไม่วางตาเขากำลังต้องการหาที่หลบภัยตามคำเตือนของเฉิงอู่“ท่านจะถามทำไม ธุระกงการอันใดของท่านไม่ทราบ!” เหม่ยฮว๋าเชิดหน้ากล่าวเสียงเหยียดหรงชางหรี่ตามองแวบหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาบีบปลายคางของเหม่ยฮว๋าอย่างแรง“อย่าเล่นลิ้นกับข้า มิเช่นนั้นเรื่องของเรา ข้าจะไปบอกสามีของเจ้าให้หมด”“...!?”เหม่ยฮว๋าถึงกับเบิกตาโพลง ริมฝีปากสีแดงสดพยายามจะด่าทอ แต่จนใจจะเอ่ยปาก เพราะปลายคางถูกบีบจนเจ็บไปหมดหญิงสาวทำได้แค่ถลึงตาจ้องมองชายตรงหน้าอย่างโกรธกรุ่น เห็นเพียงสายตาคู่คมที่มีเสน่ห์ลึกล้ำในระยะประชิด นางจึงทำได้แค่กะพริบตาปริบๆอึดใจใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มเข้ามา ถึงแม้ว่าฝ่ามือเขาจะยังคงจับตรึงปลายคางมนหรงชางก้มหน้าลงประกบริมฝีปากตนกับกลีบปากเหม่ยฮว๋า แล้วบดขยี้ไม่ปรานีปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดแทรกโพรงปากหวานล้ำของหญิงสาว เขากระทำการเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง แต่แฝงความเร่าร้อนอย่างช่ำชอง สร้างความรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อยของเหม่ยฮว๋าความรู้สึกร้อนรุ่มพลันพวยพุ่งฉุดก